[ FIC EXO ] CHANBAEK : I'M WANT YOU ความต้องการ

EP:05
คอนโดตระกลูปารค์
หลังจากที่สลบไปนานพอสมควร
คนร่างเล็กก็เริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาสิ่งแรก
ที่เขารู้สึกถึงก็คืออาการปวดตรงต้น
คออย่างรุนแรง

แต่เมื่อเขาเตรียมที่จะยกมือขึ้นมา
นวดต้องต้นคอเขาก็ต้องฉะงักไปใน
ทันทีเมื่อรู้สึกถึงอะไรบ้างอย่างที่รัด
ขอมือขอเท้าเขาอยู่และคงไม่ต้องเดา
ก็รู้ว่ามันคือเชือก!!!

ฮาาา~จริงสินะบัดซบชิบ!เอาจนได้สิ
เขาถูกคนๆนั้นส่งคนไปรับจนได้สินะ
แล้วจะทำยังไงดีวะเนี่ยแผนก็ยังไม่
ได้คิด

แต่ระหว่างที่ร่างเล็กกำลังคิดหาทาง
ออกอยู่นั้นจู่เขาก็ได้ยินเสียงคนเปิด
ประตูเข้ามามันจึงทำให้เขารีบหลับตา
ลงแสร้งทำเหมือนสลบอยู่ทันที

แต่ก็ต้องแกล้งทำอยู่ได้ไม่นานเมื่อผิว
กายของร่างทั้งร่างรู้สึกได้ถึง
อุณหภูมมิของนํ้าเย็นที่ถูกสาดใส่ร่าง
เขาทันทีร่างเล็กเปิดตาขึ้นด้วยความ
ตกใจ

"เฮ้ยยยย!!!"

"หึ!"

เอ๊ะ!เสียงนี้มันไม่ใช่เสียงคนๆนั้นนิ่แต่
ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้รู้สึกเสียวสันหลัง
อย่างบอกไม่ถูก

"ไม่คิดทักทายกันหน่อยเหรอคุณ
บยอน แบคฮยอน "

"แกเป็นใคร!!!!!"

ร่างเล็กหันมาตวาดคนตัวสูงที่เรียก
ชื่อเขาเสียงกร้าวแต่ก็ต้องแปลกใจ
อีกครั้งเมื่อคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเข้าไม่
ใช่คนๆนั้นแต่เป็นผู้ชายรูปร่างสูง
ดูภูมิฐานทรงผมถูกเซ็ททรงจัดตั้ง
ให้รับกับใบหน้าอย่างดีสูทสีดำสนิท
ทั้งชุดตัดขาวอีกนิดหน่อยแต่ถ้า
ให้ดูจากสายตาคนนี้ๆกลับดูน่า
กลัวยิ่งกว่าบิดาซะอีก

พอหันไปดููข้างๆเขาก็เห็นมีกระป่อง
นํ้าตกอยู่ข้างๆผู้ชายคนนี้เลยทำให้รู้
ได้เลยว่าไอที่เขาถูกสาดนํ้เมื่อกี้นี้มัน
มาจากใครแม้จะถูกมัดอยู่แต่ใช่ว่าคน
อย่างเขาจะยอมใครง่ายๆนะ

ยิ่งคนที่ไม่รู้จรักมาเรียกชื่อจริงเขา
แล้วด้วยมันยิ่งไม่น่าไว้ใจเพราะใน
ชีวิตนี้คนที่รู้ชื่อเขามันมีไม่กี่คนและ
หนึ่งในนั้นที่เขาบอกชื่อตัวเองมันไม่มี
คนๆนี้!!!!

"เงียบ"ร่างพูดด้วยเสียงเย็น

"แกไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน!!"

"ฉันบอกให้เงียบ..."

"ฉันบอกว่า....อ๊อก!!!"

ยังพูดไม่ทันจบร่างทั้งร่างของ
แบคฮยอนก็ถูกคนตัวสูงกระชากคอ
เสื้อจนลอยวืดขึ้นมาจากพื้นแล้ว
ปล่อยหมัดอัดเข้าท้องน้อยเขาเต็มๆ
จากนั้นคนตัวสูงจึงปล่อยมือออกจาก
คอเสื้อเขาทันทีส่งผลให้ร่างของเขา
กระแทกกับพื้นอย่างแรงจนปวดไป
หมดร่วมไปถึงศีรษะที่ถูกกระแทกจน
มึนตึ๊บอีก

"แก..."

พลั่ก!!!!

เมื่อแบคฮยอนจะอ้าปากเตรียมด่า
ร่างสูงตรงหน้าเท่านั้นแหละเขาก็โดน
เท้าของคนตรงหน้ากระทืบลงมาที่
หน้าท้องอีกครั้ง

"ถ้าผมไม่ได้บอกให้คุณพูดคุณก็ไม่มี
สิทธิ์พูดคุณบยอน"

ราวกับจะยํ้าเตือนว่าคำพูดทุกคำไอ
คนที่พูดมันเอาจริงคนตรงหน้าเลยยิ่ง
เพิ่มนํ้าหนักเท้าบนหน้าท้องเขาให้กด
ทับลงมาอีก

แต่ต้องขอโทษทีเถอะเขาน่ะผู้ล่าไม่
่ใช่ผู้ถูกล่าเมื่อคิดได้ดังนั้นร่างเล็กจึง
รวบรวมแรงที่มีแล้วจึงพลิกตัวออกมา
จากการกดทับของฝ่าเท้านั้นจนร่าง
สูงเซไปนิดแล้วจึงกระตุกยิ้มใส่ร่างสูง
จำไว้ต่อให้จนตรอกจนเหมือนหมา
ผู้ล่าก็คือผู้ล่านักฆ่าอย่างเขาไม่มีวัน
ยอมให้ใครมาดูถูก

:ปารค์ ชานยอล:

รอยยิ้มของร่างเล็กทำให้อีกคนฉะงัก
ไปนิดๆแต่แล้วเขาก็ต้องเหยียดยิ้ม
ออกมาในเมื่อสมองของเขาคิดคำๆนี้
้ออก 'พยศ'

ดีนี่!!นายทำให้เกมนี้มันสนุกกว่าที่ฉัน
คิดไว้มากทีเดียวเลยล่ะแบคฮยอน!
ร่างสูงล้วงมือเข้าไปหยิบมีดพับใน
กระเป๋ากางเกงทางด้านหลังแล้วหยิบ
มันขึ้นมาถือก่อนจะย่างสามขุมเข้าไป
หาร่างเล็กที่ดูไม่กลัวกับสิ่งที่อยู่ในมือ
เขาเลยซักนิด

ปฏิกิริยาแบบนั้นของร่างเล็กมันก็ยิ่งทำ
ให้ร่างสูงเริ่มยิ่งถูกใจเข้าไปใหญ่
'หึ!เกมนี้มันสนุกสนุกซะจนเขาชักจะ
ควบคุมตัวเองไม่ไหวแล้วซิ'

ชานยอลนั่งยองๆลงข้างๆตัวคนที่มอง
เขาสายตาที่แข็งกร้าวดื้อดึงไม่ยอม
แพ้เขาค่อยยกสั่นมีดตรงส่วนปลาย
แหลมขึ้นลูบหน้าของคนตัวเล็กเบาๆ
ลากผ่านลงมาเลื่อยๆจนถึงตำแหน่ง
หัวใจ

แต่คนตรงหน้ากับมีสีหน้าเรียบเฉย
แถมออกจะท้าทายเขาเสียด้วยซํ้าไม่
มีแววของความวาดกลัวใดๆในดวงตา
คู่นี้เลย

ในขณะนั้นที่ปลายมีดของเขาหยุดที่
ตำแหน่งหัวใจของคนร่างเล็กเขาก็
ตวัดปลายมีดอย่างแผ่วเบาตัดผ่าน
ลงมาจนเชือกเส้นนั้นขาดออกกัน
ทันที

มันจึงเหมือนเป็นขู่ร่างตรงหน้าเขา
กายๆว่าถ้าคิดจะหนีลองคิดดีๆอีกทีดี
กว่านะเด็กน้อยเพราะเพียงแค่เขา
ตวัดเพียงปลายมีดตัดผ่านเชือดยัง
ขาดขนาดนี้

แล้วนับภาษาอะไรกับนายที่เพียงแค่
ขยับตัวก็อาจตายได้ทันที

"อย่าคิดหนี...เพราะนายคงรู้'ชะตากรรม'
ดีถ้านายทำมันแล้วไปไม่รอด"

"ฉันจะหนี!"

เมื่อร่างเล็กพูดจบร่างสูงจึงตัดเชือก
ตรงข้อเท้าของแบคฮยอนออกทันที
ก่อนที่จะอุ้มร่างเล็กขึ้นมาถึงแม้จะยัง
เหลืออาการพยศนิดหน่อย

ร่างเล็กก็เลิกดิ้นเมื่อเริ่มรู้ว่าดิ้นไป
มันก็ไร้ประโยชน์แถมยังทำให้เขาเจ็บ
เพิ่มขึ้นเองจากอาการชํ้าในที่โดนเขา
กระทืบเมื่อกี้อีกต่างหาก

เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเลิกดิ้น
ชานยอลจึงเอ่ยกระซิบอย่าง
เยาะเย้ยจนคนตรงหน้ามอง
เขาตาเขียวปั้ด

"ไหนล่ะคนที่จะหนีแค่ลุกนี้ยังลุกไม่
ขึ้นเลยหึ!น่าสมเพช!!!!"

"...สารเลว"

"ช้าไปนะที่ด่าฉันแบบนี้พอดีฉันเลย
ขีดจำกัดของคำๆนี้มานานแล้ว"

"...ชาติชั่ว"

แบคฮยอนด่าในขณะที่ชาลยอลเริ่ม
ออกเดินตรงมายังห้องนอนของเขา

"ส่วนคำนี้..อีกไม่ช้านายจะได้ทดสอบ
ข้อเท็จจริงของมันแน่แบคฮยอน"

"....."

"อีกอย่าง...ฉันชื่อ...."

"ไอ...กา..เอ้ย!"

"อะไร?"

ร่างสูงหยุดขาที่กำลังเดินไปยังห้อง
นอนทันทีเมื่อได้ยินอะไรแปลกๆจาก
คนที่เขากำลังอุ้มอยู่แต่เมื่อหันไปมอง
เขาก็ต้องเป็นอันแปลกใจขึ้นมาทันที
เมื่อคนข้างล่างเหยียดยิ้มออกมา
แล้วเงยหน้าขึ้นมาตะโกนใส่หน้าเขาว่า...

"ไอหูกางเอ้ย!!!"

ร่างสูงนิ่งอึ้งไปพักก่อนจะกัดฟันแน่น
ในเมื่อตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครที่จะ
วิจารณ์เรื่องหูของเขาเลยแม้แต่ซัก
คนเดียวแต่ร่างเล็กตรงหน้ากับพูด
ออกมาอย่างไม่กลัวตาย!

ร่างสูงเดินริ่วอุ้มคนตัวเล็กเข้ามาใน
ห้องนอนแล้วตรงรี่ไปในห้องนํ้าก่อน
จะปล่อยคนตัวเล็กลงกระแทกพื้น
กระเบื้องชั้นดีดังอัก

"ไอ้บ้าเอ่ยหน้าตาไม่ดี(เหรอ)แล้วยัง
บ้าพลังอีกจะปล่อยก็บอกกันดีๆดิวะ
มันเจ็บนะโว้ย!!"

"ก็เอามาทรมานไม่ได้จะเลี้ยงดูไว้
ปานดวงใจนิ่เพราะงั้นถ้าสมองนาย
มีนายก็น่าจะรู้นี้ว่าที่ฉันกระทืบนาย
เมื่อกี้เพื่อที่จะให้นายเจ็บ!"

"แต่ฉันไม่เคยทำอะไรแก!!"

"แต่ในอนาคตนายก็ทำแน่ๆล่ะ"

"ฉันจะไปทำอะไรแกวะขนาดชื่อยัง
ไม่รู้เลยหน้าตาก็พึ่งเคยเห็นแถมไม่
ยักกะจำได้ว่าเคยถูกจ้างวานให้เก็บ
แกด้วย!!!"

แบคฮยอนเริ่มโว้ยวายอย่างหงุดหงิด
เมื่อเขาทำอะไรไม่ได้ซักอย่างจะซัด
หน้าคนตรงหน้าตัวเขาเองก็ลุกไม่ขึ้น

"ไม่เคยถูกจ้างวานให้เก็บฉัน?...ยอม
รับด้วยรึไงว่าตัวเองเป็นนักฆ่า"

"ถ้าสมองแกมีแกน่าจะรู้นี้ว่าที่แกพูด
ชื่อจริงของฉันออกมาซะขนาดนั้นได้
ก็แสดงว่าป่านนี้แกก็รู้ประวัติของฉัน
หมดแล้วไงหึ!โง่รึเปล่าเนี่ย"

"อย่ามาใช้คำพูดแบบเดียวกับฉันแล้ว
ก็เลิกหลอกด่าฉันได้แล้วเพราะของ
เล่นอย่างนายสุดท้ายก็จะเป็นแค่เศษ
ขยะที่'ไร้ค่า'"

"ของเล่น!ของเล่นบ้าบออะไรของแก"

"เลิกเรียกฉันว่าแกได้แล้วนายไม่มี
สิทธิ์มาแสดงกริยาตํ่าๆกับฉันถ้าจะ
ใช้ก็ใช้กับคนในตระกลูของนาย"

"อย่ามาว่าคนในตระกลูนี้นะ!!"

"ทำไม!!!คนไร้ค่าอย่างนายสุดท้ายมันก็แค่เศษขยะไร้ค่าทางธุรกิจที่ถูกตระ
กลูปารค์ของฉันขยี้ทิ้งก็เท่านั้น"

!!!พลั่ก!!!

ไม่รู้ว่าแบคฮยอนไปเอาแรงมาจาก
ไหนหลังจากที่ชานยอลพูดจบร่าง
เล็กก็ลุกขึ้นอย่างลืมเจ็บแล้วซัดหมัด
จนเขาหน้าหัน

"คนที่ว่าคนอื่นไร้ค่าได้น่ะรู้ไว้ซะว่ามัน
ไร้ค่ายิ่งกว่าเขาซะอีก!!!!"

"...."

"และถึงแม้ฉันจะรู้ชื่อนายฉันก็คงไม่
คิดจะเอ่ยชื่อนายให้มันเสนียดปาก
ฉันหรอกเพราะคนที่มีจิตใจเลวทราม
ตํ่าช้าจนมองชีวิตของคนอื่นเป็นของ
เล่นจะฆ่าจะแกงเมื่อไหล่ก็ได้น่ะมันน่า
ขยะแขยงยิ่งกว่าเศษขยะที่เหม็นเน่า
แล้วลอยนํ้ามาเสียอีก"

"หึ!!ปากจัดดีนี้!"

"ก็ดีกว่าคนปากโสมมอย่าง..อุ๊บ!..อือ!"

แบคฮยอนยังพูดไม่ทันจบร่างสูงก็รั้ง
เอวคนตัวเล็กมาจูบอย่างรุนแรงราว
กับจะระบายความโมโหที่ร่างเล็ก
เป็นคนก่อให้เกิดอย่างบ้าคลั่ง
เมื่อเขาพยามที่จะแทรกลิ้นเข้าไปใน
โพล่งปากเล็กแต่แบคฮยอนกับไม่
ยอมเปิดปากชานยอลจึงใช้ฟันคมกัด
ลิมฝีปากล่างของคนตัวเล็กอย่างแรง
จนคนตัวเล็กเผลอร้องออกมาเขาจึง
แทรกลิ้นเขาไปในโพล่งปากของร่าง
เล็ก

ดูดดึงลิ้นเล็กอย่างแรงเป็นการสั่งสอน
แต่นอกเหนือจากการสั่งสอนมันก็ดูจะ
ผิดพลาดอย่างมหันต์ที่เขาจูบคนๆนี้
เพราะดูจากการหายใจในขณะจูบ
แล้วชัวร์เลยจูบไม่เป็นชัวร์ๆ

แต่แล้วการจูบราวกับเด็กอ่อนหัดของ
หมอนี้มันก็เริ่มทำพิษเพราะมันกำลัง
ทำให้สัญชาติญาณดิบของเขามัน
เริ่มหิวโหยขึ้นมาจนรู้สึกเหมือนว่า...

'ยิ่งจูบก็ยิ่งคลั่งไค้ล'

'ยิ่งได้กลืนกินมากเท่าไรก็ยิ่งต้องการ!'

เขาจูบคนร่างเล็กจนเริ่มขาดอากาศ
หายใจเขาจึงค่อยๆพละออกช้าๆ
แต่เมื่อเริ่มตระหนักถึงเหตุผลที่เขา
จูบปิดปากแบคฮยอนขึ้นมาได้เสียง
ทุ้มตํ่าจึงบอกสิ่งที่เขาต้องการให้ร่าง
เล็กรู้ออกมา

"จำไว้ให้ดีว่าต่อไปนี้ ปารค์ ชานยอล
ประธานบริษัทปารค์ซีคอปเปอร์เรชั่น
ศัตรูทางธุรกิจอันดับหนึ่งของบริษัท
บยอนคอปเปอร์เรชั่นคือเจ้าของของ
นาย บยอน แบคฮยอน "

แล้วร่างสูงก็เดินออกมาจากตรงนั่น
โดยทิ้งระบิดลูกใหญ่ไว้ให้คนในห้อง
นํ้าอย่างเจ็บแสบก่อนจะนำโซ่มา
คล่องล็อกประตูเอาไว้

"ถ้าคิดว่าหนีออกจากเกมของฉันได้ก็
ลองดู!!!!!"

อาาาา~มันไม่ค่อยแรงเลยใช่ไหมล่ะ
อย่าว่ากันนะบอกเลยฉากนี้แต่งยาก
มากไรท์ว่าชานยอลดูไม่ค่อยชั่วเนอะ
ก็ทำไงได้ล่ะฟิคเรื่องนี้มันไม่มีพล๊อต
นี้นาแต่งตามอารมณ์ล้วนๆเลยสปอย
ไม่ได้เลยเฮ้อออเสียดายเนอะไว้เจอ
กันตอนหน้านะ

ถ้าเม้นได้เม้นไว้เค้าอยากรู้ว่าแต่งเป็น
ไงบ้าง

เน้นยํ้าอีกทีเรานี่ไรท์มือใหม่หัดแต่ง
นะค่ะเป็นกำลังใจให้ด้วยนะ>_<