คนสุดท้าย

โทโมะนั่งอ่านเอกสารทั้งหมดอยู่ก็มีหน้าแก้วลอบขึ้นมาในหัวสองสามวันมานี้โทโมะเห็นหน้าแก้วลอยเข้ามาในหัวตลอด

โทโมะ:ยัยบ้า ฉันคิดถึงเธอทำไมเนี่ย ทำงานไม่ได้เลย

โทโมะปิดเอกสารแล้วหยิบเสื้อกันหนาวเดินออกจากห้องไปด้วยความหงุดหงิด

กองถ่าย

แก้ว:นี่ยัยฟาง แกไม่ไปทำงานที่ห้างtkแล้วหรือไงถึงมานั่งดูฉันแบบนี้อะ

ฟาง:หึ ฉันโดนไล่ออกแล้ว

แก้ว:ห๊ะ 

ฟาง:ก็ไอ้ประธานตุ๊ดนั่นอะดิฉันแค่ถามว่าช่วงนี้ไม่ค่อยเข้ามาทำงานแค่นี้ไล่ฉันออกเลย ช่างเหอะ แล้วขาแกโอเคมั้ยฉํนว่ามันบวมๆนะ

แก้ว:ไม่เป็นไรหรอก แกกลับไปขอโทษเค้าแล้วขอเค้ากลับไปทำงานดีกว่านะ

ฟาง:ไอ้ประตุ๊ดนั่นอะนะ คงจะฟังฉันหรอก

แก้ว:คุณ

ฟาง:อะไรนะ

แก้ว:คุณมาทำอะไรที่นี่

ฟางหันกลับไปมองถึงกลับตกใจ

โทโมะ:ตกใจหรอครับ ผมขอคุยกับคุณหน่อยสิ

ฟาง:เอ่อ ค่ะ

แก้วมองเพื่อเดินตามโทโมะไป

ฟาง:คุณได้ยินทั้งหมดเลยหรอคะ

โทโมะ:ครับ 

ฟาง:ฉันขอโทษนะคะ คือฉัน....

โทโมะ:ช่างเถอะ ผมให้คุณกลับไปทำงานได้

ฟาง:จริงหรอคะ

โทโมะ:แต่คุณห้ามบอกเพื่อนคุณว่าผมเป็นใคร

ฟาง:แก้วหรอ

โทโมะ:เขาชื่อแก้วหรอเขาเคยบอกผมแต่ผมจำไม่ได้ 

ฟาง:ค่ะ แต่ทำไม..

โทโมะ:คุณไม่ต้องรู้หรอก

ฟาง:คุณโทโมะชอบแก้วหรอคะ

โทโมะ:ผมเนี่ยนะ เหอะ คุณไปได้แล้ว

แก้วค่อยเดินไปหยิบของที่รถของกองถ่ายเพราะเจ็นเท้าจากการวิ่งแล้วล้มเมื่อสองวันที่แล้ว

โทโมะ:นี่เธอ

แก้วเดินต่อไม่สนใจโทโมะ

โทโมะ:หยุดนะ เธอเป็นอะไรทำไมต้องเดินแบบนั้นซ้อมบทหรอ

แก้ว:จะคิดแบบนั้นก็ได้

โทโมะวิ่งไว้ดึงแขนแก้วให้หยุดแต่แก้วไม่ได้ตั้งหลักเลยเซล้มดีที่โทโมะรับทัน

แก้ว:โอ้ย

โทโมะ:เธอเจ็บจริงๆหรอ

แก้ว:มาทำไม

โทโมะ:ไม่รู้

แก้ว:ไม่รู้ก็กลับไป

โทโมะ:ก็เพราะเธอนั่นแหละ

แก้ว:เพราะฉัน

โทโมะ:ก็เธอชอบโผล่หน้ามาในความคิดฉันทำให้ฉันทำงานไม่ได้ฉันก็ต้องมาหาเธอ

แก้ว:แล้ว

โทโมะ:เฮ้ออ เธอนี่มันแปลกจริงๆเลย ขอดูเท้าหน่อย

โทโมะก้มไปจับเท้าแก้ว

แก้ว:เห้ยคุณจะทำอะไร ลุกขึ้นมา

โทโมะ:เท้าเธอบวมขนาดนี้ยังจะมาทำงานอีกทำไมไม่ไปหาหมอ

แก้ว:นายยุ่งอะไรด้วย

โทโมะ:ไปหมอ

โทโมะดึงแขนแล้ว แต่แก้วไม่ยอมเดินตา

โทโมะ:เธอนี่มัน 

โทโมะอุ้มแก้วขึ้นมาไว้ในอ้อมกอดทำให้แก้วตกใจรีบเอามือกอดคอโทโมะไว้

โทโมะ:ฉันไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครเลยนะ 

แก้วมองหน้าโทโมะ

โทโมะ:มองหน้าฉันทำไม อย่าคิดว่าฉันรักเธอล่ะเดี๋ยวเธอจะเสียใจเพราะมันเป็นไปไม่ได้

แก้ว:เหอะ