เกมแค้น...เดิมพันรัก

9.8

เขียนโดย Kzlovepf

วันที่ 16 เมษายน พ.ศ. 2559 เวลา 09.45 น.

  67 ตอน
  135 วิจารณ์
  75.40K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 19 มิถุนายน พ.ศ. 2559 00.29 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

63) หมั่นไส้ หรือว่าหึง > <

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

       ช่วงหัวค่ำ 

 

 

ป๊อบ: พี่โอเค 

 

 

เนย: ไหวอยู่นะค่ะ 

 

 

ป๊อบ: ต้องไหวดิ แล้วเนยล่ะโอเคแล้วใช่มั้ยถึงโทรมาหาพี่

 

 

เนย: เนยอ่ะเปลี่ยนไปแล้วนะ 

 

 

ป๊อบ: ขอบคุณนะเนย ขอบคุณจริงๆ 

 

 

 

เนย: เนยไปนอนก่อนนะค่ะพี่ชาย ฝันดีค่ะ 

 

 

 

ป๊อบ: จ้า ฝันดีน้องรัก 

 

 

 

 

    ฟางได้ยินป๊อบปี้คุยโทรศัพท์ที่ระเบียงก็หงุดหงิด ไม่ชอบใจ ฟางหมั่นไส้ป๊อบปี้ตั้งแต่เช้าแล้ว เอาแต่กวนเธอไม่เลิก ฟางยิ้มมุมปากแล้วพูดขึ้น "คิดจะเอาชนะชั้นไม่ง่ายหรอกยะ" ฟางล็อคประตูที่ระเบียงแล้วปิดผ้าม่าน ป๊อบปี้ยังหันหลังอยู่ ก่อนจะหันกลับมาแล้วเดินไปที่ประตู และเปิด แต่ก็เปิดไม่ออก 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง ฟาง 

 

 

 

ฟาง: หึ ชอบคุยนักโทรศัพท์มีจงมีจ้า เชอะ อยู่คุยไปให้ทั้งคืนเลย สมน้ำหน้า 

 

 

 

 

         ไฟในห้องดับลง ป๊อบปี้เห็นว่าไฟดับ ก็ตกใจ รีบโทรเข้าเครื่องฟาง ฟางหยิบขึ้นมาดูแล้วก็วางไว้เหมือนเดิม ฝนทำท่าเหมือนจะตก มืดๆครึ้มๆ ยุงก็เยอะ จะปีนก็ปีนไม่ได้เพราะสูงมาก แล้วก็ไม่มีทางไหนจะเข้าได้เลย นอกจากประตูที่ฟางล็อคเท่านั้น 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง ผมรู้นะ ว่าคุณยังไม่หลับ เปิดประตูหน่อย ฟาง ฟาง 

 

 

 

ฟาง:....... 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง ฝนจะตกแล้ว คุณเปิดประตูหน่อยสิ ฟาง 

 

 

 

ฟาง:......

 

 

 

 

 

            เสียงฟ้าเริ่มร้องตรงระเบียงไม่มีหลังคาหรือตรงไหนที่หลบฝนได้เลย อันที่จริงฟางก็ไม่ได้หลับอะไร เพราะแค่อยากจะแกล้ง เอาคืนแต่พอได้ยินเสียงฟ้าร้องก็ลุกขึ้นนั่ง แค่ก็ไม่ได้เปิดไฟ เพราะกลัวป๊อบปี้จะรู้ ฝนเริ่มตกลงมาช้าๆแล้วค่อยๆหนักขึ้น ตอนนี้ป๊อบปี้เปียกทั้งตัวแล้ว ป๊อบปี้มายืนข้างๆประตูแล้วเอามือกอด อกเพราะข้างนอกหนาวมากแถมมีลมด้วย ฟางเห็นเงาที่ประตูก็รู้ว่าเป็นเค้า ก็แอบสงสาร แต่ฟางก็สนุกๆ ว่าให้ตากฝนอีกสัก 10 นาที ค่อยไปเปิดประตูให้ 

 

 

 

 

 

       เวลาผ่านไป ตี4 

 

 

 

 

ฟาง: เผลอหลับไปตอนไหนเนี้ย....เฮ้ย ตีเท่าไหร่แล้วเนี้ย  

 

 

 

      ฟางรีบลุกขึ้นเปิดไฟแล้วไปเปิดประตู เห็นป๊อบปี้นั่งหลับแบบกอดตัวเองไว้ที่ประตูก็รีบไปดู แล้วนั่งลงตรงหน้าป๊อบปี้ 

 

 

 

 

ฟาง: คุณ! คุณตื่นสิ อย่าเป็นไรนะ 

 

 

 

 

            ตัวป๊อบปี้ร้อนมากฟางเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่นเลยพยุงเข้าไปในห้อง แล้วรีบไปลงไปเอาน้ำอุ่นๆกับผ้ามาเช็ดตัวให้ป๊อบปี้ แล้วจัดการกับเสื้อผ้าที่ชื้น ผ่านไปจนถึงตี6 ป๊อบปี้ก็เริ่มรู้สึกตัว 

 

 

 

 

ป๊อบ: อื้อ ! 

 

 

ฟาง: ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้างอ่ะ 

 

 

ป๊อบ: อื้อ มึนๆอ่ะ 

 

 

ฟาง: ชั้นขอโทษนะ ชั้น 

 

 

 

ป๊อบ: เออใช่ผมลืมไปเลย นิ ทำไมคุณทำแบบนี้อ่ะ ถ้าผมหนาวตายไข้ตายขึ้นมาทำไงอ่ะ 

 

 

ฟาง: ก็....ก็ชั้น นิไม่ต้องมาว่าชั้นเลยนะ ชั้นพาเค้าในห้องก็ดีแค่ไหนแล้ว 

 

 

 

ป๊อบ: อ้าว มันก็ถูกแล้วนิ คุณเป็นคนทำให้ผมเป็นแบบนี้ก็ต้องรับผิดชอบดิ  ฮัดชิ้ว! ฮัดชิ้ว! อื้ออ ผมเป็นหวัดเพราะคุณเลยนะ 

 

 

 

ฟาง: ก็ดีนะ เป็นหวัดตายไปเลย ! 

 

 

 

ป๊อบ: อยากให้ตายจริงอ่อ 

 

 

 

ฟาง: จริง! ตายๆไปเลย 

 

 

 

ป๊อบ: ก็ถ้าคุณอยากให้ผมตายจริง ไม่พาผมเค้ามานอนในห้องเปลี่ยนเสื้อให้ผม เช็ดตัวให้หรอก จิงม่ะ 

 

 

 

 

ฟาง: ชิ! พูดมาก! ตื่นแล้วก็ลุกขึ้นไปนอนที่อื่นเลยไป 

 

 

 

ป๊อบ: ได้ไงอ่ะ ผมนอนอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่ไปไหนหรอก (: 

 

 

 

 

ฟาง: แล้วชั้นจะไปนอนไหน! 

 

 

 

 

ป๊อบ: ก็นอนข้างๆผมไง เอ่อนอนได้ไงอ่ะ ผมไม่สบายอยู่ เดี๋ยวคุณกับลูกก็ติดไปด้วยเอางี้ เดี๋ยวผมไปนอนห้องอื่นเอง 

 

 

 

ฟาง: น่าจะคิดได้ตั้งนานล่ะ 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่ต้องดีใจหรอกแค่ช่วงไม่กี่วัน ถ้าผมหายผมก็จะมานอน ห้องนี้ 

 

 

 

 

 

ฟาง: หึ! เสียใจ ชั้นไม่ให้อยู่ 

 

 

 

ป๊อบ: แต่! ผมจะอยู่ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา