ซ่อนรักร้าย MarkBam

.
.
.
ร่างบางคิดวนไปวนมาถึงหนทางที่จะช่วยอาสาวของตน ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียดไม่รู้ว่าถ้าโดนจับได้เกิดอะไรขึ้น เหลือเวลาอีกแค่คืนเดียวเท่านั้น
“แบมแบม มีเรื่องอะไรเหรอทำหน้าเครียดเชียว” ยูคยอมถามขึ้นด้วยความสงสัยหลังจากเห็นเพื่อนตัวเล็กกำลังทำหน้าเครียดอยู่
“เปล่าหรอกครับ ผมแค่ลองคิดอะไรเล่นๆดูน่ะ”
“ถ้ามีอะไรให้เราช่วยก็บอกได้นะ เรายินดีช่วยเสมอ”
“ผมว่ายูคช่วยผมไม่ได้หรอก”แบมแบมพูดแนวติดตลกก่อนจะยิ้มให้ร่างสูง ยูคยอมมองแบมแบมอย่างไม่เข้าใจในใจหวังลึกๆว่าคนตัวเล็กจะไม่คิดทำอะไรพิเรนๆ
“ออ โอเค ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะ เราว่าเราไปดูความเรียบร้อยก่อนดีกว่า ”ว่าจบก็เดินออกไป แบมแบมคิดแล้วคิดอีกจนถึงเวลาหัวค่ำร่างเล็กเดินออกจากชั้นใต้ดินเพื่อไปเข้าห้องน้ำและกลับคอนโดตามปกติ
พอมาถึงหน้าห้องน้ำแบมแบมที่ยังเหม่อลอยคิดเรื่อยเปื่อยจนไม่ได้ทันมองคนที่เดินออกมาจากห้องน้ำ
ปั๊ก ตุบ
“ขอโทษครับ คุณ..เป็นอะไรหรือเปล่า”
ร่างเล็กเอ่ยขอโทษคนตรงหน้าที่ล้มลงไปกับพื้นหญิงสาวที่ยังมีผมยาวปิดหน้าปิดตาแถมมีท่าทีเหมือนกลัวโดนจับได้“มะ..ไม่เป็นไรคะ”
“เดี๋ยวครับคุณ กระเป๋าเงินคุณตก”
หญิงสาวก้มหยิบกระเป๋าเงินจนแบมแบมอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมต้องคอยหลบหน้าแบบนั้น แต่คิดไปคิดมารูปร่างลักษณะก็คุ้นๆเหมือนเคยเห็น ก่อนที่แบมแบมจะเสี้ยวหน้าหวานที่ถูกผมยาวปกปิด ไม่ผิดแน่!! แบมแบมคิดในใจ
“พี่ลู่หาน ใช่ไหมครับ” เหมือนคนตรงหน้าจะหยุดชะงัก แถมเหมือนจะเดินหนีอีกแบมแบมจึงฉุดมือคนตรงหน้าไว้ก่อนจะหันให้มาประจันหน้ากัน
“แบมแบม นี่เราเองเหรอพี่ตกใจหมดเลย พี่ก็นึกว่า..เออช่างเถอะแล้วนี่เรามาทำอะไรที่นี่กัน พี่ได้ข่าวว่าเราดร็อปเรียน ทำไม..”ลู่หานที่รู้ว่าเจอแบมแบมก็ถามใหญ่ด้วยเพราะแบมแบมเองเป็นน้องรหัสของลู่หาน
“เรื่องของผมช่างมันเถอะครับ แล้วนี่พี่มาทำอะไร แล้วทำไมต้องแต่งตัวเหมือนผู้หญิงด้วย พี่ช่วยบอกผมได้ไหมครับ”
“เออพี่..พี่ว่าที่นี่คงไม่เหมาะแน่ที่เราคุยกันพี่ว่าเราไปหาที่คุยกันเป็นกิจลักษณะดีกว่า”ว่าพลางพาแบมแบมออกมาจากหน้าห้องน้ำแต่ลู่หานยังคงก้มหน้าก้มตาเพราะกลัวโดนจับได้
ไม่นานนักแบมแบมก็ชวนพี่รหัสของตนไปคุยที่คอนโดของแบมแบม พอมาถึงพี่รหัสหน้าหวานก็เปิดประเด็นถามแบมแบมทันทีจนร่างบางไม่มีทางเลือกก็เลยบอกไปว่าทำงานแทนพี่ชายก็เท่านั้น
“เอาล่ะผมเล่าเรื่องของผมแล้ว ถึงตาพี่บ้างแล้ว” พี่รหัสหน้าหวานถอนหายใจหลายครั้งก่อนจะยอมเล่า
“คืออย่างงี้แบม พี่มีเหตุผลจำเป็นบางอย่างที่ต้องปลอมตัวเข้าไป พี่เออ..”
“ถ้าพี่ยังไม่พร้อมก็ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ถามอะไรหรอกแต่ถ้าพี่มีอะไรให้ผมช่วยก็บอกได้นะ ผมเต็มใจ” แบมแบมบอกลู่หาน พี่ชายหน้าหวานยิ้มให้แบมแบมเป็นเชิงขอบคุณ
ก่อนที่แบมแบมจะคิดแผนการของตนออก ถ้าเปลี่ยนตัวเขากับอาโซฮี อาก็จะรอด แบมแบมคิดได้ก็ยิ้มออกมาทันที
“นี้แบมแบม เป็นอะไรหรือเปล่าเห็นนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว”
“ปะ..เปล่าครับแล้วนี่พี่ลู่จะไปไหนต่อไหมครับ”
“พี่ว่าพี่คงจะต้องกลับบ้านแล้วล่ะงั้นพี่ไปก่อนนะ”ว่าจบพี่รหัสหน้าหวานก็เดินออกไปจากห้อง ทิ้งไว้ให้แบมแบมจมปรักอยู่กับความคิดของตัวเอง ก่อนจะเดินออกไปจากห้องเพื่อซื้อของ
แบมแบมเลือกซื้อวิกผมกับชุดหนึ่งชุด ร่างบางคิดตกหลายครั้งกลัวก็กลัวแต่เพื่อผู้มีพระคุณแบมแบมคงต้องยอมเสี่ยงซักครั้ง
เช้าวันต่อมาแบมแบมรีบไปที่โรงแรมแต่เช้ากว่าทุกวันเพราะวันนี้แบมแบมไม่ได้ไปเยี่ยมเจบี ร่างบางที่ใส่เสื้อฮูดกับแมสปิดปากเหมือนเป็นหวัด รีบเดินจ้ำอ่าวก่อนจะมีคนสงสัย
“นั้นน้องแบมหรือเปล่า ทำไมมาแต่เช้าเชียว แล้วนั้นใส่แมสทำไมเอ่ยเป็นหวัดเหรอเรา”แต่ก็ไม่พ้นสายตาพนักงานตอนรับ
“คะ..ครับ ผมเป็นหวัดนิดหน่อย เออผมขอตัวก่อนนะครับ” แล้วร่างเล็กก็รีบลงไปชั้นใต้ดินด้วยความรวดเร็วตอนนี้ยังเช้าอยู่จึงยังไม่มีใครมา แบมแบมเดินไปหาโซฮีด้วยใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ
 
“อาโซฮีครับ”
“แบมแบม แบมมาหาอาแล้ว”
“เบาๆครับอา” แบมแบมยื่นกระดาษใบเล็กส่งไปให้โซฮี ผู้เป็นอารับมาด้วยความสงสัย แล้วแบมแบมก็เดินออกมาในกระดาษใบเล็กเขียนแผนการที่แบมแบมได้วางไว้
‘ตอนประมาณสองทุ่มผมจะเข้ามาหาอาอีกครั้ง ขอให้อาแกล้งทำเป็นปวดท้องแล้วเราจะเปลี่ยนตัวกัน’โซฮีอ่านกระดาษใบเล็กด้วยความคิดที่หลากหลาย..2ทุ่มโดยประมาณ“เอ้าไอ้หนูใบออเดอร์ รีบไปเช็คสินค้าซะ แล้วทำไมวันนี้เอ็งต้องปิดหน้าปิดตาด้วยว่ะ” ยองแจยื่นใบออเดอร์สินค้าให้แบมแบมก่อนจะถามต่อด้วยความสงสัย
“มึงนี้ก็ถามมาก บางทีแบมแบมอาจจะเป็นหวัดก็ได้”เป็นแจ็คสันที่เข้ามาตอบคำถามแทน แบมแบมรับใบออเดอร์ก่อนรีบเดินไปเช็คสินค้า สินค้าที่ถูกเลือกถูกชายชุดดำนำไปท่าเรือส่วนที่เหลืออีกไม่กี่คนแบมแบมพาออกจากห้องขังรวมทั้งโซฮี
“โอ๊ย!! ฉันปวดท้อง ฉันขอเข้าห้องน้ำได้ไหมคะ ฉัน” โซฮีเริ่มทำตามแผนการที่วางไว้
“พวกนายเอาผู้หญิงพวกนี้ไปก่อน ฉันจะพายัยนี้ไปเข้าห้องน้ำ”แบมแบมสั่งชายในชุดดำก่อนจะพาโซฮีเข้าห้องน้ำ แบมแบมเอาวิกออกจากเสื้อฮูดก่อนจะบอกให้โซฮีสลับเสื้อผ้ากับตน แบมแบมถอนหายใจก่อนจะตัดสินใจออกมาจากห้องน้ำพลางมองตัวเองในกระจก ไม่นานโซฮีก็ออกมา
“อารีบหนีออกไปนะครับถ้าใครถามอะไรก็ไม่ต้องตอบ นี้กุญแจรถของผม”แบมแบมหยิบกุญแจรถให้โซฮีก่อนให้ผู้เป็นอาพาตัวเองออกไปสมทบกับพวกที่เหลือ โซฮีพอส่งแบมแบมเสร็จก็พาตัวเองออกไป
 
“พวกเอ็งว่าป่ะวันนี้ไอ้หนูแม่งดูแปลกตั้งแต่เช้าแล้วเมื่อกี้ข้าทักก็ทำท่าเดินหนีออกไปอีก” เสียงยองแจพูดกับแจ็คสันดังขึ้นทำให้แบมแบมที่ปลอมเป็นอาของตนสะดุ้งเบาๆ
“เออใช่วันนี้ดูแปลกๆ แป็ปนะครับ ได้ครับ” แจ็คสันยังพูดไม่ทันจบก็รับโทรศัพท์จากใครบางคนก่อนแล้วหันไปพูดกับกับชายชุดดำสองคน
“คุณมาร์คต้องการให้นำสินค้าหมายที่302ขึ้นไปที่ห้องส่วนตัว”แบมแบมแทบจะกลืนน้ำหลายไม่ลงคอเพราะสินค้าหมายเลข302ก็คืออาโซฮีในใจของแบมแบมเแทบจะตกลงตาตุ่ม สมองพยายามคิดในแง่ดี หวังเพียงว่าอายองกุกจะมาช่วยอาโซฮี ..อีกด้านหนึ่ง“นายครับ ผู้หญิงคนนั้นกำลังจะออกไปให้จับตัวไว้ไหมครับ”
“ปล่อยเธอไป เพราะฉันได้อะไรที่น่าสนุกกว่าแล้ว”ชายหนุ่มยิ้มเย็นๆตามฉบับของตน สายตายังคงมองกล้องวงจรปิดที้แสดงภาพเหตุการณ์ข้างล่างอยู่ เขาจับดูการกระทำของคนตัวเล็กมาทั้งวัน เห็นการกระทำของร่างเล็กทุกอย่าง
“หึ สงสัยฉันคงต้องเตรียมตัวต้อนรับนายแล้วซินะ ลูกแกะตัวน้อย”
 
 

 
ง้อออตอนนี้ยาวมากเลย เนื่องจากแต่งสดเนื้อหาอาจจะเพี้ยนไปจากเดิมบ้าง