เกมแค้น...เดิมพันรัก

 

 

 

 

   เช้าวันต่อมา 

 

 

 

 

เนย: อะไรนะค่ะ เนยไม่อยู่หลายวัน นังฟางมันเข้าไปอยู่ที่บ้านคุณป้า !!

 

 

 

แม่ป๊อบ: จ้ะ แต่ตอนนี้มันหายออกไปจากบ้าน นะซิ 

 

 

 

ประภัสสร: ยังไงค่ะคุณพี่ มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอค่ะ ที่มันหายออกไป 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: มันติดตรงที่ว่า ตาป๊อบดันหายไปด้วยนะซิค่ะ 

 

 

 

 

เนย: อะ อร๊ายยย!!! 

 

 

 

ประภัสสร: ใจเย็นๆค่ะลูก 

 

 

 

 

เนย: มันหายไปกับพี่ป๊อบ เนยไม่ยอมนะค่ะ คุณป้าเนยไม่ยอมๆๆๆ 

 

 

 

เเม่ป๊อบ: ป้าก็ไม่ยอมเหมือนกัน ยังไงป้าต้องรีบเอาพี่เค้าแล้วรีบจัดงานแต่งงานกับหนูเนยให้เร็วที่สุดนะลูก ไม่ต้องกลัวไปนะ 

 

 

 

 

 

 

        ป๊อบปี้ที่ทำท่าเหมือนจะตื่น เอามือไปอีกฝั่งทำท่าเหมือนจะกอด แต่ก็ไม่มีฟางนอนอยู่แล้ว ก็ตกใจ ลุกขึ้นแล้วรีบใส่ผ้าขนหนูแล้วไปดูในห้องน้ำ ก็ไม่มี ทำให้ตกใจมาก แล้ววิ่งมาหาด้านนอก ก็ได้ยินเสียงเหมือนคนทำอะไรในครัว ก็รีบไปดู 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง!! 

 

 

       เห็นฟางยืนทำอาหารอยู่ก็รีบวิ่งไปกอดด้านหลัง 

 

 

 

ฟาง: นี่. ทำไม มากอดชั้นทำไม เห็นมั้ยว่าทำอะไรอยู่ 

 

 

 

ป๊อบ: ผมตกใจมากเลยรู้มั้ย ผมนึกว่าคุณจะ 

 

 

 

ฟาง: หนีเหรอ? 

 

 

 

ป๊อบ: อืม 

 

 

 

ฟาง: อันที่จริงชั้นก็อยากหนีอยู่นะ แต่อย่างที่ชั้นบอกคุณอ่ะ ชั้นเจ็บเท้าอยู่ ถึงหนีก็หนีไม่รอดหรอก (พูดไปทั้งๆที่ใจไม่ได้อยากไปแล้ว) 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่เอา เราไม่ต้องพูดเรื่องนี้กันอีกนะ ไหนดูซิ ทำอะไรอยู่ 

 

 

 

 

ฟาง: ก็ทำให้คุณไง 

 

 

 

ป๊อบ: ทำให้ผมเหรอ ผมหูฝาดไปรึเปล่าเนี้ย 

 

 

 

ฟาง: นี่ จะกินไม่กิน ถ้าจะกินก็ไปอาบน้ำ มากอดอยู่ได้ 

 

 

 

 

ป๊อบ: โอเค งั้นเดี๋ยวจะรีบอาบให้เร็วๆเลย จะได้รีบมากิน 

 

 

 

 

ฟาง: อือ 

 

 

 

      ก่อนจะไปก็จุ๊บแก้มฟางหนึ่งที แล้วรีบวิ่งไปห้องน้ำ 

 

 

 

ฟาง: บ้า o_o

 

 

 

 

 

 

ปาล์ม: ฟางคุณไปไหนนะ 

 

 

 

พ่อ: ปาล์ม ติดต่อพี่เค้าได้บ้างมั้ย 

 

 

 

ปาล์ม: พี่ป๊อบ? ผมไม่ได้โทรหาพี่ป๊อบเลย มัวแต่หาทางติดต่อฟางนะครับ 

 

 

 

 

พ่อ: เฮ้อ โทรไปก็ไม่รับ พี่เราหายไปไหนเนี้ย 

 

 

 

 

 

 

 

เนย: เดี๋ยวนังเฟย์ 

 

 

 

เฟย์: เธอมีอะไร 

 

 

 

เนย: แกรู้รึเปล่า ว่าพี่แก หายไปกับว่าที่เจ้าบ่าวของชั้น

 

 

 

เฟย์: ไม่รู้ มีอะไรอีกมั้ย ถ้าไม่มีชั้นจะได้ไปทำงาน ชั้นเป็นคนทำงาน ไม่ได้เป็นคนไม่ทำอะไรแบบเธอ ถอยไป (มีอาการตกใจนิดๆแต่ก็ต้องเก็บอาการเอาไว้ สู้หน้ากับเนยต่อ) 

 

 

 

เนย: ปีกกล้าขาแข็งทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะ นังบ้า 

 

 

 

เฟย์: พี่ฟางหายไปกับเจ้าบ่าวเนย เพื่อนหมอเขื่อนเหรอ? 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

             เมื่อทานอาหารกันเส็จ ป๊อบปี้ก็พาฟางมานั่งที่เปลที่ผูกกับต้นมะพร้าว ริมๆชายหาด แล้วนอนอ่านหนังสือ ด้วยกัน ช่วงเวลาที่เกิดขึ้นบนเกาะ ฟางนึกว่า จะมีแต่ช่วงที่เลวร้าย สำหรับเธอและเค้าแล้วซะอีก 

 

 

 

ป๊อบ: คิดอะไรอยู่รึเปล่า ? 

 

 

 

ฟาง: เปล่า 

 

 

ป๊อบ: คุณเป็นอะไร บอกผมได้มั้ย 

 

 

 

ฟาง: ("ชั้นแค่อยากเก็บความทรงจำดีๆแบบนี้ไว้ ก่อนที่ทุกอย่างจะไม่มีทางเกิดขึ้นอีก") (พูดในใจ)

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง ผมขอโทษนะ ตอนที่มาถึง ผมทำรุนแรงกับคุณ 

 

 

 

 

ฟาง: อืม 

 

 

 

ป๊อบ: ผมขอถามอะไรคุณหน่อยได้มั้ย 

 

 

 

ฟาง: หืม อะไร?

 

 

 

ป๊อบ: คุณกับผู้ชายที่ชื่อวิน เป็นอะไรกัน 

 

 

 

ฟาง: คุณก็รู้อยู่แล้วนิ ว่าชั้นก็คบกับวิน กับน้องคุณพร้อมๆกัน 

 

 

ป๊อบ: ฟาง ไม่ต้องพูดจาประชดชันได้มั้ย ผมรู้แล้ว ว่าคุณกับเค้าไม่เคยมีอะไรลึกซึ้งกัน ผมขอโทษ ที่เข้าใจคุณผิดมาตลอด 

 

 

 

ฟาง: ชั่งมันเถอะ ป่านี้ทุกคน คงตามหาคุณ ไม่ก็ตามหาชั้นให้วุ่นกันไปหมดแล้ว 

 

 

 

ป๊อบ: ผม อยากให้ตอนนี้ เวลานี้ วินาทีนี้ เป็นเวลาที่ดีที่สุดของเราสองคน ผมอยากใช้ช่วงเวลาที่เราได้มีความสุขด้วยกัน ให้มาก ให้นานที่สุด 

 

 

 

       ป๊อบปี้ค่อยๆบรรจงริมฝีปากลงจูบบนหน้าผากของฟาง 

 

 

 

 

ป๊อบ: อย่าคิดเรื่องอื่น เวลานี้เป็นของเราสองคน มันก็จะมีแค่เรื่องของเราสองคน จำไว้นะ มีแค่คุณกับผมเท่านั้น 

 

 

 

 

 

       ป๊อบปี้กระชับอ้อมกอดฟางแน่นขึ้น อ้อมแขนที่แสนอบอุ่นของป๊อบปี้ทำให้ฟางสับสนไปหมด เธอเข้ามาในชีวิตพวกเค้า เพียงเพราะต้องการแก้แค้นเท่านั้น แต่ตอนนี้ความรู้สึกของเค้ากำลังต่อต้านไปหมด เค้าจะทำอย่างไรกับหัวใจตัวเองดี เรื่องระหว่างเค้ากับป๊อบปี้มันไม่มีทางเป็นจริงได้ ตอนนี้เค้าคงทำได้เพียงเก็บความทรงจำดีๆกับป๊อบปี้ให้ได้นาน และมากที่สุด