ซ่อนรักร้าย MarkBam

.

.

.

“หายไวๆนะครับพี่เจบี” แบมแบมมาเยี่ยมพี่ชายที่โรงพยาบาลของทุกเช้าวันนี้ก็เช่นกัน ร่างเล็กมองพี่ชายที่ไม่มีท่าทีจะลืมตาขึ้นมา ในใจของแบมแบมไม่เคยคิดโทษพี่ชายเลยที่เขาต้องมีชีวิตแบบนี้

ร่างเล็กเดินออกจากโรงพยาบาลอย่างใจหายนี้ก็ผ่านมาเกือบอาทิตย์แล้วที่เขาทำงาน แต่ว่าไปก็คิดเสียดายเวลาที่ต้องมาดรอปเรียน พอมาถึงสถานที่ที่เรียกได้ว่าไม่ค่อยอยากมาสักเท่าไหร่นัก แบมแบมก็เดินตรงดิ่งลงไปชั้นใต้ดินทันที

“แบมแบมมาแล้วเหรอ” เสียงยูคยอมทักขึ้นเมื่อเห็นร่างที่คุ้นตาดินเข้ามา

“ครับ”

“แบมแบมวันนี้ซักสองทุ่ม เจ๊แจจะเอาใบออเดอร์มาให้นะ”

แบมแบมพยักหน้าแล้วรีเดินไปยังห้องทางด้านขวามือที่สินค้าหน้าได้นำมาถูกพักไว้แล้ว แบมแบมถอนหายใจหลายครั้งก่อนที่จะเข้าไปเพราะกลัวว่าจะใจอ่อนทุกครั้งที่เข้าไป วันนี้แบมแบมมาเพียงเพื่อเช็คความเรียบร้อย เพราะพรุ่งนี้สินค้าก็จะถูกนำออกไป

แกร๊ก

“ฮือออ ฉันอยากกลับบ้าน ฉันกลัว”

“ปล่อยฉันไปนะ ปล่อยฉันออกไป”
และเสียงมากมายมี่พอร่างบางไขประตูเข้ามาแล้วได้ยิน ห้องเล็กๆเหมือนห้องขังที่ข้างในมีหญิงสาวห้องละคน ตอนนี้นับหญิงสาวแต่ละห้องก็น่าจะประมาณสี่ห้าคนได้ แบมแบมถอยพอนับจำนวนสินค้าเสร็จก็ทำท่าจะเดินออกมา

“แบมแบม นั้นแบมแบมใช่ไหม” เสียงจากห้องๆหนึ่งเรียกชื่อของแบมแบมทำให้ร่างเล็กหยุดชงักแล้วรีบสาวเท้าเข้าไปดู แบมแบมมองคนตรงหน้าที่ผมเผ้ารุงรังจนจำไม่ได้ว่าใคร

“แบมแบมจริงๆด้วย พี่ดีใจจังที่เจอ อาไงแบมแบม อานโซฮี จำอาได้ไหม” แบมแบมเบิกตากว้างอย่างตกใจ หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ นี้อาโซฮีจริงๆเหรอแบมแบมแทบจะไม่เชื่อสายตา อาโซฮีถือว่าเป็นผู้มีพระคุณสูงสุดของแบมแบม เพราะตอนที่พ่อแม่เสียใหม่แบมแบมและพี่เจบีที่ไม่มีญาติที่ไหนเข้ามาช่วยเหลือเลย

‘แกน่าสงสารสองพี่น้องเนาะพ่อแม่ก็พึ่งเสีย น่าสงสารจริงๆ’

‘ถ้าแกสงสารแกก็เอาเด็กพวกนี้ไปเลี้ยงสิ’
‘ต๊ายย จะบ้าเหรอภาระฉันก็เยอะอยู่แล้วถ้าขืนเอาไปอยู่ด้วยนี้ฉันโดนสามีด่าแน่เลย’

สองพี่น้องที่ได้ยินญาติของตนพูดในวันเผาศพของพ่อและแม่ก็ต่างพากันร้องไห้ ลำพังจะให้เจบีทำงานเลี้ยงน้องก็คงไม่รอดเพราะเจบีพึ่งจะ13ปีและแบมแบมก็พึ่งจะ9ปี ไม่รู้ว่าจะมีที่ไหนรับทำงานบ้าง

‘หนูชื่อแบมแบมกับเจบีใช่ไหมจะอาชื่ออาน โซฮีนะต่อไปนี้อาจะดูแลพวกหนูเอง’

เด็กสองคนมองหน้าผู้มาใหม่ ผู้หญิงที่ยิ้มแย้มด้วยร้อยยิ้มสดใส ตอนนั้นโซฮีเหมือนเป็นแสงสว่างที่ฉุดทั้งสองออกจากความมืดมิด โซฮีในช่วงวัย20ต้นๆที่เป็นน้องคนสนิทของแม่พวกเขาได้ยื่นมือเข้ามาช่วยหลังจากที่เห็นบรรดาญาติๆเกี่ยงกันเลี้ยงดู

เด็กสองคนที่ถูกเลี้ยงดูอย่างดีจนกระทั้งสองปีต่อมาโซฮีได้แต่งงานกับยองกุก ยองกุกดูเป็นคนใจดี และยอมรับเด็กทั้งสองนั้นมันเฉพาะต่อหน้าโซฮีเท่านั้น ยองกุกชอบหาว่าเจบีและแบมแบมเป็นตัวถ่วง พอโซฮีไม่อยู่ก็ใช้งานเด็กสองคนอย่างกับทาส

จนวันหนึ่งเจบีทนไม่ไหวที่ทั้งเขาและแบมแบมถูกทำร้าย ซึ่งเจบีในวัยสิบห้าก็เริ่มหางานพิเศษทำจนมีตังค์เก็บและตัดสินใจพาแบมแบมหนีออกมา

“อา..อาโซฮีจริงๆเหรอครับทำไมอาถึงมาอยู่ที่นี่ได้” แบมแบมมองคนตรงหน้าอย่างตกใจ สิบปีมาแล้วที่เขาไม่ได้เจออาโซฮี ทำไมอาถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้

“อาควรถามเรามากกว่า แล้วเจบีสบายดีไหม” แววตาที่เต็มไปด้วยความเศร้าจองผู้เป็นอาแต่กับถามมาด้วยรอยยิ้มนั้น
“อาจองกุกใช่ไหมครับ ที่ทำให้อาต้องมาอยู่ที่นี่”

ร่างบางเลี่ยงที่จะตอบคำถามแต่กับถามคนตรงหน้าออกไปแทน ผู้เป็นอาเมื่อได้ยินคำถามก็เหมือนโดนจี้ใจดำร้องไห้ออกมายกใหญ่

“อึก อืออ อามันโง่เองแบมแบม อาไม่หน้าแต่งงานกับไอ้เลวนั้นเลย อืออ อาขอโทษนะที่อาดูแลพวกเราไม่ดี” แบมแบมมองคนตรงหน้าที่ร้องไห้ฟูมฟายเขาไม่ได้คิดจะโทษคนตรงหน้าหรอก พราะโซฮีเป็นคนที่ยื่นมือมาช่วยในวันที่ไม่มีใครเหลียงแล

“ไม่..ไม่หรอกครับคุณอา คุณอาเป็นคนดูแลพวกผม ผมต้องขอบคุณคุณอา เออแล้วทำไมคุณอาถึงมาอยู่ที่นี่ คุณอาช่วยเล่าให้ผมฟังได้ไหมครับ”

“อึก …ตั้งแต่ที่หลานทั้งสองหนีไป ตอนนั้นอาอาทะเลาะกับยองกุกหนักมาก จนอาได้เห็นธาตุแท้ของมันมันเล่าทุกอย่างให้อาฟังว่าทำร้ายอะไรหลานบ้าง จนอาทนไม่ไหมขอเลิกกับมัน อึกก แต่มันไม่ยอมเลิกมันขู่ว่าถ้าเลิกกับมันมันจะฆ่าอา”

“…”

“อาอยู่กับมัน อาไม่เคยมีความสุขเลย มันซ้อมอาทุกคืนตอนที่มันเมา พออาทนไม่ไหว อาจะหนีมัน มันก็ขู่จะฆ่าพ่อแม่ อาเลยต้องทนมัน พอนานเข้ามันก็หายออกไปจากบ้าน จนอาคิดว่ามันจะไม่กลับมาแล้ว แต่ไม่เลยไอ้เลวนั้นมันติดการพนันอย่างหนัก จนไม่มีเงินใช้สุดท้าย มันก็เอาอามาใช้หนี้แทน” โซฮีพูดด้วยความเสียใจในตาบอกถึงความเจ็บปวด แบมแบมรู้ดีว่าอาโซฮีไม่มีทางโกหกเขาแน่

“แล้วแบมแบมล่ะ มาทำอะไรที่นี่ตอบอาหน่อยสิ แล้วทำไมต้องเอาผู้หญิงมาขังไว้ที่นี่ด้วย หลานอาไม่ได้ทำงานอย่างที่อาคิดใช่ไหม”

ผู้เป็นอาถามด้วยแววตาที่ผิดหวัง แต่ร่างบางไม่รู้จะตอบคนตรงหน้ายังไง แบมแบมรู้ดีว่าต่อไปคุณอาของตนจะเจออะไรบ้าง ทำไมทำไมฟ้าถึงชอบเล่นตลกกับชีวิตเรานัก คุณอาโซฮีเป็นผู้มีพระคุณ แบมแบมไม่มีทางที่จะพาอาไปเจอกับขุมนรกหรอก ในหัวคิดหนทางช่วยเหลือผู้เป็นอาจนกระทั้ง

“ผมจะช่วยอาเอง”

ร่างบางตอบไปอย่างกลัวๆเขาไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องใหญ่ขนาดไหนถ้าทำแบบนี้ แต่อาโซฮีเป็นหนี้บุญคุณของเขา หนี้ที่ชีวิตนี้ก็ยอมให้ได้

 พระเอกยังไม่โผล่ TT