[EXO×You] ไอดอลหน้าใสกับยัยผู้จัดการซาตาน

  CHARPTER 7
 
"คุณท่านคะ ทานข้าวสักหน่อยเถอะค่ะ" เสียงแม่บ้านใหญ่'จางหลิง'แม่บ้านเก่าแก่ของตระกูลเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วงสุขภาพของนายใหญ่คนสำคัญของแก๊งค์พยัคฆ์ขาว
 
"เอาไปเก็บเถอะ ฉันกินไม่ลง" หลี่เฉียงว่า
 
“แต่...คุณท่านต้องกินยะ...” ยังไม่ทันขาดคำเสียงของหลี่เฉียงก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
 
“ไม่ต้องแต่อะไรทั้งนั้น ฉันบอกไม่ก็คือไม่” หลี่เฉียงเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย
 
"คุณท่านไม่ต้องห่วงคุณเฟยหรอกค่ะ เธอดูแลตัวเองได้” เนื่องจากไม่มีลูกน้องคนใดอยู่ในห้อง หญิงสูงวัยจึงเอ่ยชื่อจริงของอีวานขึ้นมา
 
"ฉันรู้ แต่อาเฟยเป็นความหวังเดียวของแก๊งค์เรา แล้วก็ต้องเป็นผู้สืบทอดตระกูลนี้ต่อจากฉันด้วย ถ้าไม่ใช่เธอคงไม่มีใครเทียบเท่าได้ หวังว่าพี่หลิงคงจะเข้าใจฉันนะ" ชายมีอายุอ่อนกว่าหญิงสูงวัยตรงหน้าเอ่ยด้วยความกังวล เด็กนั่นคือทุกสิ่งทุกอย่างของแก๊งค์ เธอจะกอบกู้ชื่อเสียงแก๊งค์ของเราขึ้นมาอีกครั้ง เขาคิดไว้อย่างนั้น
 
“แล้วลูกชายของพี่หลิงเป็นยังไงบ้าง หางานทำได้หรือยัง เพื่อตัดความเครียด เขาจึงเลี่ยงที่จะพูดถึงเรื่องแก๊งค์ แล้วเปลี่ยนไปเป็นเรื่องอื่นแทน
 
"หาได้แล้วค่ะ เพิ่งได้เมื่อไม่นานมานี้แหละ เห็นว่าต้องไปเตรียมตัวฝึกอย่างหนักกว่าจะได้ทำงานนี้" แม่บ้านจางว่า
 
“ถ้าไม่ไหวก็ให้มาทำงานกับฉันก็ได้ ฉันจะให้เป็นหัวหน้าคู่กับอาเฟยไปเลย สมัยตอนเด็กที่ฝึกกับอาเฟย ฝีมือแทบจะสูสีกัน ฉันก็อยากได้เขามาร่วมแก๊งค์ คงจะคุมคนได้ดี"
 
แม้ว่าคำพูดที่หวังดีของหัวหน้าที่ต้องการจะช่วยให้ลูกของหล่อนมีงานทำ แต่คนเป้นแม่ย่อมห่วงชีวิตของลูกเช่นกัน ถ้าเลือกได้ ก็คงไม่ขอให้ลูกเสี่ยงตายแน่ๆ ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเสียก่อน
 
 
ก๊อกๆๆ/ก๊อกๆๆ
 
"ขออนุญาติครับนาย” เหล่าชายชุดดำสามสี่คนก้มหัวทำความเคารพผู้เป็นหัวหน้า
 
"สายของเรารายงานมาว่า ตำรวจฝั่งกังนัมเพิ่มมาตราการตรวจสินค้าและลงพื้นที่ให้เข้มงวดมากขึ้นครับ”
“หึ พวกแมลงวันสินะ ตอมไม่เลิก คยูฮยอน ต่อสายหาคนให้ฉันที” ผู้เป็นนายว่าก่อนจะโบกมือไล่ให้ลูกน้องออกจากห้องไป ก่อนจะรับโทรศัพท์มาจากเลขาเพื่อคุยกับคนสำคัญ
 
........................
 
“ท่านครับ เราเจอเธอแล้วครับ ชายชุดดำคนหนึ่งยื่นซองเอกสารที่ได้จากสายสืบที่อยู่ในมือให้เจ้านายของตน ชายชราเทของในซองออกมา ซึ่งเป็นรูปถ่ายอริยาบทของคนที่เค้าตามหาอยู่และกระดาษที่เขียนที่อยู่อาศัยของเธอ
 
”ฮะ..ฮะ...ฮ่าฮ่า ฮ่ะฮ่าฮ่า" จู่ๆเขาก็หัวเราะดังลั่นห้อง ทำเอาลูกน้องสับสนกันไปหมด ที่หัวเราะเพราะอะไรน่ะเหรอ?เพราะสวรรค์เมตตาต่อเขาน่ะสิ ยัยเด็กนั่นยังไม่ตาย จากนั้นก็หยิบรูปใบอื่นดูไปเรื่อยๆ แม้ในใจจะเป็นห่วงหญิงสาว แต่ความโกรธนั้นมีมากกว่า
เมื่อรู้ว่าเธอหนีไปที่ไหน เสียงคำสั่งกัมปนาทก็เอ่ยดังขึ้นไปทั่วทั้งห้อง
 
"ไปพาเธอกลับมา! เร็วเท่าไหร่ยิ่งดี แล้วอย่าให้พวกมันรู้ตัว” สิ้นเสียงคำสั่ง ทุกคนต่างรีบออกจากห้องเพื่อเตรียมการไปรับคุณหนูคนสำคัญ
 
.............
 
พักหลังมานี้ซองมินมักจะคลุกคลีอยู่กับคนในค่ายมวยมากยิ่งขึ้นโดยเฉพาะอีวานเขาแทบจะลืมเพื่อนของตัวเองไปเสียสนิท จนไม้แอบน้อยใจที่เพื่อนมักจะเรียกหาแต่เจ๊เฟยของเขา วันนี้ก็เช่นกันที่ซองมินมาช่วยเก็บอุปกรณ์การซ้อมกับไม้และนักมวยในค่ายอีกสองคน ที่เขาเข้ามาคลุกคลีกับค่ายมวยก็เพื่อเหตุผลบางอย่าง นั่นคือการได้ใกล้ชิดกับนูน่าสุดสวยของไม้นั่นเอง ไม่ได้มีเหตุผลอื่นใดนอกเหนือจากนี้อีก
 
“ผมกลับแล้วนะครับทุกคน บายครับพี่สาว” เด็กหนุ่มโบกมือให้อีวานและไม้ ก่อนจะโค้งคำนับให้ทุกคนในค่าย
 
“กลับดีๆนะ”อีวานยิ้มและโบกมือให้ซองมิน
 
"อ่าว ฮยอง เข้ามาได้ไงอ่ะ” เสียงของซองมินดังขึ้นทำให้หญิงสาวหันไปมอง 'คงเป็นพี่ชายของเจ้าเด็กนั่นสินะ’ อีวานคิดในใจ
"มีขาก็เลยเดินเข้ามา” เขาเอ่ยแซว
ซิ่วหมินที่เดินมาหาน้องชายถึงกับชะงักไปครู่หนึ่งเมื่อเห็นใบหน้าสวยของอีวาน จะเรียกว่าเขาตกหลุมรักตอนนี้เลยก็ว่าได้ ก่อนจะเอ่ยทักทายหญิงสาวพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย น้องชายที่เห็นว่าพี่ชายมีอาการแบบเดียวกับตนก็รีบขัดจังหวะ โดยการกระแอมไอดังๆ หญิงสาวที่รู้ว่าเจ้าเด็กหวงก้างออกอาการก็อดขำเบาๆไม่ได้ มันน่าตลกดีนะที่มีคนมาทำอาการแบบนี้ใส่เธอ แต่เธอชินกับมันแล้วล่ะ
เธอไม่สามารถมีความรักแบบหญิงชายทั่วๆไปได้ เพราะเธออยู่ในด้านมืดของสังคม ความรักจะทำให้เป็นจุดอ่อนและง่ายต่อการถูกกำจัด และมัน...เคยเกิดขึ้นกับเธอมาแล้วครั้งหนึ่งในอดีต ซึ่งมันทำให้เธอแทบเป็นบ้า เธอจึงขอพักเรื่องหัวใจเอาไว้ก่อน จนกว่าเธอจะเป็นอิสระเหมือนกับชื่อของเธอ ‘เฟยลี่’
 
หลังจากที่อยู่ในค่ายได้ไม่นานซิ่วหมินกับซองมินก็ต้องขอตัวกลับก่อน เนื่องจากเป็นห่วงคนที่บ้านและสมาชิก เมื่อสองพี่น้องอยู่ด้วยกันเพียงลำพัง คนน้องก็เริ่มเปิดประเด็นทันที
 
“ฮยองคนนี้ผมจองนะ ห้ามมองโดยเด็ดขาด” ซิ่วหมินนที่เห็นน้องชายทำหน้าตาบูดบึ้งก็ยิ่งอยากแกล้งไปกันใหญ่
 
“จะจองได้ยังไง เธอไม่ใช่สิ่งของนะ อีกอย่างเธอคงจะชอบคนที่มีอายุมากกว่านาย นายน่ะมันเด็กน้อยชัดๆเลย ฮ่าๆ “ พูดจบก็แทบจะระเบิดหัวเราะออกมาที่ได้แกล้งน้อง
 
"ผมไม่ใช่เด็กน้อยสักหน่อย" ซองมินว่า ก่อนจะกอดอกตัวเองแล้วทำท่าฮึดฮัด ที่ใครมาเห็นเข้าก็คงจะตกหลุม(น่า)รักหนุ่มน้อยคนนี้เป็นแน่
 
"ดูทำเข้าสิ ไม่ให้เรียกว่าเด็กน้อยได้ยังไง" ซิ่วหมินบ่นเบาๆ ก่อนจะขับรถออกไป...
 
 
“อ่าว ฮยองนี่มันไม่ใช่ทางกลับบ้านเราหนิ” ซองมินเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าทางข้างหน้าไม่คุ้นตาจึงถามพี่ชาย
 
“ก็ไม่ได้บอกว่าจะกลับบ้าน เดี๋ยวแวะไปที่หอพักของพี่ก่อน ค่อยกลับพรุ่งนี้ โรงเรียนนายหยุดด้วยนี่ ตามนี้ก็แล้วกัน” ว่าจบก็เลี้ยวเข้าที่ชั้นจอดรถทันที
 
 
 
_______________________________________
ขอบคุณที่อ่านนะคะ แม้ว่าจะไม่ได้เม้นก็ตาม ^_^ ส่วนใครที่ติดตามเรื่องนี้มาตั้งแต่แรก ก็ขอขอบคุณอีกครั้งนะคะ ที่ยังไม่ลืมกัน