เกมแค้น...เดิมพันรัก

9.8

เขียนโดย Kzlovepf

วันที่ 16 เมษายน พ.ศ. 2559 เวลา 09.45 น.

  67 ตอน
  135 วิจารณ์
  75.39K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 19 มิถุนายน พ.ศ. 2559 00.29 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

38) เกาะส่วนตัว

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

ฟาง: คุณจะพาชั้นไปไหน 

 

 

 

ป๊อบ: ไปในที่คุณหนีกลับมากรุงเทพไม่ได้อีก 

 

 

 

ฟาง: คุณจะมาทำแบบนี้กับชั้นไม่ได้นะ 

 

 

 

ป๊อบ: ทำไม ผมจะพาคุณไปเที่ยว ไม่ได้เหรอ 

 

 

 

ฟาง: บ้าไปแล้วรึไง จะมาพาชั้นไปทำไม เพื่ออะไร 

 

 

 

 

ป๊อบ: ใช่ ผมมันบ้า บ้าก็เพราะคุณ เพื่ออะไรนะเหรอ ก็เพื่อไม่ให้คุณมาทำอะไรน้องชายผมไปมากกว่านี้ไง ผมเตือนให้คุณหยุดแล้วนะ แต่คุณไม่ยอมหยุดเอง ผมนี้แหละ จะหยุดคุณเอง ผมจะปกป้องครอบครัวของผม จากผู้หญิงอย่างคุณไง

 

 

 

 

ฟาง: แล้วจะพาชั้นไปไหน (ฟางทำเป็นหันหน้ามาคุยกับป๊อบปี้แต่มือพยายามล้วงกระเป๋าเพื่อหาโทรศัพท์) 

 

 

 

 

ป๊อบ: เดี๋ยวก็รู้เอง 

 

 

 

     ฟางพยายามที่จะกดเบอร์ของวิน และก้มหน้าจนป๊อบปี้หันมาสังเกตเห็นท่าทางผิดปกติของฟางทำให้ป๊อบปี้หยุดรถ เบรกกระทันหัน ทำให้ฟางตกใจ

 

 

 

 

ป๊อบ: คิดจะทำอะไร

 

 

 

ฟาง: ทำอะไร!

 

 

 

     ป๊อบปี้หยิบกระเป๋าฟางออกแล้วเห็นโทรศัพท์ในมือของฟางก็มองฟางนิ่ง ส่วนฟางก็มีทีท่าไม่กลัวแถมยังทำท่าท้าทายอีกด้วย

 

 

 

 

ป๊อบ: ทำอะไรงั้นเหรอ (ดึงโทรศัพท์ฟางมา)  

 

 

 

ฟาง: เอาคืนมานะ จะเอาโทรศัพท์ชั้นไปทำไม 

 

 

 

ป๊อบ: คุณมันร้ายจริงๆ คิดจะโทรให้หมอนนั่น มาช่วยเหรอ ฝันไปเถอะ ไม่มีใครช่วยคุณได้หรอก 

 

 

 

 

    ในจังหวะนั้นเอง ฟางก็รีบเปิดประตูแล้วรีบวิ่งลงจากรถทันที 

 

 

 

ป๊อบ: ตัวแสบ !! 

 

 

 

ฟาง: ช่วยด้วยค่ะๆๆ 

 

 

 

     รีบวิ่งลงมาดัก แล้วจับตัวฟาง 

 

 

 

ฟาง: ปล่อยชั้นนะ ปล่อยซิ 

 

 

 

ป๊อบ: เก่งนักใช่มั้ย 

 

 

 

      ป๊อบปี้รวบตัวฟางแล้วลากไปพร้อมๆกันป๊อบปี้เปิดประตูหลังแล้วหาเนคไท เมื่อได้เนคไทแล้วก็ผลักฟางไปเบาะหลัง แล้วจับฟางมัดมือ ไว้ 

 

 

 

ฟาง: คิดว่าเนคไทเส้นเดียวจะทำอะไรชั้นได้เหรอห้ะ 

 

 

 

 

ป๊อบ: แล้วคิดว่าผมจะทำแค่นี้เหรอห้ะ ! 

 

 

 

     รีบมองหาถุงใส่เนคไท ที่เพิ่งซื้อมาเมื่อสองสามวันก่อน ในถุงมีเนคไทอยู่ สองสามเส้นป๊อบปี้เอาออกมา แล้วยกขึ้นแล้ยิ้มให้ฟางดู 

 

 

 

ป๊อบ: เส้นเดียวมันไม่พอสำหรับคุณ ผมรู้ดี 

 

 

 

     จากนั้นก็ มัดเท้าฟาง 

 

 

 

ฟาง: โอ๊ย !! ชั้นเจ็บนะ !! อะ อื้ออๆๆ 

 

 

 

     ป๊อบปี้เห็นฟางพูดมากเลยเอาเนคไทอีกเส้นมัดปากฟางไว้ 

 

 

 

ป๊อบ: เล่นเอาซะผมเหนื่อยเลยนะ ร้ายจริงๆ 

 

 

 

ฟาง: อื้อๆๆๆ อือออ อื้อออออ (ฟางทั้งดิ้นทั้งร้อง) 

 

 

 

      ป๊อบปี้จับให้ฟางนั่งข้างหลังแล้วก็คาดเข็มขับด้านหลัง ป้องกันเผื่อฟางหนีออกจากรถอีกแล้วป๊อบปี้ก็ขับรถมาจนถึงที่ท่าเรือ ตอนมืดแล้ว คนก็ไม่ค่อยมีแล้ว ป๊อบปี้นัดกับลุงคนที่ขับรถเรือไว้แล้ว เป็นคนงานที่เค้ารู้จัก เป็นคนที่ดูแลบ้าน ที่เกาะส่วนตัวของเค้า และเป็นคนเก่าคนแก่ที่ป๊อบปี้นับถือ อีกคน 

 

 

 

 

ป๊อบ: หวัดดีครับลุงเทิด 

 

 

 

 

ลุงเทิด: ครับ เห็นคุณป๊อบบอกว่าจะมา ลุงเองก็งงๆอยู่ ว่ามาทำไม ดึกๆ

 

 

 

ป๊อบ: ลุงครับ เดี๋ยวผมขับไปที่เกาะเอง ส่วนลุง ผมฝากรถไว้กับลุงนะครับ แล้วก็ ช่วงนี้ ลุงกับป้าไม่ต้องไปดูแลที่เกาะนะครับ 

 

 

 

ลุงเทิด: ครับๆ 

 

 

 

       ฟางที่หลับไปตื่นขึ้นมาก็มองไปรอบๆ ก็งงๆ ว่าที่ไหน แล้วฟางก็สังเกตเห็นเป็นเหมือน ท่าเรือ มีเรือ อยู่เต็มไปหมด แล้วจู่ๆป๊อบปี้ก็มาเปิด ประตู 

 

 

 

 

ป๊อบ: ตื่นแล้วเหรอ 

 

 

 

ฟาง: อื้ออๆๆๆ

 

 

 

 

 

ป๊อบ: อะไร ผมฟังไม่รู้เรื่อง 

 

 

 

 

ลุงเทิด: ใครเหรอครับ คุณป๊อบ 

 

 

 

 

ป๊อบ: อ่อ เมียผมเองครับ 

 

 

 

ลุงเทิด: แล้วทำไมเอ่อ (ชี้ไปที่ตัวฟาง) 

 

 

 

ป๊อบ: อ่อ พอดี เธอดื้อนะครับ ทำท่าจะหนีอย่างเดียวเลย งอนผมนะครับ ที่ไม่ยอมพาไปฮันนีมูน วันนี้ก็เลย จะพามาเปลี่ยนบรรยากาศซะหน่อย  (หันมายิ้มกับฟาง) 

 

 

 

 

 

ฟาง: อืออ อืออ (ฟางส่ายหัวเพื่อบอกให้ลุงคนนั้นรู้ว่าไม่ใช่) 

 

 

 

 

ป๊อบ: เอาเป็นว่า ผมไม่กวนลุงแล้วนะครับ นี้เงินค่าเสียเวลาครับ ผมฝากรถไว้ด้วยนะครับ ถ้าเกิดที่บ้านผมโทรมา ลุงก็ไม่ต้องบอกอะไรนะครับ 

 

 

 

ลุงเทิด: ครับๆ ถ้ามีอะไรก็โทรหาลุงได้เลยนะครับ 

 

 

 

 

ป๊อบ: ครับ..ไปจ้ะที่รัก 

 

 

 

 

    ป๊อบปี้ เอาโทรศัพท์ฟางที่ปิดเครื่องแล้วใส่ไว้ในกระเป๋าของฟางแล้วโยนไปไว้หลังรถ แล้วอุ้มฟางออกมา แล้วพาไปที่เรือ ป๊อบปี้ขับเรือ มาถึงที่เกาะแล้ว จากนั้นก็อุ้มฟางแล้วพาเข้าไปที่บ้าน วางฟางลงที่โซฟา ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้แกะเนคไทออกสักเส้น 

 

 

 

 

ฟาง: อื้ออ  

 

 

 

ป๊อบ: อะไร ฟังไม่รู้เรื่อง 

 

 

 

 

ฟาง: อื้อออ 

 

 

 

ป๊อบ: อ่ะๆ อยากพูดใช่มั้ย 

 

 

 

      แกะเนคไทที่ปากฟางออก

 

 

 

ฟาง: โอ๊ยยย นี่ชั้นเจ็บจะตายอยู่แล้วนะ!!! 

 

 

 

ป๊อบ: ก็อยาก รนหาที่เองทำไม ถ้าคุณไม่หนี ผมก็ไม่ทำแบบนี้หรอก

 

 

 

 

ฟาง: แล้วที่มือ กับที่เท้าล่ะ แกะด้วยซิ

 

 

 

ป๊อบ: ผมจะแน่ใจได้ไง ว่าคุณจะไม่หนี

 

 

 

ฟาง: โอ๊ย ชั้นเจ็บจะตายแล้ว แกะเถอะนะๆๆ ชั้นไม่หนีแล้วๆ

 

 

 

ป๊อบ: แน่ใจนะ

 

 

 

ฟาง: อือ แกะได้ยัง

 

 

 

ป๊อบ: ก็ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา