Forced to Love บังคับให้รัก

 
 
 
 
 
 
 
 
 
'พิม พิม!! อย่าทำอะไรบ้าๆนะ' โทโมที่รีบบึ่งรถมาที่คอนโดพิม ก่อนจะใช้การ์ดสำรองเปิดเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็วก็วิ่งตามหาพิมจนทั่วห้องก่อนจะเจอพิมที่กำลังจะโดดลงระเบียงซึ่งความสูงก็ไม่ใช่น้อยๆ รีบเข้าไปคว้าเอาตัวพิมไว้ก่อนที่เธอจะโดดลงไป
 
 
 
 
 
'ปล่อยย! พิมอยากตายย'  พิมที่โดนโทโมะดึงตัวไปกอดไว้ก็ดิ้นโวยวายพร้อมร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
 
 
 
 
 
'ใจเย็นๆนะพิม เรื่องนี้ผมอธิบายได้ พิมฟังผมก่อนนะ' โทโมะดึงพิมเข้ามากอดแน่นพร้อมกับพูดปลอบเธอให้ใจเย็นลง
 
 
 
 
 
'โมะจะมาอธิบายอะไรอีก!!! ฮึก ในเมื่อโมะเป็นคนให้สัมภาษณ์ไปแบบนั้นเอง' พิมพูดแล้วร้องไห้ไม่หยุด ฟดฟทฟดฟมะจึงลูบผมเธอเบาๆแล้วพาเธอมานั่งที่โซฟา
 
 
 
 
'ฟังโมะก่อนนะครับคนดี เรื่องทั้งหมดโมะอธิบายได้ โมะรักพิมคนเดียวนะ แต่โมะจำเป็นต้องทำแบบนั้นเพื่อคุณแม่ พิมเข้าใจโมะนะครับ' โทโมะพูดพลางซับน้ำตาให้พิมอย่างอ่อนโยน
 
 
 
 
 
'ทำไมคุณหญิงต้องกีดกันเราด้วยคะ ทั้งๆที่เราก็รักกัน'  พิมทำท่าร้องไห้อีกครั้ง แล้วโผเข้ากอดโทโมะแน่นก่อนจะพูด
 
 
 
 
'อย่าคิดมากนะครับ ยังไงสักวันคุณแม่ก็ต้องยอมรับเราสองคน พิมเชื่อใจผมนะ'  โทโมะพูดแล้กอดพิมแน่น  พิมที่ได้ยินโทโมะยืนยันแบบนั้นก็แสะยิ้มออกมาอย่างพอใจ ก่อนจะตีหน้าเศร้าอีกครั้ง
 
 
 
 
'แต่โทโมะก็ต้องแต่งงานกับคนอื่น แล้วพิมล่ะคะ' พิมพูดเสียงอ่อนให้ดูน่าสงสาร โทโมะที่ไม่รู้จะทำยังไงก็กุมมือพิมไว้
 
 
 
 
'พิมเป็นผู้หญิงที่โมะรัก โมะไม่มีทางรักคนอื่นนอกจากพิม โมะสัญญานะครับ' โทโมะพูดแล้วจูบที่มีของพิมเพื่อสัญญา 
 
 
 
 
'พิมเชื่อคะ'  พิมพูด ก่อนที่โทโมะจะค่อยๆโน้มหน้าลงมาจูบพิมอย่างอ่อนโยน  ก่อนจะพาพิมเข้านอน แล้วจูบลงที่หน้าผากพิมอีกครั้งก่อนจะออกจากห้องไป 
 
 
 
 
'ยังไงโทโมะก็ต้องเป็นของชั้นคนเดียว' พิมที่เห็นโทโมะออกไปจากห้องแล้วก็ลุกขึ้นมานั่งยิ้มอย่างสะใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'แค่ก แค่ก 'เสียงไอดังขึ้นในห้องนั่งเล่น ภายในห้องเปิดแอร์ไว้ในอุณหภูมิที่ต่ำทำให้ร่างบางที่นั่งอยู่เกิดอาการหนาวขึ้นมาจนไอ
 
 
 
 
 
'รีโมรทแอร์อยู่ไหนกันนะ' แก้วที่บ่นพึมพำออกมาก็มองหารีโมรทเพื่อจะปิดแอร์ถ้าขืนเปิดไว้แบบนี้เธอต้องไม่สบายเอาแน่ๆ
 
 
 
 
 
'หาอะไรน่ะ' โทโมะที่รูดคีย์การ์ดเข้ามาก็เห็นแก้วกำลังค้นหาอะไรอยู่ก็ถามขึ้น จนร่างบางสะดุ้งตกใจชนชั้นวางของล้มทันที
 
 
 
 
'เอ่อ คือ...ชั้น'  แก้วตกใจที่ชั้นวางของล้มลง ทำให้พวกของโชว์อะไรต่างๆหล่นลงพื้นกระจาย 
 
 
 
 
 
'ทำบ้าอะไรของเธอหน่ะ อยู่เฉยๆไม่เป็นรึไงกัน'  โทโมะมองของที่หล่นลงพื้นสสลับกับหน้าแก้วก็รีบดุเธอทันที
 
 
 
 
 
'ชั้นขอโทษ  คือชั้นแค่จะหารีโมรทมาปิดแอร์ก็แค่นั้น ไม่ได้ตั้งใจทำข้าวของ ของคุณเสียหายนะ'  แก้วพูดแล้วก้มหน้าไม่กล้าสบตาโทโมะ
 
 
 
 
 
'เก็บให้เรียบร้อยซะ ชั้นจะไปอาบน้ำ'  โทโมะสั่ง ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไปทันที  แก้วเงยหน้าขึ้นมามองอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะก้มลงเก็บของบนพื้นจนเรียบร้อย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'ไปอาบน้ำซะ'  โทโมะที่เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนูปิดท่อนล่างผืนเดียว โยนผ้าเช็ดตัวอีกผืนมาให้แก้ว  แก้วมองผ้าเช็ดตัวในมือแล้วมองหน้าโทโมะอย่างไม่เข้าใจ
 
 
 
 
 
 
'ทำไมคุณไม่ไปส่งชั้นที่บ้านล่ะ  ชั้นอยากกลับบ้าน'  แก้วถาม
 
 
 
 
 
'ชั้นขี้เกียจ ไปอาบน้ำได้แล้วจะได้เข้านอน พรุ่งนี้ค่อยกลับพร้อมกัน' โทโมะสั่งก่อนจะเดินเข้าห้องไปใส่เสื้อผ้า แก้วส่ายหน้าเบาๆก่อนจะจำใจเดินเข้าไปอาบน้า
 
 
 
 
 
'อาบน้ำเสร็จแล้วก็ไปนอนสิ มายืนบื้อทำอะไรอยู่' โทโมะที่นั่งรอแก้วอยู่ที่โซฟาจนแก้วอาบน้ำเสร็จก็รีบว่าร่างบางที่เอาแต่ยืนนิ่งมองเขาอยู่
 
 
 
 
 
'เธอนอนเตียงนี้ก็แล้วกัน'  โทโมะเดินพาแก้วเข้ามาในห้องนอนที่มีเตียงนอนเตียงใหญ่อยู่หนึ่งเตียง ก็ชี้บอกแก้ว ก่อนที่เขาจะเดินไปที่โซฟายาวที่อยู่ใกล้ๆกับเตียง
 
 
 
 
'แล้วคุณล่ะ ชั้นว่าคุณควรมานอนที่เตียงจะดีกว่า เดี๋ยวชั้นไปนอนที่โซฟาเอง'  แก้วว่า
 
 
 
 
 
'เธอนอนที่เตียงน่ะดีแล้ว ชั้นไม่อยากเอาเปรียบผู้หญิง'  โทโมะว่ากลับก่อนจะเดินไปเอาหมอนที่เตียง
 
 
 
 
 
'แต่นี่มันคอนโดคุณนะ '  แก้วเถียงกลับพลางดึงหมอนมาจากมือโทโมะ
 
 
 
 
 
 
'แล้วจะเอาไง เธอจะให้ชั้นนอนกับเธองั้นหรอ ชั้นไม่เอาหรอกนะ'  โทโมะจิ๊ปากพูด  แก้วมองอย่างหมันไส้
 
 
 
 
 
 
'ชั้นก็ไม่ได้อยากนอนกับคุณเหมือนกัน ผู้ชายอะไรปากเสียชะมัด'  แก้วว่ากลับพร้อมแลบลิ้นใส่โทโมะ 
 
 
 
 
 
'เธอนี่มันจริงๆเลย ไปนอนได้แล้วชั้นไม่อยากเถียงกับเด็กอย่างเธอ'  โทโมะที่เหนื่อยมาทั้งวันพูดออกมาอย่างรำคาญแล้วไล่ร่างบางไปนอน
 
 
 
 
 
 
'ย่ะ ชั้นมันก็แค่เด็กคนนึงไม่ใช่คุณแฟนที่รักของคุณหนิ ' แก้วพูดประชดแล้วมุดตัวนอนเข้าไปในผ้าห่มทันที
 
 
 
 
 
'ยัยเด็กดื้อเอ้ยย  ถ้าชั้นต้องแต่งงานกับเธอชีวิตชั้นคงไม่สงบสุขแน่ๆ'  โทโมะพูดแล้วส่ายหัวก่อนจะล้มตัวลงนอนบนโซฟา  
 
 
 
 
 
 
'เอ่อ  คุณ!!'  แก้วที่ยังไม่หลับเรียกโทโมะ
 
 
 
 
 
'หืมมม อะไร' โทโมะถามเสียงเข้ม
 
 
 
 
 
'ฝันดีนะ!!!' แก้วพูดแล้วรีบเอาผ้าห่มคลุมโปงด้วยความอาย ไม่รู้ทำไมๆจู่ๆเธอก็ไปบอกฝันดีเขาแบบนั้น น่าอายชะมัด
 
 
 
 
 
 
'อืมม ฝันดี'  โทโมะอมยิ้มเบาๆก่อนจะพูดออดมาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
 
 
 
 
 
 

การบ้านช่างเยอะจริงอะไรจริง แค่เพิ่งเปิดเทอมเองนะ โด่ววววว
อัพแค่นี้ก่อนละกันเนอะ ไม่รู้จะอัพอะไรลงเหมือนกัน 5555 ช่วงนี้รู้สึกเบลอๆ  
การบ้านเต็มสมอง  ยังไงก็อย่าพึ่งหนีกันไปไหนนะ  จะพยายามมาอัพบ่อยๆ อุอิ