รักร้ายหักสวาท ปฐมบท

"เธอคงไม่อยากจะหมั้นกับชั้นใช่ไม"
 
                         ป๊อปปี้พูด ทำให้ฟางที่ทำเค้กอยู่เงยหน้าขึ้นมา
 
"ใช่"
 
                         ฟางพูดพลางก้มทำต่อ
 
"ชั้นก็รู้อยู่แล้วว่าเธอทรมานแค่ใหนที่ต้องหมั้นต้องแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักชั้นจึงอยากจะขอ..ให้เราแต่งงานกันได้1ปีจากนั้นค่อยเลิกจะได้ไม"
 
                         ป๊อปปี้พูดทำให้ฟางชะงัก
 
"ทำไมล่ะ ในเมื่อนายก็ไม่ได้รักชั้นทำไมเราต้องแต่งงานต้องเสียเวลาด้วยแค่เรายกเลิกงานแต่งบ้าๆนี้ไปมันจะไม่ดีกว่าหรอ"
 
                         ฟางพูดตามความจริงก่อนที่ป๊อปปี้จะส่ายหน้า
 
"นี้เธอคงยังไม่รู้สิน่ะ"
 
                         ป๊อปปี้พูด ฟางทำหน้าสงสัย
 
"ยังไม่รู้..ไม่รู้อะไร"
 
"ก็พ่อกับแม่ชั้นจับเธอกับชั้นแต่งงานกันเพราะอยากให้ธุรกิจทั้งสองครอบครัวมีฐานะที่ดีขึ้นกว่าเดิมถ้าเธอไม่แต่งหรือชั้นไม่แต่งเรื่องงานหมั้นที่ประกาศไปตั้งแต่เราสองคนยังเด็กก็มีสิทธิถูกนินทาได้และมันจะส่งผลเสียต่อกิจการทั้งสองครอบครัวอย่างรุนแรงเพราะไม่มีความเชื่อถือในด้านสัญญา"
 
                         ป๊อปปี้อธิบายทำเอาฟางแทบช็อค
 
"ชั้นไม่รู้มาก่อนเลยน่ะว่ามันมีผลแบบนี้ด้วย"
 
"ก็เธอมัวแต่ทำขนมเค้ก มันแต่อยู่ในครัว มันจะไปรู้อะไร"
 
                         ป๊อปปี้แหย่ฟางทำให้ฟางชะงัก 'จริงสิน่ะเรามัวแต่ทำแต่งานของเราเลยไม่รู้ว่ากิจการของคุณพ่อเป็นอย่างไร'
 
"ก็ได้ ชั้นตกลงภายใน1ปีเท่านั้นน่ะ"
 
                         ฟางพูดก่อนจะเอาขนมเค้กเข้าไปอบในตู้
 
"ถึงตอนนั้นเธอก็หลงรักเข้าเต็มเปาแล้วล่ะ"
 
                         ป๊อปปี้พูดเบาๆแล้วเดินออกไป
 
"ไม่มีวันซ่ะหรอกชั้นจะไม่มีวันรักผู้ชายที่พ่อแม่หาให้เด็ดขาด!"
 
                         ฟางพูดก่อนจะสลัดความคิดแล้วตั้งสมาธิทำเค้กต่อ
 
3 ชั่วโมงผ่านมา
 
"เค้กเสร็จแล้วค่ะ"
 
                         ฟางพูดพลางเดินถือเค้กไปที่โต๊ะอาหาร
 
"น่าอร่อยจังเป็นรสช็อกโกแล็กซ่ะด้วย ตาป๊อปชอบค่ะ"
 
                         แม่ป๊อปปี้พูด ฟางเหลียบมองป๊อปปี้ที่ป๊อปปี้จ้องมองแต่ฟาง
 
"ตาป๊อป ตาป๊อป"
 
                         แม่ป๊อปปี้เขย่าตัวก่อนที่ป๊อปปี้จะตื่นจากผวังทำเอาทุกคนหัวเราะ
 
"จ้องหนูฟางอยู่นั้นแหละ 55"
 
                         แม่ป๊อปปี้แซวทำให้ป๊อปปี้หน้าแดงแล้วลุกขึ้น
 
"ผมไปเคลียงานที่ห้องหนังสือก่อนน่ะครับถึงมื้อเย็นแล้วผมจะลงมา"
 
                         ป๊อปปี้รีบเดินออกไป
 
"ตาป๊อปนี้เขินน่ารักจังน่ะค่ะ คิกคิก"
 
                         แม่ฟางพูด
 
"เอ่อ..หนูฟางจ๊ะคือแม่อยากให้หนูเอาเค้กไปให้ตาป๊อปหน่อยจ๊ะ"
 
                         แม่ป๊อปปี้พูด
 
"ค่ะ คุณป้า"
 
"ไม่ต้องเรียกคุณป้าหรอกจ๊ะ เรียกแม่เหอะ"
 
"นี้คุณ ออกตัวแรงเกินไปรึป่าวเนี้ยงั้นหนูก็เรียกลุงว่าพ่อด้วยน่ะ"
 
                         เสียงหัวเราะดังขึ้นก่อนที่ฟางจะยกเอาขนมเค้กเดินไปที่ห้องหนังสือ
'ก๊อกๆ'
 
"เข้ามาเลยครับ"
 
                         เสียงป๊อปปี้ดังขึ้นก่อนที่ฟางจะเปิดประตูเข้ามาหาคนตัวสูงที่นั่งทำงานอยู่
 
"ชั้นเอาเค้กมาให้ค่ะ"
 
                         ฟางเดินมาใกล้ๆก่อนจะวางเค้กลง
 
"ชั้นจะตายไมเนี้ย"
 
                         ป๊อปปี้พูดแกล้ง
 
"งั้นอยากตายไมล่ะค่ะชั้นจะได้ไปเอายาพิษมาเทใส่"
 
                         ฟางพูด
 
"ถ้าชั้นตายชั้นจะเอาเธอไปอยู่ด้วย"
 
                         ป๊อปปี้พูดขู่ก่อนจะตักเค้กเข้าปาก
 
"ก็อร่อยดี"
 
                         ป๊อปปี้พูดก่อนจะตักคำแล้วคำเล่าเข้าปาก
 
"คุณ! ค่อยๆกินก็ได้เห็นไมเลอะหมดแล้ว"
 
                         ฟางมองป๊อปปี้ที่กินเลอะเทอะก่อนจะเดินไปหยิบทิชชู่มาเช็ดปากคนตรงหน้า
 
'ตึก ตัก ตึก ตัก'
 
                         เสียงหัวใจของป๊อปปี้เต้นแรงพลางจู่ๆก็หน้าแดง
 
"คุณ..เป็นอะไรรึป่าวทำไมหน้าแดง"
 
                         ฟางพูดก่อนจะเอาหลังฝ่ามือไปทับกับหน้าผากป๊อปปี้
 
"ปะ..ป่าว..เสร็จแล้วใช่ไม ออกไปเถอะชั้นจะทำงาน"
 
                         ป๊อปปี้พูดกุกกักก่อนจะก้มลงทำทีเซ็นเอกสารฟางมองซักพักก่อนจะเดินออกไป
 
"ยัยบ้า เพราะเธอนั้นแหละ"
 
                         ป๊อปปี้พูดก่อนจะนั่งมองไปที่เค้ก
 
"ทำไมกันน่ะ ทำไมชั้นรู้สีกว่าชั้นเคยรักเธอมาก่อน"
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          ณ โรงดนตรีไทย
 
"สวัสดีขอรับท่านชายภานุ"
 
                         เจ้าของโรงดนตรีไทยพูดต้อนรับภานุ
 
"สวัสดีขอรับท่านครู..งานไปด้วยดีน่ะขอรับ"
 
                         ภานุพูดก่อนจะมองไปรอบๆ
 
"ขอรับอีกประเดี่ยวจะมีการแสดงระนาดแล้วขอรับขอเชิญท่านชายไปประทับด้านหน้าก่อนน่ะขอรับ"
 
                         ผู้หญิงมากหน้าหลายตาต่างจ้องมองมาที่ภานุด้วยความสนใจก่อนที่ภานุจะนั่งลงที่โซฟาซึ่งเป็นด้านหน้าของเวที
 
'พรึ่บ'
          
          ไฟทุกดวงในโรงดับลงก่อนจะฉ่ายไปที่หญิงสาวผมยาวในชุดไทยสีน้ำตาล
          เสียงระนาดดังขึ้นอย่างไพเราะรอบล้อมไปด้วยคนฟังนับร้อย ภานุจ้องมองไปที่หญิงสาวโดยไม่วางตาเพราะด้วยเสียงที่ไพเราะจับใจทำให้ร่างกายหยุดนิ่ง เพลงทำเนินไปประมาณ20นาทีก่อนที่เสียงดนตรีจะจบลงด้วยความตราตรึงใจในเสียงเพลง
 
'แปะๆๆๆๆ'
 
                         เสียงปรบมือดังขึ้นเป็นจำนวนมากหญิงสาวลุกขึ้นแล้วเดินออกจากเวที
 
"ผู้หญิงผู้นั้น..เป็นผู้ใดกันน่ะ"
 
                         ภานุพูด
 
"เจ้าเล่นได้ไพเราะมากๆเลยเฟื่องฟ้า"
 
                         เพื่อนๆต่างชื่นชมในการเล่นระนาดของหญิงสาว
 
"ข้าเล่นไม่เก่งเท่าใดดอกแค่ฝึกฝนให้ชำนาญก็เล่นได้พอฟัง"
 
"มิจริงดอก เจ้ารู้รึไม่ว่าวันนี้มีท่านชายจากวังนฤบดีมางานวันนี้ด้วย"
 
"วังนฤบดี.."
 
"ใช่..เห็นว่าชื่อ..ชื่ออะไรน่าาาา"
 
"ข้ามิอยากรู้ดอก...ข้าไปเก็บดอกแก้วก่อนซักพักจักนำมาถวายพระครูที่ช่วยให้เราได้จัดงานอย่างราบรื่น"
 
                         เฟื่องฟ้าพูดก่อนจะเดินออกไปทางหลังโรง
 
"ท่านชายจักกลับเลยรึไม่ขอรับ"
 
                         เจ้าของโรงพูดก่อนจะเดินตามหลังภานุออกมา
 
"คงยังดอกข้าว่าจักไปคุยธุระทางตึกโน้นก่อนซักพักจักกลับ"
 
"ขอรับ"
 
                         ภานุเดินลัดมาทางสวนดอกไม้เพื่อไปคุยงานที่ตึกใหญ่ถัดมาจากโรงดนตรี
 
"มีใครอยู่ข้างล่างรึไม่"
 
                         เสียงหญิงสาวดังมาจากบนต้นไม้ก่อนที่ภานุจะเงยหน้าขึ้นไปก็ถึงกับผงะ
 
"เจ้าขึ้นไปทำอะไรบนนั้น"
 
                         ภานุมองก่อนจะขำนิด
 
"ข้า..ข้าขึ้นมาเก็บดอกแก้วแล้วลงมิได้..ท่านได้โปรดช่วยข้าที"
 
                         หญิงสาวพูด ภานุเดินมาดูใกล้ๆก็หมดความอดทนที่จะกลั้นขำ
 
"ฮ่าๆๆ"
 
"เจ้าหัวเราะอะไร"
 
"ก็เจ้าน่ะสิ ฮ่าๆ คนรึลิงกันแน่"
 
                         ภานุหัวเราะทำให้อีกฝ่ายถึงกับหน้าหงิก
 
"หากมิคิดจะช่วยก็จงไปซ่ะมิต้องมาหัวเราะเยาะข้า"
 
                         ภานุยังคงหัวเราะต่อไปจนหญิงสาวทนไม่ไหวกระโดดลงจากต้นไม้ทันที
 
'เห้ย!!'
 
'ตุ้บ'
 
                         หญิงสาวหลับตาปี๋ด้วยความกลัวก่อนจะรู้สึกถึงร่างกายกำยำของใครบางคน
 
"นี้! ลืมตาสิเจ้ายังมิตายดอก"
 
                         ภานุสั่งเมื่อกำลังนอนกอดหญิงสาวอยู่ หญิงสาวค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆก่อนจะตรงเข้ากับสายตาของร่างสูง
 
"เอ่อ...เจ้าลุกขึ้นก่อนได้รึไมข้าหนัก"
 
                         ภานุพูดก่อนที่หญิงสาวจะรีบลุกขึ้นทันที
 
"ข้า..ขอบน้ำใจท่าน..ที่ช่วยข้าใว้"
 
                         หญิงสาวพูดพลางเหลียบมองนิดๆ
 
"ขืนข้ามิช่วยเจ้าใว้เจ้าโดดลงมาเช่นนี้เดี่ยวก็ได้แขนขาหักกันพอดี"
 
                         ภานุพูดแล้วเอามือไปไขว้หลังทั้งสองข้าง
 
"ข้าคือท่านชาย ภานุ นฤบดี แล้วเจ้าล่ะ"
 
                         ภานุถามก่อนที่อีกฝ่ายจะเงยหน้าตอบ
 
"ฟะ..เฟื่องฟ้า..เพค่ะ"
 
                         เฟื่องฟ้าตอบแล้วลงท้ายด้วยคำศัพท์เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นถึงท่านชาย
 
"ข้าไปก่อนน่ะเพค่ะ"
 
                         เฟื่องฟ้าพูดก่อนจะรีบวิ่งออกไปทำเอาชายหนุ่มชะงัก
 
"เดี่ยว! เดี่ยวสิ เฟื่องฟ้า.."
 
                         ภานุตะโกนเรียกแต่ก็ไม่ทันก่อนจะเดินกลับไปตามเส้นทางแล้วคิดถึงผู้หญิงคนนั้นอย่างเต็มใจ
 
 
 
 
               มาแล้ววววววววว อีกตอนจะลงประมาณค่ำๆน่าาาาา ติดตามกันด้วยน่ะ