我的爸爸 MarkBam

 
 
我的爸爸 |ดูแล|
 
“ลูกกูเป็นไงบ้างไอ้หมอ”
“แผลฉีกไข้ขึ้น กูฉีดยาให้แล้ว แล้วยาลืมทายาให้ไอ้หนูมันด้วยสักพักก็คงจะฟื้นแล้ว ”
“…”
“กูถามมึงจริงๆเถอะไอ้มาร์ค ทำไมมึงต้องทำรุนแรงกับไอ้หนูแบบนี้ว่ะ ไอ้หนูกับผู้หญิงคนนั้นมันไม่เหมือนกันนะเว้ย”
“มึงไม่เป็นกู มึงไม่เข้าใจหรอกไอ้บี”
“เออกูไม่เข้าใจ แต่กูขอเตือนมึงไว้เลยนะว่าถ้าวันหนึ่งไอ้หนูทนมึงไม่ไหวแล้วหนีไป วันนั้นจะเป็นวันที่มึงเสียใจที่สุด”
ผมได้ยินเสียงคนสองคนกำลังคุยกันอยู่นี่ผมยังไม่ตายใช่ไหม ผมพยายามลืมตาคนสองคนที่พูดกัน คนแรกก็คงไม่พ้นพ่อส่วนอีกคนคงจะเป็นอาเจบีเพื่อนสนิทของพ่อผมพยายามขยับตัวลุกแต่ร่างกายอันแสนบอบช้ำกับไม่เอื้ออำนวยเอาซะเลย ผมมองเสื้อที่คุ้นตาของตัวเอง ในใจก็คิดแต่ว่าพ่อจะใจดีขนาดใส่ให้ผมเลยเหรอ
ผมมองสองคนคุยกันไปมาจนกระทั้งอาเจบีออกจากห้องไป ผมก็แกล้งปิดตาแน่นทันทีเสียงเตียงยวบลงเมื่อคนร่างสูงที่ผมไม่ต้องเดาว่าเป็นใครนั่งลง
“กูรู้ว่ามึงตื่นแล้ว” เสียงผู้เป็นพ่อดังขึ้นแต่ผมยังคงแกล้งหลับต่อไป
“แบมแบม มึงจะเอาแบบนี้ใช่ไหมได้”แล้วคนตัวสูงก็กระชากผ้าห่มออกทำให้ตอนนี้ร่างกายผมมีเพียงเสื้อตัวเดียวที่ปกคลุมร่างกายอยู่ ที่ผมก็ยังคงหลับตาแน่นทำเป็นไม่รู้สึกอะไร
“มึงคงคิดสินะว่ากูใจดีถึงขนาดใส่เสื้อให้มึง แต่เปล่าเลยกูกลัวว่ามึงตื่นขึ้นมาแล้วอ่อยเพื่อนกูเหมือนสันดานแม่มึงต่างหาก”
“…”
“แล้วมึงรู้ไหมว่าทำไมกูไม่ใส่กางเกงให้มึง…” ไม่พูดเปล่ามือหนาของผู้เป็นพ่อก็ลูบไล้ขาของผมไล่มาจนถึงขาอ่อน ผมได้แต่กัดปากแน่นไม่กล้าแม้จะขยับ
“อึก ยะ..หยุด” เมื่อร่างสูงสอดนิ้วเข้ามาในช่องทางด้านหลังทำให้ผมที่แกล้งทำเป็นหลับเผลอส่งเสียงร้องออกมาทันที
“ตื่นเร็วดีหนิ” ไม่ว่าเปล่านิ้วร้ายๆยังคงรุกล้ำช่องทางด้านหลังของผมอย่างเอาแต่ใจ จากหนึ่งนิ้วเพิ่มเป็นสอง
“พะ..พอแล้ว ผะ..ผมขอร้อง” เมื่อผมทำอะไรไม่ได้ก็ได้แต่ส่งเสียงขอร้องหวังว่าเขาจะไม่ทำอะไร
“กูไม่ทำอะไรมึงหรอก แค่จะทายาให้เชยๆ มึงหยุดดิ้นได้แล้ว”
“ผะ..ผมทำเองได้”
“สามารถเหรอมึง”ร่างสูงของผู้เป็นพ่อถามขึ้นพร้อมกับยิ้มเยาะ ผมมองเขาหยิบเจลลื่นป่ายที่มือก่อนจะสอดมาในช่องทางผมต่อ
“อึก อืออ~” ผมปิดเสียงครางตัวเองไว้แน่น เขาจงใจแกล้งผมชัดๆ
“มึงนี้หื่นจังเลยนะ กูแค่ทายาให้ก็มีอารมณ์ซะแล้ว”
“…”
“กูทาให้มึงเสร็จแล้วไหนล่ะค่าตอบแทนของกู” ร่างสูงพร้อมขยับเข้ามาใกล้ผม
“…”
“ทำไม ซาบซึ้งจนถึงกับพูดไม่ออกเลยหรือไง แต่กูดูจากสภาพมึงแล้วคงให้กูเอาไม่ได้แน่ เอายังไงดีน๊า…” ผมเบือนหน้าหนีมือหนาที่ลูบใบหน้าของผมมองลึกลงไปในแววตาที่แสนจะดูถูกดูแคลน
“อมให้กูแบมแบม ค่าตอบแทนที่กูทายาให้มึง”ผู้เป็นพ่อพูดอย่างคนมีชัย ผมอยากจะถามเขาจริงๆว่าไม่ใช่เพราะเขาหรือไงที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้
“จะเอายังไงแบมแบมมั่วแต่ทำหน้าเหมือนคนกำลังจะตาย ถ้ามึงไม่ทำบางทีกูอาจจะเปลี่ยนใจเอามึงก็ได้ มึงอย่าลืมสิว่าคนอย่างกูพูดจริงทำจริง”
ผมกัดปากตัวเองแน่น ทำไมผมต้องมาคอยรองรับอารมณ์ของเขาด้วย
“เร็วๆอย่าให้กูอารมณ์เสีย”
“ผะ..ผมลุกไม่ไหว”
“ตอแหล ลุกขึ้นมาแบมแบม กูบอกให้มึงลุกขึ้นมา” ร่างสูงฉุดกระชากผมขึ้นมาจากเตียง ความปวดร้าวที่ถูกเขากระทำทำให้ผมขบกรามตัวเองแน่น
จำใจก้มตัวลงตรงหวางขาของผู้เป็นพ่อ เขาเพียงนั่งชีนเข่าอยู่บนเตียง เพื่อให้ผมจัดการได้สะดวก ผู้เป็นพ่อรูดซิปกางเกง ควักเอาแก่นกายเขาออกมา
แก่นกายใหญ่ผงาดจนแทบจะทิ่มหน้าของผม ผมถอนหายใจเข้าออกหลายครั้ง ใช่ว่าเป็นครั้งแรกที่ผู้เป็นพ่อให้ผมทำแบบนี้ให้แต่ถึงยังไงเสียมันก็ไม่รู้สึกชินอยู่ดี ผมจับกุมแก่นกายขนาดใหญ่เอาไว้ก่อนจะใช้ลิ้นสัมผัสตรงส่วนปลาย ผมเล่นลิ้นตรงส่วนหัวสักพักแล้วลากลิ้นไปตามลำจนถึงกลุ่มขนของผู้เป็นพ่อแล้วลากกับมาที่เดิม
“เอิ่มม~ เร็วสิว่ะ” คนตัวสูงสั่งเอาแต่ใจ ทำให้ผมต้องใช้ปากอมแก่นกายเอาไว้ แก่นกายใหญ่เข้าไปไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ ผมได้แต่กั้นใจห่อปากแน่น ขยับเข้าออกเป็นจังหวะเนิบๆ
“ซี๊ด~ดีมาก อ๊าๆๆ มึงคงจำที่กูสอนได้แล้วสินะ”คำชมที่ผมไม่ค่อยอยากจะได้ยินเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนจังหวะที่ผมทำจะไม่ถูกใจเขาเท่าที่ควรนัก เขาสวนสะโพกเข้ามาในปากของผมด้วยความเร็วจนจุกไปหมด
“อือๆๆ” ผมไม่สามารถขยับหรือแม้แต่ขัดขืนได้ ร่างสูงล็อคหน้าของผมเอาไว้ เขากระแทกเขามาสิบกว่าครั้งก่อนจะปลดปล่อยหยาดน้ำใคร่ออกมาเต็มปากของผม ผมที่ไม่สามารถหนีไปได้จำใจต้องกลืนลงคออย่างฝืนๆ กลิ่นคาวชวนอ้วกนั้นไม่ได้รู้สึกดีเลย
“อ๊าาๆๆ ซี๊ดด 555เป็นไงน้ำกูอร่อยไหมว่ะ” มาร์คผละออกก่อนจะสวมกางเกงตามเดิม เขาถามผมด้วยน้ำเสียงเหยาะๆ ผมที่ไม่สามารถพูดอะไรได้ได้แต่มองผู้เป็นพ่อด้วยความโกรธแค้น เขาเอื้อมมือมาแตะมุมปากของผมเบาๆ
“กินมูมมามจริงนะมึง แต่ไม่ต้องห่วงวันหลังกูจะมาใช้บริการใหม่นะ กูไปก่อนนะลูกรัก อย่าลืมจัดการตัวเองซะ เดี๋ยวกูจะให้พี่มึงเข้ามาดูแลซะหน่อย”
ร่างสูงของผู้เป็นพ่อเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี ทิ้งไว้ให้ผมที่นั่งอยู่บนเตียงได้แต่ข่มอารมณ์โกรธเอาไว้ ผมได้แต่ถามตัวเองในใจว่าผมทำผิดอะไร ทำไมเขาต้องทำร้ายผมถึงขนาดนี้
 
.
.
 
 

 
งื้อๆๆๆ พี่มาร์คใจร้ายสุดๆเลย