[ FIC EXO ] CHANBAEK : I'M WANT YOU ความต้องการ

EP:07

*อ่านท็อคกันด้วยนะเตงจะได้หายสงสัยค่ะ*

หลังจากที่ตะโกนแหกปากเรียกหมอ
นั้นอยู่นานสองนานแล้วไม่ทีท่าว่ามามัน
จะกลับมาแก้มัดให้เขาซักทีเขาก็เลย
หยุดปากแล้วกลับมานั่งคิดอะไรไป
เลื่อยเปื่อย

ในความรู้สึกของผมตอนนี้มันผมคิด
ว่าสถานการณ์ตอนนี้มันเป็นอะไรที่น่า
ปวดหัวสุดๆสำหรับ บยอน แบคฮยอน
คนนี้เลยผมไม่ค่อยซีเรียทไอเรื่องตัว
เหนียวซักเท่าไรหรอกนะอดข้าวอด
อาหารผมก็ผ่านมันมาหมดล่ะเพราะ
วินาทีที่ต้องฆ่าคนจริงๆผมไม่มีเวลา
มาอาบนํ้ากินข้าวอยู่หรอกนะ

เพราะมันเป็นวินาทีแห่ง...ชีวิต...สินะ
แต่จะว่าไปแล้ว....

ในตอนนั้นครั้งแรกที่ผมหนีจากตระ
กลูบยอนมาผมคิดว่าอีกไม่นานผม
อาจไม่รอดอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าผม
อาจตายก็ได้แต่ไม่รู้เหมือนกันมัน
เหมือนสรรค์เป็นใจที่ทำให้ผมได้เจอ
เพื่อนคนแรก....ในชีวิต.....

จาง อี้ชิง ที่ใครต่างยอมสยบในอิธิพล
มืดของเข้าในปัจจุบันแต่จะมีใครรู้
บ้างไหมว่าคนๆนี้มีจุดเริ่มต้นของ
ความยิ่งใหญ่มาจากอะไร
คนอื่นไม่รู้แต่ผมกลับรู้ว่าอิทธิพลของ
เขามันมาจาก....ความตาย

ในวันนั้นเป็นวันที่ฝนตกหนักอย่างบ้า
คลั่งมันเป็นวันที่ผมกลัวที่สุดกลัวว่า
คนตรงที่ห่างกันเพียงแค่ไม่กี่ก้าวจะ
ตายไปต่อหน้าผม

เขายืนอยู่กลางถนนในขณะที่รถสิบ
ล้อคันใหญ่วิ่งมาด้วยความเร็วที่น่า
กลัวมันเหมือนกับเวลานะช่วงนั่นหยุด
ไปแต่ทำไมขาผมมันถึง...ไม่หยุดวิ่ง
ราวกลับความหลังเก่าย้อนกลับเข้า
มาภาพของคุณนายบยอนที่เลือด
ไหลออกมาจากมุมปากกำลังส่งยิ้มให้
กับเขามันเป็นยิ้มที่เขาจำได้ดียิ้มสุด
ท้ายก่อนที่คนที่เขารักที่สุดในชีวิตจะ....'จากไป'

!!!!!ปี๊นนนนนนนนน!!!!!

'ม้ายยยยย!!!!!!!!'

หมับ!!!พลั่ก!!!!ตุบ!!!!!

แบคฮยอนวิ่งเข้าไปหาเด็กคนนั้น
ก่อนจะกระชากมากอดแล้วพลั่ก
ให้ล้มกลิ้งพ้นรัศมีรถสิบล้อคันนั้น
ทั้งคู่กลิ้งมาหลังกระแทกกับฟุทบาต
หลังจากช่วยชีวิตเด็กผู้ชายคนนั้นไว้
ได้แบคฮยอนก็ค่อยๆพยุงตัวเองขึ้น
อย่างทุลักทุเลและเมื่ออีกคนเห็นเขา
รุกก็รุกตาม

'นายมาช่วยฉันไว้ทำ.....'

เพี๊ยะ!!!!

'นี้นาย....'

เพี๊ยะ!!!!!

'นายคิดว่าความตายมันเป็นเรื่องล้อ
เล่นเหรอห๊ะ...ฮึก....อึก....'

'อ....อึก....นายไม่เป็นฉันนายไม่เข้า
ใจหรอกว่าการอยู่อย่างนี้มันทรมาน
ขนาดไหน'

'ใช่!ฉันไม่เข้าใจ...ฮึก..ทำไม..ทำไม..
ทุกคนถึงต้องมาอยากตายต่อฉัน!!!'

'...ฮึก....อึก...'

'อ...อึก...ร้องซะให้พอร้องได้..อ...อ่อนแอได้...ต...แต่อย่าตายนะ'

'น..นายเป็น...อึก...คนดีจัง'

'ถ้าคิดว่าฉัน....ป....เป็นคนดี....ฮึก....ก็มีชีวิตต่อไปสิ'

'....'

'....'

'แล้วฉันจะมีชีวิต..อึก...อยู่ไป...เพื่อ...
ใครล่ะ'

'....'

'....'

'..พ..เพื่อ...น..'

'...?...'

'เพื่อน'

'อะไร?'

'อยู่เพื่อเพื่อน'

'....'

'ก..ก็...พ....เพื่อนขอไม่ได้รึไงวะ'

'ฮึก...เพื่อนเหรอ?'

'เออก็เพื่อนน่ะสิเพื่อนร่วมเป็นร่วม

ตาย...ตลอดไป'

'....'

'ถ้าฉันไม่บอกให้ตายก็ห้ามตาย'

'....'

'ถ้าแกทุกข์ไม่ว่าแกจะอยู่ที่ไหนฉันจะไปหาแก'

'ถ้าแกเจ็บ...ไม่ว่าใครที่ทำแกเจ็บฉัน
จะทำให้มันเจ็บยิ่งกว่าแก'

'สรุป....เพื่อนสินะ...ฮึ...ฮึก...ฮ่าๆๆ'

'บ้ารึเปล่าวะหัวเราะทั้งนํ้าตาฮ่าๆๆ'
'เออวะ...อึก...ฮ่าๆๆ'

ตั้งแต่ตอนนั้นผมก็เป็นเพื่อนกับมัน
ตลอดมาก็เลยกลายเป็นว่าไม่ว่าผม
จะทำอะไรอี้มันก็จะค่อยอยู่ข้างผม
เสมอมาโดยตลอดโดยที่มันอยู่เพื่อ
ผมและผมก็อยู่เพื่อคงไว้ซึ่งชีวิตของมัน

3 เดือนผ่านไป

หลังจากที่ผมหลบซ้อนตัวอยู่นานใน
ย่านชานเมืองโดยที่ๆผมอาศัยอยู่มัน
เป็นบ้านเก่าของอาอี้พวกผมก็เริ่ม
ออกหางานทำในที่ใกล้ๆแถวนั้น
ีวันหนึ่งผมกับมันลองไปสมัคงานเป็น
เด็กแจกไพ่ในบ่อนคาสิโนเถื่อน

เมื่อเขารับทำงานแล้วพวกผมก็เริ่ม
เรียนรู้เก็บเกี่ยวประสบกาณ์ในการเล่น
แล้วเอาเงินที่เก็บมาลงเล่นที่คาสิโน
อื่นบ้างปรากฎว่าวันนั้นมันดวงดีหรือ
เดาทางเกมได้ก็ไม่รู้ผมเลยเล่นกันมา
ได้เยอะอยู่พอตัว

หลังจากนั้นพวกผมเริ่มออกเล่นตาม
คาสิโนต่างๆมากมายอยู่หลายเดือนพอ
ที่จะทำอะไรได้ง่ายขึ้นแล้วจากนั้น
พวกผมก็หนีมาอยู่ที่ต่างประเทศแล้ว
ผมก็ได้รู้จักกับลู่ฮานที่นั้น

ที่น่าแปลกกว่านั้นคือตอนนั้นผม
พึ่งรู้ว่าอี้มันเป็นคนจีนนี้สิเป็นเพื่อน
กันมาตั้งนานมารู้ว่ามันคนจีนก็ตอน
ที่มันคุยภาษาบ้านเกิดกับลู่ฮานเนี่ยแหละ

"เฮ้อ~คิดถึงแกวะ"

ผมหลับตาลงอย่างเหนื่อยๆแล้วอีก
อย่างตอนนี้ก็คงดึกมากแล้วด้วยงั้น
ขอหลับซักงีบล่ะกัน

"นายกำลังคิดถึงใครไม่ทราบ?"

เฮือก!!!แบคฮยอนสดุ้งตื่นเบิกตา
โพล่งทันทีที่ได้ยินเสียงของร่างสูง
ที่ไม่รู้ว่าเดินมาตั้งแต่เมื่อไร

"แก!!!"

"กรุณาเรียกฉันใหม่ฉันมีชื่อแล้วนี่ทำ
ไมนายถึงยังไม่อาบนํ้า!"

"ให้ฉันอาบนํ้า..เหอะ!...คิดได้เนอะ!"

"ทำไม?"

"แกมัดฉันไว้แล้วฉันจะอาบยังไง!"

"ก็ไม่ต้องทอดเสื้อผ้าอาบๆมันยังงั้น
แหละเดี๋ยวก็ต้องนอนในห้องนํ้าอยู่ดี"

"แล้วแกจะให้ฉันอาบไปทำไมวะถ้าให้
อาบยังงั้นนะสู้ให้ฉันไม่ต้องอาบเลย
ซะยังดีซะกว่าอีก!!!"

"จะเอาอย่างนั้นก็ได้!"

"แก!!!"

"จะอาบไม่อาบ?"

"ไม่!!!"

"งั้นก็ดีนายไม่อยากอาบแต่...ฉันสั่ง
ก่อนหน้าที่จะออกไปให้นายอาบ
เพราะฉะนั้นนายก็ต้องอาบ!!"

"แล้วจะถามทำป้าอะไรวะ!"

"ไม่มีเหตุผล!"

ฟังคำตอบมันแล้วรู้สึกเท้ามันสั่น
อยากจะลั่นใส่หน้ามันซักทีถ้าไม่
ติดว่าถูกมัดอยู่คงได้รู้ซักตั้ง

"อาบนํ้าซะถ้าฉันกลับมายังไม่เห็น
นายอาบนํ้าฉันจะจับนายอาบเอง"

ว่าจบร่างสูงก็เดินเข้ามานั่งยองๆข้าง
หน้าเขาก่อนจะโน้มตัวมาหาเขาเอือม
มือมาแก้มัดออกให้เขา

"เร็วๆล่ะ!"

พอแก้มัดเสร็จชานยอลก็เดินออกไป
คนร่างเล็กจึงเริ่มที่จะทำธุระของตน
เองบ้างจนเสร็จเขาจึงใส่เสื้อผ้าชุด
เดิมแล้วเดินออกมาหยุดอยู่ตรงหน้า
ประตู

แบคฮยอนยืนลังเลอยู่ซักพักว่าเขา
จะเปิดไปเลยดีไหมก่อนที่เขาจะ
ตัดสินใจยื่นมือออกไปจับลูกบิดไว้
แต่ไม่ทันที่จะเปิดออกไปไอตาปารค์
มันก็เปิดเข้ามาซะก่อนจนเขาต้อง
รีบชักมือกลับอย่างรวดเร็ว

"ทำไมไม่อาบนํ้า!!!!"

"ไม่อาบบ้านแกสิฉันอาบแล้ว!!!"

"แล้วทำไม....."

"ถ้าแกใช้สมองอันชาญฉลาดที่มีอยู่
น้อยนิดของแกคิดและไตรตรองซัก
นิดแกจะรู้เองได้ทันทีว่าฉันไม่มีชุด
เปลี่ยนโว้ย!!!!!"

"ปากดี!"

"ขอบคุณไอปากเสีย!"

"หุบปากของนายซะ!!!แล้วก็ไปทำกับ
ข้าวได้แล้วฉันหิว"

"ห๊ะ!!!ทำกับข้าว"

"นี้อย่าบอกนะว่านายดีแต่ปากจริงๆ
เลยทำกับข้าวไม่เป็น?"

"บ้านแกสิฉันทำเป็นโว้ย!!"

"ถ้านายใช้สมองอันชาญฉลาด
ที่มีอยู่น้อยนิดของนายคิดและ
ไตรตรองซะนิดนายก็น่าจะรู้ว่า
ที่นี้ไม่ใช่บ้านฉันจริงๆ"

"ฮึ่ย!!!แก!!"

"ไปทำกับข้าว...."

"แก๊!!!!"

"อ่อ!แล้วก็อย่าเผลอคิดล่ะว่าฉันจะ
ปลํ้านายเพราะมันคงเป็นไปไม่หรอก
ที่ฉันจะเอาผู้ชายทำเมียถ้าให้พูดแบบ
เคลียร์ๆมันน่าขยะแขยงวะแล้วยิ่ง
ปากจัดๆอย่านายได้ไปคงซวยตาย
ตลอดชีวิตวะรับไม่ได้จริงๆ!"

"ทำเหมือนตัวเองวิเศษตายแหละฉันก็
ขยะแขยงแกเหมือนกันแหละน่าไม่สิ
เผลอๆฉันจะเกลียดแกมากกว่าด้วย
ซํ้าไปไอ้หูกาง"

"20"

"อะไร?"

"15"

"อะไรของแกเนี่ยห๊ะไอหูกาง"

"หึ!10โทษฐานที่นายว่าฉันนายมีเวลา
ทำกับข้าวแค่10นาทีเท่านั้นถ้าทำไม่
เสร็จหรือไม่อร่อยนายเจอดีแน่!!"

"ไอ้บ้าเอ่ยคิดว่าฉันจะกลัวรึไงห๊ะ"

"ถ้าภายใน10นาทีนายยังทำกับข้าว
ไม่เสร็จฉันจะจูบนายจนกว่าปากนาย
จะเปลื่อย!!!!"

"เฮ้ยไหนแกบอกว่าขยะแขยงฉันไงวะ
แล้วจูบหาป้าแกเหรอ!!!!"

"ใช่ฉันขยะแขยงคนตระกลูนาย
รวมทั้งนายด้วยรู้ไว้ซะแต่ก็อย่าง
ที่ว่าเพราะขยะแขยงคนอย่างนาย
ฉันถึงต้องทำอะไรที่นายเกลียด
ยิ่งนายเกลียดฉันยิ่งทำแม้ฉันจะ
ไม่อยากเข้าใกล้คนอย่างนายก็ตาม
เพราะฉะนั้นนายรู้เหตุผลแล้วนิ่ก็ไป
ทำอาหารซะทีซิ!!"

"ฮึ่ย!!!ฉันไม่ใช่ทาสของแกนะไอ้...."

"หรือจะลอง?"

ชานยอลพูดแค่นั้นร่างเล็กก็เดินกระ
ฟัดกระเฟียดออกมาที่หลังเคาเตอร์ที่
เป็นห้องครัวเล็กทันที

ตอนนี้แบคฮยอนอยากจะฆ่าหมอนั้น
สุดๆถ้ามันจะเตะจะต่อยเขานะเขาจะ
ไม่คิดอยากด่ามันเลยซักคำถ้าจะถาม
ว่าเพราะอะไรบอกได้เลยว่าเขาคนนี้
แมนทั้งแท่งเรื่องต่อยตีฆ่ากันจนเกือบตาย
มันยังดูมีศักดิ์ศรีซะกว่าการที่เขาถูกมันจูบอะ

ถ้าไม่ติดว่าเขานึกอะไรสนุกๆได้ซะ
ก่อน'หึ!เดี๋ยวจะจัดเต็มให้เลยอยาก
กินดีนักใช่ไหมอาหารเนี่ย'

ร่างบางเริ่มจากการมองหาส่วนผสม
อยู่ซักพักก่อนจะหยิบมารวมกันแล้ว
ลงมือทำทันทีเมื่อตัวเขาเองก็แทบจะ
อดใจไม่ไหวอยากให้เรื่องสนุกมันเกิด
ไวๆซะเหลือเกิน!

แต่!!!!!!!!!

แต่แล้ว!!!!!!!

แต่แล้ว!!!!!!เขาก็ลืมนึกไปว่าอิปารค์
มันเจ้าเล่ห์ยิ่งกว่าเขาซะอีกเพราะ
ฉะนั้นอิ'ต็อกโบกี้มหาภัย'เลยต้อง
ผ่านลำไส้ของเขาก่อนมันถึงจะยอม
กินต้นเหตุมาจากความสนุกแท้ๆเลย
กุ!!!!!!!

์
:ปารค์ ชานยอล:

ตอนนี้ผมกำลังนั่งจ้องตากับร่างเล็ก
ตรงหน้าอย่างแบคฮยอนอยู่เพราะ
อะไรรู้ไหมครับเพราะผมสั่งเขาให้
ไปทำอาหารซึ่งแปลว่าของที่ทานได้
แต่ผมก็คิดอยู่แล้วล่ะว่าเขาคงจะชอบ
ตีความความหมายคำสั่งผมผิดเลยทำ
อาหารที่ทานไม่ได้มาแทน

"กินซะ"

"อะไร"

"ไอของที่อยู่ตรงหน้านายนั่นน่ะ"

"แต่ฉันทำมาให้นาย..."

"แล้วมันกินได้ไหมล่ะ"

"ได้อยู่แล้วมันก็แค่ต็อกโบกี้"

"งั้นก็กินซะสิ"

"แต่ฉันอิ่มแล้ว!"

"อิ่ม?"

"ใช่!ฉันอิ่มแล้วจะทำไมไม่ทราบ"

"เปล่า!ฉันไม่ยักกะจำได้ว่าฉันให้นาย
กินข้าวตอนมาที่นี่ตั้งแต่ไหร่นะ"

"ก็ฉันบอกว่าอิ่มแล้วก็คืออิ่ม!"

"แต่ฉันบอกให้นายกินนายก็ต้องกิน!"

"...."

"กินซะ!!!"

"อ....อึก...."

"จะกินดีๆหรือต้องให้ฉันใช้วิธีจับยัด"

"...."

"1"

"...!!..."

"2"

"!!!!!"

:บยอน แบคฮยอน:

"นายจะ...."

"ไม่ต้อง!ฉันกินเอง"

แบคฮยอนตะโกนออกไปทันทีที่เลข
ใกล้หมดลงยังไงซะเขากินเองแค่คำ
เดียวก็ดีกว่าเสียฟรอมยอมรับผิดล่ะ
น่ะ'แค่คำเดียวคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง'
เขาทนได้อยู่แล้วแค่นํ้าปลาครึ่งขวด
สบายๆ!!

แบคฮยอนยืนมืออกไปจับตะเกียบ
ด้วยท่าทางปกติเหมือนเขาไม่ได้ทำ
อะไรผิดและเขาก็กินมันได้อยู่แล้ว

'แม้มันจะกินไม่ได้ก็เถอะ'

เขาคีบมันขึ้นมาก่อนจะนำมันเข้าปาก
หน้าตายอย่างไร้พิรุทแต่เพียงแค่
เรียวลิ้นสำผัสรสชาติแห่งท้องทะเล
เกาหลีก็ประจรักแก่เขาทันทีเค็มดี
รสชาดนี้นํ้าปลาแท้

คิดได้เพียงเท่านั้นร่างกายของเขามัน
ก็พุ่งมาเหนือสมองทันทีและมันก็คง
เหนือจริงๆเพราะตอนนี้ไอของที่มัน
เคยอยู่ในปากเขาก่อนหน้านี้ก็ลอย
ขว้างเหนือหัวเขาไปตกที่.......

"ไอ้เตี้ย!!!!!"

...หน้าไอหูกางตรงหน้าเขาเป๊ะๆ!!!!

 

อาาาา~จบไปอีกแล้วหนึ่งตอนนะค่ะ
ช่วงนี้ไรท์ยุ่งมากเลยค่ะต้องเขาใจ
กันนิดนุงเนอะเหนื่อยมากๆเลยอยากให้มี
คนคอมเม้นบ้างจังมันท้อนะค่ะเนี่ยแต่
ก็นะไรท์จะสู้ๆเพื่อทุกคนนะค่ะ>~<
แต่ช่วงนี้รู้สึกอิพี่ปารค์เราออกมาน้อย
ด้วยแหละเนอะแต่ไงไรท์จะให้พี่แก
พยามบรรยายให้มากขึ้นล่ะกันนะคะ

***ไขข้อสงสัยไรท์ออกทะเลไหม?????***

ถ้าทุกคนสงสัยทำไมอิพี่ปารค์ตอนแรกดู
เย็นชาตอนหลังๆมาถึงพูดมากจนไฟ
แล่บแล้วล่ะก็บอกได้เลยว่าพี่มันตอนอยู่
กับแบคกับตอนอยู่ที่ทำงานมันต่างกัน
ค่ะบอกเลย!!!เอาง่ายๆเลยนะค่ะตอนอยูบริษัท
มันก็คงไม่มีพนังงานของปารค์คอปเปอร์เรชั่น
คนไหนกล้าด่าพี่แกว่าไอ้หูกางต่อหน้าต่อตาพี่
แกให้พี่แกปรี๊ดขึ้นมาจัดหรอกค่ะจริงไหมค่ะ
แถม'พี่แกก็ไม่ค่อยชอบคนตระกูลบยอนเป็น
ทุนเดิมอยู่แล้วด้วยอะเนาะยิ่งเจอคนของฝั่ง
นั้นมาด่าสิ่งที่อยู่บนตัวเราด้วยแล้วเป็นใคร
ใครก็ปรี๊ดอะนะคะเขาใจฟิวพี่แกนิดนุงนะ'

"เจอคำผิดบอกไรท์ด้วยนะค่ะ"