Forced to Love บังคับให้รัก

 

 

 

 

 

 

 

 

'นี่คุณ จอดลงข้างหน้านี่แหละชั้นจะลง' แก้วที่นั่งขยุกขยิกไปมาหันไปสั่งโทโมะบอกให้ชายหนุ่มจอดรถ

 

 

 

 

'ทำไมชั้นจะต้องทำตามที่เธอบอกด้วย นั่งอยู่เฉยๆ'  โทโมะหันมามองแก้วด้วยสายตาดุๆก่อนจะสั่งให้แก้วอยู่เฉยๆ

 

 

 

 

 

'ก็ชั้นไม่อยากไปหนิ คุณเองก็คงไม่อยากไปงานนั้นเหมือนกัน เพราะงั้นปล่อยชั้นลงเถอะ ชั้นรับรองได้ว่าคุณแม่ของพวกเราจะไม่มีทางรู้แน่นอน' แก้วที่หน้ามุ้ยอารมณ์เสียหันมาพูดขอร้องโทโมะ โทโมะขับรถต่อไปโดยไม่สนใจเสียงของแก้ว

 

 

 

 

 

ย้อนไปเมื่อหลายชั่วโมงก่อน

 

 

 

'แก้วไม่ไปไม่ได้หรอคะ' แก้วที่ถูกผู้เป็นแม่จับแต่งตัวอยู่ก็บ่นขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ

 

 

 

'ไม่ได้ลูก แม่อยากให้ลูกออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง และอีกอย่างลูกกับตาโมะก็จะได้ออกงานร่วมกันเป็นครั้งแรกด้วย จะได้ประกาศข่าวดีด้วยเลยไงว่าลูกกับตาโมะกำลังจะแต่งงานกัน' แม่แก้วสาธยายออกมาแล้วยิ้มอย่างมีความสุข ต่างกับแก้วที่นั่งถอนหายใจอย่างหมดแรง

 

 

 

 

ปี๊ด ปี๊ด

 

 

 

 

'ตาโมะมาพอดีเลย ไปลูกลงไปข้างล่างได้แล้ว'แม่แก้วพูดแล้วเดินนำลูกสาวลงไปข้างล่าง แก้วถอนหายใจเบาๆแล้วเดินตามไป

 

 

 

 

'สวัสดีครับคุณน้า' โทโมะพูดทักทายแม่ของแก้ว ก่อนจะพลันสายตาไปเห็นแก้วที่อยู่ในชุดเดรสสีน้ำเงินยาวตัดกับผิวขาวเนียนทำให้แก้วดูเด่นมาก

 

 

 

 

'เรียกแม่สิจ๊ะตาโมะ ไหนๆก็จะมาเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่แล้ว' แม่แก้วพูด โทโมะได้แต่ยิ้มบางๆให้

 

 

 

 

'แม่ฝากยัยแก้วด้วยนะลูก ถ้าน้องดื้อก็จัดการได้เลยนะ' แม่แก้วพูดกับโทโมะ แล้วดึงแก้วให้ไปกับโทโมะทันที  

 

 

 

 

'เชิญครับ' โทโมะเปิดประตูรถข้างคนขับให้แก้วแล้วพูดเสียงนิ่ง แก้วมองหน้าโทโมะนิดนึงก่อนจะขึ้นรถไป

 

 

 

 

 

 

'ถึงแล้ว' โทโมะที่จอดรถแล้วหันมามองแก้วที่นั่งนิ่งอยู่ ก่อนจะลงจากรถแล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูให้แก้ว

 

 

 

 

'จะลงไม่ลง' โทโมะพูด เมื่อแก้วไม่มีท่าทีจะขยับตัวไปไหนเลย

 

 

 

 

'เธออยากลงดีๆ หรือจะให้ชั้นอุ้ม' โทโมะที่เริ่มทนไม่ไหวพูดออกมา แล้วจะเข้าไปอุ้มแก้ว ร่างบางตกใจรีบเขยิบหนีทันที

 

 

 

 

'ไม่ต้องชั้นลงเองได้ หลีกไป!' แก้วพูดเสียงดัง แล้วผลักโทโมะให้พ้นทางก่อนจะเดินนำชายหนุ่มเข้าไปในงาน  โทโมะมองตามแล้วส่ายหัวเบาๆกับความดื้อของเธอ

 

 

 

 

'อ๊ะ นี่คุณจะทำอะไร ปล่อยนะ'  แก้วตกใจที่จู่ๆโทโมะก็ดึงมือเธอให้ไปคล้องแขนเขา

 

 

 

 

'อย่าดิ้นสิ คล้องแขนชั้นไว้' โทโมะสั่งแก้ว  แก้วมองอย่างขัดใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้  ทั้งสองเดินเข้ามาในงานที่จัดใหญ่โตสมเกียรติ ในงานเชิญแต่คนใหญ่คนโตมาทั้งนั้น ก่อนที่จะเข้าไปถึงในงานแก้วและโทโมะจะต้องเดินผ่านกลุ่มนักข่าวกลุ่มใหญ่ที่ยืนสัมภาษณ์ยืนถ่ายรูปคนดังต่างๆอยู่

 

 

 

 

 

'น้องโทโมะน้องแก้วคะ ขอสัมภาษณ์หน่อยนะคะ'  นักข่าวกลุ่มหนึ่งเข้ามารุมโทโมะและก่อนก่อนจะสัมภาษณ์

 

 

 

 

 

'ควงกันมาออกงานขนาดนี้ ข่าวลือที่ว่ากำลังดูใจกันอยู่หนิแสดงว่าจริงใช่มั้ยครับ'

 

 

 

 

 

'แน่นอนครับ' โทโมะตอบเสียงแข็ง 

 

 

 

 

 

'ว้าว งั้นก็แสดงว่าคุณโทโมะกับคูรแก้วกำลังจะแต่งงานกันก็เป็นเรื่องจริงน่ะสิคะ'  นักข่าวอีกคนหนึ่งถามด้วยความตื่นเต้น'

 

 

 

 

'ครับเราจะแต่งงานกันเร็วๆนี้' โทโมะตอบ เรียกเสียงหือหาให้นักข่าวเป็นอย่างมาก

 

 

 

 

 

'แต่ว่า เคยมีข่าวออกมาว่าคุณโทโมะมีแฟนอยู่แล้วหนิครับ' นักข่าวอีกคนหนึ่งตะโกนถามทำให้นักข่าวทั้งหมดจ้องมาที่โทโมะอย่างรอคำตอบ

 

 

 

 

'ผมไม่เคยมีแฟนครับ ผมมีแค่แก้วคนเดียว' โทโมะพูดเสียงดังเพื่อยืนยัน แต่ในใจเขานั้นหวั่นอยู่ไม่น้อยถ้าพิมเห็นข่าวนี้คงเสียใจมากแน่ๆที่เขาตอบนักข่าวไปแบบนั้น แต่ทำไงได้เขาเลือกที่จะตอบแบบนี้ไปแล้ว  

 

 

 

 

 

'ขอตัวก่อนนะคะ'แก้วมองหน้าโทโมะอย่างรู้ทันก่อนจะจับมือโทโมะแล้วดึงเขาออกมาจากนักข่าวกลุ่มนั้นทันที

 

 

 

 

 

 

'คุณทำบ้าอะไรลงไป ไปตอบนักข่าวแบบนั้นทำไมคุณไม่กลัวแฟนคุณเสียใจรึไง' แก้วที่ดึงโทโมะออกมาไกลจากนักข่าวก็รีบว่าทันที

 

 

 

 

 

'ชั้นจะทำอะไรก็เรื่องของชั้น ไม่ต้องยุ่ง' โทโมะว่าเสียงแข็งก่อนจะเดินเข้าไปข้างในงาน 

 

 

 

 

'อะไรของเค้า เราอุตส่าห์หวังดี' แก้วพูดอย่างงงๆ ก่อนจะเดินตามโทโมะเข้าไปในงาน

 

 

 

 

 

ตุบ 

 

 

 

 

'ว้ายยย/คุณระวัง!' แก้วที่เดินไปชนกับพนักงานเสริฟจนจะล้มแต่โชคดีที่มีคนมาประคองรับไว้ก่อน

 

 

 

 

 

'คุณเป็นไรรึเปล่าครับ' ชายคนนั้นถาม  แก้วที่ก้มหน้าอยู่ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา

 

 

 

 

 

'กวินO_o' แก้วตกใจแล้วอึ้งไม่คิดว่าจะเจอเพื่อนรักที่นี้ 

 

 

 

 

'อะไร ไม่ได้เจอกันแค่2เดือนเองทำเป็นตกใจไปได้' กวินพูดแล้วขำกับท่าทางของแก้ว

 

 

 

 

'ก็แก้วไม่คิดว่ากวินจะกลับมาเมืองไทยนี่นา เห็นบอกจะอยู่อเมริกาไม่มีกำหนดกลับหนิ' แก้วถามอย่างสงสัย

 

 

 

 

'ตอนแรกก็คิดงั้นแหละ แต่พอดีที่บ้านมีปัญหานิดหน่อยเลยบินกลับมา แล้วก็อยากมาหาแก้วด้วย' กวินพูดแล้วขยับเข้าไปใกล้แก้ว เลยโดนแก้วฟาดไปทีนึง ทั้งคู่คุยกันอย่างสนิทสนมตามประสาเพื่อนรัก โดยที่ไม่รู้ว่ามีใครแอบมองอยู่

 

 

 

 

 

'แก้วไปเต้นรำกันมั้ย' กวินพูดชวนแก้ว  

 

 

 

 

'ไม่เอาอ่ะ แก้วเต้นไม่เป็น' แก้วส่ายหัวแล้วพูด

 

 

 

 

'เดี่ยวกวินสอนเอง ' กวินพูดแล้วจับมือแก้วไปกลางฟอร์เต้นรำ แล้วสอนแก้ว

 

 

 

 

 

'อุ้ย ขอโทษ' แก้วที่ก้าวผิดจังหวะเลยเหยียบเท้ากวินพูดขอโทษ 

 

 

 

 

 

'แก้วนี่ยังสวยเหมือนเดืมเลยนะ'  กวินพูดชมแก้ว  แก้วที่โดนชมก็เขินหน้าแดงทันที

 

 

 

 

'อะไรเนี้ย มาชมต่อหน้าแบบนี้ก็เขินสิ' แก้วดุเบาๆแล้วยิ้มพลางสบตากับกวินตลอด  ทั้งคู่เต้นรำกันจนจบเพลงแรก โดยที่โทโมะแอบมองแก้วอย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

 

'กวิน แก้วไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ'  แก้วบอกกวิน แล้วเดินเลี่ยงไปเข้าห้องน้ำ  โทโมะที่เห็นแก้วปลีกตัวออกมาจากกวินก็รีบเดินตามไปทันที

 

 

 

 

 

'หายไปไหนของเค้านะ ในงานก็ไม่เห็น'  แก้วที่เดินออกมาข้างนอกก็มองหาโทโมะตั้งแต่ที่เธอเข้าไปในงานก็ยังไม่เห็นโทโมะเลย

 

 

 

 

 

'ก็อยู่แต่กับผู้ชาย จะเห็นชั้นได้ไงล่ะ'  โทโมะที่เดินตามแก้วมาก็พูดขึ้น แก้วหันขวับไปมองทันที

 

 

 

 

 

'นี่คุณเลิกแขวะชั้นสักทีจะได้ม่ะ'  แก้วพูดอย่างอารมณ์เสียแล้วจะเดินหนีแต่ถูกโทโมะคว้าข้อมือไว้ก่อน

 

 

 

 

 

'ปล่อยนะ ปล่อยย' แก้วพยายามแกะมือโทโมะออก แต่โทโมะที่แรงเยอะกว่าดันแก้วให้ไปติดผนังแล้วเอามือกันไว้ไม่ให้แก้วหนี

 

 

 

 

'ทำไม จะกลับไปหาไอ้ฝรั่งนั้นหรอ'  โทโมะพูดแล้วโน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆแก้ว

 

 

 

 

'ออกไปเดี๋ยวนี้นะ คุณเมามากแล้วนะ'  แก้วที่ได้กลิ่นไวน์จากตัวโทโมะก็พูดขึ้นแล้วพยายามดิ้น

 

 

 

 

 

'หึ มากับชั้น'  โทโมะพูดแล้วดึงแก้วให้เดินตามเขาไปที่รถก่อนจะยัดแก้วใส่เข้าไปในรถแล้วขับออกไปทันที

 

 

 

 

 

'นี่คุณจะพาชั้นไปไหนน่ะ จอดเดี๋ยวนี้เลยนะ' แก้วพูดเสียงดังให้โทโมะจอดรถ โทโมะไม่ตอบแล้วยิ่งขับรถเร็วมากขึ้นกว่าเดิม จนแก้วต้องหลับตาปี๋ด้วยความกลัว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ไม่จริง!!!'  พิมที่นั่งดูข่าวในทีวีกรี๊ดออกมาเมื่อเห็นโทโมะให้สัมภาษณ์ว่ากำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น โดยที่เขาเองก็ยังไม่บอกเธอสักคำ  

 

 

 

 

 

'โทโมะรับสิ'  พิมที่พึ่งคิดได้ก็รับโทรศัพท์หาโทโมะทันที แต่ก็ไร้เสียงตอบรับ

 

 

 

 

 

'กรี๊ดดดดดด  โทโมะจะทำแบบนี้กับพิมไม่ได้นะ'  พิมโมโหที่โทโมะไม่รับสายก็เขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งทันทีก่อนจะพังข้าวของทุกอย่างในห้อง

 

 

 

 

 

 

'แกนังแก้ว ชั้นจะไม่ยอมให้แกแต่งงานกับโทโมะเด็ดขาด'  พิมพูดขึ้นมาอย่างโกรธแค้นพร้อมกับมองในทีวีที่โทโมะกับแก้วยืนให้สัมภาษณ์อยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

'นี่คุณจะพาชั้นไปไหนน่ะ ปล่อยชั้นลงนะ'  แก้วพูดแล้วดิ้นไปมาเมื่อโทโมะมาจอดรถที่หน้าคอนโดหรู แล้วอุ้มเธอขึ้นไปชั้นบน

 

 

 

 

 

 

'อยู่เฉยๆ'  โทโมะดูแก้วแล้วหยิบคีย์การ์ดออกมารูดเปิดประตูห้อง  แล้วเดินไปที่โซฟาแล้วโยน

 

 

 

 

 

'โอ้ยย ชั้นเจ็บนะ'  แก้วพูดแล้วเอามือจับก้นตัวเองเบาๆ

 

 

 

 

 

 

'นี่คุณจะทำอะไรน่ะ อย่าทำอะไรบ้าๆนะ'  แก้วพูดอย่างกลัวๆเมื่อเห็นโทโมะถอดสูทของตัวเองออก

 

 

 

 

 

 

'ทำไมกลัวหรอ'  โทโมะที่เห็นร่างบางกลัวก็นึกอย่างแกล้ง เลยเดินเข้าไปใกล้ๆแกล้วแล้วคร่อมเธอเอาไว้

 

 

 

 

 

 

'ออกไปนะ นายเป็นบ้าหรอ'  แก้วที่หลับตาปี๋ก็พูดขึ้นอย่างกลัวๆ

 

 

 

 

 

 

'ขั้นไม่ทำอะไรเด็กที่โตแต่ตัวอย่างเธอหรอกนะ' โทโมะพูดแล้วลุกขึ้นมานั่งบนโซฟา

 

 

 

 

 

 

'นี่คุณว่าชั้นโตแต่ตัวแต่สมองไม่โตงั้นหรอห๊ะ!'  แก้วลุกขึ้นมานั่งแล้วตะคอกใส่โทโมะทันที

 

 

 

 

 

 

 

'ก็มันจริงมั้ยล่ะ ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้ ชั้นล่ะคิดไม่ออกจริงๆว่าถ้าแต่งงานกับเธอไปแล้วชีวิตชั้นจะเป็นยังไง คงจะปวดหัวน่าดู'  โทโมะพูดเสียงเรียบ แก้วมองอย่างขัดใจ

 

 

 

 

 

'ก็ไม่ต้องแต่งสิ ใครจะอยากแต่งกับคุณกันล่ะ' แก้วว่ากลับแล้วกอดอกมองหน้าโทโมะ

 

 

 

 

 

'หึ พูดง่ายหนิ  แต่เอาเถอะยังไงก็จะแต่งงานกันล่ะขอทำความรู้จักเจ้าสาวให้มากกว่านี้ล่ะกัน'  โทโมะพูดแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆแก้ว ทั้งคู่สบตากันนิ่ง  

 

 

 

 

ตื๊ดด ตื๊ดด

 

 

 

 

จู่ๆเสียงโทรศัพท์โทโมะก็ดังขึ้น ทำให้ทั้งคู่ผละออกจากกันทันที

 

 

 

 

 

 

'พิม?' โทโมะอ่านชื่อปลายสายก่อนจะกดรับ

 

 

 

(โทโมะทำแบบนี้กับพิมได้ยังไง) พิมตะโกนออกมาเสียงดัง ทำให้โทโมะถึงกับสดุ้ง

 

 

 

'พิมใจเย็นก่อนนะ โมะอธิบายได้' โทโมะพยายามพูดปลอบพิม

 

 

 

(ไม่ ฮึก พิมไม่ฟัง โมโต้องมาหาพิมเดี๋ยวนี้ ไม่งั้น ฮึก พิมจะฆ่าตัวตาย'พิมพูดพร้อมกับร้องไห้ออกมา โทโมะเมื่อได้ยินพิมขู่ก็ตกใจ

 

 

 

'อย่าทำอะไรบ้าๆนะพิม ผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละ'  โทโมะพูดแล้ววางสายทันที ก่อนจะรีบใส่เสื้อ

 

 

 

 

'คุณจะไปไหนน่ะ' แก้วที่เห็นท่าทางโทโมะดูเร่งรีบก็ถามขึ้น

 

 

 

 

'ชั้นจะไปทำธุระ เธออยู่ในห้องนี่แหละห้ามออกไปไหน จนกว่าชั้นจะกลับมา' โทโมะสั่งแล้วรีบออกไปจากห้องทันที  

 

 

 

 

'ต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ๆ' แก้วพูดแล้วมองตามโทโมะอย่างเป็นห่วง

 

 

 

 

          รักที่เกิดจากการบังคับ มันไม่ยั่งยืน ใช่หรอ??? 

 

 

---

มาอัพแย้วววววววว  

อย่าพึ่งหายกันไปไหนนะ  รออ่านก่อน

ตอนต่อไปจะเป็นยังไง โปรดติดตาม 

รักคนอ่านทุกคนนนนน