รักร้ายหักสวาท ปฐมบท

"เธอคงไม่อยากจะหมั้นกับชั้นใช่ไม"

 

                         ป๊อปปี้พูด ทำให้ฟางที่ทำเค้กอยู่เงยหน้าขึ้นมา

 

"ใช่"

 

                         ฟางพูดพลางก้มทำต่อ

 

"ชั้นก็รู้อยู่แล้วว่าเธอทรมานแค่ใหนที่ต้องหมั้นต้องแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักชั้นจึงอยากจะขอ..ให้เราแต่งงานกันได้1ปีจากนั้นค่อยเลิกจะได้ไม"

 

                         ป๊อปปี้พูดทำให้ฟางชะงัก

 

"ทำไมล่ะ ในเมื่อนายก็ไม่ได้รักชั้นทำไมเราต้องแต่งงานต้องเสียเวลาด้วยแค่เรายกเลิกงานแต่งบ้าๆนี้ไปมันจะไม่ดีกว่าหรอ"

 

                         ฟางพูดตามความจริงก่อนที่ป๊อปปี้จะส่ายหน้า

 

"นี้เธอคงยังไม่รู้สิน่ะ"

 

                         ป๊อปปี้พูด ฟางทำหน้าสงสัย

 

"ยังไม่รู้..ไม่รู้อะไร"

 

"ก็พ่อกับแม่ชั้นจับเธอกับชั้นแต่งงานกันเพราะอยากให้ธุรกิจทั้งสองครอบครัวมีฐานะที่ดีขึ้นกว่าเดิมถ้าเธอไม่แต่งหรือชั้นไม่แต่งเรื่องงานหมั้นที่ประกาศไปตั้งแต่เราสองคนยังเด็กก็มีสิทธิถูกนินทาได้และมันจะส่งผลเสียต่อกิจการทั้งสองครอบครัวอย่างรุนแรงเพราะไม่มีความเชื่อถือในด้านสัญญา"

 

                         ป๊อปปี้อธิบายทำเอาฟางแทบช็อค

 

"ชั้นไม่รู้มาก่อนเลยน่ะว่ามันมีผลแบบนี้ด้วย"

 

"ก็เธอมัวแต่ทำขนมเค้ก มันแต่อยู่ในครัว มันจะไปรู้อะไร"

 

                         ป๊อปปี้แหย่ฟางทำให้ฟางชะงัก 'จริงสิน่ะเรามัวแต่ทำแต่งานของเราเลยไม่รู้ว่ากิจการของคุณพ่อเป็นอย่างไร'

 

"ก็ได้ ชั้นตกลงภายใน1ปีเท่านั้นน่ะ"

 

                         ฟางพูดก่อนจะเอาขนมเค้กเข้าไปอบในตู้

 

"ถึงตอนนั้นเธอก็หลงรักเข้าเต็มเปาแล้วล่ะ"

 

                         ป๊อปปี้พูดเบาๆแล้วเดินออกไป

 

"ไม่มีวันซ่ะหรอกชั้นจะไม่มีวันรักผู้ชายที่พ่อแม่หาให้เด็ดขาด!"

 

                         ฟางพูดก่อนจะสลัดความคิดแล้วตั้งสมาธิทำเค้กต่อ

 

3 ชั่วโมงผ่านมา

 

"เค้กเสร็จแล้วค่ะ"

 

                         ฟางพูดพลางเดินถือเค้กไปที่โต๊ะอาหาร

 

"น่าอร่อยจังเป็นรสช็อกโกแล็กซ่ะด้วย ตาป๊อปชอบค่ะ"

 

                         แม่ป๊อปปี้พูด ฟางเหลียบมองป๊อปปี้ที่ป๊อปปี้จ้องมองแต่ฟาง

 

"ตาป๊อป ตาป๊อป"

 

                         แม่ป๊อปปี้เขย่าตัวก่อนที่ป๊อปปี้จะตื่นจากผวังทำเอาทุกคนหัวเราะ

 

"จ้องหนูฟางอยู่นั้นแหละ 55"

 

                         แม่ป๊อปปี้แซวทำให้ป๊อปปี้หน้าแดงแล้วลุกขึ้น

 

"ผมไปเคลียงานที่ห้องหนังสือก่อนน่ะครับถึงมื้อเย็นแล้วผมจะลงมา"

 

                         ป๊อปปี้รีบเดินออกไป

 

"ตาป๊อปนี้เขินน่ารักจังน่ะค่ะ คิกคิก"

 

                         แม่ฟางพูด

 

"เอ่อ..หนูฟางจ๊ะคือแม่อยากให้หนูเอาเค้กไปให้ตาป๊อปหน่อยจ๊ะ"

 

                         แม่ป๊อปปี้พูด

 

"ค่ะ คุณป้า"

 

"ไม่ต้องเรียกคุณป้าหรอกจ๊ะ เรียกแม่เหอะ"

 

"นี้คุณ ออกตัวแรงเกินไปรึป่าวเนี้ยงั้นหนูก็เรียกลุงว่าพ่อด้วยน่ะ"

 

                         เสียงหัวเราะดังขึ้นก่อนที่ฟางจะยกเอาขนมเค้กเดินไปที่ห้องหนังสือ

'ก๊อกๆ'

 

"เข้ามาเลยครับ"

 

                         เสียงป๊อปปี้ดังขึ้นก่อนที่ฟางจะเปิดประตูเข้ามาหาคนตัวสูงที่นั่งทำงานอยู่

 

"ชั้นเอาเค้กมาให้ค่ะ"

 

                         ฟางเดินมาใกล้ๆก่อนจะวางเค้กลง

 

"ชั้นจะตายไมเนี้ย"

 

                         ป๊อปปี้พูดแกล้ง

 

"งั้นอยากตายไมล่ะค่ะชั้นจะได้ไปเอายาพิษมาเทใส่"

 

                         ฟางพูด

 

"ถ้าชั้นตายชั้นจะเอาเธอไปอยู่ด้วย"

 

                         ป๊อปปี้พูดขู่ก่อนจะตักเค้กเข้าปาก

 

"ก็อร่อยดี"

 

                         ป๊อปปี้พูดก่อนจะตักคำแล้วคำเล่าเข้าปาก

 

"คุณ! ค่อยๆกินก็ได้เห็นไมเลอะหมดแล้ว"

 

                         ฟางมองป๊อปปี้ที่กินเลอะเทอะก่อนจะเดินไปหยิบทิชชู่มาเช็ดปากคนตรงหน้า

 

'ตึก ตัก ตึก ตัก'

 

                         เสียงหัวใจของป๊อปปี้เต้นแรงพลางจู่ๆก็หน้าแดง

 

"คุณ..เป็นอะไรรึป่าวทำไมหน้าแดง"

 

                         ฟางพูดก่อนจะเอาหลังฝ่ามือไปทับกับหน้าผากป๊อปปี้

 

"ปะ..ป่าว..เสร็จแล้วใช่ไม ออกไปเถอะชั้นจะทำงาน"

 

                         ป๊อปปี้พูดกุกกักก่อนจะก้มลงทำทีเซ็นเอกสารฟางมองซักพักก่อนจะเดินออกไป

 

"ยัยบ้า เพราะเธอนั้นแหละ"

 

                         ป๊อปปี้พูดก่อนจะนั่งมองไปที่เค้ก

 

"ทำไมกันน่ะ ทำไมชั้นรู้สีกว่าชั้นเคยรักเธอมาก่อน"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          ณ โรงดนตรีไทย

 

"สวัสดีขอรับท่านชายภานุ"

 

                         เจ้าของโรงดนตรีไทยพูดต้อนรับภานุ

 

"สวัสดีขอรับท่านครู..งานไปด้วยดีน่ะขอรับ"

 

                         ภานุพูดก่อนจะมองไปรอบๆ

 

"ขอรับอีกประเดี่ยวจะมีการแสดงระนาดแล้วขอรับขอเชิญท่านชายไปประทับด้านหน้าก่อนน่ะขอรับ"

 

                         ผู้หญิงมากหน้าหลายตาต่างจ้องมองมาที่ภานุด้วยความสนใจก่อนที่ภานุจะนั่งลงที่โซฟาซึ่งเป็นด้านหน้าของเวที

 

'พรึ่บ'

          

          ไฟทุกดวงในโรงดับลงก่อนจะฉ่ายไปที่หญิงสาวผมยาวในชุดไทยสีน้ำตาล

          เสียงระนาดดังขึ้นอย่างไพเราะรอบล้อมไปด้วยคนฟังนับร้อย ภานุจ้องมองไปที่หญิงสาวโดยไม่วางตาเพราะด้วยเสียงที่ไพเราะจับใจทำให้ร่างกายหยุดนิ่ง เพลงทำเนินไปประมาณ20นาทีก่อนที่เสียงดนตรีจะจบลงด้วยความตราตรึงใจในเสียงเพลง

 

'แปะๆๆๆๆ'

 

                         เสียงปรบมือดังขึ้นเป็นจำนวนมากหญิงสาวลุกขึ้นแล้วเดินออกจากเวที

 

"ผู้หญิงผู้นั้น..เป็นผู้ใดกันน่ะ"

 

                         ภานุพูด

 

"เจ้าเล่นได้ไพเราะมากๆเลยเฟื่องฟ้า"

 

                         เพื่อนๆต่างชื่นชมในการเล่นระนาดของหญิงสาว

 

"ข้าเล่นไม่เก่งเท่าใดดอกแค่ฝึกฝนให้ชำนาญก็เล่นได้พอฟัง"

 

"มิจริงดอก เจ้ารู้รึไม่ว่าวันนี้มีท่านชายจากวังนฤบดีมางานวันนี้ด้วย"

 

"วังนฤบดี.."

 

"ใช่..เห็นว่าชื่อ..ชื่ออะไรน่าาาา"

 

"ข้ามิอยากรู้ดอก...ข้าไปเก็บดอกแก้วก่อนซักพักจักนำมาถวายพระครูที่ช่วยให้เราได้จัดงานอย่างราบรื่น"

 

                         เฟื่องฟ้าพูดก่อนจะเดินออกไปทางหลังโรง

 

"ท่านชายจักกลับเลยรึไม่ขอรับ"

 

                         เจ้าของโรงพูดก่อนจะเดินตามหลังภานุออกมา

 

"คงยังดอกข้าว่าจักไปคุยธุระทางตึกโน้นก่อนซักพักจักกลับ"

 

"ขอรับ"

 

                         ภานุเดินลัดมาทางสวนดอกไม้เพื่อไปคุยงานที่ตึกใหญ่ถัดมาจากโรงดนตรี

 

"มีใครอยู่ข้างล่างรึไม่"

 

                         เสียงหญิงสาวดังมาจากบนต้นไม้ก่อนที่ภานุจะเงยหน้าขึ้นไปก็ถึงกับผงะ

 

"เจ้าขึ้นไปทำอะไรบนนั้น"

 

                         ภานุมองก่อนจะขำนิด

 

"ข้า..ข้าขึ้นมาเก็บดอกแก้วแล้วลงมิได้..ท่านได้โปรดช่วยข้าที"

 

                         หญิงสาวพูด ภานุเดินมาดูใกล้ๆก็หมดความอดทนที่จะกลั้นขำ

 

"ฮ่าๆๆ"

 

"เจ้าหัวเราะอะไร"

 

"ก็เจ้าน่ะสิ ฮ่าๆ คนรึลิงกันแน่"

 

                         ภานุหัวเราะทำให้อีกฝ่ายถึงกับหน้าหงิก

 

"หากมิคิดจะช่วยก็จงไปซ่ะมิต้องมาหัวเราะเยาะข้า"

 

                         ภานุยังคงหัวเราะต่อไปจนหญิงสาวทนไม่ไหวกระโดดลงจากต้นไม้ทันที

 

'เห้ย!!'

 

'ตุ้บ'

 

                         หญิงสาวหลับตาปี๋ด้วยความกลัวก่อนจะรู้สึกถึงร่างกายกำยำของใครบางคน

 

"นี้! ลืมตาสิเจ้ายังมิตายดอก"

 

                         ภานุสั่งเมื่อกำลังนอนกอดหญิงสาวอยู่ หญิงสาวค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆก่อนจะตรงเข้ากับสายตาของร่างสูง

 

"เอ่อ...เจ้าลุกขึ้นก่อนได้รึไมข้าหนัก"

 

                         ภานุพูดก่อนที่หญิงสาวจะรีบลุกขึ้นทันที

 

"ข้า..ขอบน้ำใจท่าน..ที่ช่วยข้าใว้"

 

                         หญิงสาวพูดพลางเหลียบมองนิดๆ

 

"ขืนข้ามิช่วยเจ้าใว้เจ้าโดดลงมาเช่นนี้เดี่ยวก็ได้แขนขาหักกันพอดี"

 

                         ภานุพูดแล้วเอามือไปไขว้หลังทั้งสองข้าง

 

"ข้าคือท่านชาย ภานุ นฤบดี แล้วเจ้าล่ะ"

 

                         ภานุถามก่อนที่อีกฝ่ายจะเงยหน้าตอบ

 

"ฟะ..เฟื่องฟ้า..เพค่ะ"

 

                         เฟื่องฟ้าตอบแล้วลงท้ายด้วยคำศัพท์เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นถึงท่านชาย

 

"ข้าไปก่อนน่ะเพค่ะ"

 

                         เฟื่องฟ้าพูดก่อนจะรีบวิ่งออกไปทำเอาชายหนุ่มชะงัก

 

"เดี่ยว! เดี่ยวสิ เฟื่องฟ้า.."

 

                         ภานุตะโกนเรียกแต่ก็ไม่ทันก่อนจะเดินกลับไปตามเส้นทางแล้วคิดถึงผู้หญิงคนนั้นอย่างเต็มใจ

 

 

 

 

               มาแล้ววววววววว อีกตอนจะลงประมาณค่ำๆน่าาาาา ติดตามกันด้วยน่ะ