[ FIC EXO ] CHANBAEK : I'M WANT YOU ความต้องการ

EP:08หลังจากเหตุการณ์ชวนช็อคเกิดขึ้นได้ไม่ถึงหนึ่งนาทีดีด้วยซํ้าไอปารค์มันก็สวนคำที่ชวนผมกระโดดถีบหน้ามันขึ้นมาทันที
"ฉันไม่ได้เตี้ย!!!!"
"สูงถึงหลักกิโลยังเถอะ!"
"นี้แกฉลาดน้อยหรือฉลาดโคตรน้อยกันแน่ถึงได้ไม่รู้ว่าหลักกิโลมันสูงเท่าไรน่ะห๊ะหลักกิโลมัน150แต่ฉันมันนี้174โว้ย!!"
"..."
"หัดคิดซะบ้างเซ่!!!!"
"..."
"แฮ่ก~แฮ่ก~แฮ่ก~"
"..."
"..."
"จบรึยัง..."
"..."
"ถ้าจบแล้วจะได้เข้าเรื่องซะที!"
ราวกับหนังคนละม้วนกันเลยเมื่อจู่ๆไอคนตรงหน้าเขามันก็ตีเสียงเข้มขึ้นมาหลังจากตะโกนเถียงกันเสียงดังโว้ยวายก็กับกลายเป็นไอปารค์มันพูดกับเขาออกมาด้วยเสียงทุ้มตํ่า
คนตัวสูงเอามือปาดคราบซอสต็อกโบกี้ที่ยังคงหลงเหลืออยู่บนหน้าเขาออกไปก่อนจะเหลือบมองคนตรงหน้าด้วยสายตาเรียบนิ่ง
"มองทำไมไม่ทราบ?"
"...."
"จะเงียบรอให้สากกะเบือมันเขวี้ยงลอยมาโดนหัวรึไง!"
"...."
"นี้ไม่ฉลาดแล้วยังหูตึงอีกเหรอ!!!"
"...เก่ง..."
"อะไร?..."
"รู้สึกว่าตั้งแต่มานี้ไม่กี่ชั่วโมงนายดูจะปากเก่งขึ้นเยอะนะ...คุณบยอน..."
"เหรอ!นี้ฉันปากเก่งขนาดนั้นเชียวท่านประท่านปารค์ค็อปเปอร์เรชั่นถึงกับต้องเอ่ยปากชมเองน่ะ!!"
"เพราะคุณคงมีศักยภาพมากพอในการปากจัดน่ะสิผมเลยต้องเอ่ยชม"
ร่างสูงยังคงโต้ตอบออกมาด้วยนํ้าราบเรียบเช่นเคยแต่คราวนี้เขากับลุกเดินมาที่โต๊ะฝั่งตรงข้ามด้วยท่าทีนิ่งๆแล้วจับข้อมือของแบคฮยอนแล้วดึงให้ลุกขึ้น
คนร่างเล็กขืนตัวเอาไว้แต่สุดท้ายก็แพ้แรงของอีกคงที่ดื้อดึงจะให้เขาลุกขึ้นและเดินตามไปได้อย่างง่ายดายแม้แบคฮยอนจะขืนตัวไว้สุดแรงแล้วก็ตาม
'นี้มันเรื่องบ้าชัดๆ'แบคฮยอนได้แต่สถบคำนี้กับตัวเองในใจเพราะตอนนี้เขากำลังหงุดหงิดแต่เพียงแค่ไม่อยากจะแสดงอาการให้คนด้านหน้ามันรู้ว่าเขาเจ็บใจ
และถ้าถามว่าเพราะอะไรล่ะก็หึ!...ก็เพราะเขาเป็นนักฆ่าน่ะสิและนักฆ่าที่ผ่านวินาทีเป็นวินาทีตายมาตลอดเกือบทั้งชีวิตอย่างเขาก็ต้องเป็นคนที่แข็งแรงกว่าหมอนี้สิ!!!แต่นี้มันอะไรกันหมอนี้มันกระชากเขาซะปลิวติดตัวมาด้วยขนาดนี้ได้ยังไงกัน(=-=!)
แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะถ้าคิดว่าลากตัวเขามาได้แล้วคิดว่าเขาจะยอมเดินตามง่ายๆล่ะก็หึ!แกคิดผิดล่ะที่ทำอย่างนี้กับคนอย่างแบคฮยอน!!!จงเตรียมตัวรับการอารวาทจากเสียงอันทรงพลังของฉันซะปารค์ ชานยอล
"ปล่อย!!"
"...."
"นี่!!ก็บอกให้ปล่อยไงวะพูดกันภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง!!!"
"เงียบ!!"
"ไม่เงียบโว้ยปล่อยสิวะปล่อยสิ!!!!"
"ก็บอกให้เงียบ..."
"ก็บอกว่าไม่!!"
"จะเงียบไม่เงียบ!"
"!!!ไม่!!!"
"นายเลือกเองนะ!"
"ช..อ..อือ!!"
ราวกับทุกอย่างรอบของเขาหยุดนิ่งไปหลายสิบวินาทีเมื่อจู่ๆไอ้ปารค์มันก็หยุดเท้าแล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากับก่อนจะ'กระชาก'ตัวเขาเข้าไป'จูบ'
ให้ตายเถอะวินาทีนี้บอกเลยว่าบยอนแบคฮยอนผู้นี้อยากจะควักปืนออกมายิงใส่ไอหูกางตรงหน้าเขาให้มันพรุนไปเลยแต่รู้ไหมเหตุผลอะไรที่ทำให้เขาเลือกที่จะไม่ทำมัน!..เอาง่ายๆเลยนะ'เขาทำไม่ได้'
ไม่ใช่เพราะหลงรักมันหรืออะไรนะแต่ที่ทำไม่ได้เนี่ยเพราะเขา'ไม่มีปืน'ติดตัวมาด้วยซักกระบอกแล้วเขาจะยิงมันได้ยังไงเล่า!!!
"อือ!!...อ!....อือ!!!!"
คนร่างเล็กเริ่มส่งเสียงประท้วงให้ดังขึ้นมาอีกเพราะเพียงแค่เสี้ยววินาทีที่เขาคิดอยากจะฆ่าและทำท่าจะด่ามันขึ้นกลับกลายเป็นว่าเขาเปิดช่องโว่ให้มันเห็นซะงั้นเพราะเพียงแค่เสี้ยววินาทีที่ว่ามันกับดันลิ้นร้อนสอดเข้ามาในโพรงปากเขาจนได้
นี้แค่เสี้ยววินาทีที่คิดนะมันยังทำได้ขนาดนี้ถ้าเขากำลังใส่กระสุนอยู่เพื่อที่จะฆ่ามันขึ้นมาจริงๆมันไม่จับเขาเหวี่ยงลงเตียงแล้วปลํ้าเลยเหรอวะ!!แต่ถ้าคิดว่าคนอย่างเขาจะยอมให้มันทำตามอำเภอใจละก็จงรู้ไว้ซะว่าแกคิดผิดยิ่งกว่าการตอบว่าหมาออกลูกเป็นแมวเสียอีกไอ้หูกาง!
วันนี้แกเจ็บแน่ปารค์ ชานยอลคนร่างเล็กเริ่มหาวิธีแก้แค้นคนตรงหน้าอยู่สักพักก่อนจะคิดให้กำลังใจตนเองให้มีความกล้า
'เอาวะยังไงๆมันก็คงเหมือนผู้หญิงละมั้ง!!!'
เมื่อคิดจบคนร่างเล็กก็เริ่มหลับตาพริมลงแล้วเผยริมฝีออกให้กว้างขึ้นอีกนิดเพื่อที่ลิ้นร้อนจะได้เข้ามาได้อย่างสะดวก
แบคฮยอนเกี่ยวกวัดตอบลิ้นของคนตรงหน้าอย่างพอเป็นพิธีแขนเรียวที่ไม่ถูกจับอยู่ข้างหนึ่งจึงเริ่มยกขึ้นมาวางเอาไว้ที่หน้าท้องแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามที่ไม่ได้บึกบึนจนน่ากลัวแต่ก็ไม่ได้เล็กจนเป็นที่หน้าขัดใจของสาวๆและบอกได้เลยว่าตอนนี้บยอนแบคฮยอนคิดได้ออกแค่อย่างเดียวจริงๆเมื่อเจอซิกแพ็คของมัน ณ ตอนนี้'อิจฉา'
ทั้งที่เขาออกกำลังแทบตายทั้งฆ่าคนชั่วทั่งยิงปืนทั้งวิ่งจากการปฏิบัติงานในการฆ่าคนพวกนั้นเขาทำมันตลอดชีวิตจนกระทั่งถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่มีกล้ามอย่างที่หมอนี้มีให้สาวหลงใหลมีแต่หน้าท้องแบนเรียบจนสาวๆอิจฉากันซะจนจะวิ่งเข้ามาตบเขาเสียซะมากกว่า
แต่ด้วยแรงอิจฉาที่มันคงมีมากเกินไปมันจึงทำให้มือของผมค้างเติ่งอยู่ตรงที่หน้าท้องของมันนิ่งก่อนจะเกร็งแล้วจิกเล็บลงไปซะนานเลยที่เดียวจนเมื่อรู้สึกได้ถึงมุมปากของไอ้ปารค์ที่มันกระตุกยิ้มนี้ล่ะเขาถึงได้คิดได้ว่าต้องแก้เผ็ดมันต่อ!!
มือเล็กจึงเริ่มขยับและลูบไล้ขึ้นไปเลื่อยๆจนมาถึงต้นคอของคนตัวสูงนิ้วเรียวสวยจึงเริ่มลูบไล้อย่างแผ่วเบาก่อนจะเลื่อนเข้าไปขยุ่มกลุ่มผมสีดำสนิทอย่างคนสุขภาพดีเอาไว้ก่อนจะ......
:ปารค์ ชานยอล:
งับ!!!!
หมับ!!!!
กลิ่นคาวเลือดกำลังคละคลุ้งไปทั่วปากของชานยอลตอนนี้ราวสูงกำลังเจ็บจี๊ดกับลิ้นของตัวเองที่โดนคนตรงหน้างับเอาไว้เสียเต็มแรงราวกับว่ากลัวเขาจะไม่เจ็บและยังคงเพิ่มแรงกดฟันลงมาอีกเมื่อเขาเองยังคงทำหน้านิ่งราวกับไม่รู้สึกอะไรเลยกับการกระทำครั้งนี้ของคนตรงหน้า
...แต่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึก!!ความรู้สึกของพระเอกที่โดนกัดลิ้นในนวนิยายนํ้าเน่าจากนางเอกเป็นการแก้แค้นในขณะที่จูบกันอย่างดูดดื่มมันส่งความรู้สึกในตอนนั้นของพระเอกมาถึงเขาในทันที
แต่!!!มันต่างกันตรงที่ว่าสำหรับพระเอกเขาก็คงจะร้องโอดโอยแล้วจับนางเองเหวี่ยงขึ้นเตียงแล้วซั่มอย่างระหํ่าแต่สำหรับผมมัน!!ไม่ใช่!!ทันทีที่หมอนี้กัดลิ้นผมผมก็คว้าเอวเขาเข้ามากอดไว้ทันทีเพื่อป้องกันการหนีและถือว่าปลอดภัยสำหรับการเอาคืนของผมดีที่สุด
ผมกับไอ้เตี้ยเราจ้องตากันนิ่งต่างคนต่างนิ่ง...หึ!ก็แค่ร่างกาย!เพราะถ้าเป็นสายตาผมกับมันไม่ได้นิ่งตามร่างกายเลยซักนิดและยิ่งเวลานานไปเท่าไรเลือดก็ยิ่งไหลออกมาเท่านั้นยิ่งเนิ่ดนานขึ้นเสียเท่าไรสายตาผมกับมันก็ยิ่งอยากจะฆ่ากันมากขึ้นเท่านั้น
แต่เหมือนความอดทนของแบคฮยอนจะหมดลงคนร่างเล็กถึงได้ยอมถอนฟันออกจากลิ้นผมและมันก็คงเป็นเรื่องดีสำหรับเขาและผมเพราะเขาระบายความแค้น'จบ'แล้วแต่ผม......มันพึ่ง'เริ่ม'
เพียงเสี้ยววินาทีที่คนตัวเล็กจะพลักเขาออกเขาก็ปล่อยมือข้างหนึ่งออกจากเอวของอีกคนก่อนจะใช้มือนั้นบีบคางของอีกคนเอาไว้ก่อนที่จะทำให้คนร่างเล็กเจ็บบ้าง
ลิ้นสากของคนตัวสูงสอดเข้ากลับไปใหม่และเกี่ยวกวัดกับลิ้นเล็กให้ร้อนแรงกว่าเดิมอีกเท่าตัวคราวที่แล้วมันแค่พอเป็นพิธีแต่คราวนี้เขาคงต้องกลายร่างเป็นนักวิทยาศาสตร์ตัวยงเพื่อที่จะจัดการทำละลายสารที่ชื่อว่าบยอน แบคฮยอน ซะแล้วซิ
ร่างสูงกระชับออมกอดให้ร่างกายของเขาและแบคฮยอนเบียดเข้ามาใกล้กันมากขึ้นก่อนจะดูดดึงลิ้นอย่างรุนแรงแม้เรียวลิ้นนุ่มของอีกคนจะพยามหลีกหนีแต่ร่างสูงก็ยังคงรุกเข้ามาไม่เลิกลาแล้วตามด้วยการปาดป้ายรสชาดเลือดของเขาให้คนตรงหน้าได้ลิ้มรส
เมื่อแบคฮยอนพยามดิ้นเขาก็ยิ่งเพิ่มแรงบดขยี้ริมฝีปากของคนตรงหน้ามากขึ้นไปอีกและยิ่งมาทุบอกเขาเขาก็ยิ่งเกี่ยวกวัดลิ้นอย่างดูดดื่มมากขึ้นไม่ว่าแบคฮยอนจะทำอะไรที่ส่งผลต่อเขาชานยอลก็จะยิ่งทำให้จูบนี้ร้อนแรงมากขึ้นเลื่อยๆตามการต่อต้านของคนตรงหน้า
และก็เป็นจริงอย่างทษฎีที่ว่า'เวลาจะทำให้คนเรียนรู้!'
เพราะหลังจากที่ปลํ้าจูบจากคนร่างเล็กอยู่นานจนดูเหมือนว่าแบคฮยอนจะเริ่มจับจุดได้เขาจึงยอมสงบลงเพียงนิดและค่อยสงบลงมาทีละนิดๆจนตอนนี้แทบไม่มีอาการขัดขืนแล้วแม้แบคฮยอนจะแทบไม่ขัดขืนแล้วแถมยังออกจะตอบสนองจูบของเขาเสียด้วยซํ้าแต่มันก็ดูกล้าๆกลัวๆเพราะแม้จะตอบสนองแต่มันก็ยัง'ไร้เดียงสา'เสียจนเขาต้องสอนบทจูบให้แก่เด็กจอมซ่าแต่ว่าเก่งแต่พูดเพราะ'ปาก'ไม่เก่งแต่ทว่ามันกับดู....'น่ารัก'
เฮ้ย!!นี้เขากำลังคิดบ้าอะไรวะเนี่ยมามองไอหมอนี้ว่าน่ารักเนี่ยนะ!!!แม้ว่าสมองจะคิดอย่างแต่การกระทำของเขาตอนนี้มันอีกอย่างน่ะสิสมองบอกว่าจูบกับผู้ชายว่าน่าขยะแขยงแล้วนะแล้วยิ่งจูบกับหมอนี้อีกยิ่งแล้วใหญ่แต่การกระทำเขามัน...กำลังบดจูบแลกนํ้าเชื่อมสีใสแสนหวานในปากกับหมอนี้อย่าง'เมามันส์'
'แกมันบ้าไปแล้วแน่ๆ ปารค์ ชานยอลหยุดเดี๋ยวนี้นะโว้ย!!'
แม้จิตใต้สำนึกมันจะรุกเร้าให้เขาหยุดการกระทำอันแสนน่ารังเกียจนี้ซะแต่ตัวเขาเองนี้สิมันกลับเลื่อนมือข้างที่กอดรัดตัวหมอนี้เอาไว้ลงมาขยํ้าสะโพกมนนี้เสียเต็มมือ
'อืมม~ขนาดกำลังดี...เฮ้ยไม่ใช่ๆหยุดสิวะไอปารค์!!!!หยุดสิ!!หยุด!!!นี่มันคนของตระกูลบยอนนะเว้ย!!!'
ราวกับว่ายิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุเข้าไปใหญ่ยิ่งเขาบอกตัวเองว่าไม่แต่ร่างกายเขามันกับยิ่งทำให้ต้องการแต่เชื่อเถอะว่าเขาจะไม่ยิ่งต้องการไปกว่านี้ถ้าหมอนี้มันจะช่วยเขาด้วยการไม่ตอบสนองไปตามอารมณ์ของเขาที่มันนำพา
แต่ทว่า!!!...มันจะมาจูบตอบเขาอะไรกันตอนนี้วะทีตอนให้ยอมต่อการลงโทษของเขาละไม่ยอมทีตอนภาวนาขออย่าให้ยอมแทบตายจะมายอมทำไมกัน!!!
ยิ่งเขาบ่นกับตัวเองมากเท่าไรหัวเสียสักแค่ไหนร่างกายเขามันก็เอาความหงุดหงิดทั้งหลายแหล่ไปลงกับคนตรงหน้ามากเท่านั้น
ยิ่งเข้าหงุดหงิดมากเท่าไรมือของเขามันก็ทำหน้าที่ยิ่งกว่าปลาไหลลูบไล้ไปตามร่างกายเล็ก'อย่างแผ่วเบา?'มากเท่านั้น
และนี้ก็คงเป็นอีกเรื่องที่ยิ่งมาทำให้เขาหัวเสียเลยล่ะเพราะเขาไม่เข้าใจทำไมเขาต้องทำอะไรที่มันดูเหมือนจะเป็นความอ่อนโยนกับแบคฮยอนด้วยทั้งที่เขารู้สึกหงุดหงิดแต่ทำไมการกระทำเขามันกับดูจะทำอย่างแผ่วเบากับแบคฮยอนนักล่ะ
หรือจะเป็นเพราะว่าสายตานั้น...
สายตาตอนที่หมอนี้กำลังเหม่อลอยคิดถึงใครอีกคนในห้องนํ้านั่นสายตาของคนที่ดูยังไงก็รู้ว่า...เจ็บปวด?...อ่อนแอ?...และ...ต้องการ?..
เพียงแต่เขาไม่รู้ก็เท่านั้นเองว่าหมอนี้ต้องการอะไรและในตอนนี้ทุกสิ่งเหล่านั้นมันกำลังแสดงและฉายชัดออกมาในดวงตาคู่นี้...มันชัดซะจน..
'เขาเองในตอนนี้ก็ยังไม่อยากจะทำร้ายหมอนี้เลยหมอนี้ในน่ะนี้มันดูอ่อนแอเกินไป'
ราวกับความรู็สึกมันเริ่มมากกว่าสมองที่ค่อยคิดร่างกายของเขาจึงเริ่มค่อยๆเปลี่ยนจากการลุกลํ้าเป็นอ้อมกอดหลวมๆไว้แทนก่อนจะถอนริมฝีปากออกมาอย่างแผ่วเบาแล้วปล่อยให้คนตัวเล็กซุกหน้าลงกับอกของเขาพร้อมทั้งความรู้สึกเปียกชื้นที่เสื้อบริเวณอกกับอ้อมกอดแสนรัดแน่นที่ราวกับว่าเขาคือ...ที่พักพิง
ตัวเขาเองก็ไม่รู้จะทำไงเหมือนกันเมื่อเขาไม่เคยทำใครเสียใจจึงไม่แปลกที่เขาจะไม่เคยปลอบใจใครเช่นเดียวกันแต่กับคนตรงหน้ามันก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันถึงได้สามารถทำให้เขาทำอะไรที่ไม่เคยทำเกือบทั้งหมดได้ภายในวันเดียว!
และมันก็คงเป็นได้แค่เกือบทั้งหมดต่อไปเพราะสุดท้ายเขาก็ไม่ได้ปลอบใจหมอนี้เพราะเขาทำแค่เพียงลูบหัวหมอนี้ในขณะที่หมอนี้มันร้องไห้ก็เท่านั้น!!!
'ใช่แล้วล่ะเขาไม่ได้ปลอบใจหมอนี้ซะหน่อยก็แค่..ก็แค่..ล..ลูบหัวเฉยๆนี่นา'
'มันก็แค่ความหมั่นไส้ที่หมอนี้น่ะผมทั้งหอมและนุ่มจนเกินไปต่างหาก.....ใช่!มันต้องเป็นความหมั่นไส้แน่ๆ!!'
'คนอย่างเขาเนี่ยนะจะแคร์ความรู้สึกใคร..ไม่สิถ้าเป็นกับครอบครับของเขาน่ะอาจใช่แต่กับหมอนี่....มันต้องไม่ใช่สิคนเจอกันแค่วันเดียวมันจะมาแคร์กันได้ไงเล่าแถมยังเป็นลูกของตระกลูศัตรูอีก!!ยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้เข้าไปใหญ่ใช่แล้วเขาไม่ได้แคร์หมอนี่ซะนิด!!!.....สินะ'
แต่ก่อนที่ฉันจะต้องคิดฟุ้งซานมากไปกว่านี้ขอร้องล่ะนายช่วยหยุดร้องไห้ก่อนได้ไหม!!บยอน แบคฮยอน!!!
 
 
 
เม้นคือกำลังใจฟิคจะต่อยอด
ได้ก็ตามจำนวนเม้นดีกว่าเนอะ
เม้นอยู่ตามเกณฑ์ที่ตั้งไว้พรุ่งนี้ลงแน่ค่ะ
 
 
อ่าาาาาจบซะทีสิน่าาาาาา~(•~•!)เน้นยํ้าอีกทีไรท์ไม่เก่งเอ็นซีแล้วก็เรื่องพวกนี้นะค่ะเพราะไรท์ยังมือใหม่เข้าใจกันบ้างเนอะ
กรี๊ดดดในที่สุดก็ได้มาพบกันอีกแล้วนะค่ะทุกคนหลังจากที่ชานเลี่ยนค้างเติ่งอยู่นานเลยพากันมาแบบเต็มแม็กติดสปรีดกันเลยที่เดียวล่ะคร้าาาาทุกคนคงคิดว่าจะแต่งไม่จบล่ะสิบอกเลยno!no!no!ค่ะทุกคนเรื่องนี้มันฟิคเรื่องแรกไม่มีพร็อตแต่งตามใจค่ะบอกตั้งแต่ต้นเรื่องแล้วว่าตอบสนองความต้องการอ่านฟิคแนวนี้ของตัวเองล้วนๆค่ะหลังจากห่างหายไปนานเลยคิดว่าได้ถึงเวลาลงฟิคซะทีเลยเอามาลงค่ะก็อย่างว่านะเค้างานยุ่งๆอะตัวเห็นใจเค้าบ้างเตอะแต่เค้าก็เข้าใจความรู้สึกทุกคนนะเวลาต้องการให้ไรท์ลงแล้วไรท์หายเงียบไปอะมันติดค้างมากๆและก็ขอบคุณสำหรับการติดตามชมที่เพิ่มขึ้นเลื่อยๆนะค่ะไรท์บอกเลยอะรักแฟนพันธ์ุแท้ทุกคนของฟิคเรื่องนี้จริงๆนะขนาดหายไปยอดวิวการเข้ามาดูยังเพิ่มขึ้นแม้มันมันจะไม่สูงเหมือนใครแต่แค่มีคนชอบฟิคและติดตามฟิคเราก็ดีใจมากจนไม่รู้จะพูดยังไงละ
ปล.สุดท้ายนี้ไรท์อยากจะขออภัยทุกคนจากใจนะค่ะที่ไม่ได้ลงฟิคไปซะนานเลยอภัยให้เค้าด้วยนะรักทุกคนนะจุ๊บๆTT^TT