[FIC GINTAMA]AllGIN เหตุมันเกิด เพราะว่าผมเหงา

     :chapter 1:
 
"ลูกพี่ครับ...ไหนบอกหิวข้าวไง แล้วพาเฟ่ถ้วยเท่าโอ่งนี่มันอะไรกัน"
 
 โซโกะทำหน้าเอือมสุดๆ เพราะก่อนที่เค้าจะมานั่งอยู่ในร้าน จำได้ว่าเค้าโดนร่างบางตรงหน้าเดินชนแถมยังบังคับให้พามาเลี้ยงข้าวอีก เจ้าตัวบอกว่าหิวข้าวจนสายตาพล่ามัวเลยทำให้เดินไม่ดูตาม้าตาเรือแล้วยังทำท่าทางจะเป็นลมเสียดื้อๆ.
 
 ร่างสูงเข้าใจในท่าทางอีกฝ่ายแต่ก็ไม่ปฏิเสธเพราะว่าการเอนไหล่ขวาพิงกำแพงแล้วเอามือซ้ายก่ายหน้าผากแล้วช้อนตามองเค้าด้วยสายตาหมดแรงแบบนั้นมันค่อนข้างออดอ้อนสุดๆจนตัวเค้าเองต้องเผลอตอบตกลงไป
 
  โซโกะและหลายๆคนรู้ถึงความสัมพันระหว่างท่านรองหัวหน้าของตนและร่างบางดี ถ้าร่างบางเอ่ยชวนคนอย่างเค้าไปไหนมาไหนแบบนี้แปลว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างคนสองคนแน่นอน ไม่งั้นมีหรือที่ร่างบางที่เห็นเค้าทีไรเป็นอันต้องถอยห่างจะมานั่งบริโภคของหวานโดยไม่กลัวเลยว่าจะเป็นเบาหวานตายเร็วๆนี้
 
"ง่าา ก็คุณกินน่ะ ขาดน้ำตาลแล้วเหมือนจะขาดใจน่ะสิ" ร่างบางตักสตอเบอร์รี่ลูกเท่ากำปั้นเด็กที่มีครีมติดอยู่รอบๆเข้าปากโดยไม่ อายสายตาของคนโตะข้างๆหรือคนตรงหน้าเลยว่าเขาจะมองตนยังไงแล้วเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยเหมือนไม่ได้กินมาเป็นสิบชาติ
 
"เฮ้ออ...." โซโกะถอนหายใจออกมาเพราะว่าที่สองข้างแก้มของกินโทกินั้นมีครีมสีขาวติดอยู่น่ะสิ โซโกะหยิบทิชชู่และเอื้อมมือไปเช็ดให้คนตรงหน้าอย่างเบามือ
 
"อ้ะ.."
 
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ..
 
  กินโทกิถึงกับหน้าแดงและใจเต้นแรงเพราะไม่เคยมีใครมาทำแบบนี้กับเค้าน่ะสิ ถึงจะไปไหนมาไหนกับฮิจิคาตะบ่อยๆก็เถอะ แต่หมอนั่นมีหรือที่จะทำอะไรอ่อนโยนแบบนี้ ส่วนมากก็แค่ใช้ลิ้นเลียออกให้ล่ะน่าาา
 
"เหมือนเด็กจังนะครับลูก พี่...น่ารักจริงๆเลย..หึ" โซโกะพูดแล้วยิ้มให้กับร่างบางจนกินโทกิต้องรีบโวยวายเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ว่าตนกำลังหวั่นไหวสุดๆจนอกแทบระเบิด
 
"บะ..บ้านเอ็งสิ้..มาน่าร้งน่ารักอะไรกานนน..อย่างคุณกินน่ะต้องหล่ออย่างเดียวเว้ยยแล้วเด็กบ้าไร คุณกินน่ะแก่แล้วต่างหากกก" ตอบโต้อีกฝ่ายไปด้วยท่าทางเขินอายแล้วยกไม้ยกมือโวยวายเหมือนเด็กๆ
 
 โซโกะเห็นท่าทางแบบนั้นก็ยิ่งคิดว่าคนคนนี้น่ารักสุดๆไปเลย อยากแกล้งให้มากกว่านี้จัง..หึหึ . .
 
.
 
.
 
.
 
.
 
 ณ ห้องทำงานของฮิจิคาตะ โทชิโร่
 
"เส็จ ซักทีสิ..." ฮิจิคาตะผละออกจากโต๊ะทำงานด้วยความอ่อนล้า
 
  เค้ารีบเคลียงานให้เส็จทันทีหลังจากร่างบางออกจากห้องไป ตอนนี้ก็ผ่านมาแล้ว30นาที เค้ากลัวว่าร่างบางจะงอนจนเค้าหาวิธีง้อไม่ได้น่ะสิ กินโทกิน่ะเป็นคนที่เอาแต่ใจสุดๆ ขี้เหงาขี้อ้อนขี้อ่อยแบบไม่รู้ตัวด้วย แถมยังง้อยากมากกกกก.
 
 ท่าเค้าไม่รักเจ้าหัวหงอกงี่เง่าทำตัวเหมือนเด็กนี่ล่ะก็นะ เค้าไม่มีทางมายุ่งด้วยเด็ดขาดเพราะเจ้าบ้านี่ชอบสร้างปัญหาอยู่เลื่อยน่ะสิ ทุกๆวันต้องคอยดูว่าร่างบางไปไหนกับใครบ้าง ถึงเจ้าตัวจะไม่ได้อ่อนแอ่แต่ก็น่าเป็นห่วงสุดๆ แต่ละวันจะเจอมันอยู่แต่กับผู้ชายมากหน้าหลายตา แถมแต่ล่ะคนหน้าตาใช่เล่นที่ไหนล่ะ หล่อๆดูดีมีกระตังทั้งนั้น กินโทกิก็บอกแค่ว่าพวกนั้นมาจ้างวานตนทำงานเฉยๆ
 
"เฮ้ออ...ตอนนี้ กำลังทำอะไรอยู่นะเจ้าบ้านั่น" พึมพำกับตัวเองได้ไม่นานก็ลุกขึ้นเดินออกมาจากห้องทันทีหมายจะไปหาคนตัวเล็ก ที่เค้าหวงยิ่งกว่ากางเกงในตัวโปรดซะอีก ถึงจะไม่ได้เอ่ยปากว่าคบเป็นแฟนกันแต่ฮิจิคาตะก็แสดงความรู้สึกกับกินโทกิแบบคนรักมาตลอด ร่างบางเองก็ไม่ได้แสดงออกว่าอยากได้ยินคำขอคบจากเค้าด้วย
 
"จะ กินอะไรรึยังน้า.." ตอนนี้เค้าเดินมาแถวย่านการค้าแล้ว ในย่านนี้มีร้านอาหารและร้านเสื้อผ้าเต็มไปหมด ปกติแล้วเค้าจะไม่มาเดินในย่านนี้หรอกนะนอกจากจะพากินโทกิมานั่งกินพวกขนม หวานหรือเดินตรวจเมืองในยามเช้าเพียงเท่านั้น. แต่วันนี้ที่เค้ามาในที่แบบนี้เพราะกลัวว่าจะง้อร่างบางไม่สำเหร็จเลยต้องมา ซื้อเค้กสตอเบอร์รี่ร้านโปรดให้น่ะสิ
 
"อ้ะ.."
 
ในขณะที่กำลังก้าวเดินเข้ามาในร้านนั้นก็สะดุดตาเข้ากับผมสีเงินสวยของใครบางคนเข้าทันที
 
"วันนี้ จะรับอะไรดีค้ะท่านรอง ก็ว่าอยู่ ทำไมท่านรองไม่มากับคุณกิน แต่ว่าตามมาทีหลังสินะค้ะ"
 
 พนักงานหญิงสาวทักอย่างสนิทสนมและคุ้นเคยเป็นอย่างมากเพราะว่าฮิจิคาตะกับ กินโทกิมาที่นี่กันเป็นประจำ ท่าวันไหนไม่มาสิแปลก.
 
"นั่นสินะ แล้วกินโทกิมาที่นี่นานรึยัง" ฮิจิคาตะถามอย่างสงสัยโดยที่สายตายังคงมองร่างบางที่เหมือนกำลังนั่งคุยกับ ใครบางคน(?)อย่างเคอะเขินหน้าแดงๆนั่นกำลังอ้าปากพูดอะไรบางอย่างอยู่
 
"ก็ประมาณ15นาทีได้แล้วค่ะ เห็นมากับผู้ชายหน้าตาหล่อไปทางSสุดๆ... อืม...ผู้ชายคนนั้นยังใส่เครื่องแบบชินเซ็นกุมิด้วย" หญิงสาวพูดพรางทำท่าครุ่นคิด
 
"อืม แล้วชั้นจะถามเธอทำไมกัน เดินไปหาเจ้านั่นก็จบ เฮ้อ..."ฮิจิคาตะบ่นให้กับตัวเองที่เหมือนจะเสียเวลาไปยืนคุยถามคนอื่นทำไม ทั้งๆที่ร่างบางก็นั่งอยู่ตรงโต๊ะ ฮิจิคาตะเดินเข้าไปหาร่างบางที่ท่าทางกำลังมีความสุขอยู่กับใครบางคนอย่าง ปิดไม่มิดบนใบหน้าแดงก่ำนั่นแล้วก็ต้องสงสัยเพราะคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม มันคือไอ้เด็กสุดซาดิสโอคิตะ โซโกะ ร่างบางบอกเค้าว่าไม่ชอบไอ่เด็กนี่ซักเท่าไหร่เพราะว่ามันชอบพูดจาแปลกๆกับร่างบางบ่อยๆ แล้วทำไมพวกนี้ถึงอยู่ด้วยกันนะ?
 
"ดูมีความสุขจังนะ ไอ้หงอก" ฮิจิคาตะกล่าวทักคนที่นั่งอยู่
 
 ร่างบางตกใจเล็กน้อยที่ร่างสูงตรงหน้ามาที่นี่แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจพร้อมกับ ตักกินพาเฟ่ต่อ ทำไมน่ะหรอ ก็คุณกินน่ะกำลังงอนอยู่น่ะสิ !
 
"เหอะ!!" กินโทกิทำเสียงไม่พอใจทันที
 
 นั่นไงตรูว่าล่ะ มันต้องกำลังงอนเค้าอยู่ ฮิจิคาตะคิดในใจพรางนั่งลงข้างๆร่างเล็กพร้อมกับใช้สายตาจ้องมองไปยังคนที่ กินโทกินั่งคุยด้วยเมื่อกี้
 
"แหม..คุณฮิจิคาตะ..มีอะไรรึป่าว ครับ..เล่นจ้องผมไม่วางตาแบบนี้..ผมเขินแย่เลยครับ หึ" ฮิจิคาตะกำลังคิดว่าอยากเอาเท้าก่ายหน้าผากของไอ่เด็กนี่ชะมัด ทำไมมันต้องพูดจากลัวโอ้ยได้ตลอดเวลาแบบนี้
 
"หึ นี่..ทำไมแกถึงมากับโซโกะล่ะ ชั้นนึกว่าแกกลับไปนอนร้องไห้อยู่ที่บ้านเลยกะจะมาซื้อเค้กไปง้อนะเนี่ย" กินโทกิใช้หางตาเหลือบมามองท่านรองปีศาจก่อนจะพูดจาโต้ตอบไปในทันที
 
"ทำไมชั้นต้องร้องไห้อย่างนั้นด้วยล่ะ แกไม่ว่างชั้นก็หาคนอื่นมาแทนก็ได้นิ่ไม่เห็นจำเป็นต้องคิดมาก เนอะ โซโกะ~" ว่าพรางตักสตอเบอร์รี่ยื้นป้อนไปทางเด็กหนุ่มสุดSทันที โซโกะเหมือนจะรู้งานเลยอ้าปากงับของที่ยื่นมาให้พร้อมตอบมาอย่างกวนเช่นเดิม
 
"นั่น สินะครับ คุณฮิจิคาตะน่ะไม่ค่อยว่างอยู่แล้วนี่ครับ ให้ผมมาดูแลลูกพี่แทนก็ดีเหมือนกัน ได้เห็นมุมน่ารักๆของลูกพี่แบบนี้ทุกวันผมคิดว่าคงมีความสุขน่าดูเลยล่ะครับ หึ"
 
"อ้ะ เด็กบ้า.."กินโทกิว่าพรางหน้าก็แดงขึ้นเลื่อยๆจนฮิจิคาตะหมันไส้สุดๆเลยตอนนี้
 
"ถึง ชั้นจะไม่ค่อยว่างแต่ชั้นก็ดูแลคนของชั้นได้อยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องมีหมามาคอยดูแลให้หรอก"
 
 ฮิจิคาตะตอนนี้ดูไม่สบอารมสุดๆเพราะร่างบางของเค้ากำลังแสดงความน่ารักให้ ไอ่เด็กนี่ดูอยู่น่ะสิ!!
 
"กลับได้แล้ว!! จะนั่งหาพระแสงอะไร!!" พูดจบฮิจิคาตะก็กะชากแขนกินโทกิอย่างแรงจนร่างบางต้องเดินตามออกไปโดยไม่ลืม ที่จะขอบคุณโอคิตะ โซโกะที่พาเค้ามากินพาเฟ่ที่แสนรักสุดๆก่อนจะหายลับออกไป
 
"หึ ยังไงลูกพี่ก็ต้องมาหาผมอีกแน่...หึหึ"
 
"กริ้งง"
 
ในมือของโซโกะกำลังถือกุญแจบ้านของร่างบางอยู่พรางแสยะยิ้มร้ายออกมาให้ประจัก แก่สายตาของสาวๆในร้านที่กำลังจ้องเค้าตาเป็นมัน ออร่าความร้ายกาจมันทำให้ผู้หญิงเด็กเล็กสาวใหญ่ต่างหลงใหล โซโกะหัวเราะในลำคอก่อนจะเช็คบิลแล้วเดินออกจากร้านไปพร้อมกับแผนการที่ไม่น่าไว้ใจ.
 
 
to be continued.