เกมแค้น...เดิมพันรัก
เขียนโดย Kzlovepf
วันที่ 16 เมษายน พ.ศ. 2559 เวลา 09.45 น.
แก้ไขเมื่อ 19 มิถุนายน พ.ศ. 2559 00.29 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
63) หมั่นไส้ หรือว่าหึง > <
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ช่วงหัวค่ำ
ป๊อบ: พี่โอเค
เนย: ไหวอยู่นะค่ะ
ป๊อบ: ต้องไหวดิ แล้วเนยล่ะโอเคแล้วใช่มั้ยถึงโทรมาหาพี่
เนย: เนยอ่ะเปลี่ยนไปแล้วนะ
ป๊อบ: ขอบคุณนะเนย ขอบคุณจริงๆ
เนย: เนยไปนอนก่อนนะค่ะพี่ชาย ฝันดีค่ะ
ป๊อบ: จ้า ฝันดีน้องรัก
ฟางได้ยินป๊อบปี้คุยโทรศัพท์ที่ระเบียงก็หงุดหงิด ไม่ชอบใจ ฟางหมั่นไส้ป๊อบปี้ตั้งแต่เช้าแล้ว เอาแต่กวนเธอไม่เลิก ฟางยิ้มมุมปากแล้วพูดขึ้น "คิดจะเอาชนะชั้นไม่ง่ายหรอกยะ" ฟางล็อคประตูที่ระเบียงแล้วปิดผ้าม่าน ป๊อบปี้ยังหันหลังอยู่ ก่อนจะหันกลับมาแล้วเดินไปที่ประตู และเปิด แต่ก็เปิดไม่ออก
ป๊อบ: ฟาง ฟาง
ฟาง: หึ ชอบคุยนักโทรศัพท์มีจงมีจ้า เชอะ อยู่คุยไปให้ทั้งคืนเลย สมน้ำหน้า
ไฟในห้องดับลง ป๊อบปี้เห็นว่าไฟดับ ก็ตกใจ รีบโทรเข้าเครื่องฟาง ฟางหยิบขึ้นมาดูแล้วก็วางไว้เหมือนเดิม ฝนทำท่าเหมือนจะตก มืดๆครึ้มๆ ยุงก็เยอะ จะปีนก็ปีนไม่ได้เพราะสูงมาก แล้วก็ไม่มีทางไหนจะเข้าได้เลย นอกจากประตูที่ฟางล็อคเท่านั้น
ป๊อบ: ฟาง ผมรู้นะ ว่าคุณยังไม่หลับ เปิดประตูหน่อย ฟาง ฟาง
ฟาง:.......
ป๊อบ: ฟาง ฝนจะตกแล้ว คุณเปิดประตูหน่อยสิ ฟาง
ฟาง:......
เสียงฟ้าเริ่มร้องตรงระเบียงไม่มีหลังคาหรือตรงไหนที่หลบฝนได้เลย อันที่จริงฟางก็ไม่ได้หลับอะไร เพราะแค่อยากจะแกล้ง เอาคืนแต่พอได้ยินเสียงฟ้าร้องก็ลุกขึ้นนั่ง แค่ก็ไม่ได้เปิดไฟ เพราะกลัวป๊อบปี้จะรู้ ฝนเริ่มตกลงมาช้าๆแล้วค่อยๆหนักขึ้น ตอนนี้ป๊อบปี้เปียกทั้งตัวแล้ว ป๊อบปี้มายืนข้างๆประตูแล้วเอามือกอด อกเพราะข้างนอกหนาวมากแถมมีลมด้วย ฟางเห็นเงาที่ประตูก็รู้ว่าเป็นเค้า ก็แอบสงสาร แต่ฟางก็สนุกๆ ว่าให้ตากฝนอีกสัก 10 นาที ค่อยไปเปิดประตูให้
เวลาผ่านไป ตี4
ฟาง: เผลอหลับไปตอนไหนเนี้ย....เฮ้ย ตีเท่าไหร่แล้วเนี้ย
ฟางรีบลุกขึ้นเปิดไฟแล้วไปเปิดประตู เห็นป๊อบปี้นั่งหลับแบบกอดตัวเองไว้ที่ประตูก็รีบไปดู แล้วนั่งลงตรงหน้าป๊อบปี้
ฟาง: คุณ! คุณตื่นสิ อย่าเป็นไรนะ
ตัวป๊อบปี้ร้อนมากฟางเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่นเลยพยุงเข้าไปในห้อง แล้วรีบไปลงไปเอาน้ำอุ่นๆกับผ้ามาเช็ดตัวให้ป๊อบปี้ แล้วจัดการกับเสื้อผ้าที่ชื้น ผ่านไปจนถึงตี6 ป๊อบปี้ก็เริ่มรู้สึกตัว
ป๊อบ: อื้อ !
ฟาง: ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้างอ่ะ
ป๊อบ: อื้อ มึนๆอ่ะ
ฟาง: ชั้นขอโทษนะ ชั้น
ป๊อบ: เออใช่ผมลืมไปเลย นิ ทำไมคุณทำแบบนี้อ่ะ ถ้าผมหนาวตายไข้ตายขึ้นมาทำไงอ่ะ
ฟาง: ก็....ก็ชั้น นิไม่ต้องมาว่าชั้นเลยนะ ชั้นพาเค้าในห้องก็ดีแค่ไหนแล้ว
ป๊อบ: อ้าว มันก็ถูกแล้วนิ คุณเป็นคนทำให้ผมเป็นแบบนี้ก็ต้องรับผิดชอบดิ ฮัดชิ้ว! ฮัดชิ้ว! อื้ออ ผมเป็นหวัดเพราะคุณเลยนะ
ฟาง: ก็ดีนะ เป็นหวัดตายไปเลย !
ป๊อบ: อยากให้ตายจริงอ่อ
ฟาง: จริง! ตายๆไปเลย
ป๊อบ: ก็ถ้าคุณอยากให้ผมตายจริง ไม่พาผมเค้ามานอนในห้องเปลี่ยนเสื้อให้ผม เช็ดตัวให้หรอก จิงม่ะ
ฟาง: ชิ! พูดมาก! ตื่นแล้วก็ลุกขึ้นไปนอนที่อื่นเลยไป
ป๊อบ: ได้ไงอ่ะ ผมนอนอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่ไปไหนหรอก (:
ฟาง: แล้วชั้นจะไปนอนไหน!
ป๊อบ: ก็นอนข้างๆผมไง เอ่อนอนได้ไงอ่ะ ผมไม่สบายอยู่ เดี๋ยวคุณกับลูกก็ติดไปด้วยเอางี้ เดี๋ยวผมไปนอนห้องอื่นเอง
ฟาง: น่าจะคิดได้ตั้งนานล่ะ
ป๊อบ: ไม่ต้องดีใจหรอกแค่ช่วงไม่กี่วัน ถ้าผมหายผมก็จะมานอน ห้องนี้
ฟาง: หึ! เสียใจ ชั้นไม่ให้อยู่
ป๊อบ: แต่! ผมจะอยู่
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ