เกมแค้น...เดิมพันรัก

 

 

 

 

เฟย์: หมอค่ะ เฟย์อยากปรึกษาหมอเรื่องนึงได้รึเปล่า 

 

 

 

เขื่อน: อืม ได้ซิ ผมยินดีจะรับฟังเรื่องของคุณเสมอ 

 

 

 

เฟย์: หมอ คิดว่า พี่สาวเฟย์กับเพื่อนหมอ มีความรู้สึกที่ดีต่อกันมั้ย 

 

 

 

เขื่อน: คุณคิดเหมือนผมเลย ผมเองก็รู้สึกได้ว่า ป๊อบเองก็รู้สึกกับพี่สาวคุณมากกว่าคนรู้จัก ป๊อบมันน่าจะรู้สึกรักพี่สาวคุณด้วยซ้ำ 

 

 

 

 

เฟย์: มีคนบอกกันว่าพี่ฟางหายไปกับคุณป๊อบปี้ 

 

 

 

 

เขื่อน: ห้ะ! เอ่อแต่ว่า มันก็น่าคิดนะ ช่วงนี้ป๊อบมันไม่โทร ไม่ติดต่อหาผมเลย 

 

 

 

 

เฟย์: พี่ฟางก็ไม่อยู่บ้าน หายไป 

 

 

 

 

เขื่อน: ก็อาจจะเป็นไปได้ที่เค้าสองคนจะอยู่ด้วยกัน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: ป๊อบ ทำไมไม่รับโทรศัพท์แม่เลย 

 

 

 

ป๊อบ: ผมขอโทษครับ 

 

 

 

แม่ป๊อบ: แกอยู่ไหน อยู่กับมันรึเปล่า 

 

 

 

          ฟางแอบเห็นป๊อบปี้คุยโทรศัพท์ที่ริมสระว่ายน้ำ ก็แอบมองอยู่ ดูท่าทางเครียดๆ ก็นึกเป็นห่วงขึ้นมา 

 

 

 

ป๊อบ: ผม ผมมาพักผ่อน 

 

 

 

แม่ป๊อบ: แกอย่ามาโกหก กลับบ้านมาได้แล้ว ตอนนี้ที่บริษัท เกิดเรื่องใหญ่ ถ้าแกไม่รีบกลับมา บริษัทมีปัญหาใหญ่แน่ 

 

 

 

 

ป๊อบ: แม่!! แม่ครับ ฮโหล ฮโหล !! 

 

 

 

ฟาง: มีอะไรรึเปล่า 

 

 

 

ป๊อบ: เปล่า 

 

 

 

ฟาง: บอกชั้นมาเถอะ ว่ามีอะไร 

 

 

 

ป๊อบ: เราคงต้องกลับกรุงเทพตอนนี้ 

 

 

 

ฟาง: ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง 

 

 

 

ป๊อบ: คุณดีใจเหรอที่จะกลับ 

 

 

 

ฟาง: ฟังชั้นนะ ถึงยังไง ซักวันคุณกับชั้นก็ต้องกลับไปอยู่ดี กลับไปเผชิญหน้ากับโลกแห่งความเป็นจริง เราจะมาอยู่กันที่นี่ไปจนตายไม่ได้หรอกนะ ยังไง เราก็ต้องกลับไปอยู่ดี 

 

 

 

 

ป๊อบ: ผมอยากขออะไรคุณอย่างนึง 

 

 

 

ฟาง: .....

 

 

 

 

ป๊อบ: เรื่องปาล์ม คุณหยุดได้มั้ย 

 

 

 

ฟาง: ......

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง ผมขอร้อง คุณหยุดแก้แค้น ทิ้งทุกอย่างไว้ที่นี่ได้มั้ย อย่าเอามันกลับไปด้วย ผมไม่อยากเสียคุณไป ผมไม่อยากเห็นคุณอยู่กับความแค้นอีก ได้รึเปล่า 

 

 

 

 

ฟาง: ชั้นขอโทษ ชั้นรับปากคุณไม่ได้ 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟะ ฟาง 

 

 

 

ฟาง: ชั้นเก็บของไปรอที่เรือนะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

          ตลอดเวลาที่ป๊อบปี้ขับเรือมาจนถึงท่าเรือ ฟางกับป๊อบปี้ต่างคนต่างเงียบ จนกระทั่ง รถใกล้เข้าสู่กรุงเทพ ฟางก็พูดขึ้น

 

 

 

 

ฟาง: คุณส่งชั้นที่แถวๆนี้ก็ได้ 

 

 

 

ป๊อบ: ทำไมอ่ะ ? 

 

 

ฟาง: ถ้าทุกคนรู้ว่าเราหายไปด้วยกัน ต้องเป็นเรื่องแน่ๆ คุณกลับไปเถอะ ส่งชั้นแถวนี้แหละ 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง

 

 

ฟาง: ชั้นมาคิดๆดูแล้ว ชั้นว่า เราลืมเรื่องที่เกาะไปให้หมดดีกว่า อย่าจำเลย 

 

 

 

 

      ป๊อบปี้จอดรถกระทันหัน 

 

 

 

ฟาง: ขอบคุณที่มาส่งนะค่ะ 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง !! ฟาง!!! 

 

 

 

 

    ฟางวิ่งข้ามถนนไปป๊อบปี้จอดรถตรงที่ห้ามจอด ทำให้ตามไปไม่ได้ ทำให้ต้องปล่อยฟางไป แล้วเค้าก็ขับรถกลับบ้าน 

 

 

 

      ฟางนั่งแท็กซี่มาหาวินที่คอนโด 

 

ฟาง: วิน 

 

 

วิน: ฟาง

 

 

ฟาง: อื้ออออ อึก วิน!! 

 

 

 

วิน: ฟางร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรฟาง บอกวินมาดิ วินจะไปจัดการมันเอง

 

 

 

ฟาง: ไม่มีใครทำไร อึก อึก ฟางทั้งนั้น 

 

 

 

วิน: ฟาง แล้วฟางหายไปไหนมาตั้งสองสามวัน รู้มั้ย วินเป็นห่วง เฟย์ เป็นห่วงฟางมากนะ 

 

 

ฟาง: ฟางขอโทษนะ ที่หายไปไม่ได้ติดต่อกลับมาหาใครเลย 

 

 

 

วิน: ฟางหายไปไหนมา ไปกับใครมา 

 

 

 

ฟาง: ฟางแค่อยากไปคิดอะไรคนเดียว ไม่อยากติดต่อใคร อยากอยู่กับตัวเองซักพักอ่ะ 

 

 

 

วิน: ฟาง ฟางโกหกวินอยู่ วินรู้ 

 

 

ฟาง: ฟางพูดจริงๆวิน 

 

 

 

วิน: เฮ้อ ถึงยังไงฟางก็ไม่ยอมบอก เอาเถอะ ว่าแต่ฟางจะกลับบ้านมั้ย วินไปส่ง 

 

 

 

ฟาง: ฟางจะกลับค่ำๆ ฟางขออยู่ที่นี่ก่อนได้มั้ย 

 

 

 

วิน: ได้ซิ ฟางสบายใจเมื่อไหร่ วินจะไปส่งนะ 

 

 

 

 

ฟาง: ขอบคุณนะวิน ขอบคุณมาก