เกมแค้น...เดิมพันรัก

 
 
 
ฟาง: คุณจะพาชั้นไปไหน 
 
 
 
ป๊อบ: ไปในที่คุณหนีกลับมากรุงเทพไม่ได้อีก 
 
 
 
ฟาง: คุณจะมาทำแบบนี้กับชั้นไม่ได้นะ 
 
 
 
ป๊อบ: ทำไม ผมจะพาคุณไปเที่ยว ไม่ได้เหรอ 
 
 
 
ฟาง: บ้าไปแล้วรึไง จะมาพาชั้นไปทำไม เพื่ออะไร 
 
 
 
 
ป๊อบ: ใช่ ผมมันบ้า บ้าก็เพราะคุณ เพื่ออะไรนะเหรอ ก็เพื่อไม่ให้คุณมาทำอะไรน้องชายผมไปมากกว่านี้ไง ผมเตือนให้คุณหยุดแล้วนะ แต่คุณไม่ยอมหยุดเอง ผมนี้แหละ จะหยุดคุณเอง ผมจะปกป้องครอบครัวของผม จากผู้หญิงอย่างคุณไง
 
 
 
 
ฟาง: แล้วจะพาชั้นไปไหน (ฟางทำเป็นหันหน้ามาคุยกับป๊อบปี้แต่มือพยายามล้วงกระเป๋าเพื่อหาโทรศัพท์) 
 
 
 
 
ป๊อบ: เดี๋ยวก็รู้เอง 
 
 
 
     ฟางพยายามที่จะกดเบอร์ของวิน และก้มหน้าจนป๊อบปี้หันมาสังเกตเห็นท่าทางผิดปกติของฟางทำให้ป๊อบปี้หยุดรถ เบรกกระทันหัน ทำให้ฟางตกใจ
 
 
 
 
ป๊อบ: คิดจะทำอะไร
 
 
 
ฟาง: ทำอะไร!
 
 
 
     ป๊อบปี้หยิบกระเป๋าฟางออกแล้วเห็นโทรศัพท์ในมือของฟางก็มองฟางนิ่ง ส่วนฟางก็มีทีท่าไม่กลัวแถมยังทำท่าท้าทายอีกด้วย
 
 
 
 
ป๊อบ: ทำอะไรงั้นเหรอ (ดึงโทรศัพท์ฟางมา)  
 
 
 
ฟาง: เอาคืนมานะ จะเอาโทรศัพท์ชั้นไปทำไม 
 
 
 
ป๊อบ: คุณมันร้ายจริงๆ คิดจะโทรให้หมอนนั่น มาช่วยเหรอ ฝันไปเถอะ ไม่มีใครช่วยคุณได้หรอก 
 
 
 
 
    ในจังหวะนั้นเอง ฟางก็รีบเปิดประตูแล้วรีบวิ่งลงจากรถทันที 
 
 
 
ป๊อบ: ตัวแสบ !! 
 
 
 
ฟาง: ช่วยด้วยค่ะๆๆ 
 
 
 
     รีบวิ่งลงมาดัก แล้วจับตัวฟาง 
 
 
 
ฟาง: ปล่อยชั้นนะ ปล่อยซิ 
 
 
 
ป๊อบ: เก่งนักใช่มั้ย 
 
 
 
      ป๊อบปี้รวบตัวฟางแล้วลากไปพร้อมๆกันป๊อบปี้เปิดประตูหลังแล้วหาเนคไท เมื่อได้เนคไทแล้วก็ผลักฟางไปเบาะหลัง แล้วจับฟางมัดมือ ไว้ 
 
 
 
ฟาง: คิดว่าเนคไทเส้นเดียวจะทำอะไรชั้นได้เหรอห้ะ 
 
 
 
 
ป๊อบ: แล้วคิดว่าผมจะทำแค่นี้เหรอห้ะ ! 
 
 
 
     รีบมองหาถุงใส่เนคไท ที่เพิ่งซื้อมาเมื่อสองสามวันก่อน ในถุงมีเนคไทอยู่ สองสามเส้นป๊อบปี้เอาออกมา แล้วยกขึ้นแล้ยิ้มให้ฟางดู 
 
 
 
ป๊อบ: เส้นเดียวมันไม่พอสำหรับคุณ ผมรู้ดี 
 
 
 
     จากนั้นก็ มัดเท้าฟาง 
 
 
 
ฟาง: โอ๊ย !! ชั้นเจ็บนะ !! อะ อื้ออๆๆ 
 
 
 
     ป๊อบปี้เห็นฟางพูดมากเลยเอาเนคไทอีกเส้นมัดปากฟางไว้ 
 
 
 
ป๊อบ: เล่นเอาซะผมเหนื่อยเลยนะ ร้ายจริงๆ 
 
 
 
ฟาง: อื้อๆๆๆ อือออ อื้อออออ (ฟางทั้งดิ้นทั้งร้อง) 
 
 
 
      ป๊อบปี้จับให้ฟางนั่งข้างหลังแล้วก็คาดเข็มขับด้านหลัง ป้องกันเผื่อฟางหนีออกจากรถอีกแล้วป๊อบปี้ก็ขับรถมาจนถึงที่ท่าเรือ ตอนมืดแล้ว คนก็ไม่ค่อยมีแล้ว ป๊อบปี้นัดกับลุงคนที่ขับรถเรือไว้แล้ว เป็นคนงานที่เค้ารู้จัก เป็นคนที่ดูแลบ้าน ที่เกาะส่วนตัวของเค้า และเป็นคนเก่าคนแก่ที่ป๊อบปี้นับถือ อีกคน 
 
 
 
 
ป๊อบ: หวัดดีครับลุงเทิด 
 
 
 
 
ลุงเทิด: ครับ เห็นคุณป๊อบบอกว่าจะมา ลุงเองก็งงๆอยู่ ว่ามาทำไม ดึกๆ
 
 
 
ป๊อบ: ลุงครับ เดี๋ยวผมขับไปที่เกาะเอง ส่วนลุง ผมฝากรถไว้กับลุงนะครับ แล้วก็ ช่วงนี้ ลุงกับป้าไม่ต้องไปดูแลที่เกาะนะครับ 
 
 
 
ลุงเทิด: ครับๆ 
 
 
 
       ฟางที่หลับไปตื่นขึ้นมาก็มองไปรอบๆ ก็งงๆ ว่าที่ไหน แล้วฟางก็สังเกตเห็นเป็นเหมือน ท่าเรือ มีเรือ อยู่เต็มไปหมด แล้วจู่ๆป๊อบปี้ก็มาเปิด ประตู 
 
 
 
 
ป๊อบ: ตื่นแล้วเหรอ 
 
 
 
ฟาง: อื้ออๆๆๆ
 
 
 
 
 
ป๊อบ: อะไร ผมฟังไม่รู้เรื่อง 
 
 
 
 
ลุงเทิด: ใครเหรอครับ คุณป๊อบ 
 
 
 
 
ป๊อบ: อ่อ เมียผมเองครับ 
 
 
 
ลุงเทิด: แล้วทำไมเอ่อ (ชี้ไปที่ตัวฟาง) 
 
 
 
ป๊อบ: อ่อ พอดี เธอดื้อนะครับ ทำท่าจะหนีอย่างเดียวเลย งอนผมนะครับ ที่ไม่ยอมพาไปฮันนีมูน วันนี้ก็เลย จะพามาเปลี่ยนบรรยากาศซะหน่อย  (หันมายิ้มกับฟาง) 
 
 
 
 
 
ฟาง: อืออ อืออ (ฟางส่ายหัวเพื่อบอกให้ลุงคนนั้นรู้ว่าไม่ใช่) 
 
 
 
 
ป๊อบ: เอาเป็นว่า ผมไม่กวนลุงแล้วนะครับ นี้เงินค่าเสียเวลาครับ ผมฝากรถไว้ด้วยนะครับ ถ้าเกิดที่บ้านผมโทรมา ลุงก็ไม่ต้องบอกอะไรนะครับ 
 
 
 
ลุงเทิด: ครับๆ ถ้ามีอะไรก็โทรหาลุงได้เลยนะครับ 
 
 
 
 
ป๊อบ: ครับ..ไปจ้ะที่รัก 
 
 
 
 
    ป๊อบปี้ เอาโทรศัพท์ฟางที่ปิดเครื่องแล้วใส่ไว้ในกระเป๋าของฟางแล้วโยนไปไว้หลังรถ แล้วอุ้มฟางออกมา แล้วพาไปที่เรือ ป๊อบปี้ขับเรือ มาถึงที่เกาะแล้ว จากนั้นก็อุ้มฟางแล้วพาเข้าไปที่บ้าน วางฟางลงที่โซฟา ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้แกะเนคไทออกสักเส้น 
 
 
 
 
ฟาง: อื้ออ  
 
 
 
ป๊อบ: อะไร ฟังไม่รู้เรื่อง 
 
 
 
 
ฟาง: อื้อออ 
 
 
 
ป๊อบ: อ่ะๆ อยากพูดใช่มั้ย 
 
 
 
      แกะเนคไทที่ปากฟางออก
 
 
 
ฟาง: โอ๊ยยย นี่ชั้นเจ็บจะตายอยู่แล้วนะ!!! 
 
 
 
ป๊อบ: ก็อยาก รนหาที่เองทำไม ถ้าคุณไม่หนี ผมก็ไม่ทำแบบนี้หรอก
 
 
 
 
ฟาง: แล้วที่มือ กับที่เท้าล่ะ แกะด้วยซิ
 
 
 
ป๊อบ: ผมจะแน่ใจได้ไง ว่าคุณจะไม่หนี
 
 
 
ฟาง: โอ๊ย ชั้นเจ็บจะตายแล้ว แกะเถอะนะๆๆ ชั้นไม่หนีแล้วๆ
 
 
 
ป๊อบ: แน่ใจนะ
 
 
 
ฟาง: อือ แกะได้ยัง
 
 
 
ป๊อบ: ก็ได้