[Fic Vampire Knight] รัตติกาลสีเงิน

   เสียงหือหาดังไปทั่วงานเลี้ยงราวกับเกิดเรื่องไม่คาดฝัน
   นายเหนือคุรัน คานาเมะ เดินเข้ามาในงานเลี้ยงพร้อมเด็กสาวผมเงินปริศนา!
   นายเหนือคุรันอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นอาการของคนตัวเล็กที่หน้าแดงเป็นลูกตำลึง ทุกคนในงานเลี้ยงต่างหลีกทางให้คนทั้งคู่ เสียงซุบซิบถามถึงเด็กสาวว่าเป็นใครมาจากไหน อย่าว่าแต่เดย์คลาส ไนท์คลาสเองก็ยังตกตะลึง แม้แต่อิจิโจ ทาคุมะ ที่ว่าสนิทกับคานาเมะที่สุดยังต้องอ้าปากค้าง
   เซโร่แทบทำหน้าไม่ถูกเมื่อถูกมอง จนเผลอจิกมือลงบนมือของร่างสูงเพราะความประหม่า
   เกิดมาเพิ่งจะเคยเป็นผู้หญิง จะให้ทำยังไง
   “นายเหนือคะ เธอคนนี้คือ....?”
   สาวๆในไนท์คลาสต่างรุมถามคานาเมะ สายตาของพวกเธอส่งความอิจฉาริษยามาให้เซโร่กันอย่างเต็มที่
   ฉันเป็นผู้ชายนะเฟ้ย! ไม่ต้องอิจฉากันขนาดนั้นก็ได้!
   ร่างเล็กเผลอจิกตากลับนิดๆเมื่อโดนมองด้วยสายตาแบบนั้น ก่อนจะร้องลั่นเมื่อโดนใครบางคนผลักออกจากคานาเมะจนล้มลงไปกองกับพื้น
   “โอ๊ย!!”
   เสียงของร่างเล็กดังพอที่จะทำให้คานาเมะสะบัดตัวออกจากกลุ่มหญิงสาวที่ล้อมเขาอยู่ ชั่วพริบตานึงที่มือของทั้งสองหลุดออกจากกัน เป็นเหตุให้เขาคลาดสายตาไปจากเซโร่
   คานาเมะย่อตัวลงไปอุ้มคนตัวเล็กขึ้น สร้างความหือหามากกว่าเดิม ปกตินายเหนือแวมไพร์ไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนตลอดห้าร้อยปีที่ผ่านมา แต่กลับเป็นห่วงเป็นใยสาวน้อยผมเงินราวกับเป็นคนสำคัญ
   “ช่วยถอยไปด้วยครับ”
   นายเหนือคุรันเอ่ยอย่างสุภาพแต่หากราบเรียบ อิจิโจรีบแหวกทางให้คานาเมะทันที ดูท่าคานาเมะคงจะหงุดหงิดที่พวกนั้นทำสาวน้อยของเขาเจ็บ
   คานาเมะพาเซโร่มานั่งที่โต๊ะที่จัดไว้เฉพาะคนพิเศษ  ร่างสูงย่อตัวลงดูข้อเท้าให้คนตัวเล็กว่าเจ็บตรงไหน เซโร่ได้แต่หน้าแดงแล้วก็หลบสายตาของคนอื่นๆ
   “เจ็บมากหรือเปล่า? ผมขอโทษที่ปล่อยเธอคลาดสายตา”
   “ช่างมันเถอะน่า แค่นี้เอง”
   เซโร่รีบตะคลุบปากตัวเอง ตอนนี้เป็นผู้หญิงอยู่แท้ๆ พูดจาหยาบกระด่างเหมือนผู้ชายไปซะได้
   “เอ่อ มะ ไม่เป็นไรค่ะ”
   เซโร่พยายามปรับน้ำเสียงให้อ่อนหวานลง ร่างสูงชะงักไปนิดก่อนจะยิ้มคนเดียวอย่างมีความสุข หายากมากที่คนตรงหน้าจะพูดเพราะกับเขา
   “เหมือนจะไม่เป็นไรนะ”
   คานาเมะสรุปก่อนจะยืนขึ้น เรื่องเต้นรำเอาไว้หลังจากหาอะไรให้คนตัวเล็กทานก่อน
   “รอผมแปบนึงนะ”
   ร่างสูงเอ่ยก่อนจะเดินไปอีกทาง เซโร่ทำสีหน้างุนงงแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อเจอคนผมทองยืนอยู่ตรงหน้า
   “อิจิโจ”
   คนผมทองขมวดคิ้วเมื่อหญิงสาวที่เขาตั้งใจมาถามว่าเป็นใครเอ่ยเรียกเขาอย่างสนิทสนม คนผมทองมองคนตัวเล็กอย่างพิจารณาก่อนจะเบิกตากว้างแล้วก้มลงมากระซิบกับคนร่างเล็ก
   “เธอคือ คิริว เซโร่คุงใช่มั้ย?”
   ร่างเล็กจำใจพยักหน้าก่อนที่คนตรงหน้าจะหัวเราะ มือหนาขยี้ผมสีเงินเบาๆอย่างเอ็นดู
   “ถึงว่าทำไมคานาเมะถึงได้หวงออกนอกหน้าขนาดนั้น เพราะเป็นเธอนี่เอง”
   “เอ่อ.....คือว่า.....”
   “ไม่ต้องห่วง ฉันไม่บอกใครหรอก”
    เมื่อเซโร่เอ่ยปากเหมือนจะขอร้อง อิจิโจก็พูดขึ้นมาก่อน
   แต่ว่าแววตาน่าสนุกนั่นดูยังไงก็ไม่น่าไว้ใจ
   “อิจิโจ.....”
   น้ำเสียงที่เย็นยะเยือกทำให้ทั้งสองคนสะดุ้ง คานาเมะเดินกลับมาพร้อมถาดอาหารสำหรับสองคน ที่หายไปเมื่อกี้คือไปเอาของกินมาหรอกหรอ?
   “ผมแค่มาทักทายสาวน้อยของคานาเมะเท่านั้นเอง ผมไปดีกว่า”
    ร่างสูงผมทองรีบเดินไปอีกทางอย่างรวดเร็ว เซโร่ได้แต่ส่ายหน้า ทิ้งเขาเอาไว้ซะอย่างนั้น
   “เมื่อกี้คุยอะไรกับอิจิโจ?”
   ร่างสูงถามคนตัวเล็กก่อนที่จะวางถาดอาหารลง เซโร่กลอกตาไปมานิดๆแต่ร่างสูงก็จับได้ว่าคนตัวเล็กกำลังหาเรื่องโกหกเขา
   “ห้ามโกหกผม”
   ร่างเล็กสะดุ้งเมื่อถูกจับได้ ก่อนจะถอนหายใจแล้วบอกความจริงไป
   “อิจิโจแค่สงสัยว่าฉันเป็นใคร แต่เหมือนว่าเขาจะรู้อยู่แล้ว ฉันเลยขอร้องไม่ให้บอกใคร”
   ร่างสูงหั่นเนื้อในระหว่างที่ฟังไปด้วย คานาเมะพยักหน้ารับรู้ก่อนจะใช้ส้อมจิ้มสเต็กมาจ่อที่ปากร่างเล็ก เซโร่มองนิดๆก่อนที่จะยอมกินเข้าไป เดิมทีเขาไม่ค่อยกินอาหารในงานเลี้ยงนักหรอก มักอยู่ในมุมมืดไม่ก็ชิ่งหนีงานเลี้ยงประจำ
   “อร่อยมั้ย?”
    “ก็ดี”
   ร่างเล็กตอบสั้นๆก่อนจะทานต่อไปเมื่อร่างสูงป้อนอีก ทุกการกระทำของทั้งสองอยู่ในสายตาของคนในงานเลี้ยงทั้งหมด
   ราวกับพวกเขามีกันแค่สองคน......
   คานาเมะไม่สนใจสายตาที่มองมาที่พวกเขาสองคน ซึ่งเซโร่เองก็ไม่ได้สนใจเช่นกัน เสียงดนตรีที่เหมือนจะเงียบไปดังขึ้นอีกครั้งเมื่ออิจิโจสั่งให้ดำเนินงานเลี้ยงต่อ
   “วันนี้เธอเป็นคนพิเศษเลยนะ คนอื่นๆอิจฉากันน่าดู”
   “ฉันหมดความอดทนเมื่อไหร่เดี๋ยวฉันปาส้นสูงใส่ผู้หญิงพวกนั้นเองแหละ”
    ร่างเล็กบ่นอย่างไม่จริงจัง คานาเมะเช็ดปากที่เปื้อนน้ำซอสให้ร่างเล็กก่อนที่จะยิ้ม เขาไม่เคยปฏิบัติกับเซโร่แบบนี้เลยสักครั้ง เพราะเซโร่มักตั้งแง่กับเขาและปฏิเสธเขาเสมอ จนเมื่อเร็วๆนี้
   วันที่เขาสูญเสียทุกอย่างไป
   อาจจะไม่รู้ตัวแต่เซโร่อยากให้ใครสักคนปลอบโยนเขา อยู่เคียงข้างเขาและบอกเขาว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียว จนบางครั้งเผลอเอาแต่ใจและอ้อนคานาเมะโดยไม่รู้ตัว
   งานเลี้ยงดำเนินมาจนถึงเกือบช่วงสุดท้าย ทุกคนจะเต้นรำร่วมกันในฟลอร์เต้นรำ ซึ่งแน่นอนว่าคานาเมะต้องพาสาวน้อยของเขาไปแจมด้วย
   กลางฟลอร์เต้นรำที่กำลังรื่นเริง ใครจะรู้ว่าตอนนี้ที่เซโร่ที่เต้นรำไม่เป็นกำลังใช้เท้าของคานาเมะต่างเท้าตัวเอง ร่างเล็กเหยียบเท้าของคนตัวสูงเอาไว้เพื่อให้จังหวะเต้นรำไปพร้อมกัน
   “น่าจะบอกผมว่าเธอเต้นรำไม่เป็น”
   ร่างสูงก้มหน้าถามคนตัวเล็กที่ก้มหน้าก้มตามมองเท้าตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองร่างสูง
   “ก็แกไม่ถาม เอ๊ย ก็ท่านคานาเมะไม่ถามนี่คะ”
   ร่างเล็กเปลี่ยนคำพูด ระหว่างนั้นก็พยายามประคองตัวเองไปด้วย ร่างสูงนิ่วหน้านิดๆเพราะส้นสูงที่ร่างเล็กใส่มันทิ่มเนื้อเขา
   “เฮ้อ เป็นความผิดผมสินะ”
   ร่างสูงถอนหายใจแต่ก็ยังมีความสุข มือหนาประคองเอวบางเอาไว้พลางควบคุมจังหวะเต้นรำไปด้วย
   เมื่อการเต้นรำจบลง คานาเมะแทบคลานกลับโต๊ะเลยทีเดียว ร่างเล็กหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนานแต่ก็ยอมประคองร่างสูงมานั่งที่โต๊ะในระหว่างนั้นงานเลี้ยงก็ดำเนินมาจนถึงช่วงสุดท้าย ช่วงที่ผู้ชายจะมอบดอกกุหลาบให้คู่เต้นรำที่ถูกใจ
   สาวๆลุ้นกันตัวโก่งว่าสี่หนุ่มที่ตัวเองหมายปองจะมอบดอกกุหลาบให้ใคร แต่ปรากฏว่ามีคนนึงที่หายไป นั่นคือหนุ่มผมเงินที่ออกไปพร้อมคานาเมะแต่ไม่กลับมาอีกเลยนั่นเอง              
   หนุ่มๆหลายคนเริ่มปลดกุหลาบออกจากอกเสื้อของตัวเองเพื่อมอบให้คนที่ถูกใจ คานาเมะเองก็เช่นกัน  
    “ท่านคานาเมะปลดอกกุหลาบออกแล้ว!”
   “ดูสิ! ใครจะได้ดอกกุหลาบของท่านคานาเมะกันนะ!”
   “หรือว่าจะเป็นเด็กคนนั้น!”
   “ไม่จริงน่า.....”
   เสียงพูดคุยต่างๆนานาดังแว่วเข้ามาในโสทประสาทของเซโร่ ร่างเล็กส่ายหน้าเบาๆ จะว่าไปดอกไม้ของเขาอยู่ไหนกันนะ?
   คนตัวเล็กหันรีหันขวางเมื่อหาดอกไม้ของตัวเองไม่เจอ หรือว่ามันจะหายไปตอนที่กลายเป็นผู้หญิงกันนะ?
   “เซโร่.....”
   เสียงเรียกจากคนตัวสูงทำให้ร่างเล็กหันไปมอง สัมผัสอันแผ่วเบาเกิดขึ้นที่ริมฝีปากบางก่อนที่จะร่างสูงจะผละออกไป เซโรได้แค่ยื่นอึ้ง ต่อหน้าคนเยอะขนาดนี้เขายังกล้าจูบ.....      
    ร่างเล็กหน้าแดงก่ำเมื่อโดนร่างสูงขโมยจูบไป เสียงกรี๊ดกราดจากสาวๆในงานดังระงมเมื่อนายเหนือคานาเมะบรรจงทัดดอกกุหลาบสีแดงที่ข้างหูของหญิงสาว มือหนาไล้ตามเส้นผมสีเงินที่ราวแพรไหมก่อนที่จะจุมพิตที่เรือนผมสีเงินแผ่วเบา
   เท่านี้ก็ชัดเจนแล้ว คุรัน คานาเมะ เลือกเด็กสาวผมเงินเป็นคนที่ถูกใจ เขาเลือกคิริว เซโร่คนนี้
   “ผมอยากบอกจริงๆว่าคนที่ผมเลือกเป็นใคร แต่ผมไม่อยากให้คนอื่นมองเธอด้วยสายตาที่แปลกไป ยกโทษให้ผมนะ”
   น้ำเสียงที่อ่อนโยนแล้วเว้าวอนของนายเหนือเอ่ยกับคนตรงหน้า เซโร่ไม่ได้สนใจเรื่องนั้นตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ต้องเรียกว่าแทบไม่ได้นึกถึง
   “ฉันไม่ได้สนใจเรื่องนั้นหรอก แต่ว่าจะดีหรอที่เลือกฉันน่ะ”
   ร่างสูงคว้าคนตัวเล็กมากอดก่อนจะสูดกลิ่นหอมจากเรือนผมสีเงินอย่างหลงใหล ร่างเล็กยกมือกอดตอบร่างสูงเบาๆ
   “ดีที่สุดเลยล่ะ เธอเป็นของผมแล้วนะ ไม่ปฏิเสธใช่มั้ย?”
   ร่างเล็กเงียบแล้วก้มหน้านิ่ง ร่างสูงรู้สึกไม่ดีจึงผละออกจากร่างเล็กก่อนจะย่อตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกับร่างเล็ก
   “ว่าไง?”
   ร่างสูงถามย้ำ เซโร่หลบตาก่อนจะพยักหน้าเบาๆ เสียงปรบมือจากกองเชียร์ดังลั่นและโห่ร้องแสดงความยินดีราวกับอยู่ในพิธีแต่งงาน
   “แต่ว่า.......”
   ร่างเล็กพูดอ้อมแอ้ม ใบหน้าของคนตัวเล็กแดงก่ำจนร่างสูงอดยิ้มไม่ได้
   “ว่ายังไงครับ”
   “คือ ดะ ดอกไม้ของฉัน......”
   ไม่อยากบอกว่าอยากมอบให้ แต่ว่ามันเป็นทางเดียวที่จะบอกว่าเซโร่เองก็เลือกคานาเมะเช่นกัน
    “ออ ถ้าดอกกุหลาบของเธอผมได้มาแล้วล่ะ”
    “เอ๊ะ?”
   ร่างเล็กเอียงคออย่างสงสัย คนตัวสูงล้วงบางอย่างออกมาจากอกเสื้อ กุหลาบสีแดงสดนั่นเอง!
   “ของฉันหนิ!”
   "ผมแอบชิงมาก่อนเท่านั้นเอง ยังไงเธอก็ต้องมอบให้ผมอยู่แล้ว”
   ร่างสูงสูดกลิ่นหอมจากดอกกุหลาบในมือก่อนจะขยิบตาให้คนตัวเล็กที่แก้มแดงก่ำจนเขากลัวว่ามันจะปริแตก
   “เจ้าบ้าคานาเมะ!”
   ร่างเล็กเรียกชื่อร่างสูงก่อนที่ทั้งมือทั้งเท้าจะตบตีร่างสูงที่เป็นสาเหตุทำให้เขาต้องกังวลอยู่ฝ่ายเดียว
   และกว่าจะสะใจ คานาเมะก็เลือดตกยางออกต้องพักฟื้นกันเลยทีเดียว