[ FIC EXO ] CHANBAEK : I'M WANT YOU ความต้องการ

EP:06
ปัง!ปัง!ปัง!
"ปล่อยฉันออกไปนะไอบ้า"
ตอนนี้แบคฮยอนกําลังหงุดหงิดสุดๆหลังจากไอ้บ้าที่ขังเขาไว้ออกไปเมื่อช่วงคํ่าตอนนี้เวลามันก็ล่วงเลยมานานแล้วและเขาก็ยังคิดหาทางหนีออกไปจากที่นี้ไม่ได้ซักที
ด้วยความโมโหเขาจึงระบายมันด้วยทุบประตูแล้วตะโกนเสียงดังลั้นให้มันรู้กันไปถ้าใช้เล่ห์กลใส่หมอนี้ไม่ได้เขาก็จะอารวาทให้ตายกันไปข้าง
"ปล่อยฉันออกไปเดียวนี้นะ!!!ถ้าแกไม่อยากตาย"
"...."
"ได้!!!แกจะลองของกับฉันใช่ไหม!!!"
"...."
"หึ!"
"...."
คนตัวเล็กถอยห่างออกมาจากประตูหลายก้าวก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกและเมื่อคิดว่าพร้อมแล้วเขาจึง...
"ไอ้ม้ามตับเป็ด!!!!"
"...."
"ไอ้เห็ดขี้ไก่"
"...."
"ไอ้ไหปลาร้าแห้งหอยแคลงยังเดินแซงหน้าไอหน้าหมาตาถั่วไอชั่วข้ามชาติไอกระดาษเช็ด-ูด!!!!!!!"
"...."
"ไปตายซะไอหูกาง!!!!"
ปัง!!!!!!
จู่ๆประตูก็เกิดสั่นสะเทือนจนเกิดเสียงดังออกมาโดยไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันเกิดมาจากการกระทำของอีกคนที่อยู่อีกฟากของประตูบานนี้
"หุบปากซะ!!!"
"ไม่หุบจะทำไมแกจะทำอะไรฉันได้ห๊ะไอหูกางลางลิงโด่วแน่จริงก็เปิดประตูมาสู้กันตัวต่อตัวดิวะไอ้อ่อนเอ๊ย"
ปัง!
ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออกอย่างแรงโดยเจ้าของห้องที่มาพร้อมกับสายตาเยือกเย็นซะจนแบคฮยอนเริ่มหวั่นใจเพราะจริงๆทุกสิ่งที่เขาทำไปเพียงเพื่อให้คนตรงหน้าโมโหจนขาดสติแล้วเข้ามาซัดเขา
ถ้าในระยะประชิดอย่างนั้นล่ะก็เขาก็ยังพอมีความหวังที่จะรอดถ้าเขามารถซัดหมอนี้จนหมอบได้และแค่การต่อสู้ให้อีกฝ่ายเกือบปางตายมันคงไม่คนามือเขาเท่าไรหรอกเพราะเขาผ่านมันมาเยอะ
แล้วยิ่งพวกลูกน้องกระจอกๆของหมอนี้เขาก็จัดให้ได้สบายๆเพราะตอนนี้ไอริทธิ์ยาสลบที่ทำให้แรงเขาหายไปครึ่งๆต่อครึ่งมันหมดไปแล้วแต่ปัญหาคือ....
"ถ้านายจะซัดฉันน่ะมันง่ายแต่ถ้าคิดว่าฉันจะหลงกลเข้าไปซัดนายง่ายๆโดยไม่ทันป้องกันตัวเองน่ะฉันว่ามันไม่ง่ายอย่างที่คิดนะ"
"...."
เขาอยากตอบโต้เขาอยากด่าหมอนี้ออกไปให้ใจหายทรามแต่มันทำไม่ได้เพราะเพียงแค่สบตามันราวกับเวลามันได้ตายจากโลกของเขาไปแล้วทุกสิ่งทุกอย่างมันหยุดเคลื่อนไหวไปหมดหรือแม้แต่ตัวเขาเอง..แต่มันคงไม่ใช่กับคนตรงหน้าที่ค่อยๆก้าวเข้ามาหาเขา
:ปารค์ ชานยอล:
"นายประเมินฉันตํ่าไปรู้ไหมแบคฮยอนทุกสิ่งทุกอย่างที่นายคิดฉันดูมันออกแต่มันก็น่าแปลกอีกแหละนะที่นายกับ...ดูเกมฉันไม่ออก"
ผมเหยียดอย่างสะใจแต่คนที่โดนผมเหยียดยิ้มใส่ยังไงก็รู้อยู่ดีว่ารอยยิ้มนี้มันคือการสมเพชในตัวเขา!!
พลั่ก!!!
หมับ!!!
เมื่อผมเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาเขาก็สวนหมัดใส่ผมทันทีแต่โทษทีเถอะผมบอกแล้วว่าผมรู้ทันเขาผมจึงเอามือออกไปจับข้อมือของอีกฝ่ายไว้แน่นบิดไพล่หลังเอาไว้แต่ก็ไม่วายมีหมัดที่สองมาอีกผมเลยจับไพล่หลังอีก
ผมดึงแบคฮยอนเข้ามากอดรัดไว้แน่นแล้วจับข้อมือของอีกคนไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวแล้วดึงเน็กไทร์ออกมามัดข้อมือของคนตัวเล็กไว้
"ทำไม่ดิ้นอีกล่ะ!ด่าอีกสิ!แต่คราวนี้ด่าให้เจ็บนะเพราะถ้านายด่าฉันไม่เจ็บล่ะก็...."
"ทำไม!!คนอย่างแกจะทำอะไรฉันได้ห๊ะหึ!แกมันน่าสมเพชยิ่งกว่าฉันอีกปารค์ชานยอลแกทำอะไรคนๆนั้นไม่ได้สุดท้ายแกเลยจับฉันมาทรมานเพื่อไม่ให้มีคนสืบทอดตระกลูงั้นสิแต่ถ้าแกจับฉันมาทรมานเพื่อให้คนที่ได้ชื่อว่าพ่อของฉันเจ็บปวดใจล่ะก็ฉันบอกได้เลยว่าแกคิดผิดไอ้โง่!!!"
"จบรึยัง...."
"ไปตายซะไอเดนนรก!!!...อ.....อื้อ..."
ชานยอลกดจูบลงไปบนริมฝีปากเรียวเล็กทันทีเขาบดขยี้ริมฝีปากนั้นอย่างรุนแรงด้วยอารมณ์โมโหไม่เคยมีใครกล้าด่าเขาอย่างนี้เดนนรกงั้นเหรอ!ไปตายงั้นเหรอ!คงต้องทำให้รู้กันซักหน่อยแล้วว่าอะไรก็ตามที่ทำให้เขาคนนี้โมโหขึ้นมาจุดจบมันจะเป็นยังไง!!!!
:บยอน แบคฮยอน:
คนตัวเล็กปิดปากไม่ยอมให้อีกคนรุกลํ้าได้มากว่านี้เพราะเท่าที่โดนอยู่ตอนนี้เขาก็เจ็บระบมปากไปหมดแล้วแต่ไอคนที่จูบเขาอยู่เหมือนมันจะไม่หยุดง่ายๆ
ชานยอลปล่อยมือออกจากข้อมือของเขาแล้วส่งมันมาลูบไล้บีบขยํ้าบันท้ายเนื้อแน่นที่ไม่นุ่มเหมือนผู้หญิงแต่ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกระคายมือในแบบชายชาตรีของคนตัวเล็ก
เฮือก!!!
แบคฮยอนสดุ้งโหย่งเมื่อรู้สึกแรงขยํ้าที่บั้นท้ายของเขาด้วยความตกใจร่างเล็กจึงพยามเปร่งเสียงห้าม
"อ...อย่....า....อึก....อืมม!!..."
ร่างสูงแทรกเรียวลิ้นเข้ามาในโพลงปากของแบคฮยอนทันทีเขาตวัดลิ้นเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กช้าๆแต่ดูดดึงหนักหน่วงอยู่ในทีเขาไล่ต้อนเกี่ยวกวัดเรียวลิ้นเล็กที่พยามพลิกหนีเขาทุกครั้งเป็นเวลานานอย่างไม่รู้จักเบื่อเขาดูดกลืนเก็บเกี่ยวนํ้าเชื่อมสีใสจากคนร่างเล็กอย่างไม่รู้จรักพอยิ่งเมื่อเห็นมีบางส่วนไหลออกมาจากมุมปากของอีกคนเขาก็ตวัดลิ้นกวาดต้อนมันเข้ามาอย่างเดิม
ยิ่งเวลาผ่านไปร่างสองร่างก็ยิ่งหอบหายใจแรงขึ้นโดยเฉพาะคนร่างเล็กอย่างแบคฮยอนเขาหายใจไม่ทันในขณะจูบแบคฮยอนจึงหลับตาแน่นซึ่งมันเหมือเป็นสัญญาณอย่างดีว่าที่ทำให้ชานยอลรู้ว่าเขาควรถอนจูบออกมาก่อนที่แบคฮยอนจะขาดอากาศหายใจตายคาอกเขาไปซะก่อนร่างสูงค่อยๆถอนจูบออกมาจากริมฝีปากบวมชํ้าของคนตัวเล็กก่อนจะพรมจูบคางเรียวสวยผ่านลำคอระหงส์ดูดดุนสร้างรอยรักม่วงชํ้าเอาไว้อีกมากมายจนพอใจก่อนที่จะอดหมั่นไส้ไม่ได้กัดช่วงไหปาร้าขาวเนียนนั้นอย่างแรงจนเลือดซิบแล้วแลบลิ้นเลียเลือดสีสดกดเรียวลิ้นให้หนักลากผ่านให้คนถูกกระทำแซบเล่น
"อึก.....อ...."
"แซบเหรอ..หึ!..?"
"..ม...ไม่..."
"ก็คิดอยู่แล้วว่าคนอย่างนายคงไม่เจ็บหรอกเพราะมันคง'ด้าน'ไปทั้งตัว"
"ใช่!!ฉันมันด้านแล้วจะทำไมหึ!คนอย่างนายมีสิทธิ์ว่าคนอื่นด้วยงั้นสิอ่อ!ไม่สิอย่างแกน่ะเขาไม่เรียกว่าน่าด้านหรอกนะอย่างแกมันเข้าเครือค่ายคำว่าน่าสมเพชเสียมากกว่า!!"
แบคฮยอนกดเสียงตํ่ามันเหมือนเส้นความอดทนของเขากำลังจะขาดออกจากกันถึงเขาจะไม่ใช่คนที่หมดความอดทนได้ง่ายๆแต่ถ้าเขาสุดทนเมื่อไรล่ะก็...
"หึ!..สมเพช...น่าสมเพชงั้นเหรอ!!"
"...."
"นายคิดว่าฉันมีอะไรที่น่าสมเพชงั้นเหรอแบคฮยอน..."
"...."
"หึ!ถ้าจะว่าฉันนายก็ควรดูสภาพตัวเองซะก่อนนะ"
"...."
ราวกับสงครามประสาทขนาดย่อมผมตอบไม่โต้เขาทางด้านวาจาแต่มันเหมือนกับกลไกลในชีวิตมนุษย์ทียิ่งทำเฉยชาร่างตรงหน้ามันก็ยิ่งสึกว่า
'ไร้ตัวตน'...
 
'แต่มันคงไม่ใช่สำหรับมัน'
ยิ่งผมเงียบมันก็ยิ่งกอดรัดร่างผมไว้แน่นขึ้นไปอีกยิ่งผมทำเหมือนมันไร้ตัวตนมากเท่าไรไอ้มือไม้ของมันก็เริ่มบีบขยํ่าตามเนื้อตัวผมแรงขึ้นเลื่อยๆผมไม่ได้ตอบโต้อะไรเพียงแค่เงยหน้าขึ้นไปมองหน้ามันนิ่งๆ
ผมมองมันมันก็มองผมผมเงียบมันก็เงียบผมกับมันไม่ได้พูดจาอะไรก็แค่ยืนมองตาของอีกฝ่ายเอาไว้เพื่อค้นหาความรู้สึกที่คนตรงหน้ากำลังรู้สึกไม่รู้สิว่าตอนนี้ผมอยู่ในอารมณ์แบบไหนตอนแรกก็โกรธที่หมอนี้มันมาว่าผมแต่ในตอนนี้กับแค่มองตามันเงียบๆซะงั้นแววตาหมอนี้มันแปลกๆมันมีในสิ่งที่ผม'ไม่มี'มันเยือกเย็นอย่างทะนงมั่นคงอย่าง....แข็งแกร่ง
มันเหมือนต้องมนต์สะกดที่ไม่ว่าผมจะห้ามตัวเองยังไงผมก็ห้ามไม่ได้ความอยากรู้อยากลองมันกำลังค่อยๆครอบงํ่าจิตใจผมจน....
ร่างกายผมมันเหมือนสมองหยุดสั่งการไปชั่วขณะปลายเท้าของผมค่อยๆเขย่งขึ้นไปหาร่างสูงเองอย่างช้าๆหัวใจของผมมันเต้นแรงขึ้นเลื่อยๆอย่างตื่นเต้นผมก็แค่คิดว่าสายตาหมอนี้มันน่าอิจฉามันดูแข็งแกร่งจนผมอิจฉา....และ....หมั่นไส้....
'จนอยากแกล้งให้มันสั่นระริก'
ริมฝีปากของเราแตะกันอย่างแผ่วเบาก่อนที่ผมจะค่อยๆจูบซับริมฝีปากของหมอนี้อย่างเชื่องช้าแล้วค่อยๆขบกัดเบาๆไปตามสัญชาตญาณแล้วส่งลิ้นแทรกเข้าไปในโพร่งปากร้อนของคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบาแต่แล้วผมก็ต้องฉะงักกึกไปเพราะพึงมาสำเนียกได้ว่าแม้ผมจะเคยจูบสาวมาก่อนก็เถอะแต่ไอที่จูบน่ะมันดันเบสิคนี้สิ!!
แต่ด้วยความที่ปากเราประกบติดกันอยู่อย่างนี้หรือด้วยอะไรก็ตามก็ไม่รู้มันก็เลยทำให้ผมรับรู้ได้ว่าไอหมอนี้มัน
กำลังกระตุกยิ้มมุมปาก!!!
แต่มันคงไม่ทันล่ะพอผมดึงลิ้นกลับมาอีกฝ่ายก็แทรกลิ้นตามเข้ามาในโพล่งปากผมทันทีร่างสูงเกี่ยวกวัดดูดดึงลิ้นเล็กอย่างหนักหน่วงก่อนจะพละออกมาขบเม้มริมฝีปากเล็กเบาๆ
"...."
"...."
"ปล่อย...."
พลั่ก!!อัก!!!
ยังไม่ที่แบคฮยอนจะพูดจบคนร่างเล็กก็ถูกร่างสูงพลั่กหลังกระแทกผนังห้องนํ้าดังอักก่อนจะเดินออกไปไม่วายมีการมาสั่งเขาไว้อีก
"ฉันให้เวลานาย10นาทีถ้าฉันกลับมานายยังไม่อาบนํ้าให้เรียบร้อยนายเจอดีแน่แบคฮยอน"
ปัง!!!!!!!
เอ๊ะ!เดี๋ยวนะ!หมอนี้มันบอกให้เขาอาบนํ้าก็แสดงว่า....เฮ้ย!!เดี๋ยวดิแล้วเขาจะอาบนํ้ายังไงอะก็เขาโดนเน็กไทร์ไอ้บ้านั่นมัดอยู่
"ปารค์ ชานยอล ไอบ้าแล้วฉันจะอาบยังไงเล่าแกมัดฉันไว้ไอปารค์กับมาแก้มัดให้ฉันเดี๋ยวนี้นะโว้ย"
 
โอ้ยจิบ้าตาย!!!เก๊าขอโตดนะทุกคนคือเรื่องมีอยู่แว่อาทิตย์ที่แล้วเขาติดงานมากๆแล้วตอนนี้เขาแต่งแทบไม่ออกอ่ะมันมีจูบด้วยไงเค้าไม่ถนัดให้ภัยกันได้เนอะคิๆ\(>///<)/
***คุยเบาๆ***
ไรท์:เราเตือนไว้ก่อนแล้วนะอย่ามาซ่ากับเฮียปารค์เราบอกนายแล้วทำไมนายไม่เชื่อเราล่ะแบคเราอุส่าหวังดีอะนี่ยาทาทาได้แค่ภายนอกนะแต่ถ้าต้องทาภายในล่ะก็........>/////<
แบค:อยากตายใช่ไหมถึงได้คิดอะไรแบบนี้น่ะห๊ะ!!!!!!!!!!!แล้วไอยาทาภายนอกเนี่ยมันอะไรโดนกระทืบแค่นี้ฉันไม่ตายหรอก
ไรท์:เราไม่ได้บอกให้นายเอามันไว้ทาร่างกายซะหน่อยไม่เห็นหรอว่ายาที่เราให้มันคือไนติงเกลอะ
แบค:อะไรคือไนติงเกล
ไรท์:อ่อออ....มันเอาไว้ทาปากน่ะแบคกันปากแตกแต่ปากนายทั้งแตกทั้งบวมเจ่อจากรสจูปาจุ๊บเฮียปราค์ขนาดนี้เราว่ามันน่าจะบรรเทาอาการได้น่ะคิคิ