รักร้ายหักสวาท ปฐมบท

                                “เดี่ยว!! แก้ว แก้ว”
 
                         โทโมะตะโกนเรียกร่างบางที่กำลังจ้ำเท้าเดินหนก่อนจะสามารถคว้าแขนของแก้วได้ี
 
“นี้ปล่อยชั้นน่ะ” แก้วพูดพลางขืนตัวออกจากโทโมะ
 
“มาทานข้าวหรอ” โทโมะพูด
 
“ใช่ ชั้นมากับเพื่อนแค่นี้ใช่ไมเชิญคุณกลับไปหาคู่หมั้นคุณเถอะ” แก้วพูดก่อนจะเดินหนีแต่ไปไม่ได้เพราะโทโมะจับแขนของเธอแน่น
 
“เอ่อ..คุณโทโมะค่ะชั้นว่าคุณกลับไปดูแลคุณขนมจีนต่อดีกว่าค่ะเดี่ยวชั้นจะพาแก้วกลับไปส่งบ้านเอง” เพื่อนแก้วพูด โทโมะมองหน้าแก้วซักพักก่อนจะค่อยๆปล่อยแก้ว
 
“โทโมะค่ะ!!” ขนมจีนรีบวิ่งมาทางที่โทโมะยืนอยู่ก่อนจะตะโกนเรียกแล้วเข้าไปควงแขนทำให้แก้วสะอึ้ก
 
“โทโมะออกมาทำไมไม่รอขนมจีนด้วยล่ะค่ะ ขนมจีนเลือกแหวนแต่งงานของเราได้แล้วน่ะค่ะ” ขนมจีนพูดแล้วยกมือด้านซ้ายทำให้เจอเข้ากับแหวนเพชรเม็ดงามที่สวมอยู่นิ้วนาง แก้วกำหมัดแน่น
 
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วชั้นขอตัวก่อน” แก้วพูดก่อนจะหันหลังแล้วกำลังจะเดิน
 
“โทโมะค่ะพาขนมจีนไปเลือกชุดแต่งงานต่อเลยน่ะค่ะขนมจีนอยากเห็นชุดเร็วๆจังเลยค่ะ” ขนมจีนพูดก่อนจะซบที่ไหล่โทโมะ โทโมะมองแก้วที่เดินจากไปก่อนจะขืนตัวออกจากขนมจีน
 
“ชั้นจะกลับไปทำงาน” โทโมะพูดก่อนจะเดินหนีขนมจีน ขนมจีนยืนยิ้มอย่างพอใจก่อนจะรีบเดินตามร่างสูงไป
 
 
 
“เสร็จแล้วใช่ไม เชิญคุณกลับไปทำงานของคุณต่อเถอะค่ะ”
ฟางพูดเมื่อรถของป๊อปปี้จอด
 
“งานผมทำเมื่อไรก็ได้แล้วผมจะกลับเมื่อไรก็ได้”
 
                         ป๊อปปี้พูดก่อนจะเปิดประตูรถออกไปแล้วเดินเข้าไปในร้านเค้กของฟางทำให้ฟางเหว่อ
 
“เอ้านั่งอยู่นั้นแหละจะเฝ้ารถให้ผมใช่ไมครับ”
          
                         ป๊อปปี้พูด ฟางมองป๊อปปี้ที่อยู่นอกรถซักพักก่อนจะเปิดประตูออกมาแล้วเดินผ่านป๊อปปี้โดยไม่สบอารมณ์
 
“อ้าวคุณฟาง กลับมาแล้วหรอค่ะ”
 
                         โบว์พูดเมื่อเห็นฟางเปิดประตูเข้ามาในร้าน
 
“โบว์ต้อนรับลูกค้าก่อนน่ะเดี่ยวฟางไปเอาเค้กมาเสริฟเพิ่ม”
 
                         ฟางพูดก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องครัว
 
“สวัสดีค่ะเชิญด้านในได้เลยค่ะ”
 
                         โบว์พูดเมื่อป๊อปปี้เข้ามา่ในร้าน
 
“ฟางล่ะครับ” ป๊อปปี้พูด
 
“เอ่อ..คุณฟางไปเอาเค้กมาเพิ่มค่ะเชิญคุณนั่งก่อนน่ะค่ะเดี่ยวซักพักคุณฟางก็จะมา”
 
                         โบว์พูดพลางยิ้มให้กับป๊อปปี้ ป๊อปปี้พยักหน้าก่อนจะเดินไปนั่งตรงริมหน้าต่างโดยมองไปรอบๆห้องร้านเค้กของฟางซึ่งจัดเป็นสไตร์ยุโรปซักพักกาแฟและช็อกโกแล็กก็ถูกวางลงบนโต๊ะ
 
“ร้านสวยดีน่ะครับ” ป๊อปปี้พูด
 
“ค้ะ คุณฟางเธอจบด้านออกแบบมาน่ะค่ะ” โบว์พูด
 
“อ้าว แล้วทำไมฟางไม่ไปทำงานธุรกิจล่ะครับผมว่าต้องรุ่งเป็นนักออกแบบสาวสวยที่ต้องดังแน่ๆ”
 
“โบว์ก็เห็นด้วยเหมือนกันค่ะแต่คุณฟางเธอชอบทำขนมชอบชงกาแฟมากกว่าค่ะ ลูกค้านิเต็มร้านเลยค่ะคุณโชคดีมากน่ะค่ะที่มาช่วงบ่ายๆถ้ามาตอนเช้าล่ะก็คงไม่มีที่นั่งหรอกค่ะ” โบว์พูดก่อนที่ฟางจะเดินออกมาพร้อมกับถาดขนมเค้กชิ้นใหญ่
 
“เอาไปตัดแบ่งใส่ตู้น่ะ” ฟางสั่งลูกน้องก่อนสายตาจะปะทะเข้ากับป๊อปปี้ซึ่งนั่งคุยอยู่กับโบว์
 
                         ‘กริ้งๆ’ เสียงกริ้งประตูดังขึ้นเมื่อมีคนเข้ามาในร้าน
 
“อะแฮ่ม!” ชายหนุ่มทำเสียงใส่ฟางซึ่งสายตาของฟางจ้องอยู่แต่กับป๊อปปี้กับโบวก่อนที่ฟางจะตกใจรีบหันไปตามเสียง.
 
“มองไรอ่ะเจ้ มีสมาธิสนใจลูกค้าด้วยสิ “ ชายหนุ่มพูด
 
“อ้าว กั๊ง เออ...เจ้แค่มองดูลูกค้าน่ะว่าเหลือน้อยแล้วอีกซักพักกก็จะปิดร้านแล้วล่ะว่าแต่กั๊งมาสั่งเค้กหรอ” ฟางพูด
 
“ครับ เอาวนิลาครึ่งหนึ่งครับ” กั๊งพูดก่อนที่สายตาจะปะทะเข้ากับโบว์ที่นั่งคุยกับลูกค้าอยู่
 
“นี้ว่างมากรึไงห๊ะถึงต้องมาดูแลลูกค้าซ่ะชิดขนาดนี้” กั๊งพูดใส่โบว์
 
“เอ่อ..โบว์เห็นว่าคุณป๊อปมารอคุณฟางเลยมาคุยเป็นเพื่อนแล้วอีกอย่างลูกค้าก็จางแล้วน่ะค่ะ” โบว์พูด
 
“ผมว่าคุณโบว์ไปทำงานต่อเถอะครับผมอยู่คนเดียวได้” ป๊อปปี้พูด กั๊งมองป๊อปปี้ด้วยสายตาไม่พอใจก่อนจะคว้าโบว์เดินออกมา
 
“นี้กั๊งทำไรอ่ะนั้นแขกของคุณฟางน่ะ” โบว์พูด
 
“ก็จะเตือนสติเธอไงว่าอย่าร่านใส้ผู้ชายงานการมีทำไมไม่ทำ” กั๊งพูดดูถูกโบว์ก่อนจะโดนโบว์ตบหัน
 
“อย่ามาดูถูกโบว์แบบนี้น่ะค่ะ คุณป๊อปเป็นว่าที่คู่หมั้นของคุณฟางค่ะ” โบว์พูด
 
“แล้วไงล่ะชั้นดูออกน่ะว่าใอ้หมอนั้นน่ะเสือผู้หญิงชัดๆ” กั๊งไม่ยอมหยุด
 
“คุณป๊อปไม่มีนิสัยแบบนั้นน่ะค่ะเลิกว่าเขาซักที!” โบว์ตะคอกใส่กั๊งทำเอากั๊งเดือดก่อนจะบีบแขนโบว์แน่น
 
“หึ! แค่เจอกันวันเดียวก็ปกป้องส่ะขนาดนี้แล้วเธอคงชอบเขาล่ะสิท่า จำใว้เลยน่ะถ้าเธอคิดแย่งผู้ชายของเพื่อนชั้นไปล่ะก็..เจอดีแน่” กั๊งพูดก่อนจะปล่อยแล้วเดินออกไป
 
“ฮึก..คนใจร้าย..ทำไมถึงจงเกลียดจงชังชั้นนักหนากัน”
 
                         โบว์พูดพลางน้ำตาไหลที่กั๊งว่าเธอ มันก็แปลกหรอกที่กั๊งจะเกลียดเธอก็เพราะว่าโบว์เป็นผู้หญิงที่พ่อแม่ขายให้กับครอบครัวของกั๊งด้วยเพราะพ่อแม่เธอติดหนี้พ่อของกั๊งมากมายจนพ่อแม่ของโบว์ต้องขายเธอให้เป็นคนรับใช้ของครอบครัวกั๊ง โดยกั๊งก็รังเกียจโบว์มาตั้งแต่เด็กๆจนถึงตอนนี้ก็ไม่ยอมลดฐิฑินั้นลงเลย
 
 
“นี้คุณ คุณป๊อป” ฟางพูดพลางปลุกป๊อปปี้ที่นั่งหลับจนร้านปิด
 
“อ้าว เสร็จแล้วหรอ” ป๊อปปี้งัวเงียตื่น
 
“ทำไมไม่กลับบ้านไป มานอนอะไรตรงนี้เนี้ย” ฟางพูด
 
“ก็รอเธอนั้นแหละชั้นก็ไม่คิดน่ะว่าจะนานขนาดนี้ ร้านปิดแล้วหรอป่ะเรากลับกัน” ป๊อปปี้พูดแล้วจับมือฟางเพื่อจะเดินออกจากร้าน
 
“นี้คุณ ปิดประตูร้านก่อนสิ” ฟางพูดก่อนจะปล่อยมือจากป๊อปปี้แล้วเดินไปล็อคประตู
 
“ขอผมไปทานข้าวบ้านคุณหน่อยน้ะตอนนี้แสบท้องมากเลย” ป๊อปปี้อ้อนทำเอาฟางหน้าแดง
 
“คะ..คุณทำตัวของคุณเองน่ะค่ะชั้นไม่ได้ขอให้คุณมานั่งเฝ้าซ่ะหน่อย” ฟางพูด
 
“คุณไม่ได้ขอแต่ผมจะทำ กลับบ้านกันเถอะท้องร้องแล้ว” ป๊อปปี้พูดแล้วเดินขึ้นรถในฝั่งคนขับ ฟางมองซักพักก่อนจะส่ายหน้าแล้วเดินขึ้นรถไป
 
 
 
 
“เร็วๆหน่อยสิบัว เดี่ยวไม่ทันพระท่านสวด” สายฝนพูดก่อนจะรีบเดินเข้าไปในวัด
 
“บัวต้องขอประทานโทษด้วยน่ะเพค่ะที่ตื่นยามตะวันโด่ง บัวผิดเองเจ้าค่ะ” บัวพูดก่อนจะเอามือตบหน้าตัวเองจนสายฝนต้องห้ามใว้
 
“อย่าเช่นนี้เลยเราไม่โกรธบัวดอกเราเข้าใจกว่าบัวจะเข้านอนได้ก็ดึกนักทั้งดูแลเราทั้งดูแลไพล่ดูแลเรือนเราไม่อาจโกรธบัวดอก” สายฝนพูดพลางยิ้ม
 
“คุณหญิงสายฝน..อิบัวคนนี้ขอสัญญาว่าจะรักและซื่อสัตย์คุณหญิงแม้ตายแทนได้อิบัวคนนี้ก็ยอมเพค่ะ” บัวพูดแล้วจะก้มลงกราบแต่สายฝนขืนเอาใว้
 
“พอแล้วๆเราเชื่อแล้วว่าบัวรักเราเรารักบัวเหมือนพี่สาวคนหนึ่งน่ะ เราว่ารีบไปดีกว่าพระเข้าโบถแล้ว” สายฝนพูดก่อนจะรีบเดินนำไป
 
                         ‘ผลั่ก’
 
“ว้าย!”
 
สายฝนเดินชนชายคนหนึ่งเข้าก่อนจะล้มเข้าไปในอ้อมกอดของชายคนนั้น
 
 
 
 
                                             ลงแล้วน่าาาาายังมีคนรออ่านอยู่ป่าวเนี้ย