รักร้ายหักสวาท ปฐมบท

                         หลังจากที่ป๊อปปี้เข้าห้องเสร็จพลางเดินเข้ามาในห้องทานอาหารอีกครั้งก็เห็นฟางที่กำลังนั่งทานอาหารอยู่

 

"อร่อยไม"

 

                         ป๊อปปี้นั่งลงตรงข้ามฟางก่อนจะถาม

 

"ก็อร่อยอยู่ ว่าแต่คุณมานั่งอะไรตรงนี้ทำไมไม่กลับไปนั่งกับแฟนคุณล่ะ"

 

                         ฟางพูด

 

"จินนี่ไม่ใช่แฟนผมน่ะ"

 

                         ป๊อปปี้แก้ตัวฟางมองนิ่งก่อนจะตักอาหารเข้าปากพลางเคี้ยวตุยๆ

 

"ให้ผมไปส่งน่ะ"

 

                         ป๊อปปี้พูด

 

"ไม่ต้องอ่ะชั้นมาคนเดียวก็ต้องกลับคนเดียว"

 

                         ฟางตอบ ป๊อปปี้จ้องหน้าฟางซักพักก่อนจะลุกเดินไปที่โต๊ะที่มีจินนี่นั่งทานของหวานอยู่

 

"สุดท้ายคุณก็เลือกแฟนของคุณ"

 

                         ฟางเบ้ปากก่อนจะตักข้าวเข้าปาก

 

"จินนี่ พอดีพี่เจอแฟนพี่แล้วอ่ะพี่ไปกับแฟนพี่ก่อนน่ะจินนีกลับเองได้ใช่ไมครับ"

 

                         ป๊อปปี้พูดทำให้จินนี่ถึงกับผงะ

 

"แฟน?"

 

"ครับเธอเป็นว่าที่คู่หมั้นพี่เองแหละงั้นพี่ก่อนน่ะ"

 

"อะ..อ่ะค่ะ"

 

                         ป๊อปปี้ยิ้มให้จินนี่ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปที่โต๊ะของฟาง

 

"ไม่จริง! ชั้นไม่ยอมหยุดแค่นี้แน่"

 

                         จินนี่กำหมัดแน่นด้วยความแค้นใจเพราะเธอแอบชอบป๊อปปี้มาตั้งแต่ไปเรียนเมืองนอกพร้อมป๊อปปี้เธอหวังว่าป๊อปปี้จะมีความรู้สึกที่ดีต่อเธอแต่วันนี้กลับไม่ใช่ 'แก นังฟางชั้นเกลียดแก!'

 

"มาทำไมอีก"

 

                         ฟางมองหน้าป๊อปปี้ก่อนที่จะดื่มน้ำ

 

"ผมก็จะไปส่งคุณไง"

 

                         ป๊อปปี้ยิ้มก่อนที่ฟางจะควักเงินออกมาเพื่อจ่ายค่าอาหาร

 

"ทั้งหมด 2500 ใช่ไมอ่ะเอาไปไม่ต้องทอนน่ะ"

 

                         ป๊อปปี้พูดแล้วยื่นเงิน3000ให้พนักงานทำเอาฟางเหว่อ

 

"ทำบ้าอะไรของคุณเนี้ย"

 

                         ฟางพูด

 

"อ้าวก็จ่ายเงินค่าอาหารไงคุณนี้กินเยอะจังน่ะมิน่าถึงอ้วน"

 

                         ป๊อปปี้เย้ยฟางกำลังจะเดือดแต่ก็สงบสติใว้ก่อนจะรีบเดินออกจากร้าน

 

"นี้คุณ! รอผมด้วยสิ"

 

                         ฟางเดินมาถึงหน้าถนนก่อนจะโบกรถ

 

"ทำอะไรน่ะ! "

 

                         ป๊อปปี้รีบเอามือตัวเองมาจับข้อมือฟางใว้

 

"ชั้นจะกลับไปที่ทำงานของชั้นคุณจะไปใหนก็ไปสิ"

 

                         ฟางพูดก่อนที่ป๊อปปี้จะอุ้มฟางขึ้น

 

"กรี้ดดดด ปล่อยชั้นน่ะทำบ้าอะไรของคุณ!"

 

                         ฟางโวยวายทำให้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างมอง

 

"ก็ผมจะพาคุณไปขึ้นรถไง"

 

                         ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินอุ้มฟางไปที่รถโดยที่เจ้าตัวก็ดิ้น

 

"หยุดดิ้นเดี่ยวนี้ถ้าไม่หยุดผมเปลี่ยนใจพาเข้าห้องหอก่อนถึงวันแต่งแน่"

 

                         ป๊อปปี้พูดขู่ทำให้ฟางสงบลงก่อนที่ป๊อปปี้จะวางฟางลงเบาะรถ

 

 

"อ๊ะๆ อย่าหนีน่ะคิดว่าผมไม่กล้าหรออย่าลืมสิว่าเรากำลังจะหมั้นและแต่งงานกันท้องก่อนแต่งซักเดือนถือว่าเป็นเรื่องธรรมดาน่ะ"

 

                         ป๊อปปี้พูดดักทำเอาฟางยอมกลับลงไปนั่งตามเดิม

 

"บอกทางผมด้วยน่ะว่าที่ทำงานคุณอยู่ตรงใหน"

 

                         ป๊อปปี้พูดก่อนจะขับรถออกไปโดยมีจินนี่ที่ยืนมองดูตั้งแต่แรกกำหมัดแน่น

 

"พี่ป๊อปต้องรักชั้นเท่านั้น"

 

                         จินนี่พูดอย่างช้ำใจเธอก็ไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมถึงรักป๊อปปี้มากมายถึงขนาดนี้เหมือนเธอเคยรักเค้ามากมากจนยอมทำทุกอย่างเพื่อเค้า

 

 

 

 

 

"นี้โทโมะ โทโมะพาขนมจีนไปดูแหวนเพชรหน่อยสิขนมจีนอยากได้แหวนเพชรอ่ะ"

 

                         ขนมจีนพูดพลางชี้ที่ร้านขายเครื่องเพชรหลังจากที่ทั้งคู่เพิ่งทานอาหารเสร็จ

 

"แต่ชั้นต้องรีบไปทำงานน่ะ" โทโมะพูด

 

"น่ะๆ เรื่องงานเอาใว้ทีหลังก็ได้แต่ตอนนี้โทโมะต้องพาขนมจีนไปซื้อแหวนก่อน" ขนมจีนอ้อนชายหนุ่ม โทโมะรู้สึกรำคาญอย่างมากก่อนจะเดินเข้าร้านโดยไม่รออีกฝ่าย

 

"ดีน่ะที่วันนี้เคลียงานให้บอสตรงเวลาพอดีไม่งั้นน่ะไม่มีเวลามานั่งกินข้าวกับช้อปปิ้งแน่"

 

                         เพื่อนสาวแก้วพูดพลางเดินบ่นอุบ

 

"เอาเถอะน่าแกเป็นลูกน้องเค้านิเค้าใช้อะไรก็ทำไปเถอะ" แก้วพูด

 

"ย่ะ ไม่เหมือนแก้วนิเป็นนักเล่นดนตรีไทยตามงานได้เงินทีล่ะหมื่นๆในแต่ล่ะครั้งถ้าชั้นเล่นเป็นน่ะจะลาออกไปอยู่กับเธอเลย"

 

                         เพื่อนแก้วพูดก่อนสายตาจะเหลียบไปเห็นชายหญิงคู่หนึ่งที่อยู่ในร้านแหวนเพชร

 

"นั้นมันโทโมะนิ.." เพื่อนแก้วพูดก่อนจะชี้ไปที่โทโมะกับขนมจีนทำเอาแก้วสลด

 

"มากับขนมจีนที่เป็นคู่หมั้นสายฟ้าแล็บด้วยคอยดูพรุ่งนี้น่ะต้องเป็นข่าวแน่ๆ"

 

"ชั้นว่าเรารีบไปกันเถอะยืนนานๆแล้วปวดขาอ่ะ"

 

                         แก้วพูดก่อนจะรีบเดิน โทโมะที่ยืนมองแหวนต่างๆก่อนจะเลื่อนสายตาออกไปนอกร้านทำให้เจอเข้ากับแก้วที่เดินหนีไปแล้ว

 

"แก้ว แก้ว!"

 

                         โทโมะร้องก่อนจะรีบวิ่งเปิดประตูวิ่งตามแก้วไปปล่อยขนมจีนอยู่ในร้านคนเดียว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                         ไม่สนุกหรอทำไมไม่มีเม้นเบยต้องขอโทดน่ะที่อัพช้าพอดีไรเตอร์เกิดอุบัติเหตุเลยไม่ได้ใช้คอมแต่ตอนนี้หายแล้วจะรีบลงให้หลายตอนๆเลยน่าาา รอวันเสาร์น่ะค่ะ