เจ้าสาวบ้านไร่

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นะ นาย นายมาทำอะไรที่นี่ รึว่านายสะกดรอยตามชั้นมาน่ะ”ฟางตกใจรีบปาดน้ำตาทิ้งก่อนที่จะ
เลื่อนกระจกรถออกมาแล้วอึ้งเมื่อเห็นคนที่มาเคาะประตูนั้นคือป๊อปปี้ก็ว่าชายหนุ่มทันที
 
 
 
 
 
 
“นี่ หลงตัวเองไปรึเปล่า ผมน่ะหรอจะสะกดรอยตามยัยแม่มดแบบคุณ แค่คิดก็ขนลุกแล้วแต่ที่ผมมา
เคาะประตูเนี่ย ผมนึกว่ามีขี้เมาที่ไหนขับรถมาลงข้างทางปากทางเข้าไปในที่ของผมแบบนี้”ป๊อปปี้
ส่ายหน้าพลางถอนหายใจก่อนที่จะพูดต่อ
 
 
 
 
 
“เหอะ ที่ของนายงั้นหรอชั้นไม่เชื่อหรอก อย่างนายเนี่ยนะจะมีที่ซุกซ่อนเอาไว้อีก ไหน ชั้นขอดู
หน่อยเถอะ กรี๊ดดดด รถของชั้นสีถลอกเลย”ฟางเบ้ปากก่อนที่จะลงจากรถแล้วเดินมาสำรวจข้าง
ทางแล้วชะงักเมื่อพบว่าตัวเองขับรถชันกับรั้วลวดหนามที่กั้นที่ดินจนทำให้เป็นรอยขูดขีดที่ฝากระ
โปรงรถ
 
 
 
 
 
 
 
“นี่คุณขับรถชนที่คนอื่นยังมีหน้ามาห่วงแต่รถ คนรวยก็งี้ใจจืดใจดำเห็นแก่เรื่องของตัวเองโดยที่ไม่ดู
เลยว่าสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นแค่ไหน ไม่ต้องนะ ไม่ต้องมาเอาเงินฟาดหัวผม ผมไม่รับ ถ้าไม่
เป็นอะไรก็ดีงั้นก็เชิญขับรถคันหรูออกไปจากที่ตรงนี้สักที”ป๊อปปี้บ่นออกมายาวเหยียดพลางผายมือ
ไล่ให้ฟางไปก่อนที่จะเดินกลับไปที่รถและกำลังจะเปิดประตูรั้ว
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรยะ กล้ามากนะที่มาไล่คนอย่างชั้น ว้าย”ฟางเดินตามป๊อปปี้มาไล่แต่เพราะร่างบางสวมส้นสูง
ทำให้ส้นพลิกและล้มลงไปกองกับพื้นทำให้ป๊อปปี้ตกใจรีบประคองร่างบางขึ้นมา
 
 
 
 
 
 
 
“ตามมาทำไมกลับไปสิ รึต้องให้ราชรถมาเชิญกลับครับคุณหนูนันท์/โอ๊ย ไปน่ะไปแน่แต่ตอนนี้ชั้น
เจ็บเท้าเข้าใจมั้ยว่าชั้นเจ็บ”ป๊อปปี้บ่นอุบก่อนที่ฟางจะโวยวายออกมาแล้วถอดรองเท้าปาใส่ป๊อปปี้
ทำให้ชายหนุ่มรีบหลบแทบไม่ทันแล้วพบว่าร้องเท้าของเธอส้นหัก ชายหนุ่มถอนหายใจเหนื่อย
หน่ายก่อนที่จะเดินไปที่รถฟางแล้วลองสตาร์ทรถก็พบว่ารถของเธอสตาร์ทไม่ติด
 
 
 
 
 
“ใครจะไปอยากอยู่กับหมาบ้าแบบนาย ว้าย ตายแล้ว ฝนตก”ฟางที่กะเผลกตัวเองไปพิงรถของพ่อ
เลี้ยงหนุ่มบ่นอุบก่อนที่จะร้องออกมาเมื่อจู่ๆฝนก็ลงมาไม่มีปี่มีขลุ่ยจึงถือวิสาสะขึ้นรถของป๊อปปี้ไปนั่ง
รอโดยที่เจ้าตัวได้แต่อ้าปากเหวอกับความรวดเร็วของฟางก่อนที่จะเลี่ยงไม่ได้ที่จะพาเข้าไปในบ้าน
แทนรักด้วยกันทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แอ๊ด
 
 
 
 
 
 
โทโมะที่รอจังหวะที่เขื่อน เฟย์และโฟร์กลับไปแล้วแอบย่องเข้ามาหาแก้วที่ห้องพักผู้ป่วยพิเศษใน
กลางดึกคืนเดียวกัน
 
 
 
 
 
 
“มันอาจสายไปใช่มั้ยที่เธอจะให้อภัยชั้นกับสิ่งที่ชั้นทำลงไป”โทโมะวางดอกไม้ลงที่ข้างเตียงของ
แก้วก่อนที่จะนั่งลงข้างๆร่างบางที่นอนหลับอยู่แล้วพูดออกมาด้วยความเศร้าพลางจะเอื้อมมือไปแตะ
มือของแก้วแต่ต้องชักกลับเพราะกลัวแก้วจะตื่นขึ้นมาและไล่เขาไป
 
 
 
 
 
“ชั้นรู้ว่าชั้นทำเลวกับเธอ ที่ชั้นหลอกลวงเธอไปแต่ใช่ว่าตอนที่ชั้นมาหลอกตีสนิทเธอชั้นจะไม่รู้สึก
มัน…แก้ว ชั้นจำเรื่องราวที่เราเจอกันครั้งแรกจนถึงตอนที่เธอบอกชอบชั้นได้นะและชั้นก็อยากจะ
ขอบคุณเธอที่รู้สึกดีกับชั้นเสมอมาไม่มีเปลี่ยน จะเปลี่ยนก็คงมีเพียงแค่ชั้นที่กลายเป็นคนเลวทำร้าย
เธอได้ลงคอ ชั้นไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร แต่ชั้นไม่อยากเสียเธอกับลูกไปอีกแล้ว ชั้นขอโทษ
นะแก้ว ชั้นขอโทษเธอจากหัวใจของชั้น ในสิ่งที่ชั้นทำร้ายเธอ ถึงแม้ว่าไม่อยากเจอหน้าชั้นแล้วแต่
ชั้นก็จะอยู่ไม่ห่างจากเธอแน่นอน ชั้นสัญญา”โทโมะสารภาพความจริงตัวเองออกมากับแก้วที่
หลับตาอยู่ตรงหน้าเศร้าๆก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วโน้มหน้าลงไปจูบลงที่หน้าผากของแก้วอย่างอ่อนโยน
และแผ่วเบาแล้วเดินออกไปจากห้องเพื่อให้แก้วได้พักผ่อน
 
 
 
 
 
 
 
“โทโมะ”แก้วลืมตาขึ้นแล้วมองไปที่ประตูที่พึ่งปิดไปแล้วน้ำตาไหลออกมาในใจพลางคิดสับสนใน
สิ่งที่เขาทำให้กับเธอที่เดี๋ยวก็ดีเดี๋ยวก็ร้ายจนเธอสับสน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“บ้าชะมัด มืดก็มืดไม่รู้จะมีหนูรึเปล่าเนี่ย/บ่นมากก็กลับไปเลยป่ะ ให้เข้ามาด้วยก็ดีเท่าไหร่แล้วรึว่า
อยากจะไปอยู่ที่รถ”ทางด้านฟางและป๊อปปี้ที่เข้ามาในบ้านแทนรักด้วยกันนั้นฟางอดที่จะบ่นชาย
หนุ่มไม่ได้เมื่อเห็นตัวบ้านนั้นไม่มีการทำความสะอาดก่อนที่ป๊อปปี้จะพูดสวนกลับไป
 
 
 
 
 
 
 
“จะบ้าหรอฝนตกแล้วรถชั้นก็เสียชั้นจะอยู่นี่แล้วจะทำไม”ฟางรีบว่าก่อนที่จะกะเผลกตัวเองไปหยิบ
กล่องปฐมพยาบาลบนตู้ที่มุมห้องตามความเคยชินโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัวทำให้ป๊อปปี้ชะงักแต่ก็ไม่
ทักท้วงอะไรพลางเดินมานั่งที่เก้าอี้ยาวในบ้านกลางแล้วนั่งชงเหล้าดื่มเงียบๆคนเดียว
 
 
 
 
 
 
“นี่หนีมากินเหล้าที่นี่คนเดียวแบบนี้ไม่ไปดูแลเพื่อนนายรึไง/มันเรื่องของผมน่า ว่าแต่คุณเถอะทำไม
ถึงขับรถมาไกลแบบนี้แถมเป็นทางเปลี่ยวอีกด้วย”ฟางที่นั่งทายานวดไปมองป๊อปปี้ดื่มเหล้าไปก็อด
พูดทักไม่ได้ก่อนที่ป๊อปปี้จะสวนกลับถามฟาง
 
 
 
 
 
“เรื่องของชั้นไม่ต้องมายุ่ง/เหอะๆ ผมไม่อยากจะยุ่งหรอกถ้าเมื่อกี้คุณไม่ได้ร้องไห้ ไม่น่าเชื่อว่าผม
จะได้เห็นน้ำตาของคนไม่มีหัวใจแบบคุณ”ฟางพูดปัดๆเลี่ยงไปก่อนที่ป๊อปปี้จะพูดขึ้นแม้จะแอบห่วง
ว่าฟางเป็นอะไรแต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดกลับไปแบบนั้น
 
 
 
 
 
 
“ทำไม คนอย่างชั้นมันเสียใจไม่ได้เลยรึไง ชั้นมันก็คนมีหัวใจร้องไห้ได้เจ็บเป็นเหมือนกันนะ ตา
บ้า”ฟางโวยวายกลับพลางเข้ามาผลักอกกว้างชายหนุ่มเบาๆ
 
 
 
 
 
 
“อ๋อ หรอ นึกซะว่าคุณคือพวกผีดูดเลือดที่คอยสูบเลือดสูบเนื้อคนอื่นมาจนชินแล้วไม่มีหัวใจที่จะรับ
รู้ว่าคนอื่นเค้าเดือดร้อนยังไง คนแบบคุณนี่ดีแต่ทำคนอื่นเสียใจคงจะมีอยู่หรอกคนที่เข้าใจคุณ เพื่นริงๆไม่รู้ยังจะมีอยู่รึเปล่า”ป๊อปปี้ได้ทีรีบย้อนฟางกลับไปอย่างเจ็บแสบ
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
 
 
ร่างบางไม่พอใจชายหนุ่มตรงเข้ามาตบหน้าป๊อปปี้หันทันที
 
 
 
 
 
 
 
“อย่ามาว่าชั้นแบบนี้นะ ที่ชั้นทำมันก็แค่สิ่งที่นักธุรกิจต้องทำ โอ๊ย ชั้นเจ็บนะ/กอบโกยผลประโยชน์
ล่ะไม่ว่า ทำไมทีตัวเองทำกับคนอื่นไว้เยอะล่ะไม่เคยสำนึก ทีเค้ามาทำกับตัวเองล่ะกลับรับไม่
ได้”ฟางชี้นิ้วว่าป๊อปปี้จนป๊อปปี้ต้องรวบข้อมือบางเอาไว้แล้วบิดจนฟางร้องออกมาด้วยความเจ็บก่อน
ที่ชายหนุ่มจะว่ากลับไปอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน
 
 
 
 
 
“ชั้นทำในสิ่งที่ชั้นต้องทำต่างหากล่ะ เพื่อครอบครัวของชั้น เพื่อชื่อเสียงที่ชั้นต้องรักษา นายจะไปรู้
อะไร นายจะไปรู้อะไรกับเรื่องของชั้น นายอย่ามาทำเป็นรู้มากแล้วมากล่าวหาชั้นแบบนี้ จริงสิ ชั้น
บอกไว้เลยนะว่าถึงแม้นายจะไล่ชั้นไปยังไง ชั้นก็ยืนยันคำเดิมว่าชั้นจะต้องเอาลูกของธามไทไป
เลี้ยงให้ได้/ไม่มีวัน อยากมีก็ไปทำเองแล้วก็ออกไปจากที่ของผมด้วยเพราะที่ตรงนี้มันไม่ใช่ที่ของ
ผู้หญิงอย่างคุณมันคือที่ของของขวัญ”ฟางโพล่งออกมาก่อนที่จะเริ่มวกกลับเข้าไปในเรื่องความ
ต้องการของตัวเองก่อนที่ป๊อปปี้จะหงุดหงิดแล้วรีบไล่ฟางกลับไป
 
 
 
 
 
“ทำไมชั้นอยู่ตรงนี้แล้วจะทำไม ยัยของขวัญนั่นจะทำอะไรชั้นได้ ชั้นจะอยู่ที่นี่ นั่งตรงนี้แล้วก็กิน
เหล้ามันอยู่ตรงนี้แล้วจะทำไม/นี่ อย่ามาทำอะไรบ้าๆที่นี่นะ ผมไม่ให้คุณอยู่แล้วออกไป”ฟางที่ไม่
ยอมแพ้ป๊อปปี้รีบนั่งแล้วดื่มเหล้าในแก้วของป๊อปปี้จนหมดแก้วแล้วยักคิ้วกวนๆ ยิ้มยั่วประสาททำให้
ชายหนุ่มตกใจก่อนที่จะดึงขวดเหล้าของเขาที่ฟางกำลังจะกรอกเข้าปากออกห่างเธอแต่ฟางไม่ยอม
ทั้งให้ทั้งคู่ยื้อแย่งขวดเหล้ากันไปมา
 
 
 
 
 
“ทีนายยังกินได้ชั้นก็กินได้ทำไมคนอย่างชั้นจะกินไม่ได้ โอ๊ย ปล่อยนะหมาบ้า/หยุดงี่เง่า เหอะ ทั้ง
ร้องไห้ทั้งกินเหล้า เลิกบ้าสักทีน่า”ฟางที่โวยวายไม่เลิกถูกป๊อปปี้รวบไปกอดรัดก่อนจะถูกดึงเอา
ขวดเหล้าและแก้วออกจากมือโดยที่ชายหนุ่มจะรีบว่าแกมห่วงเธอลึกๆและอยากรู้ว่าเธอเป็นอะไร
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องมายุ่งกับชั้น นายเป็นใครถือดียังไงมาสั่ง มาห่วงชั้นแบบนี้กับพ่อยังไม่สนใจ มีเพื่อนเพื่อนก็
ทรยศ ปล่อยย อื้อออ”ฟางที่มีอาการเมาบวกกับเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นร้องโวยวายจนชายหนุ่มทน
ไม่ไหวดึงร่างบางไปบดจูบอย่างร้อนแรงเพื่อให้เธอสงบสติอารมณ์ มือหน้าโอบรัดตัวของร่างบางเอา
ไว้ไม่ยอมปล่อย ภาพของเขาและฟางครั้งที่ความจำเสื่อมยังวนเวียนอยู่ในหัวของเขา
 
 
 
 
 
 
 
“เลิกบ้าได้แล้วสินะ อื้ออ”ป๊อปปี้รู้สึกได้ว่าฟางนิ่งไปแล้วจึงถอนจูบออกมาแต่ต้องตกใจเมื่อถูกฟาง
ดึงเขากลับลงไปจูบกับเธออีกครั้ง ร่างสูงตกใจแต่ก็ปล่อยให้เลยตามเลยและไม่ขัดขืนอะไรฟางก่อน
มือหนาจะค่อยๆเอื้อมไปโอบกอดฟางและพลางลูบไล้ไปตามตัวเมื่อฟางเปลี่ยนรสจูบที่ร้อนแรงนี้ให้
เป็นรสหวานและอ่อนโยนมากขึ้นคล้ายกับของขวัญของเขา
 
 
 
 
 
 
“ของขวัญ”ป๊อปปี้ที่หลับตาพริ้มและครางชื่อที่เขาเคยตั้งให้ฟางออกมาก่อนที่จะถูกฟางทาบทับร่าง
สูงแล้วซุกไซร้ไปตามตัวของเขาโดยที่ป๊อปปี้เองก็รับสัมผัสนี้และยอมให้ทุกอย่างปล่อยไปเลยตาม
ความต้องการของเขาและเธออีกครั้งในที่สุด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ต่อไปนี้ห้ามปิดพวกเราอีกแล้วเข้าใจนะแก้ว เพราะเธอยิ่งท้องต้องยิ่งได้รับการดูแลให้ดีกว่าเดิม/
เข้าใจแล้วจ้าคุณแม่ยังสาว”วันต่อมาแก้วที่ออกจากโรงพยาบาลเดินออกมากับโฟร์ที่มารับเธอพร้อม
กับ3แฝดพูดคุยกันแล้วต้องชะงักเมื่อเจอเข้ากับโทโมะที่ยืนขวางทางอยู่ แก้วเบือนหน้าหนีแล้วเดิน
เมินราวกับโทโมะเป็นธาตุอากาศจนทำให้ชายหนุ่มใจเสียแต่ต้องเก็บอาการเอาไว้
 
 
 
 
 
 
“พี่แก้วเนได้อยู่กับพี่แก้วที่นี่แล้วนะคะ/อะไรนะ แล้วนี่เราไม่ต้องกลับไปเรียนหรอ นี่มันเรื่องอะไร
กัน”เนโกะลงจากรถแล้วรีบวิ่งไปกอดแก้วแน่นด้วยความดีใจทำให้แก้วตกใจแล้วชะงักเมื่อมองกลับ
ไปที่โทโมะที่เดินไปขึ้นรถอีกคันเพียงลำพัง
 
 
 
 
 
 
“ก็เพราะว่าพี่โทโมะเค้ามีธุระสำคัญและต้องไปเจรจากับพวกหุ้นส่วนของนีระสิงห์ที่กำลังจะตั้งประ
ท้วงกันน่ะสิ เค้าเป็นห่วงความปลอดภัยน้องสาวของเค้า เลยเลือกที่จะฝากให้เนโกะอยู่กับผู้ใหญ่ที่
ไว้ใจได้เช่นชั้นกับเธอ/อะไรนะ นายเนี่ยเป็นผู้ใหญ่ที่ไว้ใจได้ ฝันร้ายชัดๆ”ธามไทพูดขึ้นถึงคำสั่ง
เมื่อเช้าที่โทโมะบอกเขาก่อนที่โฟร์จะตกใจแล้วรีบว่าใส่ธามไททันที
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นบอกแล้วไงว่าชั้นอยากจะดูแลเธอกับลูก ชั้นก็ต้องทำให้เธอเชื่อใจให้ได้สิ โดยเริ่มจากการ
ทำให้เธอเห็นว่าชั้นดูแลเด็กอย่างเนโกะได้/เป็นเหตุผลที่งี่เง่ามากที่สุดที่ชั้นเจอมา เรื่องแค่นี้อย่า
คิดนะว่ามันจะทำให้ชั้นใจอ่อนเพราะชั้นกับลูกไม่มีทางที่จะเห็นใจนาย”ธามไทยิ้มออกมาด้วยความ
ภูมิใจกับความคิดตัวเองก่อนที่โฟร์จะรีบสวนกลับไปกับความคิดประหลาดๆของธามไท
 
 
 
 
 
 
“พวกเราได้ยินวันนั้นว่าลุงขโมยชุดชั้นในคือพ่อของพวกเราจริงๆใช่มั้ย ถ้าใช่พวกเราขอเรียกพ่อนะ/
ได้เลย เรียกว่าพ่อธามได้เลยจ้า”จังหวะนั้นเองวัน ทู และทรีที่วิ่งเล่นกันเห็นธามไทก็รีบเข้ามาพูด
คุยก่อนที่จะขอเรียกพ่อทำให้ธามไทยิ้มแป้นออกมาและยินดีเป็นอย่างยิ่ง
 
 
 
 
 
“อย่าเรียกคนบ้านี่ว่าพ่อนะพวกเค้าไม่ใช่พ่อ แม่ไม่ยอมรับหรอก/แต่พ่อป๊อปสอนพวกเราว่า ถ้าคน
ทำผิดแล้วสำนึกผิดเราก็ต้องให้โอกาสเค้าอีกครั้งไม่ใช่หรอคะ/ใช่ฮะ แล้วพ่อป๊อปกับคุณครูที่
โรงเรียนสอนว่าเราต้องรู้จักกตัญญูต่อพ่อแม่และเป็นเด็กดีกับพ่อแม่นี่ฮะ”โฟร์ตกใจรีบห้ามลูกๆก่อน
ที่ทูจะพูดแล้วตามด้วยวันและทรีต่อยิ่งทำให้ธามไทยิ้มแป้นออกมาด้วยความดีใจที่ลูกๆของเขาไม่
ได้ตั้งแง่รังเกียจเขาพลางปรบมือให้กับเด็กๆจนทำให้โฟร์หันขวับมาถมึงตาใส่ธามไทให้หยุดทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“มีความสุขกันจังเลยนะธาม รู้ตัวบ้างรึเปล่าว่าเมียตัวเองหายไปอีกแล้ว”มดที่แอบดูธามไทที่แอบมา
หาครอบครัวของโฟร์ก็รีบออกมาจากที่ซ่อนพลางพูดถึงฟาง
 
 
 
 
 
 
“อะไรนะมด นี่มันเรื่องอะไรกันก็เมื่อวานพวกเรายังกลับมาจากโรงพยาบาลแล้วฟางจะหายตัวไปได้
ยังไงล่ะ/โถ่ พี่โทโมะทำอย่างไม่รู้จักยัยแสบดีนี่คงจะแอบหนีเที่ยวไปอีกล่ะสิ หนีความผิดเรื่องที่ตัว
เองก่อชัดๆ”โทโมะตกใจรีบถามมดต่อก่อนที่ธามไทจะพูดว่าฟางอย่างไม่ใส่ใจฟางจนโฟร์ที่ยืนข้างๆ
เอามือหยิกชายหนุ่มจนต้องร้องออกมา
 
 
 
 
 
 
“เอาเถอะค่ะ ตอนนี้เรายังไม่รู้ว่าฟางหนีไปรึถูกใครลักพาตัวไปรึเปล่า แต่มดเป็นห่วงเพื่อนของมดค่ะ
อย่าลืมสิคะว่าฟางเค้าถูกลอบทำร้ายมาก่อนนะคะ/หึ ทำไมชั้นรู้สึกไม่ค่อยเชื่อเลยว่าเธอน่ะห่วงฟาง
จริง”มดรีบพูดต่อก่อนที่จะทำหน้าเศร้าและนึกห่วงฟางที่เคยถูกลอบทำร้ายมาก่อน แต่ธามไทกลับ
ถอนหายใจแล้วพูดไปตามตรง
 
 
 
 
 
 
“นี่นายเลิกทำตัวเป็นเด็กที่ชอบขัดสักที เมียนายหายไปทั้งคนนะ ไปตามเมียนายซะแล้วเลิกยุ่งกับ
พวกเราด้วย เด็กๆกลับบ้าน”โฟร์ว่าก่อนที่จะเดินพาลูกๆและแก้วหนีพวกของธามไทไปทันที แต่เมื่อ
แก้วที่เมินผ่านโทโมะที่กลับออกจากรถมาเอากระเป๋าให้เนโกะแล้วจะเข้าไปหาแก้วไปแบบนั้นทำให้
ชายหนุ่มรีบรั้งข้อมือไว้
 
 
 
 
 
 
 
“ปล่อยชั้น ถ้าเป็นไปได้อย่ามาแตะต้องตัวชั้นอีก ชั้นรังเกียจคุณจะไปไหนก็ไปชั้นไม่อยากเห็น
หน้า”แก้วพูดเสียงเด็ดขาดแล้วสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของโทโมะพลางเดินหนีไปทิ้งให้โท
โมะมองตามด้วยความเศร้าก่อนจะเดินคอตกกลับไปที่รถโดยที่แก้วมองกลับมาที่โทโมะแล้วถอน
หายใจเบาๆและซึมลงไปเช่นกัน
 
 
 
 
งานนี้อยู่ด้วยกันทีไรต้องมีได้เสีย แถมฟางรุกอีกซะด้วยสิๆ แล้วโทโมะจะถอดใจรึว่าจะง้อแก้วเนี่ยต้องติดตามกันน้า มาอัพแล้วๆๆๆ
 
 
 
เห็นมีคนบอกเกลียดฟางแล้ว ดราม่าเรื่องป๊อปฟาง แต่ไรเตอร์ยังรักคู่นี้นะเลยแต่งฟิคต่อไป
 
ถ้ายังอยากอ่านฟิคคู่นี้รึTKไงก็แนะแนวฟิคได้นะ เพราะไรเตอร์พยายามแต่งฟิคที่สามารถใส่ได้หลายๆคู่อ่ะ55555