เกมแค้น...เดิมพันรัก

 

 

 

 

         ตอนนี้ปาล์ม กับพ่อและแม่กลับมาที่บ้านแล้ว 

 

 

 

ปาล์ม: ต่อไปผมจะไม่เชื่อแม่อีกแล้ว แม่หลอกให้ผมไปด้วยอ่ะ แล้วให้ผมทิ้งฟางไว้ได้ไง 

 

 

 

แม่: แกจะอะไรนักหนา แค่ผู้หญิงคนเดียว ชั้นเป็นแม่แกนะ ตาปาล์ม 

 

 

 

พ่อ: พอเถอะๆ ไหนๆมันก็ผ่านมาแล้ว ย้อนเวลากลับไปไม่ได้หรอกนะ อ้าวแล้วไหนหนูฟางล้ะ นมตาป๊อบล้ะ อยู่มั้ย

 

 

 

 

นม: เอ่อ คุณป๊อบไม่กลับบ้านมาสองวันแล้วค่ะ

 

 

 

 

แม่: อย่าบอกนะว่าหายไปกับมัน (พูดเบาๆ)

 

 

 

 

ปาล์ม: แล้วฟางล่ะครับนม ฟางไปไหน

 

 

 

 

นม: นมไม่ทราบค่ะ คุณ หนู คุณฟางออกไปก่อนหน้า คุณป๊อบแล้ว สักพักคุณป๊อบก็ออกไป แล้วก็ไม่กลับเข้ามาอีกค่ะ 

 

 

 

 

ปาล์ม: แม่ครับ ผมขอโทรศัพท์คืนด้วย 

 

 

 

 

พ่อ: ให้ลูกไปเถอะคุณ 

 

 

 

 

 

       เมื่อปาล์มได้โทรศัพท์ก็รีบโทรหาฟางทันที แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้ ทำให้ปาล์มเป็นห่วงฟางมาก ไม่รู้ว่าหายไปไหน 

 

 

 

 

ปาล์ม: คุณไปอยู่ที่ไหนฟาง 

 

 

 

 

 

 

 

         ฟางเข้าห้องน้ำไปลองชุดเลย อาบน้ำสระผมซะเลย ฟางออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นป๊อบปี้นอนหลับอยู่บนเตียง ฟางค่อยๆเดินไปเรื่อยๆใกล้ๆเตียง ฟางหยุดแล้วงั้นไปเห็นโทรศัพท์มือถือขอบป๊อบปี้ตั้งอยู่ เธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไม แทนที่วินาทีนั้น เป็นนาทีทอง เธอมีโอกาสจะหนี แต่เธอก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงไม่ทำ ทั้งๆที่เธออยากหนีไปจากที่นี่จะตาย เธอค่อยๆ นั่งลงที่ขอบเตียง มองหน้าป๊อบปี้ที่หลับสนิท มือเรียวค่อยๆจับไปที่หน้าแล้วลูบไปมา 

 

 

 

 

 

ฟาง: ทำไมชั้นถึงไม่หนีคุณไป (พึมพำกับตัวเอง) 

 

 

 

 

ป๊อบ: เพราะคุณไม่อยากทิ้งผมไปไง (รู้สึกตั้งแต่ที่มือมาโดนหน้า แล้วเมื่อได้ยินสิ่งที่ฟางพูดก็จับมือฟางไว้แล้วพูดต่อทันที) 

 

 

 

 

ฟาง: คุณ! ปะ ปล่อย 

 

 

 

     ป๊อบปี้ดึงฟางมานอนกอดไว้ แล้วจ้องดวงตาคู่นั้นของฟาง ส่วนฟางก็นิ่งสบตากับป๊อบปี้ไม่ยอมละสายตา 

 

 

 

ป๊อบ:  ทำไมคุณถึงไม่หนี ทั้งๆที่มันเป็นโอกาสดีของคุณ 

 

 

 

ฟาง: ก็....ก็....ก็เท้าชั้นเจ็บอยู่อ่ะ ถ้าชั้นไม่เจ็บเท้านะ ชั้นก็หนีคุณไปแล้ว 

 

 

 

 

ป๊อบ: คุณคิดยังไงกับผม

 

 

 

ฟาง: ....... 

 

 

 

ป๊อบ: คุณบอกผมได้มั้ย ว่าคุณรู้สึกยังไงกับผม ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน ผมรู้สึกดีกับคุณมากนะ ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน คุณเป็นผู้หญิงคนแรก 

 

 

 

ฟาง: .......

 

 

 

 

ป๊อบ: อยู่กับผมนะ อย่าหนีผมไปอีกนะ ผมต้องการคุณ 

 

 

 

       จากนั้นป๊อบปี้ก็จูบฟาง แล้วทั้งคู่ก็ปล่อยให้ความต้องการของหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: ไม่เจอกันนานเลยนะครับ คุณพยาบาลคนสวย

 

 

 

 

เฟย์: อ้าวหมอ! 

 

 

 

เขื่อน: ไม่เจอคุณตั้งนาน คุณสบายดีนะ 

 

 

 

เฟย์: สบายดีค่ะ แล้วคุณหมอสุดหล่อล่ะ 

 

 

 

เขื่อน: ไม่ค่อยสบาย อ่ะ มันเจ็บที่หัวใจอ่ะ 

 

 

 

เฟย์: ห้ะ? หมอเป็นโรคหัวใจเหรอ 

 

 

 

เขื่อน: โธ่ๆ ไม่ทันไรแช่งผมซะแล้ว 

 

 

 

เฟย์: อ้าว ก็เจ็บหัวใจ ไม่ใช่เหรอ 

 

 

 

 

เขื่อน: ก็หัวใจผมหายไปตั้งหลายวัน หายไปกับคุณพยาบาลเฟย์ ตั้งหลายวัน ผมก็เจ็บหัวใจไง ฮ่าๆๆ 

 

 

เฟย์: แหวะ จะอ้วก >< 

 

 

 

เขื่อน: คุณเข้าเวรดึกรึเปล่า 

 

 

 

เฟย์: เปล่าค่ะ ทุ่มนึงก็ออกเวรแล้ว 

 

 

 

 

เขื่อน: ถ้างั้น ผมขอเลี้ยงตอนรับที่คุณกลับมาทำงานนะ 

 

 

 

เฟย์: งั้นชั้นเลือกร้านเองนะ

 

 

 

เขื่อน: ได้เลยครับ เจอกันนะ 

 

 

 

เฟย์: ค่ะ 

 

 

 

 

 

 

   แต่งไปเขินไป 5555