คนสุดท้าย

โรงพยาบาล
โทโมะ:เป็นไงบ้างวะ
จองเบ:เท้าบวมเพราะเกิดจากการวิ่งคนไข้ไม่ยอมพักแต่ฉันให้ยานอนหลับไปแล้วแหละ
โทโมะ:อือ
จองเบ:เขาเป็นใครวะ
โทโมะ:ไม่รู้ว่ะ ฉันเคยเจอเขาถ้านับครั้งนี้ก็ครั้งที่สองว่ะ
จองเบ:เดี๋ยวนะ แกโทรตามฉันให้ฉํนรีบมาเพราะผู้หญิงที่แกเพิ่งเคยเจอสองครั้งเนี่ยนะ
โทโมะ:เออ
จองเบ:แกนี่มัน
โทโมะ:เงียบน่าเดี๋ยวยัยนี่ก็ตื่นหรอก
-ได้แต่ตั้งคำถามแต่ไม่กล้าถามเธอสักครั้ง-
โทโมะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
โทโมะ:พี่ป๊อปปี้
จองเบ:รับดิวะเผื่อนเป็นญาติเขา
โทโมะรับโทศัพท์แต่ไม่ได้พูดอะไร
(แก้วเธออยู่ไหนทำไมหายไปอีกล่ะ บอกแล้วใช่มั้ยว่าจะไปไหนให้บอก)
โทโมะ:อยู่โรงบาล
(นายเป็นใคร มารับโทรศัพท์แก้วได้ไง)
โทโมะ:แล้วคุณเป็นใคร
(ฉันเป็นหัวหน้าแก้ว)
โทโมะ:เป็นหัวหน้าแล้วทำไมต้องรู้เรื่องส่วนตัวด้วยล่ะ
จองเบยืนส่ายหัวก่อนจะแย่งโทรศัพท์มาคุยเอง
 
โทโมะนั่งมองหน้าหน้าไม่ละสายตาไปไหน แก้วเริ่มรู้สึกตัวแล้วลืมตาขึ้นมาเห็นโทโมะนั่งมองอยู่แล้วรีบลุกขึ้นนั่ง
แก้ว:ฉันจะกลับบ้าน
แก้วลงจากเตียงหลังจากพูดจบ
โทโมะ:เธอจะไปไหน
แก้ว:กลับบ้าน
โทโมะ:ยังกลับไม่ได้
....:แก้ว
แก้ว:หัวหน้า
ป๊อปปี้เดินเขามาหาแก้ว
ป๊อปปี้:เป็นอะไร ทำไมไม่บอกไม่ไหวก็ต้องบอกสิไม่ใช่ปล่อยให้ตัวเองเจ็บขนาดนี้
ป๊อปปี้พูดด้วยความโมโห
โทโมะ:มีมารยาทหน่อย นี่มันโรงพยาบาล
ป๊อปปี้มองหน้าโทโมะ แล้วมาพยุงแก้วออกไป
ป๊อปปี้:กลับกันเถอะ เดี๋ยวฉันไปส่ง
โทโมะมองสองคนเดินออกไป แล้วไปจ่ายค่ารักษาพยาบาล
 
 
แก้ว:เกี๋ยวแก้วกลับเองดีกว่าหัวหน้าไม่ต้องห่วง
ป๊อปปี้:ไม่ให้ไปส่งจริงหรอ
แก้ว:ค่ะ เดี๋ยวแก้วกลับเอง
ป๊อปปี้:งั้นเรียกแท๊กซี่กลับล่ะ
แก้ว:ค่ะ
ป๊อปปี้:ฉันไปก่อนนะ
ระหว่างที่สองคนกำลังคุยกันโทโมะแอบฟังอยู่ห่างๆ ส่วนแก้วพอเห็นป๊อปปี้กลับไปก็เดินออกไปหารถเมล์โทโมะขับรถตามแก้วมา
โทโมะ:นี่ไหนบอกจะเรียกแท็กซี่แล้วทำไมมาเดินแบบนี้
แก้วเดินไปไม่สนใจโทโมะ โทโมะจึงหยุดรถแล้ววิ่งตามลงมาดึงแก้วไว้
โทโมะ:ไปขึ้นรถ
แก้ว:คุณจะมายุ่งกับฉันทำไมเนี่ย 
โทโมะ:ไม่รู้
แก้ว:แล้วคุณจะไปส่งฉันทำไม 
โทโมะ:ก็แค่อยากไปส่ง
แก้ว:ขอบคุณ
แก้วเห็นรถเมล์มาพอดีจึงเดินขึ้นรถเมล์ไป 
โทโมะ:ดื้อจริงๆ