เจ้าสาวบ้านไร่

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฮึก สาแก่ใจแล้วสิ จะทำอะไรกับชั้นก็ได้ ชั้นมันเป็นสมบัติของนีระสิงห์นิ แต่บอกไว้เลยนะว่าชั้นจะ
ไม่มีวันที่จะไม่คิดหนีคุณ ชั้นจะหนีคุณไปให้ได้”แก้วที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ใต้ผ้าห่มนั่งกอดเก่าตัว
เองแล้วพูดขึ้นพลางมองไปที่โทโมะที่สวมแค่กางเกงนอนตัวเองนั่งอยู่ปลายเตียง ชายหนุ่มหันขวับ
ไปมองแก้วที่ยังคงดื้อคิดอยากจะหนีไปจากเขาก็ตรงเข้ามาแล้วกระชากแขนร่างบางให้มาปะทะกับ
อกกว้าง
 
 
 
 
 
 
“เอาสิ คราวนี้ก็ฆ่าชั้นซะ ฆ่าชั้นให้ตายไปเลยสิ/ไม่มีวัน ชั้นจะไม่ฆ่าเธอ”แก้วสบสายตาคมของโท
โมะแล้วพูดขึ้นก่อนที่น้ำตาตัวเองจะไหลออกมาอีกครั้งด้วยความเสียใจ โทโมะเมื่อเห็นแก้วร้องไห้
แบบนี้ทำให้พายุร้ายของเขามลายหายไปแต่ต้องทำแข็งไม่สนใจแล้วพูดขึ้น
 
 
 
 
 
“แล้วทำไมต้องทำแบบนี้กับชั้น คนเลวชั้นใจร้ายคนไม่มีหัวใจ”แก้วที่ยังคงเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นก็
ทุบอกกว้างโทโมะรัวไม่หยุดก่อนที่จะตัดพ้อต่อว่าชายหนุ่มออกมาทั้งน้ำตา
 
 
 
 
 
 
 
“ใช่ ชั้นมันเลวชั้นมันไม่มีหัวใจ และชั้นก็ไม่ยอมให้เธอไปจากชั้นไม่มีวัน”โทโมะดึงแก้วไปกอด
แทนไม่ให้ทำร้ายเขาแน่นแล้วพูดขึ้น แก้วที่ดิ้นขัดขืนไปมาเริ่มเหนื่อยเพราะชายหนุ่มแข็งแรงมาก
ก่อนที่จะยอมให้โทโมะกอดเธอไว้ใจของเธอเต้นรัวพลางคิดถึงตอนที่เธอเคยติวหนังสือกับเขา
เรียนที่เดียวกับเขาจนมาถึงตอนที่เคยได้ชื่อว่าคบกันเป็นแฟน ความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ ชายหนุ่ม
รู้สึกได้ว่าแก้วเลิกขัดขืนก็ผละออกจากอ้อมกอดแล้วโน้มใบหน้าของร่างบางมาจูบซะน้ำตาก่อนที่จะ
ไล้ลงมาที่ริมฝีปากสวย
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่โทโมะเห็นพี่แก้วมั้ยคะ ว้าย เนขอโทษค่ะเนไม่ห็นอะไรทั้งนั้น/ไม่ต้องไปหรอกเน มาก็ดีแล้ว อยู่
กับพี่แก้วเค้าแล้วกัน”จังหวะนั้นเองเนโกะที่ตามหาแก้วเดินมาหาโทโมะต้องร้องตกใจก่อนที่จะรีบ
ออกไปแต่โทโมะร้องเรียกไว้ก่อนที่จะรีบเดินไปสวมเสื้อยืดของตัวเองแล้วเดินออกไปข้างนอกแก้
เขิน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ พี่แก้วเนขอโทษที่มาขัดจังหวะนะคะเนไม่ได้ตั้งใจ ช่างเถอะเน มาน่ะดีแล้ว พี่ไม่อยากอยู่กับ
เค้า”เมื่อโทโมะออกไปแล้วเนโกะก็รีบพูดชึ้นแต่แก้วพูดปัดๆไปและไม่มองหน้าเนโกะเพื่อซ่อนน้ำตา
ตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมล่ะคะ นี่ทะเลาะกันอีกแล้วใช่มั้ย พี่แก้วคะอย่าคิดหนีอีกเลยนะ พี่โทโมะเค้ารักพี่แก้วจะตาย
ไป ไม่งั้นเค้าเอ่อ ไม่ทำแบบนี้หรอก”เนโกะเข้าใจว่าทั้งคู่แค่มีปากเสียงกันก็รีบพูดแล้วกอดแก้วแน่น
 
 
 
 
 
 
 
“ที่เค้าทำมันใจร้ายเกินกว่าพี่จะให้อภัยคนใจร้ายแบบนั้น ฮือๆพี่ไม่อยากอยู่กับเค้า”แก้วพูดออกมา
พลางคิดถึงโทโมะที่มาหลอกเธอก็ร้องไห้จนเนโกะตกใจไม่รู้จะทำยังไงก็ได้แต่กอดปลอบแก้วอยู่
อย่างนั้นโดยไม่รู้เลยว่าโทโมะที่แอบฟังข้างนอกอยู่นั้นนิ่งคิดก่อนที่จะเดินออกไปจากตรงนั้นทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรเนี่ย มืดป่านนี้ทำไมยังไม่กลับบ้านสักคน เฟย์นะเฟย์ พาเด็กๆไปเหลวไหลที่ไหนเนี่ย”ทา
งด้านโฟร์ที่ตื่นมาในตอนเย็นแล้วเดินลงมาพบว่าเขื่อนและเฟย์พาลูกๆของเธอไปเที่ยวยังไม่กลับมา
ส่วนป๊อปปี้นั้นก็หายตัวไปคาดว่าน่าจะไปทำงานอยู่อาจจะกลับค่ำอย่างทุกวัน โฟร์นั่งนิ่งพลางมองฝน
ที่ตกลงมาแล้วคิดถึงเรื่องในอดีต วันที่ฝนตกทีไรทำให้เธอคิดถึงวันที่ถูกฟางทำร้ายทุกที จนเมื่อ
ตอนกลางวันที่ถูกฟางทำร้ายอีกครั้งก็กำมือแน่น
 
 
 
 
 
 
เปรี้ยง
 
 
 
 
 
 
 
“กรี๊ดด ไฟดับ”ระหว่างที่โฟร์นั่งเหม่อนั้นฟ้าร้องดังขึ้นตามมาด้วยไฟดับทำให้โฟร์เริ่มตกใจกลัวพลาง
มองหาเทียนไขมาจด หมับ จู่ๆก็มีมือหน้าดึงร่างบางไปกอดปลอบทำให้โฟร์ชะงักเมื่อได้กลิ่น
น้ำหอมที่เคยคุ้น
 
 
 
 
 
 
 
“ธะ ธาม เข้ามาได้ยังไงออกไปเลยนะ/ยังกลัวเสียงฟ้าร้องเหมือนเดิมเลยนะโฟร์”โฟร์รีบผละชาย
หนุ่มออกมาแต่ธามไทกลับกอดรัดโฟร์แน่นกว่าเดิมแล้วพูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
‘’อย่าทำอะไรชั้นเลยนะ ชั้นไหว้ล่ะ ชั้นกลัวแล้ว อย่า’เสียงของฟ้าร้องและสายฝนข้างนอกทำให้โฟร์
หวนคิดถึงอดีตที่ถูกธามไททำร้ายเริ่มกลัวจนตัวสั่นและดิ้นพล่านก่อนที่ผลักธามไทล้มลงแล้ววิ่งหนี
ไปอยู่ที่มุมห้องทรุดลงกับพื้นและยกมือไหว้ธามไทด้วยความกลัวทำให้ชายหนุ่มอึ้งไม่คิดว่าเพียง
แค่ความต้องการของตัวเองครั้งนั้นทำให้กลายเป็นฝันร้ายติดอยู่ในชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งตลอดไป
ชายหนุ่มค่อยๆเดินเข้าไปหาโฟร์ที่นั่งกอดเข่าพลางยกมือไหว้เขาด้วยความกลัวก่อนที่จะเอื้อมมือ
ไปแตะที่มือที่พนมมือ
 
 
 
 
 
 
 
 
“กรี๊ดด อย่านะ อย่าทำชั้น/โฟร์ ชั้นไม่ได้จะทำอะไร ใจเย็นๆตั้งสติสิ”โฟร์ตกใจหวีดร้องสุดเสียง
ก่อนที่จะดิ้นทำให้ธามไทต้องรวบข้อมือบางรั้งไว้ไม่ให้เธอทำร้ายเขา แต่โฟร์ไม่สนใจกลับถีบธาม
ไทแล้ววิ่งหนีหมายจะไปคว้าแจกันที่โต๊ะเครื่องแป้งมาเป็นอาวุธ ธามไทไม่ยอมแพ้รีบคว้าข้อมือบาง
เอาไว้
 
 
 
 
 
 
 
เพล้ง
 
 
 
 
 
 
ตอนนั้นเองโฟร์ที่ตกใจและหวาดกลัวเผลอคว้าแจกันฟาดเข้าที่ศรีษะของธามไทอย่างแรงจนชาย
หนุ่มล้มลงทรุดแน่นิ่งลงไปต่อหน้าต่อตาโฟร์
 
 
 
 
 
 
 
“ธะ ธาม ทำไมนิ่งแบบนี้ ธาม”โฟร์ที่เริ่มได้สติแล้วเริ่มเดินเข้าไปใกล้ธามไทพลางเขย่าตัวร่างสูงที่
แน่นิ่งไปแล้วเริ่มกลัวก่อนที่จะร้องขอให้คนมาช่วยธามไททันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่จะพาชั้นไปไหน บอกเลยนะว่ามันเป็นความคิดที่โง่มาก เพราะชั้นมีคนมีลูกน้องเยอะ แค่กริ๊งเดียว
เค้าก็ตามรถนายเจอ แล้วลากนายไปกระทืบข้อหาลักพาตัวคุณหนูนันท์แห่งนีระสิงห์/โอ๊ย นี่จะมอง
โลกในแง่ร้ายไปหมดเลยรึไง นี่คิดว่าผมอยากจะได้ตัวคุณ ได้ตัวคนที่ไม่มีหัวแบบคุณนักรึไง พูด
ไม่รู้เรื่องหรอว่าจะให้พาไปหาเพื่อนที่อยู่บ้านพี่ชายคุณๆแค่นี้ ทำเรื่องให้เป็นเรื่องใหญ่ทำไม ไม่เข้า
ใจจริงๆว่าเธอคือคนเดียวกัน”ทางด้านฟางและป๊อปปี้ที่ขับรถเข้ามาในกรุงเทพร่างบางก็โวยวายและ
บ่นไม่หยุดพลางพูดขู่ป๊อปปี้ซ้ำๆจนชายหนุ่มรำคาญโพล่งออกมาก่อนที่จะอดพูดออกมาเบาๆไม่ได้
ว่านี่น่ะหรอคือคนเดียวกันกับของขวัญแสนดีของเขา
 
 
 
 
 
 
 
“อะไร ใครคนเดียวกัน ชั้นเป็นของชั้นแบบนี้ อย่าเอาชั้นไปเปรียบเทียบ พวกที่มาทำตัวเหมือนชั้น
อาจจะเป็นพวกก๊อปคนดัง หึ พวกโลวคลาส/ไม่ใช่ ของขวัญไม่ใช่พวกโลวคลาส ถ้าเอาด้านความดี
และน้ำใจของขวัญน่ะดีกว่าคนอย่างคุณเป็นร้อยเท่า”ฟางได้ยินป๊อปปี้พูดก็รีบพูดบ้างและโวยวายที่
ถูกเอาไปเปรียบเทียบจนป๊อปปี้โมโหแทบทนไม่ไหวเบรกรถที่ขับทันทีก่อนจะหันไปมองหน้าฟาง
แล้วว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ๊ายย คำก็ของขวัญ2คำก็ของขวัญเมียนายรึไงถึงได้เทิดทูนนักน่ะ/เออ เค้าเป็นเมียผมเอง เค้าดี
กว่าคุณ เค้าน่ารักไม่เหมือนคุณ ยัยแม่มดไม่มีหัวใจ”ฟางโวยวายไม่พอใจรีบเถียงกลับป๊อปปี้จนชาย
หนุ่มต้องโพล่งออกมาด้วยความรำคาญฟางก่อนที่หญิงสาวจะกรีดร้องออกมาเสียงดังจนป๊อปปี้เริ่ม
ทนไม่ไหวดึงร่างบางไปบดจูบอย่างร้อนแรง ร่างบางของฟางเบิกตาโพลงตกใจเมื่อถูกจู่โจมไม่ทันตั้ง
ตัวแบบนี้รีบดิ้นขัดขืนแต่ด้วยแรงของผู้ชายที่มีมากกว่าทำให้เธอหลุดออกไปจากเขาไม่ได้ รางบาง
เริ่มเลิกดิ้นขัดขืนแล้วเริ่มเห็นภาพบางอย่างที่ป๊อปปี้และเธอเคยมีด้วยกัน ร่างบางเริ่มปวดจี๊ดเพราะ
หลังจากการฝังเข็มบำบัดอาการปวดหัวแบบนี้เริ่มกลับคืนมา
 
 
 
 
 
 
 
“เห้ย เดี๋ยวสิ เป็นอะไรน่ะคุณ ทำใจดีๆก่อนนะ ถึงกับเป็นลมเลยหรอเนี่ย”ป๊อปปี้เริ่มรู้สึกได้ว่าฟางแน่
นิ่งไปแล้วจึงถอนจูบฟางออกมาแล้วต้องตกใจเมื่อฟางเป็นลมไปแล้วรีบเขย่าตัวเพื่อเรียกก่อนที่จะจะ
เอนที่นั่งให้ฟางได้นอนแล้วพาฟางไปหาหมอที่อยู่ใกล้แถวนั้นทันที
 
 
 
 
 
 
 
“เน เนแน่ใจแล้วนะว่าเนจะช่วยให้พี่หนีน่ะ/ค่ะ เนแน่ใจแล้วถึงแม้เนจะดีใจนะคะที่ได้พี่แก้วมาอยู่กับ
เนที่บ้านนี้ แต่ถ้าได้แต่ตัวแล้วพี่แก้วกลับทำตัวเหมือนหุ่นยนต์แบบนี้ เนว่าเนอยากให้พี่แก้วไปซะดี
กว่า”ทางด้านแก้วหลังจากที่เอาแต่เศร้าซึมทำให้เนโกะอดไม่ได้รีบลากตัวแก้วออกมาทางหลังบ้าน
ตัวเองเพื่อหาจังหวะให้แก้วนี้พร้อมกับให้เหตุผลเธอว่าทำไปทำไม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ขอบคุณมากนะเนโกะ ที่ดีกับพี่แบบนี้ขอบคุณจริงๆ/ถ้าหนีพี่โทโมะไปได้แล้วอยู่ที่ไหนก็ติดต่อเน
มานะคะ”แก้วดึงเนโกะไปกอดแน่นเพื่อร่ำลาก่อนที่เนโกะจะให้แก้วยืมโทรศัพท์ตัวเองเพื่อติดต่อกับ
ป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปบอกว่าเค้าอยู่โรงพยาบาลใกล้ๆแถวนี้ หรือว่าป๊อปจะมีอุบัติเหตุ/จะไปไหนน่ะ”หลังจากติดต่อ
กับป๊อปปี้เสร็จแล้วร่างบางร้อนใจเมื่อรู้ว่าเพื่อนรักอยู่โรงพยาบาลใกล้ๆนี้ก็รีบจะไปหาแต่เสียงเข้ม
ของโทโมะดังขึ้นขัดจังหวะซะก่อน
 
 
 
 
 
 
 
“ไปเที่ยวตามประสาผู้หญิงไงคะพี่โทโมะ/ไม่ได้ พี่ไม่เชื่อน่ะพาแก้วหนีใช่มั้ย”เนโกะรีบโกหกพี่ชาย
แต่ชายหนุ่ไม่เชื่อแล้วตรงมาหาแก้ว ร่างบางตกใจรีบวิ่งหนีโทโมะทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“หยุดเดี๋ยวนี้นะแก้วจะหนีไปไหนเธอจะหนีไปจากชั้นไม่ได้ อย่าลืมสิเธอเป็นของชั้นแล้ว/ปล่อยชั้น
นะโทโมะ ปล่อย กรี๊ดดด”โทโมะและแก้วที่วิ่งไล่จนโทโมะจับตัวแก้วได้แล้วรีบว่าทำให้แก้วตกใจ
ร้องโวยวายและทุบตีชายหนุ่มจนร้องไห้ออกมา
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมต้องขังกันด้วยชั้นไปทำอะไรให้นักหนา ฮือๆปล่อย ขั้นเกลียดคุณได้ยินมั้ยว่าเกลียด/แก้ว
ว”แก้วทุบตีโทโมะแล้วดิ้นไปมาก่อนที่จะเริ่มหน้ามืดหมดสติในอ้อมกอดโทโมะทำให้ชายหนุ่มตกใจ
ก่อนที่จะรีบอุ้มร่างบางไปส่งที่โรงพยาบาล
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ จะเดินตามชั้นอีกนานมั้ยห้ะ/ใช่ จะเดินตามอีกนานนกว่ะแน่ใจว่าคุณไม่เป็นลมอีกไง”หลังจาก
ฟางฟื้นขึ้นร่างบางก็หงุดหงิดเมื่อป๊อปปี้เอาแต่เดินตามเธอจนออกมาจากโรงพยาบาล
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย จะอะไรนักหนาชั้นก็แค่หน้ามืดทานข้าวไม่ตรงเวลาเท่านั้นก็จบแล้วไง เออ เดี๋ยวชั้นจะพาไป
บ้านพี่โทโมะให้ น่ารำคาญจริง”ฟางโวยวายแล้วว่าใส่ป๊อปปี้ก่อนที่จะผลักชายหนุ่มล้มลงแล้วกอด
อกบ่นป๊อปปี้ไม่หยุด
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าผมมันน่ารำคาญมากก็ไม่ต้องพาไปบ้านพี่คุณแล้วก็ได้นะ ผมเองก็เหนื่อยกับนิสัยร้ายๆของคุณ
เหมือนกัน/เอ๊ะ เดี๋ยวสิ น่ะไปไหนน่ะ”ป๊อปปี้ปัดฝุ่นตามตัวลุกขึ้นก่อนที่จะพูดออกมาแล้วถอนหายใจ
เหนื่อยหน่ายพลางเดินหนีทำให้ฟางตกใจเมื่อป๊อปปี้จะเดินหนีเธอก็รีบรั้งข้อมือเอาไว้แล้วขืนไม่ให้
ไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็ไปจากคุณไง นี่คุณไม่เหนื่อยรึไงที่ทำตัวร้ายกาจแบบนี้เนี่ย/ชั้นจะเป็นไงมันก็เรื่องของชั้น อ๊ะ นั่น
เนโกะนิ”ป๊อปปี้หันกลับมาแล้วพูดต่อทำให้ฟางยิ่งไม่พอใจที่ถูกว่าและไม่ยอมรับตัวเองพลันสายตา
เธอหันไปเห็นเนโกะที่ลงจากรถมาพร้อมกับโทโมะที่พาแก้วนอนบนเตียงแล้วเข็นเข้าโรงพยาบาล
ไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับแก้ว คุณทำร้ายแก้วหรอ ไอ้เลว/นี่หยุดนะอย่าทำร้ายพี่โทโมะนะ นี่บอกเลย
นะว่าถ้าชกพี่โทโมะชั้นแจ้งจับนายเข้าคุกแน่”ป๊อปปี้เห็นก็รีบเข้าจะไปเอาเรื่องโทโมะเมื่อแก้วถูกส่ง
เข้าไปตรวจแต่ฟางรีบเข้าไปขวางเอาไว้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าทะเลาะกันเลยนะคะทุกคนที่นี่โรงพยาบาลแล้วพี่แก้วเป็นอะไรก็ไม่รู้ ทางที่ดีเรารอฟังอาการพี่
แก้วก่อนนะคะ”เนโกะเห็นเรื่องเริ่มเลยเถิดก็รีบขอร้องและให้ทั้งหมดสงบสติอารมณ์ระหว่างรอฟัง
อาการของแก้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าแก้วเป็นอะไรไปนะ ผมไม่เอาพวกคุณไว้แน่/อ๋อ หรอ อย่าคิดนะว่าชั้นจะกลัว คนอย่างนายทำ
อะไรชั้นได้”ป๊อปปี้คาดโทษโทโมะและฟางแต่ฟางลุกขึ้นแล้วผลักอกป๊อปปี้พร้อมกับพูดอย่างไม่
กลัว
 
 
 
 
 
 
 
“แน่นอน แล้วคุณจะได้รู้ว่าผมทำอะไรได้มากกว่าที่คุณคิดแน่ คุณหนูนันท์ นีระสิงห์”ป๊อปปี้มองร่าง
บางที่ยังคงจองหองแล้วยิ่งโมโหก่อนที่จะข่มอารมณ์ตัวเองไว้แล้วมองหน้าฟางพร้อมกับพูดขึ้นนิ่งๆ
ขนฟางเองเริ่มรู้สึกว่าสายตาคู่นี้มีความน่ากลัวอย่างประหลาดแต่เธอเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่กลัวพลาง
ยิ้มเยาะชายหนุ่มกลับ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“หมอคะ พี่สาวของหนูเป็นยังไงบ้างคะ”ทันทีที่หมอที่ตรวจอาการของแก้วพาแก้วที่นั่งรถเข็นออ
กมาเนโกะก็รีบถามขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
“คนไข้มีภาวะที่เครียดมากครับเลยทำให้เป็นลม/แล้วก็แท้งลูก”หมอพูดขึ้นก่อนที่แก้วจะรีบพูดขึ้น
ขัดหมอทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรนะแก้ว/ค่ะ ทุกคนได้ยินไม่ผิดหรอกแก้วท้อง ท้องกับคนใจร้ายคนนึง แต่ตอนนี้แก้วแท้งไป
แล้วก็เพราะความเครียดเลยส่งผลให้ลูกฝ่อ สะใจรึยังล่ะ ที่ตอนนี้ลูกของคุณไม่อยู่แล้ว”ป๊อปปี้ที่
ได้สติคนแรกรีบถามเพื่อนรักก่อนที่แก้วจะค่อยๆพูดแล้วหันไปมองโทโมะที่ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้นก่อนที่
จะทรุดตัวลงไป นี่แก้วแท้งลูกไปแล้วเพราะเขางั้นรึ
 
 
 
 
 
 
 
เอาแล้วไง ยังไม่ทันจะรู้ตัวว่าท้องก็แท้งซะแล้ว งานนี้โทโมะโดนแก้วเกลียดแน่ๆ
 
ส่วนฟางที่ปากร้ายตอนหน้าก็ยังปากร้ายเหมือนเดิม ถ้าถามว่าพระเอกเราจะยอมมั้ย
 
 
ต้องติดตามมมมมมมมมมมมมม 55555555