เจ้าสาวบ้านไร่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นะ นาย นายมาทำอะไรที่นี่ รึว่านายสะกดรอยตามชั้นมาน่ะ”ฟางตกใจรีบปาดน้ำตาทิ้งก่อนที่จะ

เลื่อนกระจกรถออกมาแล้วอึ้งเมื่อเห็นคนที่มาเคาะประตูนั้นคือป๊อปปี้ก็ว่าชายหนุ่มทันที

 

 

 

 

 

 

“นี่ หลงตัวเองไปรึเปล่า ผมน่ะหรอจะสะกดรอยตามยัยแม่มดแบบคุณ แค่คิดก็ขนลุกแล้วแต่ที่ผมมา

เคาะประตูเนี่ย ผมนึกว่ามีขี้เมาที่ไหนขับรถมาลงข้างทางปากทางเข้าไปในที่ของผมแบบนี้”ป๊อปปี้

ส่ายหน้าพลางถอนหายใจก่อนที่จะพูดต่อ

 

 

 

 

 

“เหอะ ที่ของนายงั้นหรอชั้นไม่เชื่อหรอก อย่างนายเนี่ยนะจะมีที่ซุกซ่อนเอาไว้อีก ไหน ชั้นขอดู

หน่อยเถอะ กรี๊ดดดด รถของชั้นสีถลอกเลย”ฟางเบ้ปากก่อนที่จะลงจากรถแล้วเดินมาสำรวจข้าง

ทางแล้วชะงักเมื่อพบว่าตัวเองขับรถชันกับรั้วลวดหนามที่กั้นที่ดินจนทำให้เป็นรอยขูดขีดที่ฝากระ

โปรงรถ

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณขับรถชนที่คนอื่นยังมีหน้ามาห่วงแต่รถ คนรวยก็งี้ใจจืดใจดำเห็นแก่เรื่องของตัวเองโดยที่ไม่ดู

เลยว่าสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นแค่ไหน ไม่ต้องนะ ไม่ต้องมาเอาเงินฟาดหัวผม ผมไม่รับ ถ้าไม่

เป็นอะไรก็ดีงั้นก็เชิญขับรถคันหรูออกไปจากที่ตรงนี้สักที”ป๊อปปี้บ่นออกมายาวเหยียดพลางผายมือ

ไล่ให้ฟางไปก่อนที่จะเดินกลับไปที่รถและกำลังจะเปิดประตูรั้ว

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรยะ กล้ามากนะที่มาไล่คนอย่างชั้น ว้าย”ฟางเดินตามป๊อปปี้มาไล่แต่เพราะร่างบางสวมส้นสูง

ทำให้ส้นพลิกและล้มลงไปกองกับพื้นทำให้ป๊อปปี้ตกใจรีบประคองร่างบางขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

 

“ตามมาทำไมกลับไปสิ รึต้องให้ราชรถมาเชิญกลับครับคุณหนูนันท์/โอ๊ย ไปน่ะไปแน่แต่ตอนนี้ชั้น

เจ็บเท้าเข้าใจมั้ยว่าชั้นเจ็บ”ป๊อปปี้บ่นอุบก่อนที่ฟางจะโวยวายออกมาแล้วถอดรองเท้าปาใส่ป๊อปปี้

ทำให้ชายหนุ่มรีบหลบแทบไม่ทันแล้วพบว่าร้องเท้าของเธอส้นหัก ชายหนุ่มถอนหายใจเหนื่อย

หน่ายก่อนที่จะเดินไปที่รถฟางแล้วลองสตาร์ทรถก็พบว่ารถของเธอสตาร์ทไม่ติด

 

 

 

 

 

“ใครจะไปอยากอยู่กับหมาบ้าแบบนาย ว้าย ตายแล้ว ฝนตก”ฟางที่กะเผลกตัวเองไปพิงรถของพ่อ

เลี้ยงหนุ่มบ่นอุบก่อนที่จะร้องออกมาเมื่อจู่ๆฝนก็ลงมาไม่มีปี่มีขลุ่ยจึงถือวิสาสะขึ้นรถของป๊อปปี้ไปนั่ง

รอโดยที่เจ้าตัวได้แต่อ้าปากเหวอกับความรวดเร็วของฟางก่อนที่จะเลี่ยงไม่ได้ที่จะพาเข้าไปในบ้าน

แทนรักด้วยกันทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แอ๊ด

 

 

 

 

 

 

โทโมะที่รอจังหวะที่เขื่อน เฟย์และโฟร์กลับไปแล้วแอบย่องเข้ามาหาแก้วที่ห้องพักผู้ป่วยพิเศษใน

กลางดึกคืนเดียวกัน

 

 

 

 

 

 

“มันอาจสายไปใช่มั้ยที่เธอจะให้อภัยชั้นกับสิ่งที่ชั้นทำลงไป”โทโมะวางดอกไม้ลงที่ข้างเตียงของ

แก้วก่อนที่จะนั่งลงข้างๆร่างบางที่นอนหลับอยู่แล้วพูดออกมาด้วยความเศร้าพลางจะเอื้อมมือไปแตะ

มือของแก้วแต่ต้องชักกลับเพราะกลัวแก้วจะตื่นขึ้นมาและไล่เขาไป

 

 

 

 

 

“ชั้นรู้ว่าชั้นทำเลวกับเธอ ที่ชั้นหลอกลวงเธอไปแต่ใช่ว่าตอนที่ชั้นมาหลอกตีสนิทเธอชั้นจะไม่รู้สึก

มัน…แก้ว ชั้นจำเรื่องราวที่เราเจอกันครั้งแรกจนถึงตอนที่เธอบอกชอบชั้นได้นะและชั้นก็อยากจะ

ขอบคุณเธอที่รู้สึกดีกับชั้นเสมอมาไม่มีเปลี่ยน จะเปลี่ยนก็คงมีเพียงแค่ชั้นที่กลายเป็นคนเลวทำร้าย

เธอได้ลงคอ ชั้นไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร แต่ชั้นไม่อยากเสียเธอกับลูกไปอีกแล้ว ชั้นขอโทษ

นะแก้ว ชั้นขอโทษเธอจากหัวใจของชั้น ในสิ่งที่ชั้นทำร้ายเธอ ถึงแม้ว่าไม่อยากเจอหน้าชั้นแล้วแต่

ชั้นก็จะอยู่ไม่ห่างจากเธอแน่นอน ชั้นสัญญา”โทโมะสารภาพความจริงตัวเองออกมากับแก้วที่

หลับตาอยู่ตรงหน้าเศร้าๆก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วโน้มหน้าลงไปจูบลงที่หน้าผากของแก้วอย่างอ่อนโยน

และแผ่วเบาแล้วเดินออกไปจากห้องเพื่อให้แก้วได้พักผ่อน

 

 

 

 

 

 

 

“โทโมะ”แก้วลืมตาขึ้นแล้วมองไปที่ประตูที่พึ่งปิดไปแล้วน้ำตาไหลออกมาในใจพลางคิดสับสนใน

สิ่งที่เขาทำให้กับเธอที่เดี๋ยวก็ดีเดี๋ยวก็ร้ายจนเธอสับสน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“บ้าชะมัด มืดก็มืดไม่รู้จะมีหนูรึเปล่าเนี่ย/บ่นมากก็กลับไปเลยป่ะ ให้เข้ามาด้วยก็ดีเท่าไหร่แล้วรึว่า

อยากจะไปอยู่ที่รถ”ทางด้านฟางและป๊อปปี้ที่เข้ามาในบ้านแทนรักด้วยกันนั้นฟางอดที่จะบ่นชาย

หนุ่มไม่ได้เมื่อเห็นตัวบ้านนั้นไม่มีการทำความสะอาดก่อนที่ป๊อปปี้จะพูดสวนกลับไป

 

 

 

 

 

 

 

“จะบ้าหรอฝนตกแล้วรถชั้นก็เสียชั้นจะอยู่นี่แล้วจะทำไม”ฟางรีบว่าก่อนที่จะกะเผลกตัวเองไปหยิบ

กล่องปฐมพยาบาลบนตู้ที่มุมห้องตามความเคยชินโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัวทำให้ป๊อปปี้ชะงักแต่ก็ไม่

ทักท้วงอะไรพลางเดินมานั่งที่เก้าอี้ยาวในบ้านกลางแล้วนั่งชงเหล้าดื่มเงียบๆคนเดียว

 

 

 

 

 

 

“นี่หนีมากินเหล้าที่นี่คนเดียวแบบนี้ไม่ไปดูแลเพื่อนนายรึไง/มันเรื่องของผมน่า ว่าแต่คุณเถอะทำไม

ถึงขับรถมาไกลแบบนี้แถมเป็นทางเปลี่ยวอีกด้วย”ฟางที่นั่งทายานวดไปมองป๊อปปี้ดื่มเหล้าไปก็อด

พูดทักไม่ได้ก่อนที่ป๊อปปี้จะสวนกลับถามฟาง

 

 

 

 

 

“เรื่องของชั้นไม่ต้องมายุ่ง/เหอะๆ ผมไม่อยากจะยุ่งหรอกถ้าเมื่อกี้คุณไม่ได้ร้องไห้ ไม่น่าเชื่อว่าผม

จะได้เห็นน้ำตาของคนไม่มีหัวใจแบบคุณ”ฟางพูดปัดๆเลี่ยงไปก่อนที่ป๊อปปี้จะพูดขึ้นแม้จะแอบห่วง

ว่าฟางเป็นอะไรแต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดกลับไปแบบนั้น

 

 

 

 

 

 

“ทำไม คนอย่างชั้นมันเสียใจไม่ได้เลยรึไง ชั้นมันก็คนมีหัวใจร้องไห้ได้เจ็บเป็นเหมือนกันนะ ตา

บ้า”ฟางโวยวายกลับพลางเข้ามาผลักอกกว้างชายหนุ่มเบาๆ

 

 

 

 

 

 

“อ๋อ หรอ นึกซะว่าคุณคือพวกผีดูดเลือดที่คอยสูบเลือดสูบเนื้อคนอื่นมาจนชินแล้วไม่มีหัวใจที่จะรับ

รู้ว่าคนอื่นเค้าเดือดร้อนยังไง คนแบบคุณนี่ดีแต่ทำคนอื่นเสียใจคงจะมีอยู่หรอกคนที่เข้าใจคุณ เพื่นริงๆไม่รู้ยังจะมีอยู่รึเปล่า”ป๊อปปี้ได้ทีรีบย้อนฟางกลับไปอย่างเจ็บแสบ

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

 

ร่างบางไม่พอใจชายหนุ่มตรงเข้ามาตบหน้าป๊อปปี้หันทันที

 

 

 

 

 

 

 

“อย่ามาว่าชั้นแบบนี้นะ ที่ชั้นทำมันก็แค่สิ่งที่นักธุรกิจต้องทำ โอ๊ย ชั้นเจ็บนะ/กอบโกยผลประโยชน์

ล่ะไม่ว่า ทำไมทีตัวเองทำกับคนอื่นไว้เยอะล่ะไม่เคยสำนึก ทีเค้ามาทำกับตัวเองล่ะกลับรับไม่

ได้”ฟางชี้นิ้วว่าป๊อปปี้จนป๊อปปี้ต้องรวบข้อมือบางเอาไว้แล้วบิดจนฟางร้องออกมาด้วยความเจ็บก่อน

ที่ชายหนุ่มจะว่ากลับไปอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน

 

 

 

 

 

“ชั้นทำในสิ่งที่ชั้นต้องทำต่างหากล่ะ เพื่อครอบครัวของชั้น เพื่อชื่อเสียงที่ชั้นต้องรักษา นายจะไปรู้

อะไร นายจะไปรู้อะไรกับเรื่องของชั้น นายอย่ามาทำเป็นรู้มากแล้วมากล่าวหาชั้นแบบนี้ จริงสิ ชั้น

บอกไว้เลยนะว่าถึงแม้นายจะไล่ชั้นไปยังไง ชั้นก็ยืนยันคำเดิมว่าชั้นจะต้องเอาลูกของธามไทไป

เลี้ยงให้ได้/ไม่มีวัน อยากมีก็ไปทำเองแล้วก็ออกไปจากที่ของผมด้วยเพราะที่ตรงนี้มันไม่ใช่ที่ของ

ผู้หญิงอย่างคุณมันคือที่ของของขวัญ”ฟางโพล่งออกมาก่อนที่จะเริ่มวกกลับเข้าไปในเรื่องความ

ต้องการของตัวเองก่อนที่ป๊อปปี้จะหงุดหงิดแล้วรีบไล่ฟางกลับไป

 

 

 

 

 

“ทำไมชั้นอยู่ตรงนี้แล้วจะทำไม ยัยของขวัญนั่นจะทำอะไรชั้นได้ ชั้นจะอยู่ที่นี่ นั่งตรงนี้แล้วก็กิน

เหล้ามันอยู่ตรงนี้แล้วจะทำไม/นี่ อย่ามาทำอะไรบ้าๆที่นี่นะ ผมไม่ให้คุณอยู่แล้วออกไป”ฟางที่ไม่

ยอมแพ้ป๊อปปี้รีบนั่งแล้วดื่มเหล้าในแก้วของป๊อปปี้จนหมดแก้วแล้วยักคิ้วกวนๆ ยิ้มยั่วประสาททำให้

ชายหนุ่มตกใจก่อนที่จะดึงขวดเหล้าของเขาที่ฟางกำลังจะกรอกเข้าปากออกห่างเธอแต่ฟางไม่ยอม

ทั้งให้ทั้งคู่ยื้อแย่งขวดเหล้ากันไปมา

 

 

 

 

 

“ทีนายยังกินได้ชั้นก็กินได้ทำไมคนอย่างชั้นจะกินไม่ได้ โอ๊ย ปล่อยนะหมาบ้า/หยุดงี่เง่า เหอะ ทั้ง

ร้องไห้ทั้งกินเหล้า เลิกบ้าสักทีน่า”ฟางที่โวยวายไม่เลิกถูกป๊อปปี้รวบไปกอดรัดก่อนจะถูกดึงเอา

ขวดเหล้าและแก้วออกจากมือโดยที่ชายหนุ่มจะรีบว่าแกมห่วงเธอลึกๆและอยากรู้ว่าเธอเป็นอะไร

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมายุ่งกับชั้น นายเป็นใครถือดียังไงมาสั่ง มาห่วงชั้นแบบนี้กับพ่อยังไม่สนใจ มีเพื่อนเพื่อนก็

ทรยศ ปล่อยย อื้อออ”ฟางที่มีอาการเมาบวกกับเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นร้องโวยวายจนชายหนุ่มทน

ไม่ไหวดึงร่างบางไปบดจูบอย่างร้อนแรงเพื่อให้เธอสงบสติอารมณ์ มือหน้าโอบรัดตัวของร่างบางเอา

ไว้ไม่ยอมปล่อย ภาพของเขาและฟางครั้งที่ความจำเสื่อมยังวนเวียนอยู่ในหัวของเขา

 

 

 

 

 

 

 

“เลิกบ้าได้แล้วสินะ อื้ออ”ป๊อปปี้รู้สึกได้ว่าฟางนิ่งไปแล้วจึงถอนจูบออกมาแต่ต้องตกใจเมื่อถูกฟาง

ดึงเขากลับลงไปจูบกับเธออีกครั้ง ร่างสูงตกใจแต่ก็ปล่อยให้เลยตามเลยและไม่ขัดขืนอะไรฟางก่อน

มือหนาจะค่อยๆเอื้อมไปโอบกอดฟางและพลางลูบไล้ไปตามตัวเมื่อฟางเปลี่ยนรสจูบที่ร้อนแรงนี้ให้

เป็นรสหวานและอ่อนโยนมากขึ้นคล้ายกับของขวัญของเขา

 

 

 

 

 

 

“ของขวัญ”ป๊อปปี้ที่หลับตาพริ้มและครางชื่อที่เขาเคยตั้งให้ฟางออกมาก่อนที่จะถูกฟางทาบทับร่าง

สูงแล้วซุกไซร้ไปตามตัวของเขาโดยที่ป๊อปปี้เองก็รับสัมผัสนี้และยอมให้ทุกอย่างปล่อยไปเลยตาม

ความต้องการของเขาและเธออีกครั้งในที่สุด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ต่อไปนี้ห้ามปิดพวกเราอีกแล้วเข้าใจนะแก้ว เพราะเธอยิ่งท้องต้องยิ่งได้รับการดูแลให้ดีกว่าเดิม/

เข้าใจแล้วจ้าคุณแม่ยังสาว”วันต่อมาแก้วที่ออกจากโรงพยาบาลเดินออกมากับโฟร์ที่มารับเธอพร้อม

กับ3แฝดพูดคุยกันแล้วต้องชะงักเมื่อเจอเข้ากับโทโมะที่ยืนขวางทางอยู่ แก้วเบือนหน้าหนีแล้วเดิน

เมินราวกับโทโมะเป็นธาตุอากาศจนทำให้ชายหนุ่มใจเสียแต่ต้องเก็บอาการเอาไว้

 

 

 

 

 

 

“พี่แก้วเนได้อยู่กับพี่แก้วที่นี่แล้วนะคะ/อะไรนะ แล้วนี่เราไม่ต้องกลับไปเรียนหรอ นี่มันเรื่องอะไร

กัน”เนโกะลงจากรถแล้วรีบวิ่งไปกอดแก้วแน่นด้วยความดีใจทำให้แก้วตกใจแล้วชะงักเมื่อมองกลับ

ไปที่โทโมะที่เดินไปขึ้นรถอีกคันเพียงลำพัง

 

 

 

 

 

 

“ก็เพราะว่าพี่โทโมะเค้ามีธุระสำคัญและต้องไปเจรจากับพวกหุ้นส่วนของนีระสิงห์ที่กำลังจะตั้งประ

ท้วงกันน่ะสิ เค้าเป็นห่วงความปลอดภัยน้องสาวของเค้า เลยเลือกที่จะฝากให้เนโกะอยู่กับผู้ใหญ่ที่

ไว้ใจได้เช่นชั้นกับเธอ/อะไรนะ นายเนี่ยเป็นผู้ใหญ่ที่ไว้ใจได้ ฝันร้ายชัดๆ”ธามไทพูดขึ้นถึงคำสั่ง

เมื่อเช้าที่โทโมะบอกเขาก่อนที่โฟร์จะตกใจแล้วรีบว่าใส่ธามไททันที

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นบอกแล้วไงว่าชั้นอยากจะดูแลเธอกับลูก ชั้นก็ต้องทำให้เธอเชื่อใจให้ได้สิ โดยเริ่มจากการ

ทำให้เธอเห็นว่าชั้นดูแลเด็กอย่างเนโกะได้/เป็นเหตุผลที่งี่เง่ามากที่สุดที่ชั้นเจอมา เรื่องแค่นี้อย่า

คิดนะว่ามันจะทำให้ชั้นใจอ่อนเพราะชั้นกับลูกไม่มีทางที่จะเห็นใจนาย”ธามไทยิ้มออกมาด้วยความ

ภูมิใจกับความคิดตัวเองก่อนที่โฟร์จะรีบสวนกลับไปกับความคิดประหลาดๆของธามไท

 

 

 

 

 

 

“พวกเราได้ยินวันนั้นว่าลุงขโมยชุดชั้นในคือพ่อของพวกเราจริงๆใช่มั้ย ถ้าใช่พวกเราขอเรียกพ่อนะ/

ได้เลย เรียกว่าพ่อธามได้เลยจ้า”จังหวะนั้นเองวัน ทู และทรีที่วิ่งเล่นกันเห็นธามไทก็รีบเข้ามาพูด

คุยก่อนที่จะขอเรียกพ่อทำให้ธามไทยิ้มแป้นออกมาและยินดีเป็นอย่างยิ่ง

 

 

 

 

 

“อย่าเรียกคนบ้านี่ว่าพ่อนะพวกเค้าไม่ใช่พ่อ แม่ไม่ยอมรับหรอก/แต่พ่อป๊อปสอนพวกเราว่า ถ้าคน

ทำผิดแล้วสำนึกผิดเราก็ต้องให้โอกาสเค้าอีกครั้งไม่ใช่หรอคะ/ใช่ฮะ แล้วพ่อป๊อปกับคุณครูที่

โรงเรียนสอนว่าเราต้องรู้จักกตัญญูต่อพ่อแม่และเป็นเด็กดีกับพ่อแม่นี่ฮะ”โฟร์ตกใจรีบห้ามลูกๆก่อน

ที่ทูจะพูดแล้วตามด้วยวันและทรีต่อยิ่งทำให้ธามไทยิ้มแป้นออกมาด้วยความดีใจที่ลูกๆของเขาไม่

ได้ตั้งแง่รังเกียจเขาพลางปรบมือให้กับเด็กๆจนทำให้โฟร์หันขวับมาถมึงตาใส่ธามไทให้หยุดทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“มีความสุขกันจังเลยนะธาม รู้ตัวบ้างรึเปล่าว่าเมียตัวเองหายไปอีกแล้ว”มดที่แอบดูธามไทที่แอบมา

หาครอบครัวของโฟร์ก็รีบออกมาจากที่ซ่อนพลางพูดถึงฟาง

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะมด นี่มันเรื่องอะไรกันก็เมื่อวานพวกเรายังกลับมาจากโรงพยาบาลแล้วฟางจะหายตัวไปได้

ยังไงล่ะ/โถ่ พี่โทโมะทำอย่างไม่รู้จักยัยแสบดีนี่คงจะแอบหนีเที่ยวไปอีกล่ะสิ หนีความผิดเรื่องที่ตัว

เองก่อชัดๆ”โทโมะตกใจรีบถามมดต่อก่อนที่ธามไทจะพูดว่าฟางอย่างไม่ใส่ใจฟางจนโฟร์ที่ยืนข้างๆ

เอามือหยิกชายหนุ่มจนต้องร้องออกมา

 

 

 

 

 

 

“เอาเถอะค่ะ ตอนนี้เรายังไม่รู้ว่าฟางหนีไปรึถูกใครลักพาตัวไปรึเปล่า แต่มดเป็นห่วงเพื่อนของมดค่ะ

อย่าลืมสิคะว่าฟางเค้าถูกลอบทำร้ายมาก่อนนะคะ/หึ ทำไมชั้นรู้สึกไม่ค่อยเชื่อเลยว่าเธอน่ะห่วงฟาง

จริง”มดรีบพูดต่อก่อนที่จะทำหน้าเศร้าและนึกห่วงฟางที่เคยถูกลอบทำร้ายมาก่อน แต่ธามไทกลับ

ถอนหายใจแล้วพูดไปตามตรง

 

 

 

 

 

 

“นี่นายเลิกทำตัวเป็นเด็กที่ชอบขัดสักที เมียนายหายไปทั้งคนนะ ไปตามเมียนายซะแล้วเลิกยุ่งกับ

พวกเราด้วย เด็กๆกลับบ้าน”โฟร์ว่าก่อนที่จะเดินพาลูกๆและแก้วหนีพวกของธามไทไปทันที แต่เมื่อ

แก้วที่เมินผ่านโทโมะที่กลับออกจากรถมาเอากระเป๋าให้เนโกะแล้วจะเข้าไปหาแก้วไปแบบนั้นทำให้

ชายหนุ่มรีบรั้งข้อมือไว้

 

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยชั้น ถ้าเป็นไปได้อย่ามาแตะต้องตัวชั้นอีก ชั้นรังเกียจคุณจะไปไหนก็ไปชั้นไม่อยากเห็น

หน้า”แก้วพูดเสียงเด็ดขาดแล้วสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของโทโมะพลางเดินหนีไปทิ้งให้โท

โมะมองตามด้วยความเศร้าก่อนจะเดินคอตกกลับไปที่รถโดยที่แก้วมองกลับมาที่โทโมะแล้วถอน

หายใจเบาๆและซึมลงไปเช่นกัน

 

 

 

 

งานนี้อยู่ด้วยกันทีไรต้องมีได้เสีย แถมฟางรุกอีกซะด้วยสิๆ แล้วโทโมะจะถอดใจรึว่าจะง้อแก้วเนี่ยต้องติดตามกันน้า มาอัพแล้วๆๆๆ

 

 

 

เห็นมีคนบอกเกลียดฟางแล้ว ดราม่าเรื่องป๊อปฟาง แต่ไรเตอร์ยังรักคู่นี้นะเลยแต่งฟิคต่อไป

 

ถ้ายังอยากอ่านฟิคคู่นี้รึTKไงก็แนะแนวฟิคได้นะ เพราะไรเตอร์พยายามแต่งฟิคที่สามารถใส่ได้หลายๆคู่อ่ะ55555