[Fic Vampire Knight] รัตติกาลสีเงิน

   เที่ยงคืน

   เดิมทีตอนนี้เป็นเวลาที่เขาต้องเข้าเรียน แต่กลับกลายเป็นว่าเขาต้องย่องเข้าห้องของตัวเองแทน

   เพราะหายหน้าไปเกือบสองวัน เซโร่ค่อนข้างมั่นใจว่าเขาจะโดนอะไรบ้างจากเจ้านายจอมเผด็จการ แม้ว่าตอนนี้ห้องนอนจะเงียบเชียบเพราะรูทเมทของเขาไปเรียนแล้วก็ตาม

   เซโร่ปีนหน้าต่างเข้ามาในห้องทางเดียวกับที่เขาใช้หนีก่อนหน้านี้ ฝีเท้านั่นเงียบกริบดุจแมว แต่ถึงอย่างนั้น......

   "ดูเหมือนใครบางคนที่แอบหนีเที่ยวจะกลับมาแล้ว"

   เสียงของนายเหนือตระกูลคุรันดังขึ้นอย่างราบเรียบ น้ำเสียงเย็นยะเยือกถึงแม้เป็นเซโร่เองก็ยังเสียวสันหลังวาบ

   ลืมไปเลยว่าตอนนี้พักเที่ยง.....!!

   "รู้ก็ดีว่าหนีจะได้ไม่ต้องบอก"

   แต่เซโร่ก็ยังเป็นเซโร่อยู่วันยังค่ำ แม้จะโดนดวงตาสีแดงเข้มจ้องมองเซโร่ก็หาได้สำนึกผิดไม่

    "ผมไม่ได้บอกเธอหรอว่าห้ามออกจากห้อง"

   "ใครจะไปรู้"

   เซโร่กวนประสาท ร่างโปร่งเดินไปที่เตียงก่อนที่จะถอดเสื้อโค้ทแขวนเอาไว้ นายเหนือแวมไพร์ทำเพียงจ้องมองการกระทำของร่างโปร่งเท่านั้น

   "ดื่มเลือดของน้องชายมาอีกแล้วงั้นหรอ?"

   คำถามที่เหมือนไม่ต้องการคำตอบดังขึ้น เซโร่ชะงักมือที่กำลังปลดปืนแต่ก็เก็บอาการเอาไว้และไม่คิดที่จะตอบอะไรกลับไป

   แค่เห็นปฏิกิริยาร่างสูงก็รู้ว่าเขาเดาถูก จริงอยู่ที่เขาให้เซโร่ดื่มเลือดไปบ้างแล้วแต่ก็ยังน้อยเกินกว่าที่จะดับความกระหายได้ ถ้าบังคับให้ดื่มก็รั้งแต่จะทำให้คนหัวรั้นเกลียดเขามากขึ้น ถ้าอย่างนั้น.....

   พรึบ!

   เร็วเท่าความคิด ร่างโปร่งของเซโร่ถูกนายเหนือแวมไพร์รวบตัวเอาไว้จากด้านหลัง ดวงตาสีม่วงเบิกกว้างเพราะความตกใจ ดวงตาสีแดงเข้มหรี่ลงเล็กน้อย มือหนาบีบเข้าที่ลำคอขาวแผ่วเบาแต่มันก็แรงพอจะทำให้คนในอ้อมแขนส่งเสียงร้องได้

   "อึก!"

   "คิิดจะทำร้ายน้องชายไปจนถึงเมื่อไหร่ คิิริว เซโร่ เธอจะเห็นแก่ตัวไปถึงไหน?"

   มือหนาคลายแรงบีบลงแต่ก็ยังคงสาละวนอยู่กับลำคอระหง กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆจากร่างโปร่งทำให้ร่างสูงขมวดคิ้วเล็กน้อย เซโร่ไม่เคยใส่น้ำหอมเลยสักครั้งเพราะเขาอยู่กับเซโร่มานานย่อมรู้ดี

   "กลิ่นนำหอม ของผู้หญิง...?"

   คานาเมะซุกจมูกลงบนเรือนผมไล้เรื่อยมาจนถึงลำคอ สูดกลิ่นน้ำหอมที่ได้จากร่างของเซโร่ ลาเวนเดอร์? ไม่ผิดแน่ เซโร่เกลียดดอกลาเวนเดอร์ ไม่มีทางที่น้ำหอมกลิ่นนี้จะอยู่บนตัวเขาได้

   "ปล่อย!"

   ร่างโปร่งพยายามขัดขืน แต่ร่างสูงกดร่างอีกฝ่ายเอาไว้กับตัวจนไร้ทางต่อต้าน มือหนาเอื้อมไปปิดปากที่กำลังสถบด่าเขาก่อนจะเผลอสอดนิ้วเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นเล็กที่สั่นระริก

   "ไม่นึกว่าเธอจะกล้าซุกผู้หญิงเอาไว้ด้วยนะ อยากรู้จริงๆว่าเป็นใคร"

   นายเหนือแวมไพร์ปล่อยร่างโปร่งเป็นอิสระแต่เหวี่ยงร่างของเซโร่ลงบนเตียงอย่างแรงจนร่างนั้นงอตัวด้วยความจุก

   "ปล่อยฉัน! ไอ้แวมไพร์เอาแต่ใจ!"

   คานาเมะทับร่างของฮันเตอร์หนุ่มเอาไว้ ข้อมือทั้งสองข้างถูกรวบขึ้นเหนือหัวอย่างไม่อาจขัดขืน

   "ออ เอาแต่ใจสินะ"

   ฮันเตอร์หนุ่มร้องลั่นเมื่อมือใหญ่กำมือทั้งสองแน่นจนแทบจะได้ยินเสียงกระดูกแตกร้าว ดวงตาของนายเหนือคุรันค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดอย่างช้าๆ ความโกรธเกรี้ยวส่งผ่านทางดวงตาสีเลือดไปถึงดวงตาสีม่วงที่สั่นระริก

   "ใช่ ผมเอาแต่ใจ ผมต้องได้ในสิ่งที่ต้องการเสมอ และเธอก็เป็นสิ่งที่ผมอยากได้ในตอนนี้!"

   เสื้อผ้าถูกฉีกกระชากเมื่อสิ้นเสียงของนายเหนือแวมไพร์ เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกกระชากไม่มีชิ้นดี ดวงตาสีม่วงอ่อนเบิกกว้างเพราะความตกใจ แต่ปากก็ยังคงไวเหมือนเดิม

   "ปล่อยฉัน ไอ้ปีศาจกระหายเลือด!"

   "โห ปีศาจกระหายเลือดงั้นหรอ? ตัวเธอที่เป็นเหมือนกันกับผม เป็นแวมไพร์เหมือนกับผม งั้นเธอก็ไม่ได้ต่างจากผม!!"

   "อ๊ะ!!"

   ซอกคอขาวของฮันเตอร์หนุ่มถูกคมเขี้ยวของนายเหนือแวมไพร์ฝังลงไปจนมิด เลือดสีแดงสดไหลทะลักจากรอยเขี้ยว กลิ่นคาวคลุ้ง แม้จะพยายามออกแรงขัดขืนมากแค่ไหน ก็ไม่อาจหลุดพ้นจากเงื้อมมืือของปีศาจได้อยู่ดี

   เซโร่กัดฟันแน่นพยายามเรียกสติอันเลือนลางกลับมา ลมหายใจของฮันเตอร์หนุ่มหอบถี่แต่กลับเบาเกินกว่าปกติ เซโร่รู้สึกว่ายิ่งตัวเองถูกดูดเลือดไปมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกอ่อนล้า แต่กลิ่นเลือดที่คาวคลุ้งกระจายไปทั่วห้องกลับทำให้เขาอยากคลุ้มคลั่ง ภาพตรงหน้าในดวงตาสีม่วงอ่อนถูกย้อมไปด้วยสีแดง ลำคอแห้งผากราวกับอยู่ในทะเลทราย ความกระหายหลังจากเสียเลือดจำนวนมากกำลังเข้าครอบงำสติที่มีเพียงน้อยนิด

   คานาเมะรับรู้ถึงจังหวะหายใจที่เปลี่ยนไป ความหิวกระหายกำลังครอบงำคนใต้ร่างอย่างช้าๆ คมเขี้ยวถูกถอนออกจากลำคอระหง เลือดสีแดงไหลออกตามรอยเขี้ยวเป็นทาง ดวงตาสีแดงเลือดแปรเปลี่ยนกลับมาเป็นสีแดงเข้มเหมือนยามปกติ

   "คงมาได้แค่นี้งั้นสินะ"

   นายเหนือแวมไพร์มองคนใต้ร่างที่กำลังหอบอย่างเอาเป็นเอาตาย ดวงตาสีม่วงอ่อนกลายเป็นสีแดงเลือดเพราะความหิวกระหาย สติทั้งหมดถูกความกระหายกระชากทิ้งจนไม่เหลือ

  "เป็นความผิดของเธอเองนะเซโร่...."

   คานาเมะจ้องใบหน้าสวยอย่างไม่วางตา จริงอยู่ที่ครึ่งนึงเป็นความผิดของเขาเพราะความโมโหและขาดการยับยั้งชั่งใจ แต่อีกครึ่งก็เป็นความผิดของเซโร่เหมือนกัน

   ผิด......ที่ทำให้เขาหลงใหล

   ผิด......ที่ทำให้เขาอยากครอบครอง

   และผิดที่บังอาจไปขลุกอยู่กับผู้หญิงจนกลิ่นน้ำหอมติดตัวมา

   คานาเมะชั่งใจอยู่นิดหน่อยก่อจะปล่อยมือทัั้งสองข้างเป็นอิสระ แต่ยังไม่ทันที่คนผมเงินจะได้แผลฤทธิ์ ริมฝีปากของนายเหนือก็เขายึดกลีบปากบางอย่างถือสิทธิ์ ลิ้นร้อนล่วงล้ำเข้าไปในโพรงปาก ใบหน้าหล่อจัดขมวดคิ้วจนเป็นปมเมื่อรับรู้ว่าคมเขี้ยวของแวมไพร์หนุ่มคอมกัดเข้าที่ลิ้นเขาไม่หยุด มือทั้งสองข้างที่เป็นอิสระคว้าหมับเข้าที่ลำคอของนายเหนือแวมไพร์ก่อนที่จะออกแรงบังคับให้นายเหนือไปอยู่ใต้ร่างของตนแทน

   คานาเมะหรี่ตาลงนิดๆก่อนจะกระตุกยิ้มอย่างพอใจ เซโร่กระชากเสื้อของอีกฝ่ายออก เขี้ยวที่โผล่พ้นริมฝีปากของร่างโปร่งฝังลงกับซอกคอของนายเหนือคุรันและเรียกเลือดจากอีกฝ่ายอย่างหื่นกระหาย

    ถ้าดื่มเลือดเข้าไปขนาดนี้ล่ะก็ ก็พ้นจากการตกสู่ Leval E

   และนั่นก็เท่ากับว่า......

    เธอจะเป็นของผมไปตลอดกาล

   "เสียใจด้วยนะ พ่อหนุ่มฮันเตอร์ จากนี้ไป เธอหนีผมไม่ได้อีกแล้ว

   ย้อนกลับไปเมื่อสามชั่วโมงก่อน

   เซโร่ถูกเชิญมาที่คฤหาสน์ของอิจิโจ ทาคุมะ โดยที่ไม่รู้ว่าทำไม แต่ฮันเตอร์หนุ่มไม่คิดที่จะปฏิเสธคำเชิญจากแวมไไพร์ผมทองแต่อย่างใด

   "ขอโทษที่ต้องเรียกเธอมานะ ผมมีเรื่องอยากให้เธอช่วยน่อย"

   อิจิโจไม่พูดพร่ำทำเพลง วางแก้วไวน์ที่บรรจุของเหลวสีแดงเอาไว้ครึ่งแก้ว ซึ่งเซโร่รู้จักมันดี

   "Tabbel?"

   "ถูกต้อง แต่ผมได้ให้ทีมวิจัยปรับปรุงเพื่อให้เข้ากับร่างกายของเธอ เลยอยากจะรู้ว่าได้ผลหรือเปล่า"

   เซโร่มองแก้วสีแดงตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจ ยานี้ไม่เคยส่งผลดีต่อเขาเลยสักครั้ง อย่าว่าแต่กิน แค่ดมกลิ่นก็ตาย!

   ฮันเตอร์หนุ่มหยิบแก้วขึ้นมาก่อนที่จะสูดกลิ่นอ่อนๆของยา แล้วนิ่งดูปฏิกิริยาเกือบๆนาทีไม่มีอาการปวดหัว หรือว่าอยากอาเจียน เซโร่จึงตัดสินใจจิบไปนิดนึงแล้วสำรวจอาการ

   "เป็นยังไงบ้าง?"

   "ผมไม่แน่ใจ"

   สุดท้ายเซโร่ก็ตัดสินใจดื่มเข้าไปอีกอึกนึง แล้ววางแก้วลง เกือบสามนาทีเขาก็ได้พูดออกมา

   "ไม่มีอาการอาเจียน แล้วก็ไม่ปวดหัว คิดว่าไม่มีปัญหา"

   "แสดงว่าการปรับปรุงสำเร็จ!"

   อิจิโจปรบมือลั่น เซโร่ถอนหายใจนิดหน่อยอย่างน้อยยาก็ไม่ส่งผลอย่างที่เคยเป็น

   "จริงสิ!"

   แวมไพร์ผมทองเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาเดินไปที่ตู้ก่อนจะหยิบบางอย่างออกมา

   "น้ำหอม?"

   "ใช่ กลิ่นลาเวนเดอร์ คานาเมะค่อนข้างชอบเละอยากให้เธอใช้มันบ้าง"

   ฮันเตอร์หนุ่มแทบส่ายหน้าปฏิเสธ เขาเกลียดดอกลาเวนเดอร์และกลิ่นของมันเป็นที่สุด

   "ผมไม่ชอบกลิ่นลาเวนเดอร์"

   "อ้าว? อย่างนั้นหรอ? แต่ว่าไหนๆก็ไหนๆแล้ว อยากให้เธอรับเอาไว้ ถือเป็นของขวัญจากฉันนะ"

   เซโร่มองขวดน้ำหอมสีเงินอย่างชั่งใจแต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ สุดท้ายเลยต้องรับมา ไว้เอาไปให้อิจิรุใช้แทนก็แล้วกัน

   ฮันเตอร์ผมเงินขอตัวกลับเมื่อหมดธุระ เพราะความสามารถของแวมไพร์การกระโดดบนต้นไม้จึงเหมือนเดินอยู่บนพื้นดิน ซึ่งเซโร่มักใช้เป็นทางกลับหอ

   อีกสองร้อยเมตรจะเป้นทางเข้าหอ เซโร่ล้วงขวดน้ำหอมออกมาก่อนที่จะตัดสินใจเปิดฝาออก กลิ่นดอกลาเวนเดอร์ลอยฟุ้งกระจาย เขาถอนหายใจก่อนจะลองฉีดใส่ข้อมือ กลิ่นหอมอ่อนๆผ่อนคลายได้ก็จริง แต่ว่ามันก็ฉุนสำหรับเขา เซโร่เสยผมที่ปรกหน้าขึ้นทำให้มีกลิ่นนำหอมติดเข้าที่เส้นผมด้วย เดี๋ยวมันก็ออกเองแหละถ้าโดนลม

   แต่ถึงอย่างนั้นพอถึงห้องกลิ่นมันก็ยังติดอยู่ดี ให้ตายสิ!