รักร้ายหักสวาท ปฐมบท

                        “อะ...อือ...เห้ย!!” แก้วงัวเงียตื่นก่อนจะชงักตกใจเมื่อเห็นโทโมะนอนกอดตัวเอง

 

“อ้าว ตื่นแล้วหรอ” โทโมะที่ได้ยินเสียงแก้วก็ลืมตาตื่น

 

 

“นะ..นาย! นายข่มขืนชั้น!! กะ..อุป!” แก้วที่โวยวายกำลังจะกรี้ดแต่ถูกมือหนามาปิดปากก่อน

 

“โมะไม่ได้ข่มขืนแก้วน่ะ เมื่อคืน..แก้วน่ะดื่มเหล้าชนิดที่ว่าแรงก็เลยขาดสติ...ด้วยการ…” โทโมะพูด แก้วชะงักหน้าแดงทันที

 

“ชั้นยั่วนายงั้นสิ” แก้วพูด

 

 

“จะว่างั้นก็ได้” โทโมะพูด แก้วนิ่งไปสักพักก่อนจะพูด

 

“ช่างมันเถอะ ถือว่าชั้นพลาดเอง ชั้นโง่เองแหละ นายออกไปจากห้องชั้นเถอะ” แก้วพูดอย่างเย็นชา โทโมะที่ได้ยินก็ชงัก

 

“ให้โมะรับผิดชอบเถอะ ถ้าแก้วท้อง…/ไม่! แค่ครั้งเดียวมันไม่ท้องหรอกน่ะ นายเลิกพูดแล้วออกไปจากห้องชั้นสักที!!!” โทโมะที่พยายามจะรับผิดชอบแต่ถูกแก้วตะคอกกลับ

 

‘ก๊อกๆๆ แก้ว ตื่นรึยังลูก’ เสียงแม่ของแก้วพูดทำให้ทั้งสองที่อยู่บนเตียงชงักทันที

 

“นาย! รีบหลบไปก่อน!” แก้วพูด

 

“ไม่ โมะไม่ยอมหลบไปใหนทั้งนั้น โมะจะยอมรับชะตากรรมเอง” โทโมะพูด แก้วร้อนรนในความดื้อรันของโทโมะพลางคิดหาทาง

 

“แก้ว เปิดประตูหน่อยสิ ตื่นรึยัง” แม่ของแก้วพูดขึ้นอีก แก้วอึกอัก โทโมะหันมามองก่อนจะลุกเดินไปหาประตู
โดยมีผ้าขนหนูหุ้มด้านล่างใว้

 

“ไม่น่ะ!!” แก้วแผดเสียงก่อนจะรีบวิ่งไปหาร่างแล้วขว้าข้อมือแต่ออกแรงเยอะเกินไปทำให้โทโมะหันกลับมาประจันหน้าห่างกันไม่กี่คืบ!!

 

“ว้าย! นี้มันอะไรกันเนี้ย!!” แม่ของแก้วที่เปิดประตูก็ชงักตกใจตะหวาดทันที แก้วที่ได้สติก็ผลักร่างสูงออก

 

 

“คือ..แก้ว.../เราสองคนเป็นของกันและกันแล้วครับ” แก้วอึกอักพูดแต่ก็ชงักทันทีเมื่อโทโมะโพล่งออกมา ทำให้ทุกคนที่ได้ยินก็ตกใจ แม่มองทั้งสองนิ่งก่อนจะถอนหายใจ

 

“ไปอาบน้ำแต่งตัวซ่ะ แล้วลงไปคุยกันด้านล่าง” แม่พูดก่อนจะเดินหัวเสียออกไป แก้วจ้องมองโทโมะด้วยสายตาไม่พอใจก่อนจะเดินคว้าเอาผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำทันที

 

 

 

 

“คุณย่าทวดค่ะ” ฟางทักร่างหญิงชราที่หลับตาพริ้มฟังเพลงนอนเอนกายบนเก้าอี้ม้าโยก

 

“คุณท่านค่ะ มีคนมาหาค่ะ” คนรับใช้ที่อยู่ข้างๆสะกิด หญิงชราค่อยๆลืมตาก่อนจะหันไปหาร่างบางที่ยืนอยู่แต่ก็ต้องชงักตกใจสุดขีดเมื่อได้เจอใบหน้าของสายฝน

 

“คะ..คุณหญิงน้าสายฝน” ย่าทวดพูดอย่างตกใจก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปหาฟาง

 

“คุณย่าทวด…” ฟางที่อึ้งตกใจไม่คิดว่าจะมีคนทักเธอว่าเป็นสายฝนเหมือนกับเฟื่องฟ้า

 

“คุณหญิงน้าสายฝน..ฮึก..เดือนคิดถึงคุณหญิงน้ามากน่ะเพค่ะ” ย่าทวดพูดก่อนจะคุกเข่าลงต่อหน้าแล้วทำทีจะกราบ ฟางที่เห็นก็รีบวิ่งเข้ามาจับมือ

 

“อย่าทำแบบนี้ค่ะ ฟางไม่ใช่คุณหญิงสายฝนค่ะ” ฟางพูด ย่าทวดมอง

 

“คุณท่านค่ะ นี้คือคุณฟาง ธนันท์ธรณ์ค่ะ ไม่ใช่คุณหญิงสายฝน” คนรับใช้พูด ย่าทวดเพ่งมองฟางดีๆก่อนจะนึกถึงว่าสายฝนตายไปแล้ว

 

“เอ่อ...ย่า..คงจำคนผิดน่ะจ๊ะ คนแก่ก็อย่างนี้แหละความจำไม่ค่อยดี” ย่าทวดพูด ฟางยิ้มก่อนจะประคองร่างชราลุกขึ้น

 

“ไม่เป็นไรค่ะ ฟางว่าเดี่ยวฟางพาคุณย่าไปพักผ่อนดีกว่าค่ะ “ ฟางยิ้มก่อนจะประคองย่าทวดเดินเข้าไปในห้องนอน

 

“เหมือนจริงๆ…” ย่าทวดพูดพลางจ้องหน้าฟาง

 

“ถึงเหมือน..แต่สวยสู้คุณหญิงสายฝนไม่ได้หรอกค่ะ คุณหญิงเธอน่ะ ทั้งสวยทั้งเก่ง เหมาะสมแล้วที่ท่านชายภานุจะรัก” ฟางพูด ย่าทวดที่ได้ยินก็ซึมลงไปพลางนึกถึงพ่อและแม่ของเธอที่ไม่เคยคิดจะมองหน้ากัน

 

“เอ่อ..ฟางขอโทษค่ะ..ฟางเพิ่งนึกได้..ว่า..คุณหญิงแพรวดาวก็เป็นภรรยาของท่านชายภานุเหมือนกัน” ฟางพูดอย่างรู้สึกผิด ย่าทวดมองก่อนจะเชยคางร่างบางขึ้น

 

“รักหลานชายชั้นให้มากๆน่ะ อย่าทิ้งเค้าไปใหน..ชั้นไม่อยากเห็นใครต้องทนทุกข์อีกแล้ว” ย่าทวดพูด ฟางยิ้ม

 

“ค่ะ ฟางสัญญา..ว่าฟางจะรักพี่ป๊อปให้มากๆ..และก็จะไม่มีวันทิ้งพี่ป๊อปค่ะ” ฟางพูดให้สัญญา

 

“แนะๆ นินทาอะไรให้ผมครับคุณย่าทวด” ป๊อปปี้เดินเข้ามาในห้องก่อนจะพูด

 

“ป่าวซ่ะหน่อย ย่าก็แค่พูดคุยทำความรู้จักกับหนูฟางเค้าน่ะ เรามาก็ดีแล้ว มาหาย่าหน่อยสิ” ย่าทวดพูด ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะเดินไปนั่งลงตรงพื้นข้างๆฟาง ร่างชราเอื้อมไปหยิบกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินมาจากใต้หมอนก่อนจะยื่นให้ป๊อปปี้

 

“แหวนสองวงในกล่องนี้ท่านทวดซึ่งเป็นพ่อและแม่ของย่าเคยใช้แต่งงานกัน ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้เกิดจากความรัก แต่มันก็มีคุณค่าทางใจเปรียบเสมือนคำสัญญาที่จะดูแลกัน ย่าให้ป๊อปกับฟางไปสานต่อความรักที่เจ้าของทั้งสองไม่เคยให้กัน อย่าถอดมันทิ้งน่ะลูก” ย่าทวดพูด ป๊อปปี้รับมาก่อนจะมองหน้าฟาง

 

“รักกันให้มากๆ อย่าทิ้งกันน่ะลูก” ย่าทวดพูดก่อนจะลูบผมทั้งสองด้วยความเอ็นดู ป๊อปปี้เลื่อนมือหน้ามาจับมือฟางพลางยิ้มก่อนจะกุมมือกันด้วยความรัก

 

“กรี้ดดดดดด!! มึง! อีสายฝน! ชักจะมากไปแล้วน่ะมึง! หมดเวลาความสุขของมึงแล้ว!!” เฟื่องที่ยืนดูจากสนามหญ้าพลางจ้องมองไปที่หน้าต่างชั้นบนอย่างเคียดแค้น

 

 

 

 

“ไม่! อย่าทำชั้น! ชั้นกลัวแล้ว ฮือๆ…” เสียงของจินนี่ร้องตะโกนไปทั่วห้อง กวินที่ได้ยินก็รีบเดินทันที

 

 

“ใจเย็นๆสิจินนี่! ไม่มีใครเค้าทำร้ายหนูหรอกลูก!” แม่พูดโดยมีพยาบาลชายจับจินนี่ใว้อยู่

 

“นี้มันอะไรกันครับ!” กวินพูดเมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องคนไข้

 

“กวิน! กวินช่วยจินนี่ด้วย! จินนี่กลัว ฮึกฮือๆ…” จินนี่สะบัดตัวจากพยาบาลก่อนจะวิ่งมากอดชายหนุ่มพลางมองทุกคนด้วยความกลัว

 

 

“คือ...ตั้งแต่ตื่นมาจินนี่ก็เอาแต่อาละวาด ใครจะเข้าใกล้ก็ไม่ได้ ไม่รู้ว่ากลัวอะไร แม่ล่ะกลุ้มใจจริงๆจ๊ะ” แม่ของจินนี่พูดเมื่อกวินปลอบจินนี่ให้นอนพักผ่อนไปได้

 

“เท่าที่ผมเห็น เมื่อคืนจินนี่เป็นคนไปเล่นงานฟางเองน่ะครับ แต่ทำไมถึงต้องกลัว..รึว่ามีอะไรเกิดขึ้นตอนที่เค้าทั้งสองอยู่ด้วยกัน” กวินพูดพลางคิดสงสัย

 

“แม่ขอร้องน่ะกวิน ช่วยจินนี่ด้วย แม่ว่า ยัยฟางนั้นต่างหากล่ะที่ทำร้ายจินนี่” แม่ของจินนี่พูด กวินหันควับมามองก่อนจะล่ะสายตามองร่างบางที่นอนอยู่บนเตียง

 

 

 

 

 

ขอโทษน่าาาาที่ไม่ได้ลงตามที่นัดใว้ เผอิญว่าไรเตอร์
ดูละครเพลินไปหน่อยอ่ะ

 

อัพแย้วๆยังมีคนรออ่านกันอยู่ม้ายย

คอมเม้นหาย?