เกมแค้น...เดิมพันรัก

 
 
 
 
ระหว่างกินข้าวเขื่อนเฟย์และแม่ก็ปรึกษากัน ทุกคนเห็นว่า เรื่องนี้คนที่น่าสงสารที่สุดคือป๊อบปี๊ คนที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย แต่ต้องมาเป็นหมากตัวหนึ่งในเกมนี้ด้วย แม่ฟางจึงเห็นสมควรว่า อยากจะไปคุยกับป๊อบปี้ เขื่อนจึงรีบพามาทันที โดยที่ฟางไม่รู้เรื่องนี้เลย
 
 
พ่อป๊อบ: อ้าว มาล่ะ
 
 
 
ป๊อบ: เอ่อ คุณน้า มา...
 
 
 
แม่ฟาง: น้าอยากจะคุยด้วยได้มั้ย 
 
 
 
ป๊อบ: ได้ครับ
 
 
 
 
 
                   แม่ฟางเล่าเรื่องทั้งหมดให้ป๊อบปี้ฟัง ทุกคนที่นั่งฟังร่วมด้วย ก็นึกสงสารทั้งคู่จับใจ ป๊อบปี้ได้ฟังทุกอย่างก็อยากจะรีบไปหาฟางตอนนี้เลย 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ขอบคุณมากนะครับ ที่เล่าทุกอย่างให้ผมฟัง 
 
 
 
 
แม่ฟาง: น้าอยากถามอะไรหน่อย 
 
 
 
 
ป๊อบ: ครับ 
 
 
 
 
แม่ฟาง: รักฟางมั้ย 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: รักครับ รักมากด้วย และรักฟางคนเดียว 
 
 
 
       คำตอบของเค้าชัดเจนและหนักแน่นมากคนเป็นแม่เมื่อได้ฟังก็ยิ้มออกมาทันที และเชื่อว่าเค้ารักฟางจริงๆ 
 
 
 
เฟย์: ถ้ารักพี่ฟางจริง ก็ต้องทำให้พี่ฟางยกโทษให้ได้นะค่ะ 
 
 
 
 
เขื่อน: ใช่ ที่เหลืออยู่ที่มึงแล้วนะ สู้ๆเพื่อน 
 
 
 
ปาล์ม: ผมเอาใจช่วยพี่นะ 
 
 
 
 
ป๊อบ: ขอบคุณทุกคนมากนะ ผมจะทำให้สำเร็จ เพื่อฟางกับลูกผมจะทำทุกอย่างครับ 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ไปไหนกันมาค่ะแม่ 
 
 
แม่ฟาง: อ่อ ออกไปซื้อของนะลูก
 
 
 
 
           แล้วเฟย์ก็เดินเข้ามาพร้อมกับป๊อบปี้ที่ถือของมาเต็มมือทั้งสองข้าง ฟางเห็นก็ตกใจมาก แต่ก็ต้องนิ่งเอาไว้ 
 
 
 
เฟย์: เอ่อ พอดีเจอคุณป๊อบในห้างนะพี่ฟาง เค้าก็เลยช่วยนะ
 
 
 
 
ฟาง: อือ พี่ไป...ข้างบนก่อนนะ 
 
 
 
ป๊อบ: เดี๋ยวฟาง (วิ่งมาดักหน้า) 
 
 
 
      ฟางหลบสายตาป๊อบปี้ และก็เงียบไม่พูดอะไรออกมา 
 
 
 
ป๊อบ: คือว่า 
 
 
      เฟย์กับแม่ ก็รีบไปจากตรงนั้น เพราะอยากให้ทั้งคู่ปรับความเข้าใจกัน 
 
 
 
ฟาง: ช่วยหลีกทางให้ชั้นด้วย 
 
 
 
ป๊อบ: ไม่ ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าเราจะคุยกันให้รู้เรื่อง 
 
 
 
ฟาง: แต่ชั้นไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ ออกไปจากบ้านชั้นได้แล้ว 
 
 
 
ป๊อบ: คุณจะโกรธ จะเกลียด อะไรผมก็ได้ แต่อย่าหลบหน้าผมได้มั้ย อย่าไล่ผมเลยนะ 
 
 
 
ฟาง: คุณจำได้มั้ย คุณพูดเองอ่ะ ว่าไม่อยากเห็นหน้าชั้น ไล่ชั้น ลืมไปแล้วรึไง !!!! 
 
 
 
 
ป๊อบ: ผมขอโทษ 
 
 
 
ฟาง: กลับไปเถอะ อย่ามายุ่งกับชั้นอีก 
 
 
 
         เมื่อฟางทำท่าจะเดินไป จู่ๆป๊อบปี้ก็คุกเข่าลงตรงหน้าฟางแล้วดึงฟางมากอดไว้ 
 
 
 
ฟาง: ทำอะไรอ่ะ ปล่อย !
 
 
ป๊อบ: อย่าทำแบบนี้อีกเลยนะฟาง ผมขอโทษ ผมจะไม่ทิ้งคุณกับลูกไปไหนอีกแล้วอ่ะ 
 
 
 
ฟาง: คุณยังไม่เข้าใจอีกเหรอ วันนั้นมันก็ชัดเจนมากพอแล้วนะ 
 
 
 
ป๊อบ: คุณจะโกหกผมไปถึงไหน คุณจะเอาลูกผมไปให้นายวินนั้นทำไมนักหนาอ่ะ 
 
 
 
ฟาง: เพราะเค้าเป็นลูกวิน ไม่ใช่ลูกคุณ ปล่อยชั้นได้รึยัง !
 
 
 
ป๊อบ: ไม่ผมไม่ปล่อย ผมจะไม่ปล่อยคุณไปอีกแล้ว 
 
 
 
ฟาง: ปล่อย ! 
 
 
 
ป๊อบ: ผมขอร้องนะ อย่าทำแบบนี้กับผมอีกเลยนะ 
 
 
 
ฟาง: ก็ได้ ลุกขึ้นเถอะ 
 
 
 
ป๊อบ: คุณพูดจริงเหรอฟาง 
 
 
 
ฟาง: อือ 
 
 
 
      เมื่อป๊อบปี้ปล่อย แล้วลุกขึ้น ฟางใช้จังหวะนั้นรีบวิ่งขึ้นไปข้างบน แต่จู่ๆฟางก็สะดุดขาตัวเอง ดีที่ไม่ตกเพราะป๊อบปี้รับไว้ได้ทัน 
 
 
ป๊อบ: เป็นไรรึเปล่า !! 
 
 
 
ฟาง:.... (ช็อคอยู่) 
 
 
ป๊อบ: ไหวมั้ย 
 
 
 
ฟาง: เอามือออกไปได้แล้ว (พูดนิ่งๆแล้วรีบขึ้นไปบนห้อง) 
 
 
 
 
            เมื่อฟางเข้ามาในห้อง ก็ค่อยๆนั่งลงบนเตียงแล้วจับที่ท้องนึกถึงเรื่องเมื่อกี้ถ้าเกิดพลาดตกบันไดขึ้นมา เค้าคงจะเสียลูกไปแน่ๆ 
 
 
 
 
ป๊อบ: ฟาง เปิดประตูหน่อย 
 
 
 
ฟาง: จะอะไรอีกอะ กลับไปได้แล้ว 
 
 
 
ป๊อบ: ไม่อ่ะ คุณออกมาคุยกับผมให้รู้เรื่องได้มั้ย นะฟางผมขอร้อง 
 
 
 
ฟาง: กลับไปเถอะ ชั้นก็ขอร้องคุณเหมือนกัน 
 
 
 
ป๊อบ: ใจคอคุณจะไม่ให้โอกาสผมเลยใช่มั้ย 
 
 
 
ฟาง: ชั้นไม่มีโอกาสให้คุณ ไปซะเถอะ