เกมแค้น...เดิมพันรัก

   

 

 

           ทุกคนรีบเดินไปที่ห้องพักของป๊อบปี้ ฟางรีบเดินมากเพราะเป็นห่วงป๊อบปี้มาก ส่วนทุกคนก็เดินตามแล้วแอบอมยิ้ม เพราะรู้อยู่แล้วว่าเป็นแผนการของป๊อบปี้ 

 

 

 

 

ปาล์ม: มาแล้วครับ 

 

 

 

เขื่อน: เอานอนเร็วๆ ทำเป็นแกล้งตายก็ได้ 

 

 

ป๊อบ: แกล้งตาย 

 

 

แม่ป๊อบ: เล่นแบบนี้เลยเหรอลูก 

 

 

 

ป๊อบ: รู้ล่ะ ปาล์มน้ำแดงที่ให้ไปซื้ออ่ะ เอามาเลยแล้วเดี๋ยวใครก็ได้ชวนคุย แล้วผมจะกินน้ำแดงนะ  

 

 

 

 

เขื่อน: คิดไปไกลกว่ากูอีกมึง 

 

 

 

ป๊อบ: เออ ตามแผนเดิมแหละ แต่กูจะทำแบบ บอกความในใจก่อนตายไรงี้ นะ โอเค โอเคนะครับทุกคน 

 

 

 

     ก๊อกๆ 

 

 

 

 

 

ฟาง: เป็นไงบ้างอ่ะ เค้าเป็นไงบ้างค่ะ 

 

 

 

แม่ป๊อบ: คือว่า 

 

 

 

ฟาง: แล้วเครื่องช่วยหายใจ ? 

 

 

 

เขื่อน: คือว่า เครื่องช่วยหายใจ ผมเพิ่งถอดออกนะครับ ป๊อบมันบอกให้ถอด ถึงใส่ไปมันก็ไม่มีประโยชน์เพราะมันบอก เดี๋ยวมันก็ต้องจากไปอยู่ดี 

 

 

 

 

      ฟางได้ยินอย่างนั้นก็ใจเสียทันที รู้สึกผิดมากที่ทำให้คนที่เค้ารักเป็นแบบนี้ ฟางเดินไปที่เตียง เห็นป๊อบปี้หลับอยู่ ก็ตับหน้าป๊อบปี้แล้งร้องไห้ออกมา ป๊อบปี้ค่อยๆลืมตาขึ้นมา แล้วยิ้มอ่อนๆให้ฟาง ทำให้ฟางยิ่งร้องเข้าไปอีก 

 

 

 

 

ป๊อบ: คุณไม่น่ามาเลยนะ 

 

 

 

ฟาง: ทำไมล่ะ 

 

 

 

ป๊อบ: ก็ผมกำลังจะตาย 

 

 

 

ฟาง: ไม่อ่ะ ยังไงคุณก็ต้องไม่เป็นอะไรนะ 

 

 

 

ป๊อบ: คุณร้องไห้ทำไม อย่าร้องซิ มันไม่ดีนะ 

 

 

 

 

ฟาง: อื้ออออ (ก้มลงกอดป๊อบปี้ส่วนป๊อบปี้ก็แอบอมยิ้มอยู่) 

 

 

 

 

ป๊อบ: คุณเฟย์ เขื่อน พาฟางออกไปเถอะ แค่กๆ (ทำเป็นไอ) 

 

 

 

ฟาง: ไม่เอาอ่ะ ไม่ไป ยังไงชั้นก็ไม่ไปชั้นจะอยู่กับคุณอ่ะ อึกกก อื้ออ 

 

 

 

 

ป๊อบ: แค่กๆๆ ไปเถอะ ผมไม่อยากให้คนที่ผมรักต้องเห็นผมในสภาพนี้ อีกอย่างคุณเองก็เกลียดผม อย่ามามองคนที่คุณเกลียดก่อนที่เค้าจะตายเลยนะ 

 

 

 

 

ฟาง: อึก อึก ไม่น่ะ ไม่เลยนะ ชั้นไม่เคยเกลียดคุณ ชั้นรักคุณ ชั้นไม่เกลียดคุณ 

 

 

 

 

      ป๊อบปี้ทำสายตาส่งซิกให้ปาล์มว่า ให้พาฟางหันไปแปปนึง 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: หนูฟาง ออกมาก่อนนะลูก (ดึงฟางให้หันมากอด) 

 

 

 

ฟาง: อื้อออออ (ฟางออกจากกอดแล้วหันไปที่ป๊อบปี้ จู่ๆป๊อบปี้ก็ไอออกมาเป็นเลือด) 

 

 

 

 

เขื่อน: ไอป๊อบ! 

 

 

 

ฟาง: อื้อออ คุณเป็นอะไรอ่ะ คุณอย่าเป็นอะไรนะ ชั้นขอโทษ ชั้นไม่น่าทิ้งให้คุณตากฝนแบบนั้นเลยอ่ะ ชั้นขอโทษ อื้อออออออ

 

 

 

 

 

ป๊อบ: แค่กๆ ฟาง ถ้าผมไม่อยู่แล้ว คุณคงดีใจใช่มั้ย 

 

 

 

 

ฟาง: เลิกพูดเรื่องนี้สักที ชั้นไม่ยอมให้คุณเป็นอะไรหรอกนะ แล้วก็ไม่ต้องพูดแบบนี้ด้วย ชั้นรักคุณ ชั้นไม่ยอมให้คุณตาย ทิ้งลูกกับชั้นไปหรอกนะ อื้ออออออออ 

 

 

 

 

ป๊อบ: คุณว่าอะไรนะ แค่กๆ พูดอีกที ได้มั้ย 

 

 

 

 

 

ฟาง: อึก อึก อื้อออ ชั้น อึก ชั้น อึก ชั้นรักคุณ อื้ออ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: รักผมจริงมั้ย 

 

 

 

ฟาง: อื้ออรัก รักมากเลย อย่าทิ้งชั้นไปไหน นะ 

 

 

 

ป๊อบ: งั้น แต่งงานกับผมได้มั้ย 

 

 

 

ฟาง: อื้อแต่ง....(จู่ๆฟางก็งงๆว่าคนกำลังจะตายทำไมมันแปลกๆจัง)...ขอแต่งงาน? 

 

 

 

ป๊อบ: อื้อ แต่งงานกับผมแล้วผมจะไม่ตายไง 

 

 

 

ฟาง: เล่นบ้าอะไรเนี้ย!!

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ก็ ผมกำลังจะตายนะ รับปากสิ ว่าจะแต่ง 

 

 

 

 

ฟาง: อ่อ ชั้นรู้ล่ะ (มองไปที่เลือดแล้วเอานิ้วจับๆแล้วดมนิดๆ) 

 

 

 

 

ป๊อบ: ว้าาา รู้ล่ะ >< 

 

 

 

 

ฟาง: สนุกมากใช่มั้ย ที่เล่นแบบนี้อ่ะ 

 

 

 

 

ป๊อบ: ก็...ก็คุณเอาแต่หลบหน้า ไม่ยอมใจอ่อนสักที แล้วที่สำคัญนะ ถ้าผมไม่ทำแบบนี้ คุณจะพูดความในใจออกมามั้ย 

 

 

 

 

 

ฟาง: อึ้ย!!!! ไอ!! ไอคนบ้า!! ทำไมทำแบบนี้อ่ะ !! 

 

 

 

 

ป๊อบ: ผมขอโทษ (ดึงฟางมากอด) 

 

 

 

 

ฟาง: ปล่อยเลย อึก!  

 

 

 

ป๊อบ: ไม่ปล่อย 

 

 

 

เขื่อน: ผมว่า เราไปรอด้านนอกดีกว่านะครับ