เจ้าสาวบ้านไร่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เย้ๆ อเมริกา พวกเราจะได้ไปอเมริกา”เสียงเจื้อยแจ้วของแฝด3ร้องออกมาอย่างดีใจเมื่อรู้ว่าตัวเอง

กำลังจะได้ไปอเมริกา

 

 

 

 

 

 

 

“พอดีว่าตอนกลับมาโฟร์ลืมไปทำเรื่องที่จะกลับมา แล้วไหนจะงานรับปริญญาเดือนหน้าอีก โฟร์เลย

คิดว่าจะเอาเจ้า3แฝดไปเที่ยวที่โน่นเลยเพราะเป็นช่วงปิดเทอม ยังไงซะพี่ป๊อปก็ไปด้วยกันนะคะ จะ

ได้พักผ่อนสมองด้วย”โฟร์เดินมานั่งข้างป๊อปปี้แล้วพลางพูดชวนชายหนุ่มให้ไปกับตนเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

“งานรับปริญญาเราที่โน่นยังไงพี่ก็ไปอยู่แล้ว แต่ว่าที่ไร่/ที่ไร่ตอนนี้ก็ไม่ได้มีอะไรน่าเป็นห่วงนี่คะ

แถมพี่เขื่อนก็อยู่ กิ๊ปซี่ก็ดูแลที่นี่ได้ตอนเราไม่อยู่นะคะ”แต่ป๊อปปี้ยังคงลังเลไม่แน่ใจว่าจะไปดีมั้ย

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องห่วงค่ะคุณป๊อป พี่น่ะดูแลที่นี่ได้ค่ะ มีคุณเขื่อนอยู่ด้วยไม่ต้องห่วงค่ะ พี่น่ะอยากให้คุณป๊อป

เลิกเศร้าแล้วกลับเป็นคุณป๊อปคนเดิมนะคะ”กิ๊ปซี่เห็นป๊อปปี้ไม่ยอมไปก็รีบช่วยพูดอีกแรงเพื่อชวน

ชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ค่ะ โฟร์อยากให้พี่เป็นพี่คนเดิมเหมือนเดิม อะไรที่มันร้ายๆก็ขอให้ทิ้งมันไว้ซะแล้วเริ่มต้นใหม่นะ

คะ พี่ยังมีโฟร์ วัน ทู แล้วก็ทรี มีทุกคนในไร่ที่รักพี่นะคะ พี่เป็นแบบนี้พี่คิดหรอว่าพวกเราจะอยู่เฉย

นิ่งนอนใจได้ พี่ไปพักผ่อนกับโฟร์เถอะนะ พักเรื่องบ้าๆนี้ซะ”โฟร์รีบพูดให้ชายหนุ่มเข้าใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ได้ พี่จะไปอเมริกากับเรา แล้วจะได้กลับมาเริ่มต้นใหม่อย่างที่พวกเราพูดกัน”ป๊อปปี้พูดก่อนที่จะ

กลับมาในห้องของเขา แล้วมองไปที่เตียงนอน ที่ๆมีฟางเคยนอนกอดตอนนี้กลับไม่มีเธอแล้ว ชาย

หนุ่มนั่งลงที่ปลายเตียงพลางมองแหวนที่เขาตั้งใจจะขอฟางแต่งงานแล้วนิ่งซึม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป่านนี้คุณคงกลับไปในที่ของคุณแล้วสินะ”ป๊อปปี้พูดเศร้าๆก่อนที่จะนำกล่องใส่แหวนแต่งงานของ

เขาและฟางนำมันใส่ไว้ในลิ้นชักห้องนอนของเขาก่อนที่จะหันไปเก็บเวื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวไปที่

อเมริกา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนชั้นไม่อยู่รายได้ตกไปขนาดนี้ทำไมถึงไม่ใส่ใจ ถ้าภายในเดือนนี้ยอดไม่ตรงตามเป้าที่วางไว้

ชั้นจะไล่ออกให้หมดทั้งแผนก”ทางด้านฟางทันทีที่ออกจากโรงพยาบาลเธอก็เดินหน้ากลับมา

ทำงานก่อนที่จะโมโหโวยวายใส่พนักงานทั้งแผนก

 

 

 

 

 

 

 

“ใจเย็นๆก่อนนะยัยฟาง พวกเค้าอาจจะตกใจแล้วทำอะไรไม่ถูกตอนที่เธอหายไปก็ได้นะฟาง”มด

ตกใจพยายามจะไกล่เกลี่ยให้ฟางอารมณ์เย็น

 

 

 

 

 

 

 

“ทำอะไรไม่ถูกงั้นหรอ พวกพนักงานไม่มีประสิทธิภาพแบบนี้ ทำงานห่วยแบบนี้ไม่จำเป็นต้องเอาไว้

ให้เสื่อมเสียแก่บริษัท ไล่ออกยกแผนกน่ะถูกแล้ว”ฟางหันขวับมาตอกกลับใส่เพื่อนสนิทก่อนที่จะ

เดินกลับไปที่ห้องทำงานแล้วถอนหายใจเมื่อนั่งลงที่เก้าอี้ทำงานพลางมองไปที่วิวภายนอกห้อง

ทำงาน ตั้งแต่ที่เธอกลับมาจากโรงพยาบาล เธอก็จำเรื่องราวในอดีตไม่ได้เลย เธอรับรู้ได้มาว่าเธอ

ได้รับอุบัติเหตุรถชนที่ปากช่องแล้วมีชาวบ้านแถวนั้นดูแลเธอจนมาส่งที่โรงพยาบาลในกรุงเทพแต่

ฟางกลับรู้สึกว่าความทรงจำช่วง2-3เดือนนั้นมันเหมือนหายไปแต่นึกเท่าไหร่เธอก็นึกไม่ออก

 

 

 

 

 

 

 

 

“กลับมาก็โหดเหมือนเดิมเลยนะน้องพี่ พักผ่อนบ้างเถอะ/ฟางพักมาเยอะแล้วค่ะพี่โทโมะ แล้วเรื่อง

ที่ฟางให้เอาเงินไปให้พวกที่ช่วยฟางจากตอนอุบัติเหตุพี่เอาไปให้รึยังคะ เอาไปให้สักแสน-2แสนก็

คงจะพอแล้วล่ะมั้ง”โทโมะเดินเข้ามาหาน้องสาวในห้องทำงานก่อนที่ฟางจะรีบพูดถึงเรื่องเงินค่า

ตอบแทนที่เอาไปให้คนที่ช่วยชีวิตเธอ

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ส่งไปให้แล้วล่ะ/เอาไปให้มันต้อง2-3แสนมันไม่เยอะไปหน่อยหรอจ้ะเมียจ๋า กับไอ้พวกที่กักขัง

โหน่งเหนี่ยวเมียของธามแบบนั้นน่ะ”โทโมะกับฟางพูดคุยกันก่อนที่ธามไทจะบุกเข้มาแล้วโวยวาย

 

 

 

 

 

 

 

“ธาม อย่าพูดเรื่องนี้นะ/อะไร ใครกักขังโหน่งเหนี่ยวกัน”โทโมะโมโหรีบว่าเตือนไม่ให้ธามไทพูดอีก

ทำให้ฟางสงสัยรีบถามสามีหนุ่มทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ไอ้พ่อเลี้ยงไร่นั่นไง เห็นเมียธามสวยหน่อยจำอะไรไม่ได้ก็เอาไปไว้แทนที่จะส่งตำรวจแล้ว

ดำเนินเรื่อง นี่กะจะตกถังข้าวสารเองล่ะสิท่านี่ดีนะที่พี่โทโมะตามไปเจอไม่งั้นฟางคงเป็นเมียมันไป

นานแล้ว/ธาม หยุดกล่าวหาคุณป๊อปสักที”ธามไทรีบใส่ไฟให้ร้ายป๊อปปี้ให้ฟางฟังก่อนที่โทโมะจะ

รีบปรามไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณป๊อป นี่พี่โทโมะรู้จักคนที่ช่วยฟางงั้นหรอคะ แล้วมันจริงอย่างที่ธามเค้าว่ารึเปล่าว่าหมอนั่นคิด

ไม่ซื่อกับฟาง”ฟางหันไปซักถามญาติหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ แต่เค้าเป็นคนดีนะ/เป็นคนดีแล้วทำไมพี่ต้องอึกอักละพี่ เผลอๆ2-3เดือนที่มันเอาฟางไปเนี่ย

ฟางจะโดนมันทำอะไรไปแล้วใคระไปรู้”

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

 

 

 

ระหว่างที่โทโมะอึกอักไม่กล้าบอกว่าป๊อปปี้เป็นคนยังไง ธามไทก็รีบว่าต่อพลางมองไปทางฟาง

อย่างไม่ไว้ใจ จนฟางเหลืออดตบหน้าสามีหนุ่มทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“หยุดเอาความคิดสกปรกๆนั่นมากล่าวหาฟางนะ ฟางแต่งงานกับฟางไปแล้วแทนที่ฟางจะให้เกียรติ

กันเป็นห่วงฟางตอนที่ฟางหายไป นี่อะไรกลับเอาแต่เที่ยว งานการเข้าบริษัทบ้างไม่เข้าบ้าง อย่าคิด

นะว่าฟางไม่รู้ว่าแอบเอาเงินของฟางไปให้นังหน้าด้านพวกนั้น ลองคิดดูสิถ้าเกิดเราหย่ากันแล้วพ่อ

แม่ของธามจะต้องเสียผลประโยชน์ด้านธุรกิจไปสักเท่าไหร่ เมื่อก่อนฟางอาจจะยอมตามใจธามมาก

ตามคำสั่งคุณพ่อ แต่บอกไว้เลยนะว่าตอนนี้ฟางจะไม่ตามใจธามอีกแล้ว เป็นคนโปรดคุณพ่อก็เชิญ

ไปเอาใจคุณพ่อเลยแล้วกัน ไปค่ะพี่โทโมะฟางอยากไปดูห้างที่พี่เป็นเจ้าของแล้ว”ฟางเหลืออด

ตวาดใส่ธามไทพลางเดินเชิดออกไปอย่างไม่แคร์ว่าชายหนุ่มจะไม่พอใจอย่างไร

 

 

 

 

 

 

 

“หึ ถ้าไม่ใช่เพราะเงินเพราะที่บ้านชั้นก็ไม่สนใจเธอหรอก ยัยปิศาจร้าย”ธามไทมองฟางที่เดินออก

ไปแล้วก็ว่าไล่หลังพลางหงุดหงิดที่ฟางไม่เคยยอมเขาเลย ไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆที่ชอบเอาใจ

เขา

 

 

 

 

 

 

“ยังไงซะเรา2คนก็ได้ชื่อเป็นสามีภรรยากันนะ ร้อนใส่กันแบบนี้แล้วเมื่อไหร่จะเข้ากัน/เข้ากันไม่ได้ก็

หย่า ฟางไม่สน พวกงี่เง่าไม่จำเป็นต้องสนใจ เรามาสนใจเรื่องของเราดีกว่าค่ะ ไหนล่ะคะ พื้นที่ที่พี่

อยากจะขยายเป็นลานจอกรถ”โทโมะพูดเตือนฟางในความสัมพันธ์ชีวิตคู่ก่นที่ฟางจะเปลี่ยนเรื่อง

อย่างไม่ใส่ใจแล้วเดินดูของต่างๆในห้างของโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าไม่ติดว่าเรามาหาของเยี่ยมให้ป๊าแก้วไม่มาเหยียบห้างนี้หรอก/เอาน่าน้องแก้ว บังเอิญว่ารังนกร้า

นที่ป๊าน้องแก้วชอบทานเค้ามาเปิดสาขาที่ห้างนี้ห้างเดียวเรามาแค่ซื้อรังนกแล้วก็กลับเลยไม่มีเรื่อง

กันแน่นอน”แก้วที่มาซื้อของกับฟลุ้คบ่นอุบเมื่อต้องมาซื้อรังนกที่พ่อของเธอชอบกินแล้วบังเอิญว่า

มาเปิดสาขาที่ห้างของโทโมะ ก่อนสายตาเธอจะหันไปเห็นโทโมะและฟางกำลังเดินตรวจความ

เรียบร้อยของห้าง

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊า พี่แก้ว พี่แก้วจริงๆด้วย เนคิดถึงพี่แก้วจังค่ะ”ระหว่างที่แก้วกำลังหาที่หลบเพื่อไม่ให้เธอคนทั้งคู่

นั้น เนโกะที่ออกมาจากโรงเรียนสอนร้องเพลงใกล้ๆร้องเรียกแก้วเสียงดังก่อนที่จะวิ่งไปกอดร่างบาง

ด้วยความคิดถึง

 

 

 

 

 

 

 

“เนโกะ ไม่เจอกันนานนี่ทำไมถึงทำตัวโหวกเหวกโวยวายแบบนี้ เดี๋ยวใครรู้เข้าจะหาว่าพี่โทโมะไม่

สอนเรื่องมารยาทนะ/เนขอโทษค่ะ พอดีว่าเนดีใจไปหน่อยเลยเสียงดัง”ฟางที่หันไปตามเสียงเห็น

เนโกะก็ปรี่เดินว่ามาว่าญาติสาวตามปกติ

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วนี่เลิกเรียนร้องเพลงแล้วหรอ ดีเลยเดี๋ยวครุสอนภาษาญี่ปุ่นที่พี่นัดสอนไว้รออยู่เดี๋ยวกลับกับคน

ขับรถไปเรียนให้รงเวลาด้วยนะ/พี่โทโมะคะ เมื่อวานเนพึ่งมีควิชไป พี่ให้เนได้พักไม่ได้หรอคะนา

นทีเนะเอกี่แก้วเนอยากไปเที่ยวกับพี่แก้วนะคะ”โทโมะทำเป็นไม่สนใจแก้วก่อนที่จะพูดสั่งน้องสาว

ทำให้เนโกะที่ถูกบังคับให้เรียนมากเกินไปเอ่ยปากขอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ จะเอาเวลาเรียนมาเสียเวลาทำเรื่องไร้สาระทำไม พี่ชายของเธออยากให้เธอเก่งมีความรู้

รอบด้านจะได้มาบริหารงานของนีระสิงห์กรุ๊ปนะหัดสำนึกบุญคุณพ่อชั้นที่ส่งเธอไปเรียนหน่อยสิ แล้ว

นี่อะไรจะเอาเวลามาเที่ยวเล่นกับใครก็ไม่รู้ไม่มีหัวนอนปลายเท้าอีก”ฟางได้ยินเช่นนั้นก็รีบดุเนโกะ

ยาวเหยียดตามปกติที่เธอชอบเข้มงวดกับเด็กสาว

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอมันไม่เกินไปหน่อยหรอ ดูพูดเข้าแบบนี้/แล้วมันใช่กงการอะไรของเธอ นี่มันคนในครอบครัว

ชั้นชั้นมีสิทธิ์จะว่าตักเตือนก็ได้คนนอกอย่างเธอไม่เกี่ยว”แก้วเห็นเนโกะซึมลงไปก็รีบว่าปกป้องเด็ก

สาวก่อนที่ฟางจะตอกกลับ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดีจริงๆเลยที่เธอกับป๊อปไม่ได้เกี่ยวดองกัน ถ้าแต่งงานกันไปแล้วธาตุแท้เธอออกมาแบบนี้ป๊อปคง

อกแตกตายแน่ๆ/นี่ ใครใช้ให้เธอพูดเรื่องนี้”แก้วเห็นสายตาของฟางที่มีแต่ความหยิ่งยโสแล้วชอบ

ดูถูกคนอื่นกลับมาก็อดที่จะว่าไม่ได้จนโทโมะต้องกระชากแขนแก้วมาใกล้ตัวแล้วว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมชั้นจะว่าไม่ได้มันเป็นความจริง ไม่คิดเลยนะหน้าสวยๆแบบนี้จะใจดำอำมหิตถึงขั้นทำร้าย

หลานชั้นมาแล้ว ทำร้ายเด็กที่ยังไม่ทันได้เกิดแบบนั้น ไม่แปลกหรอกที่จะมีแต่คนเกลียดจนอยาก

เอาไปฆ่า/แก้ว ชั้นบอกให้หยุด”แก้วยังไม่ยอมหยุดก่อนที่จะพูดออกมาต่อจนโทโมะทนไม่ไหว

กระชากร่างบางแก้วแล้วลากออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ฟาง ตายแล้วใครก็ได้ช่วยพี่ฟางที”เนโกะตกใจเมื่อเห็นฟางที่เริ่มเอามือกุมขมับหมดสติไปก่อนที่

จะร้องเรียกให้คนสนิทของโทโมะพาฟางไปส่งโรงพยาบาลทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ปล่อบชั้นนะคนบ้า คนอื่นมองหมดแล้วนะ/ไม่ปล่อย ไหนตกลงกันแล้วไงว่าจะต่างคนต่างอยู่แล้ว

ทำไมถึงขุดเรื่องมาพูดอีกห้ะ”แก้วร้องโวยวายเมื่อถูกโทโมะลากมาที่บันไดหนีไฟที่ลับตาคนก่อนที่

ชายหนุ่มจะออกปากว่าร่างบาง

 

 

 

 

 

 

“ก็มันเป็นความจริง ยัยนั่นนิสัยแย่ไม่แปลกที่จะมีคนลอบทำร้าย คุณเองก็เหมือนกันเถอะอย่าเห็น

แก่ตัวเห็นแก่ได้เข้มงวดใส่เนโกะมากเลย แกยังเด็กนะ/นี่มันเรื่องในครอบครัวของชั้นเป็นเมียชั้นรึไง

ถึงได้ยุ่งจัง”แก้วบ่นยาวเหยียดใส่โทโมะก่อนที่ชายหนุ่มจะสวนกลับทำให้แก้วหน้าแดงคิดถึงวันที่

เขาข่มเหงเธอ

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีวันทีชั้นจะเป็น หลีกไป ชั้นจะไปหาพี่ฟลุ้ค/เอ จะว่าไปเธอกับชั้นเราก็เคยๆกันแล้วนินา ไม่

แปลกที่เธออยากจะมาเป็นเมียชั้นจนตัวสั่น”แก้วรีบเดินหนีแต่ชายหนุ่มรีบรั้งร่างบางไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยนะ ชั้นไม่เคยอยากจะเป็นเมียนาย/ทำไมล่ะ เมื่อก่อนล่ะวิ่งหาชั้นตลอดทำไมตอนนี้ไม่อยาก

อยู่ด้วยแล้วรึไง”แก้วดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดของโทโมะแล้วว่าทำให้ชายหนุ่มยิ่งได้ใจพลางกระชับ

กอดร่างบางให้แน่นขึ้นกว่าเดิม

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ เพราะเรื่องที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตชั้นคือการหลงคิดว่าคนอย่างคุณเป็นคนดี ชั้นจะไม่มีวันทำ

แบบนั้นอีก”แก้วนิ่งสักพักก่อนที่จะพูดขึ้นแล้วกระทุ้งศอกใส่ชายหนุ่มอย่างแรงแล้วรีบเตะที่หน้าแข้ง

โทโมะก่อนที่เธอจะรีบวิ่งหนีเขาออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ตกลงฟางต้องไปจริงๆหรอคะ”ฟางถอนหายใจเมื่อหลายวันต่อมาเธอต้องเดินทางไปรักษาตัวที่

ฮ่องกงเป็นเวลา2อาทิตย์เพื่อรักษาการกระทบกระเทือนด้านความทรงจำจากอุบัติเหตุโดยที่พ่อของ

ฟางได้อนุญาตให้มดและธามไทติดตามเธอไปเพราะกลัวว่าเธออาจจะถูกลอบทำร้ายอีกก็เป็นได้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็จริงน่ะสิ แล้วพวกเธอจะได้เลยฮันนีมูนด้วยเลยไง ชั้นจะได้มีหลานมีทายาทไว้สืบทอดกิจการ

ของเรา/หรือไม่ก็มีเครื่องจักรเอาไว้ใช้งานต่อไปน่ะสิ”พ่อของฟางพูดขึ้นเมื่อเดินนำเข้ามาในสนาม

บิน จนฟางอดที่จะพูดขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวมีไฟล์ทบินตอนบ่ายนะฟางเราจะนั่งที่เล้าจ์นี่เพื่อรอเข้าเกทรึว่าจะออกไปร้านกาแฟร้านประจำ

ล่ะ/ฟางอยากออกไปสุดอากาศค่ะพี่โทโมะ ไปกับฟางนะคะ”โทโมะพูดขึ้นก่อนที่ฟางจะชวนโทโมะ

หนีพ่อและสามีหนุ่มของตัวเองออกมาจากบริเวณนั้น

 

 

 

 

 

 

 

“อาการปวดหัวของเรายังปวดอยู่มั้ยรึว่าจำอะไรได้บ้างในช่วงความทรงจำที่หายไปของเราน่ะฟาง/

ฟางไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะพี่โทโมะเดี๋ยวมันก็ปวดๆหายๆถ้าไปให้หมอเฉพาะทางที่โน่นตรวคงจะดี

ขึ้นไม่เป็นไรหรอกค่ะ”โทโมะเห็นฟางเอามือกุมขมับตัวเองก็ถามญาติสาวด้วยความเป็นห่วงก่อนที่

ฟางจะตอบชายหนุ่มไปเพื่อให้โทโมะคลายความกังวลนี้

 

 

 

 

 

 

 

“หรือไม่ก็ไม่ต้องจำอะไรได้เลยยิ่งดีนะเพราะพวกชั้นน่ะไม่อยากจะจำคนเลวๆแบบเธอ”โฟร์ที่เดินมา

เห็นฟางและโทโมะคุยกันก็ตรงดิ่งเข้ามาเอาเรื่องฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าว ยังไม่ตายอีกหรอ แล้วนี่ไม่มุดหัวอยู่ไหนมาตั้งหลายปีล่ะ ถึงได้กลับมาปากดีใส่กันแบบนี้น่ะ

คุณเพื่อน/ก็ไม่ได้ไปไหนไกลหรอก คนเราก็ต้องมีเวลาไปเลียแผลใจหน่อยสิ ถูกพวกสารเลวทรยศ

ทำร้ายเอาซะแบบนั้น ต้องพักฟื้นกันบ้าง เพื่อที่จะได้กลับมาแข็งแรงแล้วก็มีกำลังไปตอกกลับพวก

นั้นซะ”ฟางยิ้มเยาะก่อนที่จะเดินเข้าไปทักทายและว่าโฟร์โดยที่โฟร์ตอกกลับไปอย่างไม่กลัว

 

 

 

 

 

 

“ปากดีแบบนี้อยากเจอลูกน้องของชั้นเล่นงานเหมือนเมื่อก่อนอีกล่ะสิ/ก็ลองทำอะไรน้องสาวผมดูสิ

ผมไม่อาคุณไว้เหมือนกัน”ฟางเดินเข้าไปบีบแขนโฟร์แล้วพูดขู่เป็นจังหวะเดียวกับป๊อปปี้ที่เดินมา

ตามโฟร์ที่ออกไปซื้อกาแฟแล้วรีบว่ากลับทำให้ฟางหันกลับไปมองที่ป๊อปปี้ที่มองเธอด้วยสายตาที่

เจ็บปวดแล้วนิ่ง

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ผู้ชายคนใหม่หรอจ้ะคุณเพื่อน แหม ถ้าจะหาทั้งทีก็หาให้มันดีกว่านี้หน่อยสิ รึว่าหาไม่ได้แบบธา

มล่ะสิ/ผู้ชายสารเลวแบบนั้นไม่จำเป็นที่ชั้นจะต้องหาให้เหมือนหรอกนะ เชิญเอเอาเค้าไปเลย

เพราะหญิงก็ร้ายชายก็เลว”ฟางมองป๊อปปี้หัวจรดเท้าแล้วรู้สึกปวดหัวอย่างประหลาดก่อนที่จะฝืนตัว

เองแล้วว่าโฟร์โดยที่โฟร์เองก็สวนกลับไปอย่างเผ็ดร้อนเช่นกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ อยากลองดีกับชั้นใช่มั้ย/อย่าทำร้ายโฟร์นะ”ฟางโมโหที่ถูกว่าก็ง้างมือหมายจะตบโฟร์ทำให้

ป๊อปปี้ไม่รอช้ารีบคว้ามือของฟางไว้ได้ ชายหนุ่มอึ้งไม่คิดว่าฟางที่เขากำลังเจอจะเป็นคนเดียวกับ

ของขวัญที่ใสซื่อที่เคยเป็นเมียของเขาที่ไร่มาก่อน

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่ามาแต่งต้องตัวชั้นนะไอ้กุ๊ย/นี่มันจะมากไปแล้วนะ เลิกว่าเพื่อนชั้นสักที เธอเป็นใครวิเศษมา

จากไหน ก็แค่พวกนักธุรกิจเห็นตัวพวกนึงเท่านั้นล่ะ”ฟางตกใจรีบสะบัดออกแล้วผลักป๊อปปี้พร้อมกับ

ว่าชายหนุ่มแก้วที่เห็นป๊อปปี้และโฟร์จะมีเรื่องกับโทโมะและฟางก็รีบปรี่เข้ามาแล้วอกไม่ได้ที่จะว่าใส่

ฟาง เพราะเธอรู้ดีตอนนี้ป๊อปปี้เองก็คงจะตกใจมากกับตัวจริงของฟางแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๋อ นี่เอาพวกมารุมงั้นหรอ นี่เธอคงจะเล่นหมาหมู่สินะ เดี๋ยวก็จะได้รู้จริงๆว่าหมาหมู่ของจริงมันจะ

เป็นไง ไม่มีใครกล้าหือกับนีระสิงห์ใครที่มันกล้ามีเรื่อง มันจบไม่สวยสักราย”ฟางไม่พอก็รีบพูดขู่

พวกของป๊อปปี้กลับไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“จบไม่สวยสักรายแล้วไงครับ บ้านเมืองเรามีขื่อมีแปร จะทำอะไรก็ต้องอยู่ใต้กฎหมายทำตัวเป็นศาล

เตี้ยแบบนี้ไม่ใช่จะมีเงินแล้วทำอะไรไปก็ได้แบบนี้ ถ้าเป็นแบบนั้นจะมีตำรวจไว้ทำไม ผมบอกไว้เลย

นะถ้าคุณคิดจะทำร้ายโฟร์หรือคนที่เกี่ยวข้องกับโฟร์รวมถึงครอบครัวผมด้วยล่ะก็ คุณเองนั่นล่ะที่จะ

ต้องไปนอนในคุก”ป๊อปปี้ไม่พอกับคำพูดฟางก็รีบว่ากลับ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่กล้าแจ้งจับชั้นหรอ รู้มั้ยว่าชั้นเป็นใคร ชั้นคือคุณหนูนันท์ ทายาททางธุรกิจของนีรสิงห์กรุ๊ปกล้าแจ้

งับชั้นก็ดี แล้วชั้นนี่ล่ะจะฟ้องกลับจนหมดตัวแน่”ฟางไม่ยอมแพ้ชายหนุ่มก็ตรเข้ามาจะเอาเรื่องทำให้

มดและธามไทที่จะมาตามโทโมะและฟางเห็นเหตุการณ์ก็รีบเข้าไปห้ามฟางไม่ให้เอาเรื่อง

 

 

 

 

 

 

 

 

“พอเถอะยัยฟาง คนมองกันหมดแล้วนะ/จริงด้วยจ้ะที่รัก จะมาสนใจอะไรกับคนพวกนี้เดี๋ยวก็พลอย

ปวดหัวอีกนะ”มดและธามไทที่เข้ามาช่วยกันห้ามฟางไม่ให้มีเรื่องก็พยายามพูด

 

 

 

 

 

 

“ชั้นว่าทางที่ดีคุณเอาน้องสาวคุณกลับไปซะ ดีแต่สร้างปัญหาแบบนี้เนี่ยเดือดร้อนคนอื่นเค้าเปล่าๆ/

งั้นเธอก็ช่วยเตือนพวกของเธอด้วยแล้วกันว่าอย่ามาหาเรื่องพวกเราก่อน”แก้วรีบไล่โทโมะให้พา

ฟางไปจากพวกตัวเองก่อนที่โทโมะจะสวนกลับไปทำให้แก้วเบือนหน้าหนีไม่ยอมสบสายตาคู่นั้นอีก

 

 

 

 

 

 

 

“ไปกันเถอะยัยฟางเดี๋ยวก็ปวดหัวอีกคราวนี้จะยุ่งเอา”มดพูดด้วยความเป็นห่วงเพื่อนรักก่อนที่จะหัน

ไปมองอดีตเพื่อนอย่างโฟร์ที่กอดอกเชิดไม่ยอมมองธามไทหรือพวกตัวเองก็เศร้าพลางพาฟางเดิน

ออกไป

 

 

 

 

 

 

 

“นี่พวกเธอก็เหมือนกัน เลิกหาเรื่องพวกนั้นสักที แล้วรีบกลับไปหาเจ้า3แฝดได้แล้ว ป่านนี้แกล้ง

เขื่อนไปถึงไหนแล้วก้ไม่รู้”แก้วพูดดุป๊อปปี้และโฟร์ก่อนที่จะเดินกลับไปหาเขื่อนที่อาสาดูแล

แฝด3ที่ร้านกาแฟอีกมุมหนึ่งของสนามบิน

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้านี่คือตัวจริงองเธองั้นต่อไปนี้เราก็อย่าได้เจอกันอีกเลย ของขวัญ”ป๊อปปี้มองตามฟางแล้วพูดขึ้น

ด้วยความปวดใจก่นที่จะฝืนตัวเองให้เข้มแข็งเพื่อลืมผู้หญิงใจร้ายคนนี้ไปซะ

 

 

 

 

นี่แค่ก๊อกแรกของความร้ายกาจของนางเอก เดี๋ยวมีอีกหลายก๊อก แถมมีชนวนให้ป๊อปฟางตีกันอีกแน่นอน

 

หลายคนอาไม่ฟินคู่นี้แล้ว แต่ไรเตอร์ตั้งใจจะพิมให้จบน้า ขอบคุณคนที่ยังอ่านน้าาา