Forced to Love บังคับให้รัก

9.1

เขียนโดย Numfon

วันที่ 9 พฤษภาคม พ.ศ. 2559 เวลา 20.38 น.

15 chapter

123 วิจารณ์

21.32K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 24 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 15.00 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

3) 3.จับคู่ 2

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก

'แม่คะ แก้วบอกแล้วไงคะ ว่าอย่าจับคู่ให้แก้ว' แก้วพูดเสียงเหนื่อยๆ ที่โดนผู้เป็นแม่บังคับให้เธอไปทานข้าวกับครอบครัวของโทโมะ

'แม่ก็ไม่ได้บังคับลูกสักหน่อย ตาโมะเค้าก็เป็นคนดี พร้อมที่จะดูแลลูกได้นะ' แม่แก้วพูด แก้วมองแม่ตัวเองก่อนจะส่ายหน้าไปมาอย่างเหนื่อยๆ เพราะถึงยังไงแม่เธอก็ต้องจับคู่ให้เธอกับโทโมะอยู่ดี

'แต่โทโมะเค้ามีแฟนอยู่แล้วนะคะ ' แก้วพูดแล้วนึกถึงหลายวันก่อนที่โทโมะเดินควงคู่กับแฟนของเขามาซื้อของอย่างกระหนุงกระหนิง แล้วรีบบอกแม่ตัวเองทันที

'ก็แค่แฟนเองลูก คบกันเดี่ยวก็เลิก ไปแต่ตัวได้แล้วจะได้รีบไป เดี๋ยวคุณหญิงจะรอเอา' แม่แก้วพูดแล้วดันแก้วเข้าไปในห้องแต่งตัว

'ยังไงเราก็ปฏิเสธไม่ได้สินะ' แก้วพูดเบาๆคนเดียว พลางคิดเรื่องที่เธอถูกคู่กับโทโมะก็ถอนหายใจออกมา

'ตาโมะทำหน้าดีๆหน่อยสิ แม่ชวนเรามาทานข้าวนะไม่ได้พามาทรมาร' คุณหญิงดุโทโมะที่เอาแต่นั่งหน้านิ่งอย่างกะคนไร้ความรู้สึก

'หนูแก้วน่ะเค้าเป็นคนดี เพียบพร้อมทุกอย่างเหมาะสมกับแกที่สุดแล้ว และแม่เองก็อยากได้หนูแก้วมาเป็นลูกสะใภ้ด้วย' คุณหญิงพูดโน้มน้าวโทโมะ

'แล้วแต่คุณแม่เลยครับ ยังไงผมก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้วนี่'โทโมะพูดประชดแล้วนั่งเป็นหุ่นเชิดไร้อารมณ์ต่อ

'คุณพี่สวัสดีคะ ' แม่แก้วเดินนำแก้วเข้ามาในร้านอาหาร ที่จัดโซนวีไอพีไว้ แล้วพูดทักทายคุณหญิงแม่ของโทโมะ ก่อนจะนั่งลง ตามด้วยแก้วที่เดินตามมา แก้วกับโทโมะสบตากันพักนึงก่อนที่แก้วจะเบือนหน้าหนีก่อน

'ตาโมะพาหนูแก้วไปนั่งอีกโต๊ะหนึ่งสิลูก' คุณหญิงหันมาพูดยิ้มๆให้โทโมะ โทโมะพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะลุกขึ้น แก้วหันมามองแม่ตัวเอง แม่แก้วจึงพยักหน้ายิ้มๆให้แก้วเป็นเชิงบอกให้ลุกตามโทโมะไป

'หนูแก้วนี่เหมาะสมกับตาโมะจริงๆเลยนะ' คุณหญิงพูดแล้วยิ้มอย่างดีใจที่จะได้แก้วมาเป็นลูกสะใภ้

'นั่นสิคะคุณพี่ คงจะเป็นคู่ที่เฟอร์เฟ็กที่สุดเลยล่ะคะ' แม่แก้วพูดเสริมแล้วยิ้ม ก่อนจะนั่งพูดคุยกันถึงลูกๆของตน

'นั่งสิ' โทโมะหันมามองแก้วที่เดินตามหลังมาก่อนจะบอกให้หญิงสาวนั่ง ทั้งสองอยู่ในห้องวีไอพี ภายในห้องตกแต้งอย่างทันสมัย มีแสงไฟสลัวพอให้มองเห็น บรรยายกาศดูแสนจะโรแมนติก เหมือนทั้งคู่กำลังออกเดทกัน หากแต่ว่าเขาทั้งสองไม่ใช่คู่รักกัน

'ทำไมคุณไม่บอกแม่คุณไปล่ะ ว่าคุณเองก็มีคนรักอยู่แล้ว จะได้ไม่ต้องถูกบังคับแบบนี้' ทั้งสองนั่งเงียบกันอยู่นานก่อนที่แก้วจะเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบ

'ผมบอกไปแล้ว' โทโมะตอบสั้นๆ แก้วมองอย่างไม่เข้าใจ ถ้าบอกไปแล้วทำไมเธอกับเขาถึงยังต้องถูกจับคลุมถุงชนแบบนี้อยู่

'บอกไปแล้ว? ทำไมคุณถึงไม่ไปแต่งงานกับเธอคนนั้นล่ะ' แก้วถามต่อ โทโมะมองหน้าแก้วนิ่ง

'มันเป็นความต้องการของแม่ผม เขาอยากให้ผมแต่งงานกับคุณ ผมก็ต้องทำ' โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา แก้วมองแล้วก็แอบถอนหายใจ เพราะเธอก็ไม่ต่างจากเขาเช่นกัน

'เราจะแต่งงานกันได้ยังไงในเมื่อเราไม่ได้รักกัน' แก้วพูดเสียงเรียบ

'...'

'คุณเองก็มีคนที่รักอยู่แล้ว ไม่เห็นจะต้องมาฝืนทำอะไรที่มันขัดใจตัวเองเลย' แก้วพูดเสียงแข็ง เพราะเธอเองก็ลำบากใจเหมือนกันที่จะต้องมาแต่งงานกับคนที่ตนไม่ได้รัก

'มันคือความต้องการของแม่ผม ผมก็ต้องทำ' โทโมะว่าก่อนจะนั่งจิบไวน์

'คุณเองก็คงลำบากใจสินะ ที่โดนคลุมถุงชนแบบนี้ เด็กเมืองนอกแบบคุณก็คงต้องการอิสระคงไม่อยากโดนบังคับแบบนี้หรอก' โทโมะพูด แก้วนิ่งไม่ตอบ

'กินสิ ไม่หิวรึไง' โทโมะพูดเมื่อพนักงานเอาอาหารมาวางไว้บนโต๊ะ

'กินไม่ลง' แก้วพูดสั้นแล้วกอดอกมองไปทางอื่น โทโมะมองร่างบางตรงหน้าก็แอบส่ายหัวเบาๆกับความดื้อของเธอ

'ชวนพี่ออกมาห้างแบบนี้มีอะไรรึป่าวฟาง' ป๊อปปี้ถามฟางที่โทรเรียกเขาให้มาเจอเธอที่ห้าง

'ก็ฟางจะไปซื้อพวกของเล่น ของใช้ต่างๆเอาไปให้น้องๆที่บ้านเด็กกำพร้าน่ะ เลยกะจะให้พี่ป๊อปมาถือของช่วย เพราะยัยแก้วก็ไม่ว่างด้วย' ฟางพูด แล้วนึกถึงเพื่อนสาวของตน ที่โทรมาเล่าให้ฟังว่าโดนจับคู่ให้แต่งงานกับผู้บริหารบริษัทอันดับต้นของเมืองไทย ก็อดสงสารไม่ได้

'แก้วจะเป็นยังไงบ้างน่ะ พึ่งกลับมาจากเมืองนอกแท้ๆคุณน้าก็ไม่น่าไปบังคับแก้วเค้าแบบนั้นเลย ควรจะให้แก้วเค้าเลือกคู่เองจะดีกว่า การคลุมถุงชนอะไรนั่นสมัยนี้ก็น่าจะหมดไปได้แล้วนะ' ป๊อปปี้ว่ายาวเหยียด

'คุณน้าเขาเอง ก็คงอยากจะเลือกคนดีๆให้กับลูกสาวเค้าแหละ' ฟางพูดแล้วเดินนำป๊อปปี้เข้าไปในร้านขายของเล่นและตุ๊กตา

'ซื้อไปเยอะขนาดนี้เลยหรอ' ป๊อปปี้ถามเมื่อเห็นฟางหยิบของเล่นใส่ตะกร้า

'ก็ต้องซื้อไปให้ครบทุกคนแหละ เดี๋ยวน้องๆจะน้อยใจเอา' ฟางพูดแล้วยิ้มนึกถึงเด็กๆ

'มาเดี่ยวพี่ช่วย' ป๊อปปี้พูดแล้วเดินเข้าไปช่วยฟาง

หมับ

ระหว่าที่ฟางกำลังจะหยิบลูกบอบก็เป็นจังหวะเดียวกับป๊อปปี้ที่กำลังเอื้อมจะมาจับลูกบอลลูกนั้นเหมือนกัน ทำให้ป๊อปปี้จับโดนมือฟางทันที

'อ๊ะ พี่ป๊อป ' ฟางที่สัมผัสถึงมือของป๊อปปี้ก็รีบดึงมือออกทันที หญิงสาวหน้าแดงก้มหน้าด้วยความเขิน

'เอ่อ พี่ว่าเราไปซื้อของกันต่อดีกว่า' ป๊อปปี้ที่เขินเหมือนกันกับฟางก็รีบพูดแล้วเดินไปเลือกของเล่นที่แผนกอื่นทันที

'จะเขินทำไมเนี้ย ยัยฟางเอ้ย' ฟางบ่นให้ตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินตามป๊อปปี้ไป

'ทั้ง 8700 บาทคะ คุณพ่อคุณแม่นี่หน้ารักจังเลยนะคะ มาซื่อของเล่นไปให้ลูกด้วย' พนักงานที่คิดเงินเสร็จแล้ว พูดแซวทันที

'เอ่อ ไม่ใช่นะคะ คือเราเป็นเพื่อนกันน่ะคะ' ฟางรีบพูดแก้ตัวแล้วหันไปมองป๊อปปี้ที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

'ฟางหิวมั้ย ไปหาอะไรกินกัน' ป๊อปปี้พูดชวนฟาง หลังจากที่ซื้อของกันเสร็จแล้ว

'เอาดิ หิวเหมือนกัน' ฟางพูดแล้วเดินนำป๊อปปี้ไป ป๊อปปี้มองตามฟางที่ดูร่าเริงก็แอบอมยิ้มออกมา

'นี่คุณจะไปไหน' โทโมะรีบถาม เมื่อเห็นแก้วลุกจากโต๊ะแล้วกำลังจะเดินออกไป

'ชั้นจะกลับบ้าน' แก้วตอบ

'จะรีบกลับทำไมล่ะ เดี๋ยวคุณแม่ก็ถามอีกว่าทำไมถึงปล่อยให้คุณกลับไปคนเดียว ผมขี้เกียจหาคำแก้ตัว' โทโมะพูด แก้วึงยอมกลับมานั่งที่เดิมอย่างหงุดหงิด

'แล้วคุณจะให้ชั้นมานั่งดูคุณกินข้าวเนี้ยนะ' แก้วว่า โทโมะยิ้มขำออกมาเบาๆ

'ก็คุณไม่กินเองหนิ' โทโมะเยาะ แล้วทานอาหารบนโต๊ะต่อ แก้วมองอย่างขัดใจก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

ตื้ดดดด(เสียงโทรศัพท์โทโมะดังขึ้น)

'ฮัลโหลล' โทโมะรับสายโทรศัพท์แล้วพูดเบาๆ แก้วหันมามองอย่างสงสัย

'ตอนนี้โมะยังไม่ว่างน่ะ เอาไว้ตอนเย็นเดี๋ยวโมะแวะไปหานะครับ' โทโมะพูดเสียงหวาน แล้วเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นว่าแก้วแอบฟังเขาอยู่ แก้วที่เห็นโทโมะมองก็หันหน้าไปทางอื่นทำเหมือนว่าตัวเองไม่ได้แอบฟัง

'แค่นี้ก่อนนะครับ พอดีมีคนไร้มารยาทชอบแอบฟังคนอื่นน่ะ ครับ คึดถึงเหมือนกันครับ' โทโมะวางสายแล้วกอดอกมองหน้าร่างบางตรงหน้าเขาทันที

'นี่คุณว่าชั้นไม่มีมารยาทหรอ ชั้นไม่ได้แอบฟังคุณสักหน่อย' แก้วรีบโวยทันที

'ถ้าคุณไม่ได้แอบฟังผม แล้วคุณจะรู้ได้ไงว่าผมว่าคุณ' โทโมะเยาะ แก้วฮึดฮัดจะเถียงแต่ก็ต้องหยุดเพราะว่าเธอก็แอบฟังเขาจริงๆ

'ชิ ถ้าหวานกันขนาดนี้ เอาเค้ามาแต่งงานแทนชั้นเลยนะ' แก้วประชดแล้วมองโทโมะกลับ

'ถ้าทำได้ ผมคงทำไปแล้ว' โทโมะพูด แก้วเบ้ปากหมั่นไส้ทันที

มาอัพอีกล้าวววว โทโมะกับแก้วกำลังจะแต่งงานกัน แล้วพิมรู้รึยัง?
ติดตามตอนต่อไป

chapter 2

สารบัญ

chapter 4