Forced to Love บังคับให้รัก

 

 

 

 

 

 

 

 

'ยิ้มหน่อยสิลูก ทำหน้าบูดเป็นตูดลิงอยู่นั่นแหละ' แม่แก้วกระซิบบอกแก้วที่ทำท่าทางเบื่อโลกอยู่  

 

 

 

 

'คุณแม่คะ ความจริงไม่ต้องพาแก้วมาด้วยก็ก็ได้นะคะ'  แก้วพูด เพราะเธอนั่นถูกแม่ของเธอบังคับให้มางานวันเกิดเพื่อนแม่  

 

 

 

 

'เอาเถอะน่าลูก คุณหญิงเค้าอยากรู้จักลูก ลูกชายเค้าก็ด้วยนะ'  คุณแม่พูดแล้วเดินนำแก้วเข้าไปในงาน

 

 

 

 

'เหอะ ในว่าจะไม่จับคู่ให้เราไง' แก้วบ่นพึมพำอยู่คนเดียวก่อนจะเดินตามแม่เข้าไปในงาน

 

 

 

 

 

 

'สวัสดีค่าาคุณหญิง สวยวันสวยคืนเลยนะคะ'  แม่แก้วเดินเข้าไปทักทายคุณหญิง ที่ดูจะะมีอายุกว่าแม่ของแก้วอยู่สองสามปี

 

 

 

 

 

'อ้าวว สวัสดีค่ะคุณน้อง ดีใจนะคะที่มาแล้วไหนคะหนูแก้ว พี่อยากเห็นหน้าจะแย่อยู่แล้ว'  คุณหญิงพูดก่อนจะมองหาแก้ว

 

 

 

 

 

'นั่นไงคะ  ยัยแก้วเดินเร็วๆหน่อยสิลูก'  แม่แก้วหันมาเรียกแก้วที่กำลังเดินมา  

 

 

 

 

 

'ว้าว หนูแก้วนี่สวยอย่างที่คุณน้องบอกจริงๆด้วยนะคะ ดูสิผิวพรรณก็ดีหน้าตาก็สวย' คุณหญิงชมแก้ว  แก้วได้แต่ยกมือไหว้ขอบคุณแล้วยิ้มให้บางๆ

 

 

 

 

'แล้วลูกชายคุณพี่ล่ะคะ มางานด้วยรึป่าว'  แม่แก้วรีบถามถึงลูกชายของคุณหญิงทันที

 

 

 

 

'มาสิจ๊ะ งานวันเกิดแม่ทั้งทีลูกชายพี่จะพลาดได้ไง'  คุณหญิงพูดแล้วยิ้ม คิดถึงลูกชายตัวดีของเธอ

 

 

 

 

'อ้าว นั่นไงตาโมะ มานี่สิลูก' คุณหญิงมองหาลูกชายคนเดียวของเขาก่อนจะเรียก

 

 

 

 

'ตาโมะนี่ยิ่งโตยิ่งหล่อนะคะคุณพี่'  แม่แก้วพูดชมโทโมะ   แก้วมองโทโมะที่ทำหน้าเหมือนหุ่นเชิดไม่มีความรู้สึกอะไร  ดูเย็นชาและน่ากลัวมาก  

 

 

 

 

'ตาโมะ นี่เพื่อนแม่ ส่วนนี่หนู่แก้วพึ่งกลับมาจากเมืองนอก ทำความรู้จักน้องไว้สิลูก'  คุณพูดแนะนำ โทโมะหันมามองหน้าแม่ตัวเองก่อนจะหันไปสบตากับแก้ว ที่ทำหน้าเบื่อโลกอยู่ไม่ต่างจากเขา

 

 

 

 

'งั้นเราให้เด็กๆ เค้าไปอยู้ด้วยกันดีกว่านะคะ จะได้รู้จักกันมากขึ้น'  แม่แก้วพูดแล้วยิ้ม คุณหญิงพยักหน้าเห็นด้วย

 

 

 

 

 

'ตาโมะดูแลน้องด้วยล่ะ'  คุณหญิงพูด ก่อนจะเดินหัวเราะคิกคักไปกับแม่ของแก้ว   โทโมะหันมามองแก้วด้วยสายตานิ่งเรียบ   

 

 

 

 

 

'คุณจะทานอะไรมั้ย'  โทโมะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบและเย็นชา  แก้วมองหน้าส่ายหนุ่มกลับ

 

 

 

 

'ไม่เป็นไร ชั้นไม่หิว'  แก้วพูดเสียงเรียบกลับ ก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาจากโทโมะ  

 

 

 

 

'คุณไม่ต้องเดินตามชั้นมาก็ได้นะ' แก้วรู้สึกเหมือนมีคนเดินตามมาก็หันกลับไปมอง ก่อนจะเห็นว่าโทโมะกำลังเดินตามเธอมา

 

 

 

 

'ถ้าเราไม่อยู่ด้วยกันเดี๋ยวพวกคุณแม่ก็สงสัยอีก  ยืนอยู่ด้วยกันนี่แหละชั้นไม่อยากฟังท่านบ่นว่าไม่ดูแลเธอ' โทโมะพูดแล้วเดินมายืนอยู่ข้างๆแก้ว  แก้วได้แต่ทำหน้าเบื่อโลก  ก่อนจะมองไปเห็นพวกคุณแม่ที่กำลังจ้องมาทางเธอกับโทโมะอยู่

 

 

 

 

'ถ้าฝืนใจไม่ต้องทำก็ได้นะ เพราะชั้นเองก็อึดอัดเหมือนกัน'  แก้วพูดอย่างอารมณ์เสียที่คุณแม่ของเธอพยายามจับคู่ให้กับเธอ   ทั้งๆที่เธอเองก็ไม่ได้รักเขา และเธอเองก็คิดว่าโทโมะเองก็คงรู้สึกเช่นเดียวกันกับเธอ  

 

 

 

 

'พึ่งกลับมาจากเมืองนอกหรอ'  หลังจากที่ยืนเงียบกันอยู่นาน โทโมะก็เป็นคนเอ่ยถามขึ้นมาก่อน

 

 

 

 

‘อืมม พึ่งเรียนจบน่ะ’  แก้วตอบ

 

 

 

 

‘หึ เป็นเด็กนอกคงเคยแล้วสินะ’  โทโมะพูดเยาะๆแล้วมองหน้าแก้ว  

 

 

 

 

‘คุณหมายถึงอะไร’  แก้วถามด้วยน้ำเสียงที่เริ่มหงุดหงิด

 

 

 

 

'คิดเองสิ'  โทโมะพูดแล้วยิ้มที่มุมปากแล้วจิบไวน์ที่พนักงานเดินมาเสริฟต่อ  แก้วมองตามอย่างไม่เข้าใจก่อนจะคิดได้ว่าเขาคงหมายถึงเรื่องอย่างว่า

 

 

 

 

'ถึงชั้นจะเป็นเด็กนอก แต่ชั้นก็ไม่เคยทำเรื่องแบบนั้น คุณอย่ามาตัดสินคนเพียงเพราะภายนอกแบบนี้สิคะ เป็นถึงผู้บริหารแท้ๆมองคนแค่ภายนอกแบบนี้เดี๋ยวลูกน้องก็ไม่เคารพเอาหรอก'  แก้ว่ายาวเหยียด โทโมะหันมาจ้องด้วยสายตาดุ

 

 

 

 

'ปากดีเหมือนกันหนิ'  โทโมะพูดแล้วขยับเข้ามาใกล้แก้ว

 

 

 

 

'ชั้นปากดีเฉพาะกับคนแบบคุณเท่านั้นแหละคะ'  แก้วพูดแล้วยกยิ้มนิดนึงก่อนจะเดินหนีชายหนุ่มออกมา

 

 

 

 

'เดี๋ยวจะไปไหน'  โทโมะรีบคว้าข้อมือร่างบางไว้ก่อนจะถาม

 

 

 

 

'ไปเข้าห้องน้ำ คุณจะไปด้วยมั้ยคะ' แก้วตอบ ก่อนจะสบัดมือของโทโมะออกแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ

 

 

 

 

'ผู้หญิงอะไร ไม่มีความเรียบร้อยเอาซะเลย'  โทโมะบ่นอุบอิบเบาๆ พลางนึกถึงแฟนสาวของตัวเองที่ทั้งน่ารักและเรีบยร้อย น่าทะนุถนอม  ผิดกับแก้วที่ดูเหมือนจะหัวดื้อและไม่ยอมคน

 

 

 

 

 

'ผู้ชายบ้าอะไรโตเป็นผู้ใหญ่ซะเปล่า'  แก้วที่เดินมาเข้าห้องน้ำก็บ่นถึงโทโมะที่ภายนอกดูนิ่งและเย็นชา แต่ชอบพูดดูถูกคนอื่น

 

 

 

 

 

 

 

 

'เป็นไงบ้างลูก ตาโมะเค้าดูดีมั้ยลูก'  แม่แก้วถามลูกสาวขณะที่กำลังขึ้นรถกลับบ้าน

 

 

 

 

'ก็หล่อคะ แต่แก้วไม่ชอบ'  แก้วตอบ แม่แก้วมองลูกสาวก่อนจะยิ้มขำออกมา

 

 

 

 

'ดูๆกันไปเดี๋ยวก็ชอบกันเองแหละลูก'  แม่แก้วพูด  แก้วได้แต่ส่ายหน้าเอือมๆ

 

 

 

 

 

 

 

'เป็นไงบ้างตาโมะหนูแก้วเค้าน่ารักรึป่าว' แม่โทโมะเดินมาถามลูกชายที่นั่งอยู่ห้องนั่งเล่น

 

 

 

 

'ก็ธรรมดาครับ'  โทโมะตอบสั้นๆแล้วนั่งอ่านหนังสือต่อ

 

 

 

 

'แต่แม่ว่าหนูแก้วเค้าก็ดีกว่านังเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าคนนั้นนะ'  แม่โทโมะพูดแล้วคิดถึงแฟนของโทโมะที่ชื่อพิม  ซึ่งเธอไม่ชอบผู้หญิงคนนัั้นเอาเสียเลย ดูมารยายังไงไม่รู้

 

 

 

 

'คุณแม่อย่าพูดถึงพิมแบบนั้นนะครับ พิมเค้าเป็นคนดี ถึงแม้ว่าเค้าจะไม่ได้มีฐานะเหมือนเรา' โทโมะวางหนังสือลงก่อนจะหันมาพูดกับแม่

 

 

 

 

'แม่ก็ไม่ได้ดูถูกเรื่องฐานะของเขา  แต่ลูกมั่นใจได้ยังไงว่าเธอไม่ได้คบลูกเพื่อหวังปอกลอกเอาเงินของลูก' แม่โทโมะพูด  โทโมะชะงักแล้วคิดถึงพิมถึงแม้ที่ผ่านมาทั้งค่าคอนโดที่พิมอาศัยอยู่ รถที่พิมขับ หรือเงินที่พิมใช้อยู่ทุกวันนี้จะเป็นเงินของเขา  แต่เขาก็รักพิมมากจึงยอมพิมทุกอย่างไม่ว่าพิมจะต้องการอะไร และเขาก็เชื่อว่าพิมเองก็รักเขาเหมือนกัน 

 

 

 

 

 

'พิมไม่ได้คบผมเพื่อเงินแน่นอนครับ ผมมั่นใจ เพราะผมรักพิมและพิมเค้าก็รักผม ขอตัวนะครับ' โทโมะพูดแล้วเดินขึ้นห้องไปทันที  แม่โทโมะมองแล้วส่ายหน้าเหนื่อยๆกับความหัวดื้อของลูกชายตัวดี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

นี่คิดยังไง ถึงพามาเดินห้างเนี้ย'  เสียงของฟางเพื่อนสาวของแก้วถาม 

 

 

 

 

'เบื่อๆอ่ะ ไม่อยากอยู่บ้าน'  แก้วตอบแล้วทำหน้าเซ็งๆ

 

 

 

 

'เป็นไรว่ะ ทะเลาะกับแม่หรอ'  ฟางถาม 

 

 

 

 

'ป่าว แค่ขี้เกียจฟังแม่พรรณาถึงอีพี่โทโมะอะไรนั่นเฉยๆ' แก้วตอบ ฟางมองแล้วก็อดขำไม่ได้

 

 

 

 

'ขำไรว่ะ ไม่ตลกนะ'  แก้วหันขวับมามองอย่างไม่พอใจ

 

 

 

'โอ๋ๆ ชั้นก็สงสารแกนะ แต่ขำมากกว่าว่ะ กลับมาจากเมืองนอกทั้งทีแทนที่จะได้อยู่สุขสบายดันโดนจับคู่ซะงั้น' ฟางพูดแล้วหัวเราะคิกคัก แก้วได้แต่ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยๆ  พลางสายตาหันไปเห็นชายหญิงคู่หนึ่ง เดินควงคู่กันมาซื้อของ 

 

 

 

 

'นั่นมันโทโมะหนิ'  แก้วพูดออกมา ฟางหันมามองอย่างสงสัย 

 

 

 

 

'ใครหรอแก้ว'  ฟางที่มองตามแก้วไปเห็นสายหญิงคู่หนึ่งดูท่าทางสวีทหวานกำเดินซื้อของอยู่

 

 

 

 

'ป่าวหรอกไม่มีอะไร'  แก้วหันมายิ้มบางให้กับฟาง แล้วเดินช้อปปิ้งต่อ

 

 

 

 

'มีแฟนอยู่แล้วหนิ แล้วทำไมถึงไม่บอกคุณหญิงไปล่ะ'  แก้วพิมพำอยู่คนเดียวเบาๆ พลางคิดถึงโทโมะที่เดินควงแฟนมาซื้อของท่าทางกระหนุงกระหนิงกัน แต่ทำไมพวกแม่ๆถึงยังได้จับคู่ให้เขากับเธออยู่ล่ะ ทั้งๆที่เขาก็มีคนรักอยู่แล้ว

 

 

 

 

 

---

มาอัพแล้ววว  พึ่งเปิดเทอมเลยไม่ค่อยมาอัพเท่าไหร่ 

แต่จะพยายามมาอัพบ่อยๆละกันนะ  

เรื่องจะเป็นยังไงต่อ โปรดติตามตอนต่อไป