[ FIC EXO ] CHANBAEK : I'M WANT YOU ความต้องการ

EP:08
หลังจากเหตุการณ์ชวนช็อคเกิดขึ้น
ได้ไม่ถึงหนึ่งนาทีดีด้วยซํ้าไอปารค์
มันก็สวนคำที่ชวนผมกระโดดถีบหน้า
มันขึ้นมาทันที

"ฉันไม่ได้เตี้ย!!!!"

"สูงถึงหลักกิโลยังเถอะ!"

"นี้แกฉลาดน้อยหรือฉลาดโคตรน้อย
กันแน่ถึงได้ไม่รู้ว่าหลักกิโลมันสูงเท่า
ไรน่ะห๊ะหลักกิโลมัน150แต่ฉันมันนี้
174โว้ย!!"

"..."

"หัดคิดซะบ้างเซ่!!!!"

"..."

"แฮ่ก~แฮ่ก~แฮ่ก~"

"..."

"..."

"จบรึยัง..."

"..."

"ถ้าจบแล้วจะได้เข้าเรื่องซะที!"

ราวกับหนังคนละม้วนกันเลยเมื่อจู่ๆ
ไอคนตรงหน้าเขามันก็ตีเสียงเข้มขึ้น
มาหลังจากตะโกนเถียงกันเสียงดัง
โว้ยวายก็กับกลายเป็นไอปารค์มันพูด
กับเขาออกมาด้วยเสียงทุ้มตํ่า

คนตัวสูงเอามือปาดคราบซอส
ต็อกโบกี้ที่ยังคงหลงเหลืออยู่บน
หน้าเขาออกไปก่อนจะเหลือบมอง
คนตรงหน้าด้วยสายตาเรียบนิ่ง

"มองทำไมไม่ทราบ?"

"...."

"จะเงียบรอให้สากกะเบือมันเขวี้ยง
ลอยมาโดนหัวรึไง!"

"...."

"นี้ไม่ฉลาดแล้วยังหูตึงอีกเหรอ!!!"

"...เก่ง..."

"อะไร?..."

"รู้สึกว่าตั้งแต่มานี้ไม่กี่ชั่วโมงนายดูจะ
ปากเก่งขึ้นเยอะนะ...คุณบยอน..."

"เหรอ!นี้ฉันปากเก่งขนาดนั้นเชียว
ท่านประท่านปารค์ค็อปเปอร์เรชั่น
ถึงกับต้องเอ่ยปากชมเองน่ะ!!"

"เพราะคุณคงมีศักยภาพมากพอใน
การปากจัดน่ะสิผมเลยต้องเอ่ยชม"

ร่างสูงยังคงโต้ตอบออกมาด้วยนํ้า
ราบเรียบเช่นเคยแต่คราวนี้เขากับลุก
เดินมาที่โต๊ะฝั่งตรงข้ามด้วยท่าทีนิ่งๆ
แล้วจับข้อมือของแบคฮยอนแล้วดึง
ให้ลุกขึ้น

คนร่างเล็กขืนตัวเอาไว้แต่สุดท้ายก็
แพ้แรงของอีกคงที่ดื้อดึงจะให้เขาลุก
ขึ้นและเดินตามไปได้อย่างง่ายดาย
แม้แบคฮยอนจะขืนตัวไว้สุดแรงแล้ว
ก็ตาม

'นี้มันเรื่องบ้าชัดๆ'แบคฮยอนได้แต่
สถบคำนี้กับตัวเองในใจเพราะตอนนี้
เขากำลังหงุดหงิดแต่เพียงแค่ไม่
อยากจะแสดงอาการให้คนด้านหน้า
มันรู้ว่าเขาเจ็บใจ

และถ้าถามว่าเพราะอะไรล่ะก็หึ!...ก็
เพราะเขาเป็นนักฆ่าน่ะสิและนักฆ่าที่
ผ่านวินาทีเป็นวินาทีตายมาตลอดเกือบ
ทั้งชีวิตอย่างเขาก็ต้องเป็นคนที่แข็งแรง
กว่าหมอนี้สิ!!!แต่นี้มันอะไรกันหมอนี้มัน
กระชากเขาซะปลิวติดตัวมาด้วยขนาดนี้
ได้ยังไงกัน(=-=!)

แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะถ้าคิดว่าลากตัว
เขามาได้แล้วคิดว่าเขาจะยอมเดิน
ตามง่ายๆล่ะก็หึ!แกคิดผิดล่ะที่ทำ
อย่างนี้กับคนอย่างแบคฮยอน!!!
จงเตรียมตัวรับการอารวาทจากเสียง
อันทรงพลังของฉันซะปารค์ ชานยอล

"ปล่อย!!"

"...."

"นี่!!ก็บอกให้ปล่อยไงวะพูดกันภาษา
คนไม่รู้เรื่องรึไง!!!"

"เงียบ!!"

"ไม่เงียบโว้ยปล่อยสิวะปล่อยสิ!!!!"

"ก็บอกให้เงียบ..."

"ก็บอกว่าไม่!!"

"จะเงียบไม่เงียบ!"

"!!!ไม่!!!"

"นายเลือกเองนะ!"

"ช..อ..อือ!!"

ราวกับทุกอย่างรอบของเขาหยุดนิ่ง
ไปหลายสิบวินาทีเมื่อจู่ๆไอ้ปารค์มันก็
หยุดเท้าแล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากับ
ก่อนจะ'กระชาก'ตัวเขาเข้าไป'จูบ'

ให้ตายเถอะวินาทีนี้บอกเลยว่าบยอน
แบคฮยอนผู้นี้อยากจะควักปืนออกมา
ยิงใส่ไอหูกางตรงหน้าเขาให้มันพรุน
ไปเลยแต่รู้ไหมเหตุผลอะไรที่ทำให้
เขาเลือกที่จะไม่ทำมัน!..เอาง่ายๆเลยนะ
'เขาทำไม่ได้'

ไม่ใช่เพราะหลงรักมันหรืออะไรนะแต่
ที่ทำไม่ได้เนี่ยเพราะเขา'ไม่มีปืน'ติด
ตัวมาด้วยซักกระบอกแล้วเขาจะยิง
มันได้ยังไงเล่า!!!

"อือ!!...อ!....อือ!!!!"

คนร่างเล็กเริ่มส่งเสียงประท้วงให้ดังขึ้น
มาอีกเพราะเพียงแค่เสี้ยววินาทีที่เขา
คิดอยากจะฆ่าและทำท่าจะด่ามันขึ้น
กลับกลายเป็นว่าเขาเปิดช่องโว่ให้มัน
เห็นซะงั้นเพราะเพียงแค่เสี้ยววินาทีที่
ว่ามันกับดันลิ้นร้อนสอดเข้ามาใน
โพรงปากเขาจนได้

นี้แค่เสี้ยววินาทีที่คิดนะมันยังทำได้
ขนาดนี้ถ้าเขากำลังใส่กระสุนอยู่เพื่อ
ที่จะฆ่ามันขึ้นมาจริงๆมันไม่จับเขา
เหวี่ยงลงเตียงแล้วปลํ้าเลยเหรอวะ!!
แต่ถ้าคิดว่าคนอย่างเขาจะยอมให้มัน
ทำตามอำเภอใจละก็จงรู้ไว้ซะว่าแก
คิดผิดยิ่งกว่าการตอบว่าหมาออกลูก
เป็นแมวเสียอีกไอ้หูกาง!

วันนี้แกเจ็บแน่ปารค์ ชานยอล
คนร่างเล็กเริ่มหาวิธีแก้แค้นคนตรง
หน้าอยู่สักพักก่อนจะคิดให้กำลังใจ
ตนเองให้มีความกล้า

'เอาวะยังไงๆมันก็คงเหมือนผู้หญิงละ
มั้ง!!!'

เมื่อคิดจบคนร่างเล็กก็เริ่มหลับตา
พริมลงแล้วเผยริมฝีออกให้กว้างขึ้น
อีกนิดเพื่อที่ลิ้นร้อนจะได้เข้ามาได้
อย่างสะดวก

แบคฮยอนเกี่ยวกวัดตอบลิ้นของคน
ตรงหน้าอย่างพอเป็นพิธีแขนเรียวที่
ไม่ถูกจับอยู่ข้างหนึ่งจึงเริ่มยกขึ้นมา
วางเอาไว้ที่หน้าท้องแกร่งที่เต็มไป
ด้วยมัดกล้ามที่ไม่ได้บึกบึนจนน่ากลัว
แต่ก็ไม่ได้เล็กจนเป็นที่หน้าขัดใจของ
สาวๆและบอกได้เลยว่าตอนนี้บยอน
แบคฮยอนคิดได้ออกแค่อย่างเดียว
จริงๆเมื่อเจอซิกแพ็คของมัน ณ ตอนนี้
'อิจฉา'

ทั้งที่เขาออกกำลังแทบตาย
ทั้งฆ่าคนชั่วทั่งยิงปืนทั้งวิ่งจากการ
ปฏิบัติงานในการฆ่าคนพวกนั้นเขา
ทำมันตลอดชีวิตจนกระทั่งถึงตอนนี้
เขาก็ยังไม่มีกล้ามอย่างที่หมอนี้มีให้
สาวหลงใหลมีแต่หน้าท้องแบนเรียบ
จนสาวๆอิจฉากันซะจนจะวิ่งเข้ามาตบ
เขาเสียซะมากกว่า

แต่ด้วยแรงอิจฉาที่มันคงมีมากเกินไป
มันจึงทำให้มือของผมค้างเติ่งอยู่ตรง
ที่หน้าท้องของมันนิ่งก่อนจะเกร็งแล้ว
จิกเล็บลงไปซะนานเลยที่เดียวจนเมื่อ
รู้สึกได้ถึงมุมปากของไอ้ปารค์ที่มัน
กระตุกยิ้มนี้ล่ะเขาถึงได้คิดได้ว่า
ต้องแก้เผ็ดมันต่อ!!

มือเล็กจึงเริ่มขยับและลูบไล้ขึ้นไป
เลื่อยๆจนมาถึงต้นคอของคนตัวสูง
นิ้วเรียวสวยจึงเริ่มลูบไล้อย่างแผ่ว
เบาก่อนจะเลื่อนเข้าไปขยุ่มกลุ่มผม
สีดำสนิทอย่างคนสุขภาพดีเอาไว้
ก่อนจะ......

:ปารค์ ชานยอล:

งับ!!!!

หมับ!!!!

กลิ่นคาวเลือดกำลังคละคลุ้งไปทั่ว
ปากของชานยอลตอนนี้ราวสูงกำลัง
เจ็บจี๊ดกับลิ้นของตัวเองที่โดนคนตรง
หน้างับเอาไว้เสียเต็มแรงราวกับว่ากลัว
เขาจะไม่เจ็บและยังคงเพิ่มแรงกดฟัน
ลงมาอีกเมื่อเขาเองยังคงทำหน้านิ่ง
ราวกับไม่รู้สึกอะไรเลยกับการกระทำ
ครั้งนี้ของคนตรงหน้า

...แต่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึก!!
ความรู้สึกของพระเอกที่โดนกัดลิ้นใน
นวนิยายนํ้าเน่าจากนางเอกเป็นการ
แก้แค้นในขณะที่จูบกันอย่างดูดดื่ม
มันส่งความรู้สึกในตอนนั้นของพระ
เอกมาถึงเขาในทันที

แต่!!!มันต่างกันตรงที่ว่าสำหรับพระ
เอกเขาก็คงจะร้องโอดโอยแล้วจับ
นางเองเหวี่ยงขึ้นเตียงแล้วซั่มอย่าง
ระหํ่าแต่สำหรับผมมัน!!ไม่ใช่!!ทันทีที่
หมอนี้กัดลิ้นผมผมก็คว้าเอวเขาเข้ามา
กอดไว้ทันทีเพื่อป้องกันการหนีและ
ถือว่าปลอดภัยสำหรับการเอาคืนของ
ผมดีที่สุด

ผมกับไอ้เตี้ยเราจ้องตากันนิ่งต่างคน
ต่างนิ่ง...หึ!ก็แค่ร่างกาย!เพราะถ้าเป็น
สายตาผมกับมันไม่ได้นิ่งตามร่างกาย
เลยซักนิดและยิ่งเวลานานไปเท่าไร
เลือดก็ยิ่งไหลออกมาเท่านั้นยิ่งเนิ่ด
นานขึ้นเสียเท่าไรสายตาผมกับมันก็
ยิ่งอยากจะฆ่ากันมากขึ้นเท่านั้น

แต่เหมือนความอดทนของแบคฮยอน
จะหมดลงคนร่างเล็กถึงได้ยอมถอน
ฟันออกจากลิ้นผมและมันก็คงเป็น
เรื่องดีสำหรับเขาและผมเพราะเขา
ระบายความแค้น'จบ'แล้วแต่ผม......มัน
พึ่ง'เริ่ม'

เพียงเสี้ยววินาทีที่คนตัวเล็กจะพลัก
เขาออกเขาก็ปล่อยมือข้างหนึ่งออก
จากเอวของอีกคนก่อนจะใช้มือนั้นบีบ
คางของอีกคนเอาไว้ก่อนที่จะทำให้
คนร่างเล็กเจ็บบ้าง

ลิ้นสากของคนตัวสูงสอดเข้ากลับไป
ใหม่และเกี่ยวกวัดกับลิ้นเล็กให้ร้อน
แรงกว่าเดิมอีกเท่าตัวคราวที่แล้วมัน
แค่พอเป็นพิธีแต่คราวนี้เขาคงต้อง
กลายร่างเป็นนักวิทยาศาสตร์ตัวยง
เพื่อที่จะจัดการทำละลายสารที่ชื่อว่า
บยอน แบคฮยอน ซะแล้วซิ

ร่างสูงกระชับออมกอดให้ร่างกาย
ของเขาและแบคฮยอนเบียดเข้ามา
ใกล้กันมากขึ้นก่อนจะดูดดึงลิ้นอย่าง
รุนแรงแม้เรียวลิ้นนุ่มของอีกคนจะ
พยามหลีกหนีแต่ร่างสูงก็ยังคงรุกเข้ามา
ไม่เลิกลาแล้วตามด้วยการปาด
ป้ายรสชาดเลือดของเขาให้คนตรง
หน้าได้ลิ้มรส

เมื่อแบคฮยอนพยามดิ้นเขาก็ยิ่ง
เพิ่มแรงบดขยี้ริมฝีปากของคนตรง
หน้ามากขึ้นไปอีกและยิ่งมาทุบอกเขา
เขาก็ยิ่งเกี่ยวกวัดลิ้นอย่างดูดดื่มมาก
ขึ้นไม่ว่าแบคฮยอนจะทำอะไรที่ส่งผล
ต่อเขาชานยอลก็จะยิ่งทำให้จูบนี้ร้อน
แรงมากขึ้นเลื่อยๆตามการต่อต้าน
ของคนตรงหน้า

และก็เป็นจริงอย่างทษฎีที่ว่า'เวลาจะ
ทำให้คนเรียนรู้!'

เพราะหลังจากที่ปลํ้าจูบจากคนร่าง
เล็กอยู่นานจนดูเหมือนว่าแบคฮยอน
จะเริ่มจับจุดได้เขาจึงยอมสงบลง
เพียงนิดและค่อยสงบลงมาทีละนิดๆ
จนตอนนี้แทบไม่มีอาการขัดขืนแล้ว
แม้แบคฮยอนจะแทบไม่ขัดขืนแล้ว
แถมยังออกจะตอบสนองจูบของเขา
เสียด้วยซํ้าแต่มันก็ดูกล้าๆกลัวๆ
เพราะแม้จะตอบสนองแต่มันก็ยัง
'ไร้เดียงสา'เสียจนเขาต้องสอนบทจูบ
ให้แก่เด็กจอมซ่าแต่ว่าเก่งแต่พูด
เพราะ'ปาก'ไม่เก่งแต่ทว่ามันกับดู....
'น่ารัก'

เฮ้ย!!นี้เขากำลังคิดบ้าอะไรวะเนี่ยมา
มองไอหมอนี้ว่าน่ารักเนี่ยนะ!!!
แม้ว่าสมองจะคิดอย่างแต่การกระทำ
ของเขาตอนนี้มันอีกอย่างน่ะสิสมอง
บอกว่าจูบกับผู้ชายว่าน่าขยะแขยง
แล้วนะแล้วยิ่งจูบกับหมอนี้อีกยิ่งแล้ว
ใหญ่แต่การกระทำเขามัน...กำลังบด
จูบแลกนํ้าเชื่อมสีใสแสนหวานในปาก
กับหมอนี้อย่าง'เมามันส์'

'แกมันบ้าไปแล้วแน่ๆ ปารค์ ชานยอล
หยุดเดี๋ยวนี้นะโว้ย!!'

แม้จิตใต้สำนึกมันจะรุกเร้าให้เขาหยุด
การกระทำอันแสนน่ารังเกียจนี้ซะแต่
ตัวเขาเองนี้สิมันกลับเลื่อนมือข้างที่
กอดรัดตัวหมอนี้เอาไว้ลงมาขยํ้า
สะโพกมนนี้เสียเต็มมือ

'อืมม~ขนาดกำลังดี...เฮ้ยไม่ใช่ๆหยุดสิ
วะไอปารค์!!!!หยุดสิ!!หยุด!!!นี่มันคน
ของตระกูลบยอนนะเว้ย!!!'

ราวกับว่ายิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุเข้าไป
ใหญ่ยิ่งเขาบอกตัวเองว่าไม่แต่ร่าง
กายเขามันกับยิ่งทำให้ต้องการ
แต่เชื่อเถอะว่าเขาจะไม่ยิ่งต้องการไป
กว่านี้ถ้าหมอนี้มันจะช่วยเขาด้วยการไม่
ตอบสนองไปตามอารมณ์ของเขาที่มัน
นำพา

แต่ทว่า!!!...มันจะมาจูบตอบเขาอะไรกัน
ตอนนี้วะทีตอนให้ยอมต่อการลงโทษ
ของเขาละไม่ยอมทีตอนภาวนาขอ
อย่าให้ยอมแทบตายจะมายอมทำไม
กัน!!!

ยิ่งเขาบ่นกับตัวเองมากเท่าไรหัวเสีย
สักแค่ไหนร่างกายเขามันก็เอาความ
หงุดหงิดทั้งหลายแหล่ไปลงกับคน
ตรงหน้ามากเท่านั้น

ยิ่งเข้าหงุดหงิดมากเท่าไรมือของเขา
มันก็ทำหน้าที่ยิ่งกว่าปลาไหลลูบไล้
ไปตามร่างกายเล็ก'อย่างแผ่วเบา?'
มากเท่านั้น

และนี้ก็คงเป็นอีกเรื่องที่ยิ่งมาทำให้
เขาหัวเสียเลยล่ะเพราะเขาไม่เข้าใจ
ทำไมเขาต้องทำอะไรที่มันดูเหมือนจะ
เป็นความอ่อนโยนกับแบคฮยอนด้วย
ทั้งที่เขารู้สึกหงุดหงิดแต่ทำไมการ
กระทำเขามันกับดูจะทำอย่างแผ่วเบา
กับแบคฮยอนนักล่ะ

หรือจะเป็นเพราะว่าสายตานั้น...

สายตาตอนที่หมอนี้กำลังเหม่อลอย
คิดถึงใครอีกคนในห้องนํ้านั่นสายตา
ของคนที่ดูยังไงก็รู้ว่า...เจ็บปวด?...
อ่อนแอ?...และ...ต้องการ?..

เพียงแต่เขาไม่รู้ก็เท่านั้นเองว่าหมอนี้
ต้องการอะไรและในตอนนี้ทุกสิ่งเหล่านั้น
มันกำลังแสดงและฉายชัดออกมาใน
ดวงตาคู่นี้...มันชัดซะจน..

'เขาเองในตอนนี้ก็ยังไม่อยากจะทำร้าย
หมอนี้เลยหมอนี้ในน่ะนี้มันดูอ่อนแอเกิน
ไป'

ราวกับความรู็สึกมันเริ่มมากกว่าสมองที่
ค่อยคิดร่างกายของเขาจึงเริ่มค่อยๆ
เปลี่ยนจากการลุกลํ้าเป็นอ้อมกอด
หลวมๆไว้แทนก่อนจะถอนริมฝีปากออก
มาอย่างแผ่วเบาแล้วปล่อยให้คนตัวเล็กซุกหน้าลงกับอกของเขาพร้อมทั้งความรู้สึก
เปียกชื้นที่เสื้อบริเวณอกกับอ้อมกอด
แสนรัดแน่นที่ราวกับว่าเขาคือ...ที่พักพิง

ตัวเขาเองก็ไม่รู้จะทำไงเหมือนกันเมื่อ
เขาไม่เคยทำใครเสียใจจึงไม่แปลกที่
เขาจะไม่เคยปลอบใจใครเช่นเดียว
กันแต่กับคนตรงหน้ามันก็ไม่รู้ทำไม
เหมือนกันถึงได้สามารถทำให้เขาทำ
อะไรที่ไม่เคยทำเกือบทั้งหมดได้ภายใน
วันเดียว!

และมันก็คงเป็นได้แค่เกือบทั้งหมด
ต่อไปเพราะสุดท้ายเขาก็ไม่ได้ปลอบ
ใจหมอนี้เพราะเขาทำแค่เพียงลูบหัว
หมอนี้ในขณะที่หมอนี้มันร้องไห้ก็เท่า
นั้น!!!

'ใช่แล้วล่ะเขาไม่ได้ปลอบใจหมอนี้ซะหน่อยก็แค่..ก็แค่..ล..ลูบหัวเฉยๆนี่นา'

'มันก็แค่ความหมั่นไส้ที่หมอนี้น่ะผม
ทั้งหอมและนุ่มจนเกินไปต่างหาก.....ใช่!
มันต้องเป็นความหมั่นไส้แน่ๆ!!'

'คนอย่างเขาเนี่ยนะจะแคร์ความรู้สึก
ใคร..ไม่สิถ้าเป็นกับครอบครับของ
เขาน่ะอาจใช่แต่กับหมอนี่....มันต้อง
ไม่ใช่สิคนเจอกันแค่วันเดียวมันจะมา
แคร์กันได้ไงเล่าแถมยังเป็นลูกของ
ตระกลูศัตรูอีก!!ยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้
เข้าไปใหญ่ใช่แล้วเขาไม่ได้แคร์หมอ
นี่ซะนิด!!!.....สินะ'

แต่ก่อนที่ฉันจะต้องคิดฟุ้งซานมากไป
กว่านี้ขอร้องล่ะนายช่วยหยุดร้องไห้
ก่อนได้ไหม!!บยอน แบคฮยอน!!!

เม้นคือกำลังใจฟิคจะต่อยอด

ได้ก็ตามจำนวนเม้นดีกว่าเนอะ

เม้นอยู่ตามเกณฑ์ที่ตั้งไว้พรุ่งนี้ลงแน่ค่ะ

อ่าาาาาจบซะทีสิน่าาาาาา~(•~•!)
เน้นยํ้าอีกทีไรท์ไม่เก่งเอ็นซีแล้วก็
เรื่องพวกนี้นะค่ะเพราะไรท์ยังมือ
ใหม่เข้าใจกันบ้างเนอะ

กรี๊ดดดในที่สุดก็ได้มาพบกันอีกแล้ว
นะค่ะทุกคนหลังจากที่ชานเลี่ยนค้าง
เติ่งอยู่นานเลยพากันมาแบบเต็มแม็ก
ติดสปรีดกันเลยที่เดียวล่ะคร้าาาาทุก
คนคงคิดว่าจะแต่งไม่จบล่ะสิบอกเลย
no!no!no!ค่ะทุกคนเรื่องนี้มันฟิคเรื่อง
แรกไม่มีพร็อตแต่งตามใจค่ะบอกตั้ง
แต่ต้นเรื่องแล้วว่าตอบสนองความ
ต้องการอ่านฟิคแนวนี้ของตัวเองล้วน
ๆค่ะหลังจากห่างหายไปนานเลยคิด
ว่าได้ถึงเวลาลงฟิคซะทีเลยเอามาลงค่ะ
ก็อย่างว่านะเค้างานยุ่งๆอะตัวเห็นใจ
เค้าบ้างเตอะแต่เค้าก็เข้าใจความรู้สึก
ทุกคนนะเวลาต้องการให้ไรท์ลงแล้ว
ไรท์หายเงียบไปอะมันติดค้างมากๆ
และก็ขอบคุณสำหรับการติดตามชม
ที่เพิ่มขึ้นเลื่อยๆนะค่ะไรท์บอกเลยอะ
รักแฟนพันธ์ุแท้ทุกคนของฟิคเรื่องนี้
จริงๆนะขนาดหายไปยอดวิวการเข้า
มาดูยังเพิ่มขึ้นแม้มันมันจะไม่สูง
เหมือนใครแต่แค่มีคนชอบฟิคและ
ติดตามฟิคเราก็ดีใจมากจนไม่รู้จะ
พูดยังไงละ

ปล.สุดท้ายนี้ไรท์อยากจะขออภัยทุก
คนจากใจนะค่ะที่ไม่ได้ลงฟิคไปซะ
นานเลยอภัยให้เค้าด้วยนะรักทุกคน
นะจุ๊บๆTT^TT