เกมแค้น...เดิมพันรัก

 
 
 
       ผ่านไป 2วัน ป๊อบปี้ก็หายไข้แล้ว ฟางจะกลับกรุงเทพทำให้ป๊อบปี้ดีใจมาก แต่ใครจะรู้ว่าฟางก็ยังมีแผนอื่นอีก แต่ใช่ว่าป๊อบปี้จะไม่รู้สึกแปลกใจเพราะอยู่ๆฟางก็ยอมกลับง่ายๆ ฟางกลับมากรุงเทพแล้ว แต่พอมาถึงบ้านก็ทำนิ่งๆไม่ยอมคุยกับใคร แล้วมานั่งที่โซฟา
 
 
 
 
แม่ฟาง: ฟาง เป็นไรรึเปล่า 
 
 
 
ฟาง: เปล่าค่ะ 
 
 
 
เฟย์: พี่ฟางเป็นไงบ้าง สนุกมั้ย 
 
 
 
ฟาง: แม่กับเฟย์ผิดสัญญา ไหนสัญญากันแล้วไง ว่าจะไม่บอกเค้า แล้วบอกทำไม
 
 
 
เฟย์: ก็พี่ฟาง ใจอ่อนให้เค้าเถอะนะ 
 
 
 
ฟาง: ไม่! 
 
 
 
เนย: ทำไมเธอถึงใจร้ายแบบนี้ ! 
 
 
 
ฟาง: เนย! มาทำไม 
 
 
 
เนย: ก็จะมาคุยกับเธอไง ที่ทำพี่ป๊อบของชั้น ทำไมให้พี่เค้าตากฝนแบบนั้น 
 
 
 
ฟาง: อ่อ คงจะไปฟ้องเธอล่ะซิ 
 
 
 
เนย: ฟาง! เธอรู้มั้ยว่าพี่ป๊อบน่าสงสารมาก เธอจะทำแบบนั้นกับเค้าทำไม 
 
 
 
ฟาง: เป็นห่วงเค้ามากก็ไปหาเค้าดิ มายืนอยู่ตรงนี้ทำไม เสียงเวลา 
 
 
 
 
เฟย์: อะไรนะค่ะ! 
 
 
 
แม่ฟาง: เกิดอะไรขึ้นเฟย์! 
 
 
 
เฟย์: หมอเขื่อนโทรมาบอกว่า คุณป๊อบอยู่ๆก็หมดสติไปค่ะ ที่บ้านก็เลยพาส่งโรงพยาบาล 
 
 
 
 
เนย: ฟางถ้าพี่ป๊อบเป็นอะไรไปนะ เธอโดนแน่! 
 
 
 
 
แม่ฟาง: ไปดูเค้าหน่อยดีกว่า ฟางไปมั้ยลูก
 
 
 
ฟาง: ไม่อ่ะค่ะ ! ไม่อยากไป 
 
 
 
เฟย์: แต่ว่าเค้าเข้าโรงพยาบาลนะพี่ฟาง ไม่รู้จะเป็นไงบ้าง
 
 
 
ฟาง: จะเป็นจะตายก็ไม่เกี่ยวกับพี่
 
 
 
 
พ่อฟาง: แต่ลูกต้องไป! 
 
 
 
ฟาง: พ่อ! 
 
 
 
พ่อฟาง: ไป มากับพ่อเลย 
 
 
ฟาง: พ่อจะลากหนูไปทำไม
 
 
 
พ่อฟาง: เราต้องรับผิดชอบ หมอบอกว่าป๊อบปี้เป็นไข้หนักมาก ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ 
 
 
 
ฟาง: อะ...อะไรนะค่ะ !!!! 
 
 
 
 
 
พ่อฟาง: อาจจะช็อคในอีกไม่กี่ชั่วโมงก็ได้ 
 
 
 
 
ฟาง: แล้ว....แล้ว 
 
 
 
แม่ฟาง: เรารีบไปกันเถอะ