[Fic Vampire Knight] รัตติกาลสีเงิน

   ร่างโปร่งผมเงินเดินเข้ามาในอาคารสูงห้าสิบชั้นพลางสบถด่าใครบางคนที่ทำให้เขาต้องเข้ามาสมาคมฮันเตอร์เพราะโดนเรียกตัวมาเนื่องจากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการทำงานของอิจิโจที่ทำหน้าที่แทนเขา จนเป็นเหตุให้ผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องได้รับบาดเจ็บ
   เพราะคุรัน คานาเมะคนเดียว!!
   “เซโร่~~!!”
   หมับ!
   “อิจิรุ”
    ร่างโปร่งเอ่ยชื่อน้องชายที่กระโดดเกาะหลังเขา เพราะเขาถูกขังอยู่ในห้องตลอดสองวันเลยไม่ได้เจออิจิรุเลย หนำซ้ำ คุรัน คานาเมะยังจับตาดูเขาทุกฝีก้าวอีกด้วย
   “เซโร่มาทำอะไรที่นี่หรอ? ปกติเซโร่ไม่มานี่นา”
   ร่างเล็กผมเงินเอ่ยอย่างสงสัย พี่ชายผมเงินของเขาไม่ค่อยอยากมาที่นี่นักหรอก
   “ธุระนิดหน่อย อิจิรุล่ะ?”
   “อืม! วันนี้เอา Bloody Rose มาเช็ค ผมไม่ค่อยได้ใช้มันเท่าไหร่เลยคิดว่ามันอาจจะพังแล้วก็ได้”
   อิจิรุยื่นปืนสีขาวที่มีรูปร่างเหมือน Bloody Rose สีเงินของเซโร่มาให้ดู ก็นะ อิจิรุถนัดใช้ดาบมากกว่าปืนนี่นา
   “ถึงอย่างนั้นก็ต้องพกเอาไว้เสมอนะ”
   ร่างโปร่งเตือนคนน้อง อิจิรุพยักหน้ารับอย่างแข็งขัน อย่างน้อยๆ Bloody Rose ที่มีเพียงสองกระบอกก็เป็นสิ่งที่เชื่อมพวกเขาเอาไว้ด้วยกัน อิจิรุไม่มีทางปล่อยให้มันห่างตัวหรอก
   หลังจากพูดคุยกันพอสมควร เซโร่ก็ไปหาหัวหน้าสมาคมเพื่อรับฟังการกระทำที่เรียกว่าผิดพลาดของเขาอย่างเบื่อหน่าย กว่าจะได้รับอนุญาตให้ปล่อยตัวก็เกือบเย็น
   จริงอยู่ที่ว่าแวมไพร์อย่างเขาไม่จำเป็นต้องพักผ่อนอะไรมากมาย แต่ว่าการที่ต้องปฏิบัติงานทันทีหลังฟังเรื่องเบื่อหน่ายก็ทำให้เขาเพลียพอสมควร
   แต่ก็ดีกว่ากลับไปเจอมันล่ะว่ะ
   เซโร่คิดก่อนที่จะกระโดดขึ้นบนต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆกับตัวเอง ส่งแรงเพื่อกระโดดไปยังต้นอื่นอย่างคล่องแคล้ว มุ่งหน้าเข้าสู่เขตหวงห้ามของแวมไพร์ที่คุรัน คานาเมะ สั่งห้ามไม่ให้เขาเข้าไปอย่างเด็ดขาด หลุมศพของแวมไพร์ที่มีเพียงไม่กี่ตนเท่านั้นที่ได้รับเป็นพิเศษ
   เซโร่ก้าวเข้าไปในเขตหวงห้ามอย่างเงียบเชียบ สายลมเย็นยะเยือกพัดผ่านไปทั้งๆที่ยังไม่มืดค่ำ ดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้ายิ่งทำให้บริเวณนี้ดูน่ากลัวและน่าหวาดกลัว
   ทำไมสมาคมฮันเตอร์ถึงให้เขามาในที่แบบนี้กันนะ?
   คำสั่งล่าสุดคือให้มาที่เขตหวงห้ามของแวมไพร์ แต่หลังจากนั้นก็ไม่ได้บอกว่าให้มาทำไม ที่บอกว่าให้มาตรวจสอบแล้วให้เขามาตรวจอะไรที่หลุมศพของแวมไพร์
   เกือบๆสิบนาทีที่เซโร่เดินวนไปมา ที่นี่มีหลุมศพราวๆห้าสิบหรือมากกว่านั้นนิดหน่อย ป้ายหลุมศพสลักชื่อเอาไว้ว่าหลุมศพเป็นของใคร แต่เซโร่ก็ไม่ได้คิดที่จะอ่านมัน
   แวมไพร์มีหลุมศพในขณะที่แวมไพร์ฮันเตอร์ถูกทอดทิ้ง
   ร่างโปร่งหยุดอยู่ตรงหน้าหลุมศพที่ใหญ่ที่สุด ป้ายชื่อเริ่มเลือนรางจนแทบอ่านไม่ออก แต่พลังที่แผ่ออกมาจากหลุมศพก็ทำให้เขารับรู้ว่าเป็นใคร
   พลังน้ำแข็งอันเย็นยะเยือก บรรรยากาศรอบหลุมศพที่น่าสะอิดสะเอียน เสียงกระดิ่งรัดผมที่เขาคุ้นเคยมันเป็นอย่างดี
   ฮิโอ ชิสึกะ..........
   แวมไพร์เลือดบริสุทธิ์ที่ฆ่าพ่อกับแม่ของเขา แล้วหลังจากนั้นสามปีเธอก็ถูกฆ่าตายด้วยฝีมือคุรัน คานาเมะ เพราะฮิโอ ชิสึกะ พยายามจะฆ่าเขาและทำให้กลายเป็นหุ่นเชิดเพื่อสังหารคุรัน คานาเมะ แต่แล้วก็เปลี่ยนใจไปใช้ครอส ยูกิแทน เพราะงั้นเขาเลยต้องฆ่าผู้หญิงที่เปรียบเสมือนทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อปกป้องเจ้านายที่เขาไม่ต้องการ คานาเมะไม่ได้พยายามช่วยน้องสาวตัวเองเลยในตอนนั้น และนั่นยิ่งทำให้แค้นผู้ชายคนนั้นมากขึ้นไปอีก
   “ไอ้แวมไพร์ชั้นต่ำ.......”
    ปัง!
   ร่างโปร่งลั่นไกโดยที่ไม่ต้องหันไปมอง ดวงตาสีม่วงอ่อนกวาดมองผู้มาเยือนอย่างหงุดหงิด อีกหนึ่งสาเหตุที่เขาเกลียดคุรัน คานาเมะ คือ
   ผู้ชานคนนั้นโยนความผิดที่ฆ่า ฮิโอ ชิสึกะ มาให้เขา!
   จนถึงตอนนี้เขาก็รู้แล้วว่าสมาคมฮันเตอร์ส่งเขามาที่นี่ทำไม
   “อย่าคิดว่าจะฆ่าฉันได้ง่ายๆสิ หัวหน้าสมาคม........”
   แวมไพร์ห้าตนถูกเก็บรวดในนัดเดียว สมาคมฮันเตอร์ส่งเขามาเพื่อนกำจัดทิ้งโดยแวมไพร์ที่ภักดีต่อ ฮิโอ ชิสึกะ โดยที่มือตัวเองไม่ต้องเปื้อนเลือด
   โดนพวกเดียวกันหักหลังเข้าแล้วสิ
   ถ้าอิจิรุไม่รู้เรื่องนี้ก็คงจะดี..............
 
   ร่างสูงของนายเหนือแวมไพร์ก้มหน้าอ่านหนังสือในมือโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง เสียงน่ารำคาญของผู้หญิงที่อยู่ด้านข้างไมได้เรียกว่าสนใจจากเขา เมื่อการ์เดียนที่เคยทำหน้าที่กันเดย์คลาสไม่อยู่ทั้งสองคน ความวุ่นวายชนิดที่ว่าเกิดจลาจลก็เกิดขึ้นได้แทบทุกวัน ดังนั้น เซโร่ที่ควรจะมาเรียนพร้อมเขาจึงเลี่ยงการเรียนมาช่วงเวลาแบบนี้ แล้วไปโผล่ที่ห้องเรียนอย่างเงียบเชียบให้แวมไพร์ตนอื่นๆผวาเล่น
   “อิจิโจ ผมมีธุระด่วน ฝากเช็คชื่อด้วยนะ”
   ร่างสูงหันไปบอกคนผมทองที่ยังไม่ทันจะพยักหน้ารับ ร่างของนายเหนือคุรันก็หายไปจากตรงนั้นเสียแล้ว
   เกิดอะไรขึ้นกับฮันเตอร์ผมเงินคนพี่หรือเปล่านะ?
   อิจิโจคิด คานาเมะดูร้อนรนผิดปกติซึ่งน่าจะเกี่ยวข้องกับ คิริว เซโร่ แบบว่าสองคนนั้นดูเป็นห่วงเป็นใยกันจริงๆนะ (แกดูยังไงถึงมองเป็นแบบนั้น?) นี่คงไปตามกันมาเรียนสินะ คิริวคุงโดดเรียนเป็นเดือนแล้วด้วยสิ
   ปังๆๆ!!
   อีกฟากของความวุ่นวายในโรงเรียน เสียงปืนดังสนั่นไม่หยุด มือเรียวเปลี่ยนแม็กอย่างรวดเร็วก่อนจะสาดกระสุนต่อ
   มากันไม่หยุดเลยให้ตาย.......
   แม้แวมไพร์เกือบ 60% จะอยู่ที่ไนท์คลาส แต่อีก 40% ก็กระจายอยู่ตามสถานที่ต่างๆแล้วถูกเรียกให้มารวมตัวกันที่นี่
   ได้แต่หวังว่าแม็กจะไม่หมดก่อนล่ะนะ
   ร่างโปร่งพิงต้นไม้เพื่อพักเหนื่อย อยู่ห่างจากเขตหวงห้ามแล้วก็จริงแต่ก็ยังโดนตามล่าอยู่ เกิดพาพวกนี้เข้าไปในโรงเรียนมีหวังซวยกันหมดแน่
   ร่างโปร่งผมเงินเหลือบมองแวมไพร์อีกสิบตนที่ล้อมตนเองอยู่ เหลือแม็กอีกสาม กระสุนอีกยี่สิบสี่นัด จะพอหรือเปล่าก็ไม่รู้ ใช่ว่ายิงไปจะโดนทุกนัดซะเมื่อไหร่
   พรึบ!
   ฮันเตอร์หนุ่มชะงักเมื่อมีใครมาขวางหน้า แม้จะหันหลังให้แต่เขาก็รู้ว่าเป็นใคร
   คุรัน คานาเมะ.....
   “นะ นายเหนือ...!!”
   แวมไพร์ที่ส่งมาเล่นงานเขาต่างแสดงสีหน้าหวาดกลัว เซโร่ลดปืนลงพลางถอนหายใจ ไม่คิดว่าจะเป็นการต่อสู้ที่กดดันขนาดนี้
   “พวกเธอกำลังทำอะไร?”
   น้ำเสียงที่เย็นยะเยือกเปล่งออกจากริมฝีปากของนายเหนือ พลังที่แผ่ออกมากดดันอีกฝ่ายทำให้น่าหวาดกลัวจนตัวสั่น
   “มันเป็นผู้ทรยศ สมควรโดนกำจัด!”
   เซโร่ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นเพราะความเหนื่อย ดวงตาสีม่วงอ่อนฉายแววเหนื่อยล้าแม้การต่อสู้จะดำเนินมาเพียงครึ่งชั่วโมง
   Bloody Rose ต่อต้านร่างกายที่เป็นแวมไพร์ของเขา การใช้มันแต่ละครั้งทำให้ร่างกายต้องรับภาระหนัก ยิ่งการต่อสู้ยืดเยื้อเขายิ่งลำบาก
   “เขาเป็นคนของผม พวกเธอกลับไปซะ”
   นายเหนือแวมไพร์ออกคำสั่ง แวมไพร์ตนอื่นๆมองหน้ากันเพื่อหาทางออกที่ดีที่สุด ก่อนทั้งหมดจะพุ่งเข้าใส่นายเหนืออย่างสิ้นคิด
    ฟุบ!
   ร่างกายของแวมไพร์ชั้นต่ำกลายเป็นฝุ่นผงทันทีที่เข้าใกล้คานาเมะ เพียงพริบตาเดียวแวมไพร์ทั้งหมดก็กลายเป็นฝุ่นละอองปลิวหายไปกับสายลมยามอัสดง เซโร่หายใจแล้วเตรียมใจที่จะโดนร่างสูงทำโทษเพราะฝ่าฝืนคำสั่ง
   คานาเมะหันมามองเซโร่ที่นั่งหลับตาอยู่ใต้ต้นไม้ ร่างสูงทำเพียงแค่ถอนหายใจก่อนที่จะเดินมาหยิบ Bloody Rose ออกจากมือของคนที่นั่งพักเหนื่อยอยู่ก่อนที่จะยึดเอาไว้เอง
   “ลุกไหวหรือเปล่า?”
   ร่างโปร่งพยักหน้าเป็นเชิงว่าไหว แต่ชั่วขณะที่กำลังจะลุกขึ้นอาการเวียนหัวก็เข้าจู่โจมอย่างรุนแรงจนต้องเอามือกุมขมับ ร่างของเซโร่เซเล็กน้อยแต่คานาเมะคว้าตัวเอาไว้ ร่างโปร่งจึงไม่ล้มหัวฟาดพื้น
   “เธอหยุดงานของสมาคมสักพัก ผมจะให้อิจิโจทำแทน”
   “เรื่องนั้นไม่จำเป็นแล้วล่ะ”
   ร่างสูงขมวดคิ้วกันคำพูดของคนในอ้อมแขน ดวงตาสีแดงเข้มตวัดมองการเคลื่อนไหวของเงาใต้ต้นไม้ก่อนที่การเคลื่อนไหวนั้นจะหายไป
   “ฉันถูกถอดถอนออกจากการเป็นแวมไพร์ฮันเตอร์และถูกส่งมาที่นี่ คงรู้ใช่มั้ยว่าพวกนั้นตั้งใจจะเก็บฉัน”
   ร่างสูงทำเพียงแค่นิ่งฟัง  มือแกร่งประคองอีกคนเอาไว้ไม่ให้ล้ม เซโร่เอียงศีรษะซบบ่าคนตัวสูงเบาๆก่อนที่จะพ่นลมหายใจที่อึดอัดออกมา การถูกถอดถอนออกจากการเป็นแวมไพร์ฮันเตอร์ก็ไม่ต่างอะไรจากคนไร้ประโยชน์ของสมาคม คนในสมาคมต่างหวาดกลัวเขาที่เป็นแวมไพร์และในส่วนลึกของจิตใจเขากลัวว่าตัวเองจะถูกคนในสมาคมฆ่า กลัวว่าถ้าไม่มีเขา อิจิรุจะไม่มีคนปกป้อง
   จบสิ้นแล้วสินะ โดนทิ้งอย่างสมบูรณ์
   “คนหมดประโยชน์ก็ต้องโดนทิ้ง.....สินะ”
   น้ำตาที่ไม่คิดว่าจะไหลได้อีกแล้ว เซโร่ซบหน้าลงบนกับไหล่กว้างก่อนที่จะปล่อยน้ำตาให้ไหลเงียบๆโดยไม่ส่งเสียง
   การเป็นฮันเตอร์เป็นสิ่งเดียวที่บอกว่าเขาเคยมีครอบครัว เป็นสิ่งเดียวที่บอกว่าเขาเคยเป็นมนุษย์ เป็นสิ่งเดียวที่เชื่อมเขากับอิจิรุเอาไว้ด้วยกัน
   สิ่งเดียวที่บอกว่าเขายังมีชีวิตและยังไม่ถูกทอดทิ้ง!
   “ถูกพรากความเป็นมนุษย์ไปจนหมดแล้วสินะ…..ฉันน่ะ…”
   ร่างโปร่งพึมพำ คานาเมะไม่คิดจะเอ่ยคำใดออกไปในตอนนี้ มือแกร่งกดศีรษะของคนในอ้อมแขนให้แนบกับตนมากขึ้น ร่างโปร่งตัวสั่นเบาๆราวกับกำลังอดกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้ ชีวิตหลังจากนี้ เขาจะทำยังไงต่อไป กลายเป็นแวมไพร์โดยสมบูรณ์ ชีวิตที่เป็นอมตะเริ่มขึ้นอย่างสมบูรณ์แล้วสินะ