[ FIC EXO ] CHANBAEK : I'M WANT YOU ความต้องการ

EP:09
เกลียด!!!!!

เขาเกลียดปารค์ ชานยอล
เขาเกลียดคนอย่าหมอนี้!ไม่สิคนแบบ
นี้ทุกคนต่างหากคนที่ทำได้ทุกอย่าง
เพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ตัวเองต้องการ
โดยไม่คำนึงถึงใครผลเสียอะไรที่มัน
ได้สะท้อนกับมาสู่คนรอบข้างนอก
จากตัวเองที่ได้รับผลประโยชน์เพียง
คนเดียว!!!

ดังเช่นที่แม่เขาต้องตายเพราะคน
พันธุ์นั้นคนที่มันเห็นแก่ตัวที่เห็นเพียง
ผลประโยชน์ของตนเองหวังเพียงมี
คนสืบทอดตระกลูโดยไม่ถามความ
คิดเห็นจากใครหรือแม้แต่ตัวเขาว่า
ต้องการการเป็นใหญ่หรือไม่
รอยยิ้มที่มารดาของคนร่างเล็กส่งให้
ก่อนจากลากันไปโดยไม่อาจหวน
กลับคืนมาได้นั้นมันยังคงติดตรึงอยู่
ในใจเขาตลอดมา

เสียงปืนที่ดังราวกับเสียงสายฟ้าฟาด
ที่ยังคงดังอยู่ในหัวเขาตลอดมาหลัง
จากที่มารดาเขาตายไป

เสียงลมหายใจสุดท้ายสุดที่ดับลงไป
มันราวเสียงหัวเราะของมัจจุราชที่จะ
มากระชากวิญญาณของเขาไปเสีย
แทนมารดาของตนเอง

!!!!และเสียงสุดท้าย!!!!

มันคือเสียงของคนที่เขาเกลียดมากที่
สุดในชีวิตตั้งแต่วันนั้นตลอดมาจนถึง
วันนี้'บยอน แพคฮยอน'บิดาของเขาผู้
พรากเขากับมาดารด้วยความ'ตาย'!!
และยิ่งคนร่างเล็กได้รับบทจูบอัน
ร้อนแรงราวกับจะฆ่ากันให้ด้วย
การหมดอากาศหายใจจากคนตรง
หน้าคนร่างเล็กก็ยิ่งเจ็บ!เจ็บ!เจ็บจน
อยากจะตายจริงๆ!!!!!

เขาไม่เข้าใจหรอกนะว่าเหตุใดโชค
ฉะตาถึงลิขิตเส้นทางชีวิตเขาออกมา
ได้เลวร้ายนักเพราะยิ่งหมอนี้รุกไล้
เขาก็ยิ่งโอนอ่อนยิ่งหมอนี้กอดรัดร่าง
กายของเขาเขาก็ยิ่งตอบสนองแม้
สมองของเขาจะปฏิเสธแล้วก็ตาม
เขาไม่เคยเข้าใจแม้แต่เรื่องราวหลาย
ๆสิ่งหลายๆอย่างในชีวิตเขาว่ามันเดิน
ทางมาจบในแบบนี้ได้ยังไงทั้งๆที่ก่อน
หน้านั่นมันยังดูอยู่แบบปกติสุขอยู่
เลย

รวมทั้งเรื่องที่มารดาเขาถูกพรากไป
เขาก็ยังไม่เข้าใจทั้งที่ก่อนวันเกิดเหตุ
คนๆนั้นยังดูรักและเป็นห่วงมารดาเขา
อยู่แท้ๆแต่วันต่อมากับ.....

ยิ่งคิดจิตใจของคนร่างเล็กก็ยิ่งอ่อน
ล้าเขาไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดมันจึงทำให้
สวรรค์จงเกลียดจงชังเขาขนาดนี้กัน
ยิ่งใจเขาอยากหนีหนทางแห่งประตู
ทางออกที่ว่าแทบไม่มีก็ยิ่งมืดมนเข้า
ไปอีก

แต่เพียงเวลาผ่านไปได้ไม่นานในระ
หว่างที่เขากำลังนึกน้อยเนื้อตํ่าใจกับ
โชคชตาของตนไอคนตรงหน้าเขามัน
กับเริ่ม'อ่อนโยน'กับเขาขึ้นมา

เขาไม่อาจจะแน่ใจได้หรอกนะว่าการ
กระทำของมันน่ะเขาจะเรียกว่าอ่อน
โยนได้หรือไม่แต่สิ่งที่เขาสามารถทำ
ได้ในตอนนี้หลังจากที่หมอนี้ถอนจูบ
ออกมาแล้วทำเพียงแค่โอบกอดเขา
ไว้คือการหลบซ่อนดวงตาของเขาที่
มันเริ่มเอ่อคลอด้วยนํ้าตา

แบคฮยอนเริ่มกอดรัดคนตรงหน้า
แน่นมากขึ้นเมื่อเริ่มรู้สึกได้ถึงหยาด
นํ้าตาของตนเองที่เอ่อคลอมารวมกัน
จนไหลเป็นสายและยิ่งสายนํ้าแห่ง
ความเจ็บปวดที่ถูกกลั่นกลองมาจาก
ดวงใจที่เจ็บชํ้าไหลออกมามากเท่าไร
เขาก็ยิ่งกอดรัดแล้วฝังหน้าลงไปกับ
อกของอีกคนมากเท่านั้น

ยิ่งหมอนี้ปล่อยให้เขาร้องไห้แล้วมา
คอยยืนลูปหัวให้กับเขาราวกับปลอบ
ใจกันราวกับเขาเป็นเด็กน้อยขี้แยมัน
ก็ยิ่งทำให้เขาร้องไห้หนักกว่าเดิม

ความรู้สึกของคนร่างเล็กในตอนนี้มัน
เหมือนกับตลอดหลายปีที่ผ่านมาที่
เขาต้องทนทุกข์ทรมานและต้องเก็บ
หลายๆสิ่งหลายๆอย่างไว้ในใจคน
เพียงเดียวมันถูกพังทลายออกมาผ่าน
ทางนํ้าตาจนหมดสิ้น

"......"

ไร้เสียงแห่งความเสียใจแต่กับถูก
แทนที่ด้วยหยาดนํ้าตาสีใสที่หลั่งไหล
ออกมาแทน

"..."

"..."

"..."

"…"

หลังจากร้องไห้อยู่อย่างนั้นมาได้ซัก
พักสติของผมก็เริ่มเลือนลางขึ้นมาก
ทุกที...มันมากขึ้น...มากขึ้น...มากซะ
จนในที่สุดก็.....

:ปารค์ ชานยอล:

หลังจากไอเตี้ยตรงหน้ามันหลับคาอก
ผมไปผมก็กอดเอวมันไว้แน่นขึ้นแล้ว
หันไปมองนาฬิกาที่บอกเวลาว่าตอนนี้
มันดึกมาแล้ว

จึงทำให้คนตรงหน้าเผลอหลับไปหรือ
อาจจะเป็นเพราะปัจจัยหลายๆอย่าง
ในตัวหมอนี้ที่ทำให้ทนรับความหนัก
อึ้งของหัวสมองไม่ไหวจนระบบร่าง
กายมนุษย์เวลาที่อ่อนล้ามากๆหลับ
พักผ่อนเพื่อพักสมองไปเสีย

ร่างสูงอุ้มร่างของคนตัวเล็กขึ้นมาใน
ท่าเจ้าสาวก่อนจะเดินอุ้มเข้ามาใน
ห้องนอนของเขาแล้วว่างลงบริเวณ
ที่ว่างข้างๆจุดที่เขานอนเป็นประจำ
แล้วดึงผ้านวมสีขาวสะอาดแบบเดียว
กับเตียงและหมอนมาห่มผ้าให้ถึงอก
ของอีกคนก่อนจะเดินกลับมานั่งฝั่ง
ของตัวเอง

"...อ...อือ~..."

เสียงร่างตรงหน้าครางขึ้นเมื่อ
ขยับตัวเล็กน้อยเพื่อเปลี่ยน
ท่านอนให้สบายขึ้นโดยนอน
ตะแคงข้างหันหน้ามาทางเขา
มันเลยทำให้เขาคิดและเริ่มที่
จะสำรวจหมอนี้ได้อย่างสะดวก

ปากสี่เชอร์รี่ที่แดงสดแบบธรรมชาติ
โดยไร้การเติมแต่งจมูกรันๆที่บอก
ความดื้อลั้นของเจ้าของได้อย่างดี
แก้มที่มีสีเลือดฝาดแม้ยามหลับก็ยัง
คงอยู่ไม่จางหายทำให้รู้ว่าเป็นคน
สุขภาพดีเพียงไรแม้ในยามนี้ที่เจ้า
ตัวมีเรื่องหนักใจก็ตามดวงตาที่ใน
ยามนี้ถูกปิดบังไว้เขาจึงไม่อาจพิจาร
ณาดูได้ว่ามันสวยเพียงไร

แต่เขาก็เคยสบดวงตาคู่นี้ในระยะ
ใกล้ๆมาแล้วล่ะดวงตาของหมอนี้ใน
ตอนนั้นมันสวยจนสามารถหยุดสาย
ตาเขาไว้ได้เลยล่ะและมันจะดูสวย
กว่านี้ถ้าหมอนี้ไม่ใช่.....ตระกูลบยอน!

"เฮ้อ!คิดอะไรของแกเนี่ยชานยอล"

เขาลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไปยังห้อง
เปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวอาบนํ้า
และเข้า...น....

ก๊อก!!ก๊อก!!ก๊อก!!

เมื่อไรเขาจะได้นอนวะ!!!มีเรื่องไม่จบ
ไม่สิ้นซะทีวันนี้เนี่ย

เขาเดินมาเปิดประตูห้องด้วยอารมณ์
กรุ่นๆเพียงนิดที่คาดว่าตอนนี้ไอพวก
ข้างนอกมันคงปลดกลอนให้ผู้มา
เยือนใหม่ของเขาแล้วและก็เป็นไป
ตามคาดเพียงแค่เสี้ยววินาทีที่เปิด
ออกมาเขาก็พบกับความเย็นเฉียบ
ของปลายกระบอกปืนที่จ่อมาที่หน้า
ผากของเขาทันที

"สวัสดีครับคุณปารค์ ชานยอล"

"…"

"หึ!ไม่ตอบ...เย่อหยิ่งไม่เปลี่ยนเลยนะ
ครับคุณชานยอล"

"เห็นท่าว่าวันนี้มึงคงจะดวงไม่ดี"

"เห~ทำไมละครับ"

"เพราะอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้มึงจะ
โดนตีนกูทาบปากครับ...คุณอู๋ อี้ฟาน"

"อะไรวะเพื่อนมาหาทำอย่างกับว่ากูจะ
หาขี้มาให้แดก!"

"กับคนอื่นกูพอเข้าใจแต่กับมึง..เฮ้อ!"

"อ้าวเชี่ยถอนหายใจใส่กูกับอีเรื่องแค่
กูมาหาเนี่ยนะ!!"

"...เก็บปืนซะสัส"

"อย่าเปลี่ยนเรื่องดิสัส...เฮ้ย!...."

ผมไม่ยืนรออยู่ฟังที่มันพูดโดยผมทำ
เพียงแค่เดินหันหลังกับมาในห้องโดย
นั่งรอมันที่โซฟารับแขกเพียงเท่านั้น
มันเดินตามเข้ามาก่อนจะกระแทกตัว
ลงตรงโซฟาฝั่งตรงข้ามกับผมก่อนที่
มันจะเริ่มพูดขึ้นมา

"คือ...เรื่องมันมีอยู่ว่า..."

"มึงจะมาดูหน้าไอเตี้ย?"

"ก็ส่วนหนึ่ง..."

"แล้วอีกส่วน?"

"..."

"..."

"..."

"..."

"กู...ยังบอกไม่ได้จริงๆวะ"

"..."

"พร้อมเมื่อไร...กูจะบอก...แต่เมื่อถึง
วันนั้นมึงต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของกู
เองไม่ว่ายังไง...มึงก็ต้องไม่ยื่นมือเข้า
มาช่วยกู"

"..."

"ชานยอล"

"...อืม..."

"ขอบคุณ"

"..."

"..."

"..."

"แล้วของเล่นของมึงอยู่ไหนวะ"

"ห้องนอน"

"รักษาดีไปไหม?"

"ก็ตอนมากูเผลอกระทืบมันซะเกือบ
พัง..."

"..."

"แล้วอีกอย่างพี่ยูราก็บอกให้กูถนอม
นิดหน่อยเดี๋ยวมันจะพังไปซะก่อน"

"นิดจริงๆ...หึ!แม่งเกือบพังแต่ยังไม่
พังสินะ!"

"..."

ร่างสูไม่ได้ตอบอะไรกลับไปแต่ทำ
เพียงยักไหล่นิด

"แล้วเมื่อไรจะกลับ?"เขาถามเสียงนิ่ง
"นี้กูพึ่งมาเองนะเว้ย!!แล้วก็ยังไม่ได้
ดูสภาพของเล่นมึงเลย"

"..."

"งั้นกูขอเข้า...ป..."

"...กลับไป!..."
นํ้าเสียงเย็นยะเยือกราวกับพายุหิมะ
นับพันปีพัดผ่านถูกเอ่ยออกมาโดย
ปารค์ ชานยอล

"อะไรวะกูยัง...."

"..กลับไป.."

"เฮ้ย!แต่..."

"กูเหนื่อยอยากพักผ่อน!"

"เออๆ!...กลับก็ได้"

"อืม..กูขอไม่เดินไปส่งล่ะ"

"อืมงั้นไว้กูจะมาดูสภาพของเล่นมึงวัน
หลังก็ได้แต้กูหวังว่าสภาพเขาคงไม่
เป็นเหมือนวันนี้นะ"

"...กูไม่รับปาก..."

หลังจากที่ได้ยินเสียงประตูปิดไป
พร้อมกับเป็นสัญญาณบอกว่าอู๋อี้ฟาน
ได้กลับไปแล้วร่างสูงของชานยอลก็
ทิ้งตัวนั่งลงกับโซฟาทันที

เขายกมือสองข้างขึ้นมาลูบหน้าตัว
เองช้าๆอย่างเหนื่อยอ่อนกับเรื่องราว
ในวันทั้งวันนี้นี่ขนาดวันแรกนะเขายัง
ปั่นป่วนกับการกระทำของตัวเขาเอง
ขนาดนี้แล้ววันต่อๆไปนี่เขาไม่ต้อง
ประสาทกินกับการกระทำของตัวเอง
เลยเหรอไง

"เฮ้อ!!"

เขาถอนหายใจด้วยความหงุดหงิดใจ
นิดๆก็จะลุกขึ้นไปอาบนํ้าเตรียมเข้า
นอนอย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรกอย่างใน
ตอนที่ลากคนตัวเตี้ยออกมาจากโต๊ะ
อาหารเพื่อที่จะแกล้งให้อีกคนมาถู
หลังให้เขาถ้าไม่เกิดมีปากเสียงกัน
เสียงก่อน

แต่เมื่อเขาเดินออกมาจากห้องนํ้าเพื่อ
ที่จะไปนอนเขาต้องคิดหนักอีกทีเมื่อ
เขาดันลืมคิดอีกว่าถ้าเขาเอาคนตัว
เล็กอย่างแบคฮยอนไปนอนไว้บน
เตียงของเขาแล้วตัวเขาจะนอนยังไง?

"หรือเราจะนอนโซฟาดีวะ?เฮ้ย!แต่
เราเป็นเจ้าเตียงนะเว้ย!"

ร่างสูคิดช่างใจอยู่ซักพักก่อนจะตัด
สินใจเดินไปที่หน้าประของตน

"ก็แค่คืนเดียวละวะทนๆเอาดีกว่านอน
โซฟาละกัน!"

ชานยอลยืนมือออกไปจับลูกบิตก่อน
ที่จะ...

แกร๊ก!แกร๊ก!แกร๊กๆๆ!!!!

"ไอตัวแสบ!!!"

เขาก็อยากจะบ้าตายเสียจริงๆก็จะ
อะไรซะีกล่ะก็ในเมื่อเขาหมุนลูกบิต
ประตูแล้วพบว่าประตูถูกล็อกจากข้าง
ในน่ะสิ!!!!

อ๊ากกกกก!!จบแล้วหลังจากที่หลงทิศ
ไปนานก็กับมาได้ซะทีอันนี้ของบอก
ตามตรงเลยนะค่ะว่าตอนนี้เป็นตอนที่
ไรท์บอกได้เลยว่าลากเลือดที่สุด
เพราะไรท์ต้องดึงอิมเมจของชาน
ยอลให้เป็นคนเงียบๆเหมือนเดิมค่ะ
เพราะเดียวมันจะไม่เป็นไปตามที่ไรท์
อยากฟิน
บอกแล้วนะค่ะว่าไรท์แต่งเพื่อสนอง
"ความต้องการ"ในการอ่านฟิคแนวนี้
ของไรท์เองนะค่ะแต่ถึงอย่างใดถ้ามี
คนค่อยติดตามค่อยเป็นกำลังใจให้
ไรท์ว่ามันจะต้องมีแรงในการแต่งต่อ
จนจบแน่ๆค่ะ
PS.สุดท้ายนี้ก็ขอขอบคุณแฟนๆทุกๆ
คนที่ค่อยติดตามคอยเป็นกําลังใจให้
ไรท์นะค่ะ