เกมแค้น...เดิมพันรัก

 

 

 

 

ระหว่างกินข้าวเขื่อนเฟย์และแม่ก็ปรึกษากัน ทุกคนเห็นว่า เรื่องนี้คนที่น่าสงสารที่สุดคือป๊อบปี๊ คนที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย แต่ต้องมาเป็นหมากตัวหนึ่งในเกมนี้ด้วย แม่ฟางจึงเห็นสมควรว่า อยากจะไปคุยกับป๊อบปี้ เขื่อนจึงรีบพามาทันที โดยที่ฟางไม่รู้เรื่องนี้เลย

 

 

พ่อป๊อบ: อ้าว มาล่ะ

 

 

 

ป๊อบ: เอ่อ คุณน้า มา...

 

 

 

แม่ฟาง: น้าอยากจะคุยด้วยได้มั้ย 

 

 

 

ป๊อบ: ได้ครับ

 

 

 

 

 

                   แม่ฟางเล่าเรื่องทั้งหมดให้ป๊อบปี้ฟัง ทุกคนที่นั่งฟังร่วมด้วย ก็นึกสงสารทั้งคู่จับใจ ป๊อบปี้ได้ฟังทุกอย่างก็อยากจะรีบไปหาฟางตอนนี้เลย 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ขอบคุณมากนะครับ ที่เล่าทุกอย่างให้ผมฟัง 

 

 

 

 

แม่ฟาง: น้าอยากถามอะไรหน่อย 

 

 

 

 

ป๊อบ: ครับ 

 

 

 

 

แม่ฟาง: รักฟางมั้ย 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: รักครับ รักมากด้วย และรักฟางคนเดียว 

 

 

 

       คำตอบของเค้าชัดเจนและหนักแน่นมากคนเป็นแม่เมื่อได้ฟังก็ยิ้มออกมาทันที และเชื่อว่าเค้ารักฟางจริงๆ 

 

 

 

เฟย์: ถ้ารักพี่ฟางจริง ก็ต้องทำให้พี่ฟางยกโทษให้ได้นะค่ะ 

 

 

 

 

เขื่อน: ใช่ ที่เหลืออยู่ที่มึงแล้วนะ สู้ๆเพื่อน 

 

 

 

ปาล์ม: ผมเอาใจช่วยพี่นะ 

 

 

 

 

ป๊อบ: ขอบคุณทุกคนมากนะ ผมจะทำให้สำเร็จ เพื่อฟางกับลูกผมจะทำทุกอย่างครับ 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไปไหนกันมาค่ะแม่ 

 

 

แม่ฟาง: อ่อ ออกไปซื้อของนะลูก

 

 

 

 

           แล้วเฟย์ก็เดินเข้ามาพร้อมกับป๊อบปี้ที่ถือของมาเต็มมือทั้งสองข้าง ฟางเห็นก็ตกใจมาก แต่ก็ต้องนิ่งเอาไว้ 

 

 

 

เฟย์: เอ่อ พอดีเจอคุณป๊อบในห้างนะพี่ฟาง เค้าก็เลยช่วยนะ

 

 

 

 

ฟาง: อือ พี่ไป...ข้างบนก่อนนะ 

 

 

 

ป๊อบ: เดี๋ยวฟาง (วิ่งมาดักหน้า) 

 

 

 

      ฟางหลบสายตาป๊อบปี้ และก็เงียบไม่พูดอะไรออกมา 

 

 

 

ป๊อบ: คือว่า 

 

 

      เฟย์กับแม่ ก็รีบไปจากตรงนั้น เพราะอยากให้ทั้งคู่ปรับความเข้าใจกัน 

 

 

 

ฟาง: ช่วยหลีกทางให้ชั้นด้วย 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่ ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าเราจะคุยกันให้รู้เรื่อง 

 

 

 

ฟาง: แต่ชั้นไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ ออกไปจากบ้านชั้นได้แล้ว 

 

 

 

ป๊อบ: คุณจะโกรธ จะเกลียด อะไรผมก็ได้ แต่อย่าหลบหน้าผมได้มั้ย อย่าไล่ผมเลยนะ 

 

 

 

ฟาง: คุณจำได้มั้ย คุณพูดเองอ่ะ ว่าไม่อยากเห็นหน้าชั้น ไล่ชั้น ลืมไปแล้วรึไง !!!! 

 

 

 

 

ป๊อบ: ผมขอโทษ 

 

 

 

ฟาง: กลับไปเถอะ อย่ามายุ่งกับชั้นอีก 

 

 

 

         เมื่อฟางทำท่าจะเดินไป จู่ๆป๊อบปี้ก็คุกเข่าลงตรงหน้าฟางแล้วดึงฟางมากอดไว้ 

 

 

 

ฟาง: ทำอะไรอ่ะ ปล่อย !

 

 

ป๊อบ: อย่าทำแบบนี้อีกเลยนะฟาง ผมขอโทษ ผมจะไม่ทิ้งคุณกับลูกไปไหนอีกแล้วอ่ะ 

 

 

 

ฟาง: คุณยังไม่เข้าใจอีกเหรอ วันนั้นมันก็ชัดเจนมากพอแล้วนะ 

 

 

 

ป๊อบ: คุณจะโกหกผมไปถึงไหน คุณจะเอาลูกผมไปให้นายวินนั้นทำไมนักหนาอ่ะ 

 

 

 

ฟาง: เพราะเค้าเป็นลูกวิน ไม่ใช่ลูกคุณ ปล่อยชั้นได้รึยัง !

 

 

 

ป๊อบ: ไม่ผมไม่ปล่อย ผมจะไม่ปล่อยคุณไปอีกแล้ว 

 

 

 

ฟาง: ปล่อย ! 

 

 

 

ป๊อบ: ผมขอร้องนะ อย่าทำแบบนี้กับผมอีกเลยนะ 

 

 

 

ฟาง: ก็ได้ ลุกขึ้นเถอะ 

 

 

 

ป๊อบ: คุณพูดจริงเหรอฟาง 

 

 

 

ฟาง: อือ 

 

 

 

      เมื่อป๊อบปี้ปล่อย แล้วลุกขึ้น ฟางใช้จังหวะนั้นรีบวิ่งขึ้นไปข้างบน แต่จู่ๆฟางก็สะดุดขาตัวเอง ดีที่ไม่ตกเพราะป๊อบปี้รับไว้ได้ทัน 

 

 

ป๊อบ: เป็นไรรึเปล่า !! 

 

 

 

ฟาง:.... (ช็อคอยู่) 

 

 

ป๊อบ: ไหวมั้ย 

 

 

 

ฟาง: เอามือออกไปได้แล้ว (พูดนิ่งๆแล้วรีบขึ้นไปบนห้อง) 

 

 

 

 

            เมื่อฟางเข้ามาในห้อง ก็ค่อยๆนั่งลงบนเตียงแล้วจับที่ท้องนึกถึงเรื่องเมื่อกี้ถ้าเกิดพลาดตกบันไดขึ้นมา เค้าคงจะเสียลูกไปแน่ๆ 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง เปิดประตูหน่อย 

 

 

 

ฟาง: จะอะไรอีกอะ กลับไปได้แล้ว 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่อ่ะ คุณออกมาคุยกับผมให้รู้เรื่องได้มั้ย นะฟางผมขอร้อง 

 

 

 

ฟาง: กลับไปเถอะ ชั้นก็ขอร้องคุณเหมือนกัน 

 

 

 

ป๊อบ: ใจคอคุณจะไม่ให้โอกาสผมเลยใช่มั้ย 

 

 

 

ฟาง: ชั้นไม่มีโอกาสให้คุณ ไปซะเถอะ