รักร้ายหักสวาท ปฐมบท

                        “อ้วกกก!!” ฟางโก้งคออ้วกในห้องน้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าก่อนจะทรุดลงทิ้งตัวนั่งลงอย่างหมดเรี่ยวแรง

‘ก๊อกๆ คุณฟางค่ะ ป้าขอเข้าไปทำความสะอาดหน่อยค่ะ’ เสียงแม่บ้านดังขึ้น ฟางดันตัวเองลุกขึ้นแต่ก็ต้องทรุดลงไปกับพื้น

“คุณฟางค่ะ” แม่บ้านพูดพลางเคาะประตูห้องน้ำ ป๊อปปี้เดินเข้ามาในห้องก็สงสัย

“ฟางยังไม่ออกมาอีกหรอ” ป๊อปปี้พูด

“ใช่ค่ะ ป้าเรียกตั้งนายแล้วน่ะค่ะ หรือว่าจะเกิดอะไรกับคุณฟาง!!” แม่บ้านพูดพลางตกใจ ป๊อปปี้รีบเคาะประตูทันที

“ฟาง! ฟางได้ยินพี่รึป่าว!” ป๊อปปี้ตะโกน

“พะ..พี่ป๊อป...ฟางเวียนหัว..” ฟางตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนแต่ก็พอทำให้ข้างนอกได้ยิน ป๊อปปี้จัดการพังประตูเข้าไปก่อนจะตกใจเมื่อเห็นร่างบางนั่งทรุดอยู่ข้างกำแพง

“เดี๋ยวพี่พาไปโรงพยาบาลน่ะ” ป๊อปปี้พูดก่อนจะอุ้มฟางขึ้นแล้วรีบพาเดินออกไปทันที

“พี่ป๊อปค่ะ! ฟางเป็นยังไงบ้าง!” เฟย์พูดอย่างรีบร้อนเมื่อวิ่งเข้ามาหาร่างสูงหน้าห้องไอซียู

“หมอยังไม่ออกมาเลยอ่ะเฟย์” ป๊อปปี้พูด เฟย์มองก่อนจะนั่งลงข้างๆชายหนุ่ม

“ไม่เป็นไรน่ะใอ้ป๊อป ชั้นเชื่อว่าคุณฟางต้องไม่เป็นโรคร้ายอะไรหรอก” เขื่อนพูดให้กำลังใจอีกแรง ก่อนที่ประตูห้องฉุกเฉินจะเปิด

“คุณหมอ!” ป๊อปปี้ตะโกนพูดก่อนจะลุกขึ้นวิ่งไปหา

“ภรรยาผมเป็นอย่างไงบ้างครับ” ป๊อปปี้พูดอย่างร้อนรน

“ปลอดภัยดีครับ มันเป็นเรื่องปกติที่คนท้องจะมีอาการแบบนี้ครับแต่เคสนี้แพ้ท้องรุนแรงไปหน่อยและไม่ทานยาเลยมีอาการรุนแรงกว่าปกติ” หมอพูดทำเอาทุกคนชงัก

“ทะ..ท้อง ฟางท้อง!” เฟย์พูดอย่างดีใจก่อนจะหันไปจับมือกับเขื่อน

“ภรรยาของผมท้องได้กี่เดือนแล้วครับ” ป๊อปปี้พูด

“ก็ประมาณ 3 เดือนแล้วครับ ยังไงก็ดูแลคุณแม่ให้ดีๆด้วยน่ะครับเด็กออกมาจะได้แข็งแรง หมอขอตัวก่อนน่ะครับ” หมอยิ้มก่อนจะเดินออกไป ป๊อปปี้รีบเข้าไปในห้องฉุกเฉินทันที

“พี่ป๊อป…” ฟางที่นั่งอยู่ขอบเตียงก็พูดขึ้นเมื่อป๊อปปี้เดินเข้ามา

“ตัวเองท้องทำไมไม่บอกพี่” ป๊อปปี้พูด

“เอ่อ..ฟาง..ก็ไม่รู้นิค่ะว่าท้อง..ฟางคิดว่าฟางแค่เครียดธรรมดา” ฟางพูดเสียงอ่อย ป๊อปปี้เดินเข้าไปนั่งข้างๆก่อนจะโอบกอด

“พี่จะดูแลเราและก็ลูกของเราเป็นอย่างดี พี่จะไม่ทำให้เราต้องลำบาก” ป๊อปปี้พูดให้คำสัญญา ฟางน้ำตาไหลพลางกอดร่างสูงแน่น

“ฟางขอบคุณพี่ป๊อปมากน่ะค่ะ ที่พี่รักและดูแลฟางมาตลอด ไม่เคยทำให้ฟางเสียใจ ฟางรักพี่ป๊อปน่ะค่ะ” ฟางพูด

“พี่ก็รักฟางน่ะ” ป๊อปปี้ตอบ เฟื่องฟ้าที่ยืนมองอยู่ก็กำมือแน่น

“มึงมิตายดีเป็นแน่! อีสายฝน!!” เฟื่องฟ้าตะคอก ฟางที่หูแว่วได้ยินก็สะดุ้ง

“เป็นอะไรรึป่าวฟาง” ป๊อปปี้พูด

“เอ่อ...ปะ..ป่าวค่ะ..” ฟางพูดพลางมองไปรอบๆ

“ฟางมีอะไรปกปิดพี่รึป่าว” ป๊อปปี้ถาม ฟางหันมามองหน้า

“มะ..ไม่มีสิค่ะถ้ามีฟางก็ต้องพี่ป๊อปไปแล้วสิ” ฟางพูดพลางยิ้มเจื่อนๆ ก่อนป๊อปปี้จะพยักหน้าเหมือนเชื่อใจแล้วพาลุกเดินออกไป

“ชั้นไม่ติดขัดใจอะไรหรอกน่ะถ้าลูกสองคนจะแต่งงานกันเพื่อความถูกต้องแต่ลูกพร้อมยังล่ะ” แม่ของแก้วถามพลางจ้องหน้าแก้วกับโทโมะนิ่ง

“ผมทำแก้วเสียหาย ผมพร้อมที่จะรับผิดชอบครับ” โทโมะพูด

“หึ! นายลองกลับไปถามพ่อของนายก่อนดีกว่าไมว่าท่านจะยอมรึป่าว” แก้วพูดพลางจ้องร่างสูงนิ่ง

“ถึงจะไม่ยอมแต่ชั้นก็จะทำ เพราะชั้นออกมาจากที่ๆชั้นเคยเป็นแล้ว ชั้นจะไม่กลับเข้าไปอีก” โทโมะพูดพลางมองตาแก้ว

“เอาเถอะๆถ้าพร้อมก็แต่งกันซ่ะ ส่วนค่าสินสอดแม่ไม่เอาหรอกแค่ได้เห็นยัยแก้วได้คู่ครองที่ดีก็สุขใจแล้วล่ะ” แม่พูด แก้วค้างทันที

“มะ..แม่! เค้าล่วงเกินหนูน่ะ! แม่ยังเห็นเค้าเป็นคนดีอยู่หรอ!” แก้วพูด

“อ้าวก็เราไปยั่วเค้าก่อนไม่ใช่หรอ เค้าเป็นผู้ชายก็ต้องมีนิสัยแบบนี้เป็นธรรมดาแต่ที่แม่ยกเราให้ก็เพราะว่าโทโมะเค้าทำแล้วรับผิดชอบสมกับเป็นลูกผู้ชายตัวจริงส่วนโทโมะ แม่ให้โอกาสแล้วน่ะ อย่าปล่อยไปเด็ดขาดล่ั” แม่พูดพลางยิ้มเจื่อนๆก่อนจะลุกเดินออกไป

“โอ้ย! จะบ้าตาย!” แก้วตะคอกอย่างหัวเสีย

“โมะดีใจน่ะที่จะได้แต่งงานกับแก้ว ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้น่าจะทำตั้งแต่แรก” โทโมะพูดพลางยิ้มเจ้าเหล่ก่อนจะถูกมือเรียวฝาดเข้าต้นแขน

“เมื่อกี้นายพูดอะไรน่ะ!” แก้วตะคอกพลางจ้องร่างสูง โทโมะกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่

“อะ..เอ่อ...ปะ...ป่าวครับ” โทโมะพูดก่อนจะก้มหน้า

“ชิ คนบ้า” แก้วพูดเสียงอ่อยก่อนจะลุกเดินออกไป โทโมะเงื่อยหน้ามองตามพลางยิ้มนิดๆ

“ชั้นสัญญาน่ะแก้วว่าชั้นจะดูแลเธอให้ดีที่สุด และก็จะไม่ทำให้เธอเสียใจ” โทโมะพูดพลางยิ้ม ยายของแก้วที่แอบอยู่ได้ยินก็ยิ้มดีใจที่หลานได้เจอคนดีๆอย่างโทโมะ

เค้าขอโทดดดดดที่ไม่ลงเรื่องนี้นาน พอดีว่าไรเตอร์เรียนหนัก วันๆอยู่แต่หน้าหนังสือ

แต่สัญญาว่าเรื่องนี้จบแน่นอน