รักร้ายหักสวาท ปฐมบท

                        ‘อื้ด….’ เสียงประตูดังขึ้น โทโมะเดินเข้ามาในห้องก่อนจะเห็นร่างบางนอนอยู่

 

“เมื่อไหร่กันน่ะ ที่เธอจะให้อภัยชั้น” โทโมะพูดพลางลูบผมแก้ว

 

“หน่อย! แกกล้าทำร้ายฟางงั้นหรอ! ชั้นจะชกแกให้หงายคว่ำไปเลย!!” แก้วกำมือชกใส่ท้องโทโมะทำเอาร้องจุก

 

“แฟนใครเนี้ย บ้าชมัด” โทโมะพูดก่อนจะฝืนตัวเดินไปเอากะละมังกับผ้าสะอาด

 

“อื้อ….” แก้วร้องเมื่อสัมผัสถึงความเย็น

 

“กินอะไรก็ไม่ดูก่อนเลยน่ะ” โทโมะพูดพลางเช็ดตัวให้ร่างบาง

 

“คนบ้า! ชอบทำให้ชั้นรักอยู่เรื่อย!” แก้วละเมอพูด โทโมะชงักก่อนจะยิ้ม

 

“ในใจของเธอ ก็รักชั้นไม่เปลี่ยนสิน่ะ” โทโมะพูดพลางยิ้มก่อนจะเดินไปเอาเสื้อผ้าชุดใหม่

 

“หะ..เห้ย!!” โทโมะร้องขึ้นเมื่อหันมาเจอแก้วถอดชุดเดรสสีสวยออก

 

“ร้อนนน!!” แก้วพูดก่อนจะนอนลง โทโมะรีบเข้ามาเอาผ้าห่มคลุม

 

“ยัยบ้า!เอ้ย!” โทโมะสถบก่อนจะเอื้อมมือไปปลดตะขอบรา

 

“อะ..อื้อ…” โทโมะตกใจเมื่อแก้วหันมาจูบเค้า

 

“ชั้นรักนายน่ะ” แก้วที่เมาเหล้าก็พูดก่อนจะจูบชายหนุ่มอีกครั้ง โทโมะที่พยายามหักห้ามใจแต่ก็ไม่ได้ผลก็ยอมทำตามความต้องการของตัวทันที

 

“อ๊ะ...” แก้วครางเมื่อโทโมะดันลิ้นรัวๆใส่ร่องกรีบของเธอ

 

“มะ..ไม่ไหวแล้ว…” แก้วครางพลางขยุ้มผมชายหนุ่ม

 

“โมะขอน่ะ” โทโมะพูดก่อนจะดันความเป็นชายเข้าไปหาร่องกรีบจนสุดด้าม

 

“จะ..เจ็บ...นาย!” แก้วร้องก่อนที่ความเมาจะสร่างเมื่อรู้สึกถึงความเจ็บ

 

“อื้อ…” แก้วโดนโทโมะจูบก่อนที่ร่างสูงจะผละแล้วก้มดูดยอดทับทิม

 

“อ๊ะ..” แก้วครางเมื่อร่างสูงเริ่มขยับตัวเข้าออก ความรู้สึกแปลกใหม่เข้ามา

 

“อ๊ะๆๆๆ โทโมะ..” แก้วครางอีกครั้งเมื่อชายหนุ่มขยับตัวเริ่มเร็ว

 

“อ๊ะๆๆๆ แก้ว…” โทโมะขยับตัวเป็นเร็วก่อนที่เสียงแก้วจะครางระห่มไปทั่วห้อง

 

“เบาๆหน่อยสิ คนเยอะ” โทโมะกระซิบพูดก่อนจะขยับสะโพกยิบถี่

 

“ชะ..ชั้นไม่..อ๊ะ..ใหวแล้ว..” แก้วคราง โทโมะซอยยิบเมื่อรู้สึกว่าเค้าและเธอกำลังจะเสร็จ

 

“อ่าห์/กรี้ดดดด” ทั้งคู่ร้องออกมาพร้อมกันเมื่อโทโมะกระตุกฉีกสายธารสีขาวเข้าไปในตัวแก้ว ก่อนที่ร่างบางจะหมดแรงหลับไป ชายหนุ่มถอนตัวออกก่อนจะเดินเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำก่อนจะเดินออกมาใส่ชุดให้ร่างบาวแล้วล้มตัวนอนหลับไป

 

 

 

 

“คุณหญิงสายฝน” คนรับใช้ทักขึ้นเมื่อเห็นสายฝนเดินลงมา

 

“ทำไมบ้านดูเงียบอย่างนี้ล่ะ” สายฝนถาม

 

“ท่านหญิงสร้อยเสด็จเรือนท่านเจ้าคุณบดินทร์ คุณหญิงแพรวดาวไปตลาด ส่วนท่านชายภานุ…” คนรับใช้เว้นช่วงเมื่อพูดถึงภานุ

 

“เรารู้ว่าท่านพี่อยู่กับแม่เฟื่องฟ้า “ สายฝนพูดก่อนจะเดินเข้าไปในห้องอาหาร

 

 

 

“บัวจักไปทำงานเถิด เราอยู่คนเดียวได้” สายฝนพูดหลังจากที่ทานข้าวเช้าเสร็จก็ออกมาเดินเล่นก่อนจะมานั่งซึมที่ศาลาริมน้ำ

 

“แต่คุณหญิงสายฝนไม่สบายอยู่น่ะเพค่ะ” บัวพูด

 

“เถอะน่า เราขออยู่คนเดียวเถอะน่ะ” สายฝนพูด บัวมองสายฝนที่มีใบหน้าที่เศร้าหมองก่อนจะจำใจเดินออกไป

 

สายฝนมองสายน้ำที่ไหล่เชี่ยวก่อนจะค่อยๆหลับตาลงแล้วฟังเสียงนกเสียงลมที่พัดต้นไม้

 

“ทำไมไม่ไปพักผ่อน มานั่งทำกระไรตรงนี้” เสียงเข้มหนักดังขึ้น สายฝนชงักลืมตาตื่นก่อนจะหันไปมองผู้ชายที่อยู่ด้านหลัง

 

“น้องจักไปแล้วเพค่ะ” สายฝนรีบพูดก่อนจะเดินสวนร่างสูงแต่ถูกมือหนารั้งใว้

 

“ให้พี่ไปส่งเจ้าเถิด เจ้าไปผู้เดียวเผื่อเป็นลมเป็นแล้งไปจักไม่มีผู้ใดเห็น” ภานุพูด สายฝนชงักก่อนจะน้ำตาไหล

 

“มิต้องดอกเพค่ะ น้องมาคนเดียวได้ก็ต้องกลับได้ เชิญท่านพี่กลับไปดูแลเมียรักของท่านพี่เถิดเพค่ะ” สายฝนพูดพลางกลั้นเสียงสะอื้นใว้ ภานุตัดสินใจปล่อยก่อนที่ร่างบางจะเดินจู่ๆก็เกิดหน้ามืด

 

“น้องหญิง!!” ภานุร้องก่อนจะรีบเข้าไปประคอง

 

“ปล่อยเพค่ะ” สายฝนพยายามขืนตัว ภานุมองก่อนจะตัดสินใจอุ้มร่างบางขึ้น

 

“จักดื้อไปเพื่อกระไร เห็นๆอยู่ว่าตนเองไม่สบาย เดี่ยวพี่ไปส่งเจ้าที่ห้องล่ะกัน” ภานุพูด สายฝนมองหน้าก่อนจะหันออกไปทางอื่น ภานุมองก่อนจะอุ้มเดินออกไป

 

“สายฝน” เฟื่องฟ้ากำหมัดแน่นพลางมองด้วยสายตาไม่พอใจ

 

“ว้าย” สายฝนร้องเมื่อภานุวางตนเองลงเตียงอย่างแรงก่อนจะขึ้นคร่อม

 

“อย่าน่ะเพค่ะ” สายฝนมองก่อนจะพยายามลุก

 

“อยู่นิ่งๆสิ” ภานุพูด สายฝนนิ่งพลางจ้องดวงตากลมโตของร่างสูง

‘จุ๊บ’ ภานุจูบเข้าที่ปากทีหนึ่งก่อนจะลุกออกแล้วเดินออกไปจากห้องพลางยิ้ม

 

“คนบ้า” สายฝนอมยิ้มกับการกระทำของภานุก่อนจะเอามือมาจับริมฝีปากบาง

 

“ท่านชายเสด็จไปใหนมาเพค่ะ” เฟื่องฟ้าพูดขึ้นเมื่อเห็นร่างสูงเดินเข้ามาในบ้าน ภานุที่ยิ้มอยู่ก็หุบลง

 

“เราพาน้องหญิงสายฝนไปส่งที่ห้องน่ะ เฟื่องทำอาหารเสร็จแล้วรึ” ภานุพูดก่อนจะเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะอาหาร

 

“แล้วทำไมต้องอุ้มกันด้วยเพค่ะ” เฟื่องฟ้าถามพลางมองภานุด้วยสายตาไม่พอใจ

 

“น้องหญิงสายฝนหน้ามืดเราก็เลยต้องรีบประคองใว้ ไม่มีอะไรไปกว่านั้นดอก มาๆ มาทานข้าวกัน” ภานุพูดพลางเอื้อมมือไปจับข้อมือหญิงสาว เฟื่องฟ้ามอง

 

“ท่านชายอย่ายุ่งกับหญิงอื่นน่ะเพค่ะ ถ้าหม่อมชั้นจับได้ หม่อมชั้นไม่เอาใว้แน่” เฟื่องฟ้าพูดในอารมณ์ที่หึง ภานุชงักพลางนึกถึงสายฝน

 

“อืมๆ เราจักไม่ยุ่งกับใครเป็นอันขาด ทานข้าวเถิด” ภานุรีบพูดก่อนจะตักแกงมาใส่จาน เฟื่องฟ้าจ้องมองก่อนจะลงมือตักกับข้าว

 

 

 

 

“อือ….” ฟางตื่นขึ้นมาในเช้าอีกวันก่อนจะชงักเข้ากับร่างสูงของป๊อปปี้ที่นอนกอดเธออยู่ก่อนจะยิ้ม

 

 

“อ้าวฟาง ตื่นแต่เช้าเลยน่ะ” เฟย์ทักเมื่อเห็นฟางเดินลงมาจากชั้นบน

 

“จ๊ะ เฟย์ก็ตื่นเช้าเหมือนกันน่ะ รีบไปทำงานหรอ” ฟางพูด

 

“ค่ะ พอดีมีนัดกับลูกค้าเรื่องเครื่องดนตรีน่ะค่ะ ช่วงบ่ายๆถึงจะกลับ แล้วพี่ป๊อปยังไม่ตื่นหรอ” เฟย์พูดพลางชะเง้อหาป๊อปปี้

 

“ยังหรอกจ๊ะ สงสัยเมื่อวานยุ่งเรื่องงานแต่งมากน่ะ ปล่อยๆให้เค้านอนไปเถอะ เอ๊ะ เสียงดนตรีไทย...มาจากใหนกันหรอ” ฟางพูดเมื่อได้ยินเสียงเพลงดนตรีไทยที่ดังไม่ไกลจากตัวบ้าน

 

“อ่อ เพลงของคุณย่าทวดน่ะ ทุกเช้าท่านมักจะชอบฟังแบบนี้แหละ ฟางมาทานข้าวด้วยกันไม” เฟย์พูด

 

“เอ่อ..ฟางยังไม่หิวน่ะ ฟางขอแวะไปเล่นกับคุณย่าทวดได้ไมค่ะ” ฟางพูด

 

“ได้สิค่ะ เผลอๆฟางอาจจะได้ทานขนมที่แสนอร่อยของคุณย่าทวดด้วยน่ะ” เฟย์พูดชม ฟางยิ้มก่อนจะเดินออกไป เฟย์ที่มองตามก็ยิ้มให้กับพี่สะใภ้ตัวเอง

 

 

 

‘เตร้ง…...เตร้ง….เตร้งๆๆๆๆ…’ เสียงระนาดเอกบรรเลงอย่างไพเราะ ฟางเดินตามเสียงมาก่อนจะมาเจอเข้ากับบ้านเรือนไทย

 

“อ้าว คุณฟาง” คนรับใช้พูดพลางยกถาดของใส่บาตร

 

“คุณย่าทวดใส่บาตรเสร็จแล้วหรอค่ะ” ฟางพูด

 

“ใช่ค่ะ คุณท่านมักจะชอบใส่บาตรที่ริมน้ำทุกเช้าเป็นประจำเลยค่ะ คุณฟางเข้าไปหาคุณท่านได้เลยน่ะค่ะ ตอนนี้คุณท่านกำลังนั่งฟังเพลงสบายเชียวค่ะ” คนรับใช้พูดพลางยิ้มก่อนจะเดินน้อมตัวสวนฟางออกไป ฟางมองก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน

 

 

 

 

 

ฉับบบบบบบบ

ฟางจะเจอกับย่าทวดแล้ว แล้วย่าทวดจะทำยังไงเมื่อเจอฟาง

ใกล้ถึงโค้งอุปสรรคความรักของโทโมะ-แก้วแล้วน่าาา

อีกตอนจะลงประมาณ 3 ทุ่มครึ่งน่ะ

อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อ ต้องติดตาม

+คอมเม้นด้วยน่ะ ^°^