คนสุดท้าย

โรงพยาบาล

โทโมะ:เป็นไงบ้างวะ

จองเบ:เท้าบวมเพราะเกิดจากการวิ่งคนไข้ไม่ยอมพักแต่ฉันให้ยานอนหลับไปแล้วแหละ

โทโมะ:อือ

จองเบ:เขาเป็นใครวะ

โทโมะ:ไม่รู้ว่ะ ฉันเคยเจอเขาถ้านับครั้งนี้ก็ครั้งที่สองว่ะ

จองเบ:เดี๋ยวนะ แกโทรตามฉันให้ฉํนรีบมาเพราะผู้หญิงที่แกเพิ่งเคยเจอสองครั้งเนี่ยนะ

โทโมะ:เออ

จองเบ:แกนี่มัน

โทโมะ:เงียบน่าเดี๋ยวยัยนี่ก็ตื่นหรอก

-ได้แต่ตั้งคำถามแต่ไม่กล้าถามเธอสักครั้ง-

โทโมะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

โทโมะ:พี่ป๊อปปี้

จองเบ:รับดิวะเผื่อนเป็นญาติเขา

โทโมะรับโทศัพท์แต่ไม่ได้พูดอะไร

(แก้วเธออยู่ไหนทำไมหายไปอีกล่ะ บอกแล้วใช่มั้ยว่าจะไปไหนให้บอก)

โทโมะ:อยู่โรงบาล

(นายเป็นใคร มารับโทรศัพท์แก้วได้ไง)

โทโมะ:แล้วคุณเป็นใคร

(ฉันเป็นหัวหน้าแก้ว)

โทโมะ:เป็นหัวหน้าแล้วทำไมต้องรู้เรื่องส่วนตัวด้วยล่ะ

จองเบยืนส่ายหัวก่อนจะแย่งโทรศัพท์มาคุยเอง

โทโมะนั่งมองหน้าหน้าไม่ละสายตาไปไหน แก้วเริ่มรู้สึกตัวแล้วลืมตาขึ้นมาเห็นโทโมะนั่งมองอยู่แล้วรีบลุกขึ้นนั่ง

แก้ว:ฉันจะกลับบ้าน

แก้วลงจากเตียงหลังจากพูดจบ

โทโมะ:เธอจะไปไหน

แก้ว:กลับบ้าน

โทโมะ:ยังกลับไม่ได้

....:แก้ว

แก้ว:หัวหน้า

ป๊อปปี้เดินเขามาหาแก้ว

ป๊อปปี้:เป็นอะไร ทำไมไม่บอกไม่ไหวก็ต้องบอกสิไม่ใช่ปล่อยให้ตัวเองเจ็บขนาดนี้

ป๊อปปี้พูดด้วยความโมโห

โทโมะ:มีมารยาทหน่อย นี่มันโรงพยาบาล

ป๊อปปี้มองหน้าโทโมะ แล้วมาพยุงแก้วออกไป

ป๊อปปี้:กลับกันเถอะ เดี๋ยวฉันไปส่ง

โทโมะมองสองคนเดินออกไป แล้วไปจ่ายค่ารักษาพยาบาล

แก้ว:เกี๋ยวแก้วกลับเองดีกว่าหัวหน้าไม่ต้องห่วง

ป๊อปปี้:ไม่ให้ไปส่งจริงหรอ

แก้ว:ค่ะ เดี๋ยวแก้วกลับเอง

ป๊อปปี้:งั้นเรียกแท๊กซี่กลับล่ะ

แก้ว:ค่ะ

ป๊อปปี้:ฉันไปก่อนนะ

ระหว่างที่สองคนกำลังคุยกันโทโมะแอบฟังอยู่ห่างๆ ส่วนแก้วพอเห็นป๊อปปี้กลับไปก็เดินออกไปหารถเมล์โทโมะขับรถตามแก้วมา

โทโมะ:นี่ไหนบอกจะเรียกแท็กซี่แล้วทำไมมาเดินแบบนี้

แก้วเดินไปไม่สนใจโทโมะ โทโมะจึงหยุดรถแล้ววิ่งตามลงมาดึงแก้วไว้

โทโมะ:ไปขึ้นรถ

แก้ว:คุณจะมายุ่งกับฉันทำไมเนี่ย 

โทโมะ:ไม่รู้

แก้ว:แล้วคุณจะไปส่งฉันทำไม 

โทโมะ:ก็แค่อยากไปส่ง

แก้ว:ขอบคุณ

แก้วเห็นรถเมล์มาพอดีจึงเดินขึ้นรถเมล์ไป 

โทโมะ:ดื้อจริงๆ