[ FIC EXO ] CHANBAEK : I'M WANT YOU ความต้องการ

EP:06

ปัง!ปัง!ปัง!

"ปล่อยฉันออกไปนะไอบ้า"

ตอนนี้แบคฮยอนกําลังหงุดหงิดสุดๆ
หลังจากไอ้บ้าที่ขังเขาไว้ออกไปเมื่อ
ช่วงคํ่าตอนนี้เวลามันก็ล่วงเลยมานาน
แล้วและเขาก็ยังคิดหาทางหนีออกไป
จากที่นี้ไม่ได้ซักที

ด้วยความโมโหเขาจึงระบายมันด้วยทุบ
ประตูแล้วตะโกนเสียงดังลั้นให้มัน
รู้กันไปถ้าใช้เล่ห์กลใส่หมอนี้ไม่ได้
เขาก็จะอารวาทให้ตายกันไปข้าง

"ปล่อยฉันออกไปเดียวนี้นะ!!!ถ้าแก
ไม่อยากตาย"

"...."

"ได้!!!แกจะลองของกับฉันใช่ไหม!!!"

"...."

"หึ!"

"...."

คนตัวเล็กถอยห่างออกมาจากประตู
หลายก้าวก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก
และเมื่อคิดว่าพร้อมแล้วเขาจึง...

"ไอ้ม้ามตับเป็ด!!!!"

"...."

"ไอ้เห็ดขี้ไก่"

"...."

"ไอ้ไหปลาร้าแห้งหอยแคลงยังเดิน
แซงหน้าไอหน้าหมาตาถั่วไอชั่วข้าม
ชาติไอกระดาษเช็ด-ูด!!!!!!!"

"...."

"ไปตายซะไอหูกาง!!!!"

ปัง!!!!!!

จู่ๆประตูก็เกิดสั่นสะเทือนจนเกิดเสียง
ดังออกมาโดยไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามัน
เกิดมาจากการกระทำของอีกคนที่อยู่
อีกฟากของประตูบานนี้

"หุบปากซะ!!!"

"ไม่หุบจะทำไมแกจะทำอะไรฉันได้ห๊ะ
ไอหูกางลางลิงโด่วแน่จริงก็เปิดประตู
มาสู้กันตัวต่อตัวดิวะไอ้อ่อนเอ๊ย"

ปัง!

ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออกอย่างแรง
โดยเจ้าของห้องที่มาพร้อมกับสายตา
เยือกเย็นซะจนแบคฮยอนเริ่มหวั่นใจ
เพราะจริงๆทุกสิ่งที่เขาทำไปเพียง
เพื่อให้คนตรงหน้าโมโหจนขาดสติ
แล้วเข้ามาซัดเขา

ถ้าในระยะประชิดอย่างนั้นล่ะก็เขาก็
ยังพอมีความหวังที่จะรอดถ้าเขา
มารถซัดหมอนี้จนหมอบได้และแค่
การต่อสู้ให้อีกฝ่ายเกือบปางตายมัน
คงไม่คนามือเขาเท่าไรหรอกเพราะ
เขาผ่านมันมาเยอะ

แล้วยิ่งพวกลูกน้องกระจอกๆของหมอ
นี้เขาก็จัดให้ได้สบายๆเพราะตอนนี้
ไอริทธิ์ยาสลบที่ทำให้แรงเขาหายไป
ครึ่งๆต่อครึ่งมันหมดไปแล้ว
แต่ปัญหาคือ....

"ถ้านายจะซัดฉันน่ะมันง่ายแต่ถ้าคิด
ว่าฉันจะหลงกลเข้าไปซัดนายง่ายๆ
โดยไม่ทันป้องกันตัวเองน่ะฉันว่ามัน
ไม่ง่ายอย่างที่คิดนะ"

"...."

เขาอยากตอบโต้เขาอยากด่าหมอนี้
ออกไปให้ใจหายทรามแต่มันทำไม่ได้
เพราะเพียงแค่สบตามันราวกับเวลา
มันได้ตายจากโลกของเขาไปแล้วทุก
สิ่งทุกอย่างมันหยุดเคลื่อนไหวไป
หมดหรือแม้แต่ตัวเขาเอง..แต่มันคง
ไม่ใช่กับคนตรงหน้าที่ค่อยๆก้าวเข้า
มาหาเขา

:ปารค์ ชานยอล:

"นายประเมินฉันตํ่าไปรู้ไหม
แบคฮยอนทุกสิ่งทุกอย่างที่
นายคิดฉันดูมันออกแต่มันก็
น่าแปลกอีกแหละนะที่นาย
กับ...ดูเกมฉันไม่ออก"

ผมเหยียดอย่างสะใจแต่คนที่โดนผม
เหยียดยิ้มใส่ยังไงก็รู้อยู่ดีว่ารอยยิ้มนี้
มันคือการสมเพชในตัวเขา!!

พลั่ก!!!

หมับ!!!

เมื่อผมเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาเขา
ก็สวนหมัดใส่ผมทันทีแต่โทษทีเถอะ
ผมบอกแล้วว่าผมรู้ทันเขาผมจึงเอา
มือออกไปจับข้อมือของอีกฝ่ายไว้
แน่นบิดไพล่หลังเอาไว้แต่ก็ไม่วายมี
หมัดที่สองมาอีกผมเลยจับไพล่หลัง
อีก

ผมดึงแบคฮยอนเข้ามากอดรัดไว้
แน่นแล้วจับข้อมือของอีกคนไว้ด้วย
มือเพียงข้างเดียวแล้วดึงเน็กไทร์ออก
มามัดข้อมือของคนตัวเล็กไว้

"ทำไม่ดิ้นอีกล่ะ!ด่าอีกสิ!แต่คราวนี้ด่า
ให้เจ็บนะเพราะถ้านายด่าฉันไม่เจ็บ
ล่ะก็...."

"ทำไม!!คนอย่างแกจะทำอะไรฉันได้
ห๊ะหึ!แกมันน่าสมเพชยิ่งกว่าฉันอีก
ปารค์ชานยอลแกทำอะไรคนๆนั้นไม่
ได้สุดท้ายแกเลยจับฉันมาทรมาน
เพื่อไม่ให้มีคนสืบทอดตระกลูงั้นสิแต่
ถ้าแกจับฉันมาทรมานเพื่อให้คนที่ได้
ชื่อว่าพ่อของฉันเจ็บปวดใจล่ะก็ฉัน
บอกได้เลยว่าแกคิดผิดไอ้โง่!!!"

"จบรึยัง...."

"ไปตายซะไอเดนนรก!!!...อ.....อื้อ..."

ชานยอลกดจูบลงไปบนริมฝีปาก
เรียวเล็กทันทีเขาบดขยี้ริมฝีปากนั้น
อย่างรุนแรงด้วยอารมณ์โมโหไม่เคย
มีใครกล้าด่าเขาอย่างนี้เดนนรกงั้น
เหรอ!ไปตายงั้นเหรอ!คงต้องทำให้รู้
กันซักหน่อยแล้วว่าอะไรก็ตามที่ทำให้
เขาคนนี้โมโหขึ้นมาจุดจบมันจะเป็น
ยังไง!!!!

:บยอน แบคฮยอน:

คนตัวเล็กปิดปากไม่ยอมให้อีกคนรุกลํ้าได้มากว่านี้เพราะเท่าที่โดนอยู่ตอนนี้เขาก็เจ็บระบมปากไปหมดแล้วแต่ไอคนที่จูบเขาอยู่
เหมือนมันจะไม่หยุดง่ายๆ

ชานยอลปล่อยมือออกจากข้อมือ
ของเขาแล้วส่งมันมาลูบไล้บีบขยํ้าบัน
ท้ายเนื้อแน่นที่ไม่นุ่มเหมือนผู้หญิง
แต่ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกระคายมือในแบบ
ชายชาตรีของคนตัวเล็ก

เฮือก!!!

แบคฮยอนสดุ้งโหย่งเมื่อรู้สึกแรงขยํ้าที่บั้นท้ายของเขาด้วยความตกใจร่างเล็กจึงพยามเปร่งเสียงห้าม

"อ...อย่....า....อึก....อืมม!!..."

ร่างสูงแทรกเรียวลิ้นเข้ามาในโพลง
ปากของแบคฮยอนทันทีเขาตวัดลิ้น
เกี่ยวพันกับลิ้นเล็กช้าๆแต่ดูดดึงหนัก
หน่วงอยู่ในทีเขาไล่ต้อนเกี่ยวกวัด
เรียวลิ้นเล็กที่พยามพลิกหนีเขาทุก
ครั้งเป็นเวลานานอย่างไม่รู้จักเบื่อ
เขาดูดกลืนเก็บเกี่ยวนํ้าเชื่อมสีใสจาก
คนร่างเล็กอย่างไม่รู้จรักพอยิ่งเมื่อ
เห็นมีบางส่วนไหลออกมาจากมุมปาก
ของอีกคนเขาก็ตวัดลิ้นกวาดต้อนมัน
เข้ามาอย่างเดิม

ยิ่งเวลาผ่านไปร่างสองร่างก็ยิ่งหอบ
หายใจแรงขึ้นโดยเฉพาะคนร่างเล็ก
อย่างแบคฮยอนเขาหายใจไม่ทันใน
ขณะจูบแบคฮยอนจึงหลับตาแน่นซึ่ง
มันเหมือเป็นสัญญาณอย่างดีว่าที่ทำ
ให้ชานยอลรู้ว่าเขาควรถอนจูบออก
มาก่อนที่แบคฮยอนจะขาดอากาศ
หายใจตายคาอกเขาไปซะก่อน
ร่างสูงค่อยๆถอนจูบออกมาจากริมฝีปาก
บวมชํ้าของคนตัวเล็กก่อนจะพรมจูบ
คางเรียวสวยผ่านลำคอระหงส์ดูดดุน
สร้างรอยรักม่วงชํ้าเอาไว้อีกมากมาย
จนพอใจก่อนที่จะอดหมั่นไส้ไม่ได้กัด
ช่วงไหปาร้าขาวเนียนนั้นอย่างแรงจน
เลือดซิบแล้วแลบลิ้นเลียเลือดสีสด
กดเรียวลิ้นให้หนักลากผ่านให้คนถูก
กระทำแซบเล่น

"อึก.....อ...."

"แซบเหรอ..หึ!..?"

"..ม...ไม่..."

"ก็คิดอยู่แล้วว่าคนอย่างนายคงไม่
เจ็บหรอกเพราะมันคง'ด้าน'ไปทั้งตัว"

"ใช่!!ฉันมันด้านแล้วจะทำไมหึ!คน
อย่างนายมีสิทธิ์ว่าคนอื่นด้วยงั้นสิอ่อ!
ไม่สิอย่างแกน่ะเขาไม่เรียกว่าน่าด้าน
หรอกนะอย่างแกมันเข้าเครือค่ายคำ
ว่าน่าสมเพชเสียมากกว่า!!"

แบคฮยอนกดเสียงตํ่ามันเหมือนเส้น
ความอดทนของเขากำลังจะขาดออก
จากกันถึงเขาจะไม่ใช่คนที่หมดความ
อดทนได้ง่ายๆแต่ถ้าเขาสุดทนเมื่อไร
ล่ะก็...

"หึ!..สมเพช...น่าสมเพชงั้นเหรอ!!"

"...."

"นายคิดว่าฉันมีอะไรที่น่าสมเพชงั้น
เหรอแบคฮยอน..."

"...."

"หึ!ถ้าจะว่าฉันนายก็ควรดูสภาพตัว
เองซะก่อนนะ"

"...."

ราวกับสงครามประสาทขนาดย่อม
ผมตอบไม่โต้เขาทางด้านวาจาแต่มัน
เหมือนกับกลไกลในชีวิตมนุษย์ทียิ่ง
ทำเฉยชาร่างตรงหน้ามันก็ยิ่งสึกว่า

'ไร้ตัวตน'...

'แต่มันคงไม่ใช่สำหรับมัน'

ยิ่งผมเงียบมันก็ยิ่งกอดรัดร่างผมไว้
แน่นขึ้นไปอีกยิ่งผมทำเหมือนมันไร้ตัว
ตนมากเท่าไรไอ้มือไม้ของมันก็เริ่ม
บีบขยํ่าตามเนื้อตัวผมแรงขึ้นเลื่อยๆ
ผมไม่ได้ตอบโต้อะไรเพียงแค่เงย
หน้าขึ้นไปมองหน้ามันนิ่งๆ

ผมมองมันมันก็มองผมผมเงียบมันก็
เงียบผมกับมันไม่ได้พูดจาอะไรก็แค่
ยืนมองตาของอีกฝ่ายเอาไว้เพื่อค้น
หาความรู้สึกที่คนตรงหน้ากำลังรู้สึก
ไม่รู้สิว่าตอนนี้ผมอยู่ในอารมณ์แบบ
ไหนตอนแรกก็โกรธที่หมอนี้มันมาว่า
ผมแต่ในตอนนี้กับแค่มองตามันเงียบๆซะงั้น
แววตาหมอนี้มันแปลกๆมันมีในสิ่งที่
ผม'ไม่มี'มันเยือกเย็นอย่างทะนงมั่น
คงอย่าง....แข็งแกร่ง

มันเหมือนต้องมนต์สะกดที่ไม่ว่าผม
จะห้ามตัวเองยังไงผมก็ห้ามไม่ได้
ความอยากรู้อยากลองมันกำลังค่อยๆ
ครอบงํ่าจิตใจผมจน....

ร่างกายผมมันเหมือนสมองหยุดสั่งการ
ไปชั่วขณะปลายเท้าของผมค่อยๆเขย่ง
ขึ้นไปหาร่างสูงเองอย่างช้าๆหัวใจของผม
มันเต้นแรงขึ้นเลื่อยๆอย่างตื่นเต้นผมก็แค่คิด
ว่าสายตาหมอนี้มันน่าอิจฉามันดูแข็งแกร่งจน
ผมอิจฉา....และ....หมั่นไส้....

'จนอยากแกล้งให้มันสั่นระริก'

ริมฝีปากของเราแตะกันอย่างแผ่วเบา
ก่อนที่ผมจะค่อยๆจูบซับริมฝีปากของ
หมอนี้อย่างเชื่องช้าแล้วค่อยๆขบกัดเบาๆ
ไปตามสัญชาตญาณแล้วส่งลิ้นแทรก
เข้าไปในโพร่งปากร้อนของคนตรงหน้า
อย่างแผ่วเบาแต่แล้วผมก็ต้องฉะงักกึกไป
เพราะพึงมาสำเนียกได้ว่าแม้ผมจะเคยจูบ
สาวมาก่อนก็เถอะแต่ไอที่จูบน่ะมันดันเบสิค
นี้สิ!!

แต่ด้วยความที่ปากเราประกบติดกัน
อยู่อย่างนี้หรือด้วยอะไรก็ตามก็ไม่รู้
มันก็เลยทำให้ผมรับรู้ได้ว่าไอหมอนี้มัน

กำลังกระตุกยิ้มมุมปาก!!!

แต่มันคงไม่ทันล่ะพอผมดึงลิ้นกลับมา
อีกฝ่ายก็แทรกลิ้นตามเข้ามาในโพล่ง
ปากผมทันทีร่างสูงเกี่ยวกวัดดูดดึง
ลิ้นเล็กอย่างหนักหน่วงก่อนจะพละ
ออกมาขบเม้มริมฝีปากเล็กเบาๆ

"...."

"...."

"ปล่อย...."

พลั่ก!!อัก!!!

ยังไม่ที่แบคฮยอนจะพูดจบคนร่าง
เล็กก็ถูกร่างสูงพลั่กหลังกระแทกผนัง
ห้องนํ้าดังอักก่อนจะเดินออกไปไม่วายมี
การมาสั่งเขาไว้อีก

"ฉันให้เวลานาย10นาทีถ้าฉันกลับมา
นายยังไม่อาบนํ้าให้เรียบร้อยนายเจอ
ดีแน่แบคฮยอน"

ปัง!!!!!!!

เอ๊ะ!เดี๋ยวนะ!หมอนี้มันบอกให้เขา
อาบนํ้าก็แสดงว่า....เฮ้ย!!เดี๋ยวดิแล้วเขา
จะอาบนํ้ายังไงอะก็เขาโดนเน็กไทร์
ไอ้บ้านั่นมัดอยู่

"ปารค์ ชานยอล ไอบ้าแล้วฉันจะอาบ
ยังไงเล่าแกมัดฉันไว้ไอปารค์กับมาแก้
มัดให้ฉันเดี๋ยวนี้นะโว้ย"

โอ้ยจิบ้าตาย!!!เก๊าขอโตดนะทุกคน
คือเรื่องมีอยู่แว่อาทิตย์ที่แล้วเขาติด
งานมากๆแล้วตอนนี้เขาแต่งแทบไม่
ออกอ่ะมันมีจูบด้วยไงเค้าไม่ถนัดให้ภัย
กันได้เนอะคิๆ\(>///<)/

***คุยเบาๆ***

ไรท์:เราเตือนไว้ก่อนแล้วนะอย่ามาซ่ากับเฮีย
ปารค์เราบอกนายแล้วทำไมนายไม่เชื่อเราล่ะ
แบคเราอุส่าหวังดีอะนี่ยาทาทาได้แค่ภายนอก
นะแต่ถ้าต้องทาภายในล่ะก็........>/////<

แบค:อยากตายใช่ไหมถึงได้คิดอะไรแบบนี้น่ะ
ห๊ะ!!!!!!!!!!!แล้วไอยาทาภายนอกเนี่ยมันอะไร
โดนกระทืบแค่นี้ฉันไม่ตายหรอก

ไรท์:เราไม่ได้บอกให้นายเอามันไว้ทาร่างกาย
ซะหน่อยไม่เห็นหรอว่ายาที่เราให้มันคือ
ไนติงเกลอะ

แบค:อะไรคือไนติงเกล

ไรท์:อ่อออ....มันเอาไว้ทาปากน่ะแบคกันปาก
แตกแต่ปากนายทั้งแตกทั้งบวมเจ่อจากรส
จูปาจุ๊บเฮียปราค์ขนาดนี้เราว่ามันน่าจะ
บรรเทาอาการได้น่ะคิคิ