[FIC GINTAMA]AllGIN เหตุมันเกิด เพราะว่าผมเหงา

     :chapter 2:

 

 

ตุบ!

 

"ปล่อย น้าา ตรูเจ็บนะเฟ้ยย"

 

 ผมเจ็บจริงๆนะก็ไอ่บ้าฮิจิคาตะมันเหวี่ยงผมฟาดกำแพงในตอกลับตาคนอย่างแรง แล้วใช้มือข้างเดียวกดข้อมือผมทั้งสองไว้เหนือหัว ฮิจิคาตะรีบแทรกตัวมากดทับผมไว้ทันทีเพราะกลัวว่าผมจะหนีได้ ผมพยามดิ้นสุดแรงแต่ก็สู้แรงไอ่บ้านี่ไม่ได้เลย ทำไมกันนะทั้งที่มันกินแต่มายองเนสที่เป็นของไร้ประโยชแท้ๆทำไมถึงแข็งแรงแบบนี้ (พูดเหมือนของหวานมีประโยชมาก)

 

"แรดนักนะ! พอชั้นไม่สนใจก็ไปหาคนอื่น! แค่รอชั้นเคลียเอกสารแป๊ปเดียวมันจะตายรึไง!"

 

 ฮิจิคาตะตะคอกใส่ผมเสียงดังมากอ่ะ พวกเอ็งเข้าใจมั้ยว่าตรูโดนมันล็อกไว้อยู่แล้วตัวมันกับตัวผมนี่ชิดกันมากถ้าสิงร่างผมได้มันคงทำไปแล้ว และยิ่งหน้าเนี่ยไม่ต้องพูดถึงเลยห่างกันแค่ฝ่าเท้าเองครับ! แล้วดูมันสิ!จะตะคอกหามายองเนสรึไง พูดเบาๆก็ได้ป่ะครับ! หูคุณกินจะแตกอยู่แล้ว! แล้วคุณกินก็อ่อนไหวง่ายนะโว้ย!

 

"จะแหก ปากเพื่อ!!? แก้วหูตรูจะแตกแล้วเฟ้ยยย ! แล้วก็ปล่อยซักทีมันเจ็บ! วันนี้แกเป็นอะไรของแก ปกติไม่เห็นจะสนเลยว่าชั้นจะอยู่กับใคร ทำอะไร ที่ไหน กับใคร!" ผมโวยทันทีเลยครับ ก็ปกติมันเป็นแบบนี้ที่ไหนกันล่ะ

 

"เลิกประชดซักทีไอ่หงอก ชั้นคงตามใจแกมากไปใช่มั้ย! ถึงทำอะไรไม่ค่อยจะแคร์ความรู้สึกของชั้นเลยแบบนี้!!"

 

"หา?! ชั้นทำอะไรผิดชั้นแค่ไปนั่งกินพาเฟ่เฉยๆแล้วก็ไม่ได้ไปนั่งบนหัวแกซักหน่อย นี่?! แล้วแกก็มะ....!!??"

 

  ผมยังพูดไม่จบก็ถูกริมฝีปากหนาของร่างสูงบดเบียดลงมาอย่างรุนแรงบนริมฝีปากของตนจนสัมผัสได้ถึงกลิ่นเลือดที่คละคลุ้งเพราะไอ่บ้านี่ดันกระแทกปากลงมาโดยไม่สนเลยว่าฟันมันจะโดนเหงือกของผมมั้ย มืออีกข้างที่ว่างอยู่ก็เริ่มซุกซนปัดป่ายลูบไล้เข้าไปใต้เสื้อของผม

 

อ้า...รู้สึกดีชะมั้ด

 

ห้ะ ! นี่ผมคิดบ้าอะไรเนี่ย!? รู้สึกดีงั้นหรอ?

 

 จากสัมผัสที่รุนแรงก็เริ่มเบาบางลง ทำให้ความรู้สึกยิ่งพุ่งพร่านมากกว่าเดิม กินโทกิเริ่มเคลิ้มตามสัมผัสอ่อนนุ่มนั้นจนหลงจูบตอบร่างสูงไป

 

สมองเริ่มขาวโพนขึ้นเลื่อยๆจากขัดขืนในทีแรกก็เริ่มคล้อยตามอย่างหยุดไม่ได้ ฮิจิคาตะแสยะยิ้ม พร้อมกับปล่อยข้อมือร่างบางให้เป็นอิสระ เป็นอย่างที่เค้าคิดไว้ไม่มีผิด ร่างบางกำลังเอาแขนทั้งสองมาโอบรอบคอของเค้าและส่งลิ้นร้อนตวัดเกี่ยวรัดอย่างชำนาญ หึ ก็แหงน่ะสิ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เค้ากับกินโทกิจูบกันซะหน่อย มากกว่าจูบก็ทำมาแล้ว ทำไมเค้าจะไม่รู้ว่ากินโทกิต้องการอะไร.

 

  ร่างบางตรงหน้าเค้าจริงๆแล้วมีความต้องการทางเพศ(?)สูงอย่าบอกใครเลยล่ะ ถึงเจ้าตัวจะซึนทำเป็นขัดขืนเล่นตัวก็เถอะแต่ความจริงแล้วกินโทกิน่ะท่าเจอผู้ชายหล่อๆเข้าหน่อยก็เพราะงี้ไงเค้าถึงต้องหวงเป็นพิเศษ ถ้าขืนปล่อยให้อยู่คนเดียวนานๆล่ะก็ มีหวังคนทั้งเอโดะต้องเป็นผัวเจ้านี่กันหมดแน่ !! ฮิจิคาตะถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง แล้วใช้ลิ้นเลียริมฝีปากคนตรงหน้าเบาๆหนึ่งทีอย่างหยอกล้อก่อนจะก้มลงซอกคอ บางแล้วกัดเข้าที่คอจนขึ้นสี

 

"อ่ะ..อ้า...ฮิจิ..คา.ตะ...อ้า..ชั้นเจ็บ..อึก.." กินโทกิเชิดคอขึ้นสูงอย่างทรมานร้องบอกเสียงตะกุกตะกัก

 

"กิน โทกิ...ดีกันนะครับ.." ฮิจิคาตะพละออกจากคอของร่างบางแล้วกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนสุดๆที่หาได้ยากยิ่งกินโทกิรู้สึกว่าหน้าของตนกำลังร้อนมาก ตอนนี้มันต้องแดงเถือกแล้วแน่ๆ

 

 

 

Gintoki Part

 

"แผลบ.."

 

"อ้ะ~..."

 

จะบ้าตายไอ่บ้านี่มันเลียหูผมมมมม~ ทำไมฮิจิคาตะถึงทำผมเสียวได้ทุกที่ ทุกเวลา ทุกซอกทุกมุมแบบเน้ ~ ผมรีบผลักฮิจิคาตะออกทันทีแล้วสบัดหน้าที่แดงเถือกหันไปอีกทางตามประสาเคะ ซึน(?) แล้วกอดอกยืนเล่นตัวไม่ยอมอ้าปากให้คนตรงหน้าเหมือนไม่ยอมให้อภัยที่ร่างสูงไม่ยอมสนใจเค้าตั้งแต่ทีแรก

 

"เฮ้อ...หายงอนซักทีสิ วันนี้อยากกินอะไรชั้นจะซื้อให้ทุกอย่างเลย...โอเคมั้ย?" ฮิจิคาตะกำลังง้อผมด้วยของกินอีกแล้ว!! ทุกครั้งที่ทะเลาะกันหมอนี่จะเอาของกินมาล่อผมตลอดอ่ะ แต่ก็นะ มันได้ผลเสมอ รวมถึงครั้งนี้ก็เช่นกัน

 

"จริงหรอ! จะยอมซื้อให้ทุกอย่างเลยใช่มั้ย!? จะให้กินทุกอย่างเลยจริงๆนะ! โทชิ้~~" ผมพูดพรางกระโดดกอดแขนร่างสูงพร้อมเอาหน้าถูไปมาเหมือนลูกแมวกำลังอ้อนเจ้านาย

 

"จริง.."

 

"งั้นเราไปกันเลยนะนะน้าาาา~"ผมพูดแล้วลากแขนแกร่งของร่างสูงออกจากซอกตึกแล้วมุ่งหน้าไปหาร้านขนมหวานทันที

 

.

 

.

 

.

 

.

 

"เป็นไง รู้สึกเบาหวานขึ้นรึป่าว?" ฮิจิคาตะถามขึ้นในขณะที่เรา2คนกำลังจะเดินกลับจากย่านการค้านั่นเอง

 

"เหอะ ดูถูกคุณกินซะแล้ว แค่ขนมหวานกิ้กก๊อกพวกนั้นไม่สามารถเล่นงานคุณกินได้หร้อกกก"

 

"เออ...นี่ก็เย็นแล้ว ชั้นต้องกลับสำนักงานไปเคลียงานต่อ ได้ยินมาว่าพวกขับไล่ต่างแดนกำลังจะก่อการร้ายบางอย่าง"

 

"อือ.. งั้นเราแยกกันตรงนี้ล่ะกัน..." ผมตอบเสียงอ่อยเพราะไม่อยากห่างจากร่างสูงไปไหนเลย ก็ผมเหงานี่นาาา.

 

  พวกคางุระกับเจ้าแว่นชินปาจิก็ดันไปเที่ยวทะเลกับพวกยายแก่แล้วก็โอทาเอะ เป็นเหตุให้คอนโด้ อิซาโอะ หัวหน้าหน่วยชินเซ็นกุมิ ผู้เป็นสตอกเกอร์ไล่ตามไปด้วยโดยทิ้งงานให้ร่างสูงข้างผมทำคนเดียวน่ะสิ!!

 

"อะไรกัน ทำหน้าเป็นหมาหงอยเลยนะ" ฮิจิคาตะพูดพรางยีผมสีขาวของผมไปมาอย่างเอ็นดู

 

"ใครทำหน้าแบบนั้นกัน! ชั้นจะกลับแล้ว!" ผมตอบอีกฝ่ายไปพร้อมปัดมือของร่างสูงออก แล้วรีบเดินเร่งฝีเท้าออกห่างทันที

 

"หึ" ผมเหลือบมองไปข้างหลังเล็กน้อยเพราะได้ยินเสียงเจ้าบ้ามายองเนสมันหัวเราะหึๆ แต่ก็ต้องรีบเบือนหนีเพราะดันเห็นรอยยิ้มอ่อนโยนของร่างสูง

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------  

 

 ตอนนี้ก็ใกล้ถึงบ้านตัวเองแล้ว ผมเอื้อมมือเข้าไปในกางเกงหมายจะเอากุญแจบ้านแต่แล้วก็ต้องตกใจเพราะกุญแจบ้านที่ควรจะอยู่ในนี้มันกลับหายไปแล้ว!!

 

ผมทำมันหายได้ยังไงกานนนนน!!

 

  จะบ้าตายผมคิดแล้วคิดอีกว่าตัวเองอาจลืมแล้ววางทิ้งไว้ที่ไหนก็ได้ แต่ก็คิดไม่ออกเลยเพราะผมยังไม่ล้วงมือเข้ากางเกงเลยน่ะสิ

 

เอะล้วงหรอ ?

 

ล้วง...

 

 รู้สึกว่าตอนที่เดินชนกับเจ้าเด็กซาดิส มือมันล้วงเข้ามาในกระเป๋ากางเกงตอนที่ช่วยพยุงเราไม่ให้ล้มนิ่!!!

 

หรือว่าเจ้าเด็กบ้านั่นมันจะแกล้งเรา!!

 

ไม่ผิดแน่ !!

 

คิดได้ดังนั้นผมก็รีบร้อนวิ่งตรงไปที่สำนักงานชินเซ็นกุมิทันที

 

 

 

21:47น.

 

ณ สำนักงานชินเซ็นกุมิ

 

 ที่หน้าสำนักงานในตอนนี้มีร่างของบุกคลหนึ่งยืนกอดอกพิงกำแพงรอร่างบางที่ตนได้แอบล้วงเอากุญแจบ้านมาและยืนคิดบางอย่างในท่าทางสงบ

 

 ภายในความเงียบนั้นก็มีเสียงฝีเท้าของใครบางคนวิ่งเข้ามาใกล้พร้อมเสียงเหนื่อยหอบ

 

"แฮก...แฮก..จะ..เจ้าเด็กบ้า ! เอากุญแจมานะโว้ยยย!!" กินโทกิแหกปากด่าเจ้าเด็กสุดSพร้อมกับอาการเหนื่อยหอบที่ตนใช้เวลาเพียงไม่ กี่นาทีวิ่งแทบตายเพื่อมาเอากุญแจคืน

 

ตุบบบ!!

 

โซโกะเหลือบตามองคนตรงหน้าที่ยังหอบเหนื่อย แล้วพุ่งตัวใช้มือฟาดหลังคออย่างแรงโดยไม่ทันให้ร่างบางไหวตัวหลบ

 

"อึกกกก!!??...แก..ทำบ้าอะไร!!?.." กินโทกิล้มลงอย่างหมดแรง ก่อนที่สติจะดับไป ...

 

"...ที่กำลังจะทำ มันหลังจากนี้ต่างหาก หึหึหึ.." โซโกะแบกร่างของกินโทกิที่กำลังหมดแรงพาดบ่าพรางยิ้มแสยะแล้วเดินตรงไปยังเชิงเขาสูงที่หางไกลผู้คน

 

 

to be continued.