RY 01 Four year สี่ปีที่รักเธอ

เอย:มิณทร์...ออกมาหาเอยหน่อยดิ
มิณทร์:เป็นอะไรรึเปล่า
เอย:ป-เปล่า แค่มีไรอยากคุยด้วยเฉยๆ
มินทร์:ออๆ แล้วเอยอยู่ไหนอ่ะ
เอย:เค้าอยู่บนศูนย์กีฬาอ่ะ แสตนฝั่งติดบันได...
มิณทร์:โอเค เดี๋ยวเราขึ้นไปหานะ
เอย:อืม...//วางสาย
--บนศูนย์กีฬา—
มิณทร์://เดินไปยืนตรงข้ามเอย
เอย:. . . .
มิณทร์:เป็นอะไร?
เอย:มิณทร์...เอยยังลืมบอสไม่ได้อ่ะ
มิณทร์:. . . .ไม่เป็นไรๆ ของแบบนั้นมันต้องใช้เวลา
เอย:บอสเค้ามาขอคืนดีเอยอ่ะ
มิณทร์:คิดมากน่า ก็ปฏิเสธไปดิ คิดมากเราไม่ว่าอะไรหรอก ถ้าบอสมาขออคืนดีเอยอ่ะ
เอย:แต่เค้ายังรักบอสอยู่นะ
มิณทร์:. . . . . .แล้วเราคืออะไรอ่ะ
เอย:เค้าไม่รู้ วันที่บอสทิ้งเราอ่ะ มิณทร์ก็เดินเข้ามาปลอบเราแล้วก็บอกว่าจะดูแลเอยแทนบอส แต่เราก็ยงัรู้สึกว่า...มิณทร์แทนที่บอสไม่ได้อ่ะ
มิณทร์:งั้นเอยก็ไม่ได้รักเราใช่ป้ะ
เอย:ไม่ใช่หรอกมิณทร์ เรารักมิณทร์มากแล้วก็หวงมิณทร์มากๆด้วย
มิณทร์:ถ้ารักเราก็อย่าลังเลดิวะ!!!! อย่าไปบ่นถึงมันดิ แบบนี้เค้าไม่เรียกว่ารักหรอกเว้ย!!!
เอย:เราไม่รู้ตอนนี้เราทำอะไรไม่ถูกเลยอ่ะ เรายังลืมบอสไม่ได้เรายังรักมันอยู่ แต่เราก็รักมิณทร์นะ มิณทร์ดูแลเราอย่างดีมาตลอดเลย
มิณทร์:ก็เลือกมาสักคนดิ!! คลุมเครือแบบนี้มันจะไปรอดได้ยังไง!?
เอย:เราขอเวลาสักหน่อยได้มั้ย แล้วเราจะมาบอกมิณทร์ว่าเราจะเลือกใคร
มิณทร์:ได้...เราจะให้เวลาเอยแต่ในช่วงนี้ อย่าเพิ่งมาคุยกันเลยนะ//เดินลงไปจากศูนย์กีฬา
.
.
.
.
.
มะปราง://เล่นปิงปองอยู่ชั้นล่างศูนย์กีฬากับกะทิ
มิณทร์://เดินผ่านหลังกะทิ
กะทิ://ตีลูกมาให้มะปราง
มะปราง:// ด้วยความตกใจเมื่อเห็นมิณร์จึงตีลูกพลาด
ขนมปัง:ออก...
มิณทร์://ลูกปิงปองกลิ้งไปโดนเท้า หยุดเดิน+ก้มลงเก็บลูกปิงปอง
มะปราง://ยืนมองมิณทร์
มิณทร์://เดินเข้ามาใกล้ๆโต๊ะแล้วโยนลูกปิงปองให้มะปราง
มะปราง://รับ
มิณทร์://เดินออกไป
มะปราง:เก็บให้ทำไมวะ ก็บอกแล้วไงว่าจะไม่ยุ่งด้วย ก็อย่ามายุ่งกับกูดิ คาวตาไม่ได้อยากให้มาทำดีด้วยนะเว้ย
มิณทร์://หยุดเดิน//แน่สิ ใครมันจะไปใจดีเหมือนไอนทีล่ะ//เดินต่อ
มะปราง:เออ!! อย่างมึงง่ะเทียบกับพี่เขาไม่ได้หรอกเว้ย!!!
กะทิ:หึง...
มะปราง://หันกลับไปหาเพื่อน//ห้ะ?
กะทิ:หึงมึงแน่ๆ
มะปราง:ใคร?
กะทิ:ใครล่ะ พี่มิณทร์อ่ะดิ
มะปราง:ไร้สาระ อย่างคนแบบนั้นจะมาหึงกูหาเหี้ยอะไร
กะทิ:เอ้า! ไม่แน่นะเว้ยแบบว่าเคยมีมึงไปตามตื๊อ พอมึงออกมาจริงๆก็เหงาไรงี้ แถมมึงจะไปสนิทกับพี่นทีจนอย่างกะเป็นแฟนกัน
มะปราง:โอยยยยยยยยย ปัญญาอ่อนละ ไอนี่แม่งมโนมึงก็แบบจิ้นไปหมดสะหมงสมองไปหมดละ
กะทิ:แล้วแต่มึงเห้อะ
เทลล์:ปราง!! กลับบ้าน!!
มะปราง:อ่ะ...แปบนึงเก็บของก่อน
==หลายวันต่อมา==
ครู:ครูจสั่งงาน
นักเรียน:ฮ๊าาาาาาาาาาาา แงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ครู:ไม่ต้องมาโอดครวญ จะเอามั้ยคะแนนอ่ะ เพียวๆ 20 ไม่หาร
นักเรียน:เอาค้าบ/ค่า
มะปราง:คุ้มสัส
กะทิ:ทำไรคะครู!?
ครู:Power point คำนาม
นักเรียน:โหวววววววววววววววว งานยากอ่ะครู
ครู:ตั้ง 20 คะแนนม่ใช่น้อยนะ
กะทิ:มึงทำเป็นมั้ยวะ
มะปราง:ไม่เป็น...
กะทิ:=..=;
--3 วันต่อมา—
มะปราง:มึงเอาไง งานยังไม่ได้เริ่มเลยนะ
กะทิ:นั่นดิถ้ายังไม่เริ่มมีหวังส่งไม่ทันแน่
มะปราง:ถ้ามีคนที่ทำเป็นมาช่วยก็ดีน้า
กะทิ:แบบว่าพวกรุ่นพี่ไรงี้ รุ่นก่อนๆ
มะปราง:เอ๊ะ พี่นทีไง!!!
กะทิ:เออใช่!! เย็นนี้นะๆ มึงนัดเลยห้องสมุด
มะปราง:นัดยังไง กูไม่ใช่มีเบอร์พี่เขา
กะทิ:เอ้า! อยู่วงเดียวกันยังไงไม่มีเบอร์กันวะ
มะปราง:กูผิดอีก เออกูพอทำได้อยู่ภาวนาให้พี่เขาไปห้องสมุดละกัน
กะทิ:เออๆ
--เย็นวันนั้น—
มะปราง:เห้ยแก หาข้อมูลไปก่อนนะเดี๋ยวกูลงไปรอพี่นทีข้างล่าง
กะทิ:อ่าๆ
มะปราง:ขอให้มาเถอะๆๆๆๆๆ
นที://เดินออกมาจากตึก8
มะปราง:เห้ย! พี่นทีนี่หว่า!! >o< //ขอให้มาทางนี้เหอะ
นที://เลี้ยวมาทางห้องสมุด
มะปราง:เชดดดดดดดดด//วิ่งไปดักนที
นที://ชะงักเพราะตกใจ//อ-อะไรคับ?
มะปราง:ว่างมั้ยอ่ะ
นที:ไม่ว่าง
มะปราง:พี่จะทำอะไรง่ะ
นที:ไปส่งงาน...แล้วก็กลับบ้านไปเปลี่ยนชุดแล้วก็กลับมาซ้อมฟุตซอลอ่ะ
มะปราง:โอ้เยอะ...
นที:ปรางมีอะไรเหรอ?
มะปราง:ว่าจะให้พี่ช่วยทำ Power Point หน่อยกลุ่มน้องมันไม่มีใครทำเป็นไง
นที:ทำอะไรอ่ะ
มะปราง:ก็ Power point ไง =..=;
นที:พี่หมายถึงเรื่องอะไร!!
มะปราง:คำนาม คือแบบครูให้หัวข้อใหญ่มาเลย แล้วก็ให้มาแยกหัวข้อย่อยอ่ะ
นที:วิชา?
มะปราง:เคมี ม.ต้น
นที:จะไปกวนนักก่ะน้องเห้ยยยยยยยย 5555555
มะปราง:5555555 ก็พี่ถามแปลกอ่ะคำนามก็ต้องภาษาไทยอ่ะดิ
นที://ดีดหน้าผากมะปราง
มะปราง:เจ็บง่าาาาาาาาาาาาา ใจย้าย//ตีไหล่นทีกลับ//ไปแหล่วงอน!!!//เดินหนี
นที:โอ๋ๆๆๆ จะให้พี่ช่วยก็ส่งไฟล์มาละกันเดี๋ยวช่วยตกแต่ง
มะปราง:แล้ว....//หันกลับมามองนที//มันส่งไฟล์ยังไงหว่ะ
นที:=..= งั้นก็ช่วยไม่ได้อ่ะ
มะปราง://เดินขึ้นชั้นบนห้องสมุดโดยมีนทีตามมา+เดินไปนั่งกับเพื่อน
นที:เดินมานั่งโต๊ะคอมถัดจากมะปรางไป1โต๊ะ
มะปราง://หันไปมองแรง
นที://ทำหน้างงๆ
เ
ว
ล
า
ผ่
า
น
ไ
ป
กะทิ:งานไม่กระเตื้องสักนิด
มะปราง://หันไปมองนทีที่นั่งก้มหน้ก้มตาทำงานอยู่
กะทิ:เรียกพี่นทีมาช่วยดิ้
มะปราง:มึงไม่เอาพี่เขาทำงานอยู่
กะทิ:พี่นที!!!
นที://เงยหน้าขึ้นมามอง
กะทิ:ปรางเรียกอ่ะ
มะปราง:อ่ะห้ะ?
นที:อะไรเหรอ?
มะปราง:พ-พี่ว่างรึยังอ่ะ
นที:ทำงานอยู่//ยกสมุดขึ้นมาชู
มะปราง:อะฮืออออออออออออออออ...//เอาหัวโขกโต๊ะ
นที:มาๆๆๆๆ พี่ว่างให้น้องก็ได้//ลุกจากที่นั่งมาหามะปราง
กะทิ:ง่อววววววววววววว....หาที่นุ่งให้พี่เขาดิ่...ข้างปรางอ่ะๆทุกคนเขยิบให้พี่เขานั่งโหน่ย
มะปราง://เอามือยันข้างๆเพื่อให้ระยำในการนั่งห่างขึ้น(ขัดแผนของกะทิ)
นที://นั่งข้างปราง//อ่ะ ให้ช่วยไร
มะปราง:เนี่ย...งานเละ จืดชืด ไร้สีสันทำไงดี...
นที:สวยแล้วเนี่ย...สวยกว่าที่พวกพี่ทำตอนม.ต้นอีก
มะปราง:ห่ะ? เอาจริงนี่สวยแล้วเหรอ นึกงานพี่ไม่ออกเลยนะ
นที:55555 โอเคแล้วๆสวยๆ
มะปราง:พี่ยังไม่เห็นงานกลุ่มอื่น มันเทียบไม่ติดเลยนะ
นที:เอ...งานนำเสนอแบบนี้อ่ะนะ มันไม่ได้อยู่ที่ชิ้นงานหรอก มันอยู่ที่การนำเสนอว่าเราจะสามารดึงดูดคนฟังได้มั้ยมากกว่า เข้าใจป้ะมันอยู่ที่วิธีการพูดอ่ะ//ชี้นิ้วเป็นวงกลม+พักมือ(แปะโดนมือมะปราง)
มะปราง://สะดุ้ง+หันไปมองหน้านที
นที://กำมือมะปราง
มะปราง:0///0
นที://ยกมือซ้ายไปจับเม้าส์//ลองหารูปมาเติมดูละกัน
กะทิ:ไอปราง ทำไมอยู่ๆมึงเงียบวะ
มะปราง:ป-เปล่า
กะทิ:หิวป้ะ?
มะปราง:นิดนึงๆ
กะทิ:กูว่าละ 555555555
..เวลาผ่านไป..
นที:ประมาณนี้น่าจะพอได้
มะปราง:ซวย อ-เอ้ยสวยๆๆ ขอบคุณน้า
นที:โอเคๆพี่ไปทำงานต่อละ//ปล่อยมือมะปราง+ลุกกลับที่นั่ง
มะปราง://มองมือตัวเอง//-///-
นที:ปราง!
มะปราง://สะดุ้ง+หันไปหาต้นเสียง
นที:มีตั๊มไดรฟ์ป้ะ?
มะปราง:ตั๊มไดรฟ์ๆ...ไม่มีนะคะ
นที:อ่าๆไม่เป็นไร
มะปราง:ค่ะ...//หันกลับมาทำงานต่อ+กำมือข้างที่นทีจับเอาไว้ จ-จะเขินทำไมวะเนี่ย
.
.
.
.มะปราง/กะทิ:ส-เสร็จแล้ววววววววววววววว
มะปราง:ปั่นตั้งหลายชั่วโมงเสร็จแล้วโล่งมากเลยง่า T^T
กะทิ:น้ำตาจิไหลพราก
มะปราง:กูกลับละนะ ฟ้าเริ่มมืดละพี่กูกลับไปแล้วด้วย จะเนะเจอกันพน.เพื่อน
กะทิ:บ๊ายบี