รักร้ายหักสวาท ปฐมบท

                        “เปรี้ยง!!! กรี้ดดดด!” เสียงฟ้าผ่าลงมาอีกครั้ง สายฝนร้องกรี้ดก่อนจะเด้งตัวขึ้นกอดร่างสูง ภานุปลอบก่อนที่สายฝนจะค่อยๆคลายอ้อมกอด
 
สายตาของทั้งคู่จ้องกันแน่นิ่ง ร่างสูงค่อยๆโน้มเข้าหาริมฝีปากบางอีกครั้งก่อนที่ทั้งคู่จะจูบกันนัวเนีย
 
“อ๊ะ ท่านพี่…” สายฝนพูดเมื่อถูกผลักให้นอนราบลงกับเตียงแคร์
 
“เจ้าช่าง...งามยิ่งนัก” ภานุพูดพลางลูบไล้ไปตามโครงหน้าสวยก่อนจะจูบเข้าที่ริมฝีปากบางอีกครั้ง สายฝนที่เริ่มเคลิ้มก็เอามือขึ้นไปคล้องคอร่างสูงพลางขยุ้มผม ภานุล่ะออกก่อนจะใช้มือหนาปลดผ้าสไบที่เกาะอกของร่างบางออก ก่อนจะก้มลงฉกชิมยอดทับทิม
 
“อ๊ะ ท่านพี่” สายฝนครางนิดๆ ภานุล่ะออกก่อนจะปลดผ้ากระโจงเบนสีน้ำเงินเข้มของร่างบางออก ความรู้สึกผิดชอบเริ่มเข้ามา สายฝนรู้สึกอายก่อนจะเอามือปิดป้องร่างเปลือยเปล่า
 
“ปิดทำไมล่ะ..เจ้าออกจะงามไปหมดทั้งตัว” ภานุพูดก่อนจะแยกขาของร่างบางออกแล้วก้มชิมรสหวานที่ร่องกรีบกุหลาบ
 
“อ๊ะ…” สายฝนครางเมื่อภานุใช้ลิ้นดันรัวๆก่อนจะล่ะออกแล้วลุกขึ้นปลดผ้าจนเปลือยเปล่าเหมือนกับร่างบางก่อนจะค่อยๆขึ้นคร่อมร่างบางอีกครั้ง
 
“อึก...นะ..น้องเจ็บ…” สายฝนร้องลั่นเมื่อร่างสูงดันความเป็นชายเข้ามาในช่องรักจนหมดด้าม
 
“อย่าเกร็งสิคนดี..เดี่ยวมันก็หาย” ภานุกระซิบก่อนจะจูบริมฝีปากบางแล้วล่ะลงมาก้มชิมยอดทับทิมเมื่อรู้สึกว่าร่างบางหายเกร็งแล้ว ร่างสูงก็ค่อยๆขยับตัวเข้าออก
 
“อ๊ะ..” สายฝนคราง ภานุเริ่มเร่งสะโพก
 
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ” สายฝนครางเป็นจังหวะก่อนที่ร่างสูงจะเปลี่ยนเป็นขยับเร็ว
 
“อ๊ะๆๆๆๆ ทะ..ท่านพี่…” สายฝนครางระห่มไปทั่วห้องพลางเอามือขึ้นไปคล้องคอร่างสูงเพื่อหาที่ยึด
 
“อ๊ะ อ๊ะๆ” ภานุครางเสียงทุ่มต่ำ่พลางขยับสะโพกยิบถี่
 
“นะ..น้องจะไม่ไหวแล้ว อ๊ะๆ” สายฝนคราง
 
“เสร็จพร้อมกันน่ะคนดี” ภานุพูดก่อนจะขยับสะโพกอย่างเร็ว
 
“อ่าห์/กรี้ดดดดด!” เสียงทั้งคู่ร้องออกมาพร้อมกันเมื่อร่างสูงกระตุกฉีดสายธารสีขาวเข้าไปในตัวของร่างบางก่อนที่สายฝนจะหมดแรงหลับไปทันที ภานุมองก่อนจะขยับตัวเอาตัวออกจากร่างบางก่อนจะเอาผ้าสะไบที่ตกอยู่พื้นมาห่มให้สายฝน ภานุใส่เสื้อผ้าของตัวเองก่อนจะเดินออกไปจากกระท่อมแล้วนั่งมองสายฝนที่ยังคงตกลงมาไม่ขาดสาย
 
“นี้เราทำกระไรลงไปเนี้ย!!” ภานุพูดก่อนจะเอามือกุมขมับหัวแล้วรู้สึกผิดต่อหญิงผู้เป็นที่รัก
 
 
 
 
“คุณยายค่ะ แก้วไปก่อนน่ะค่ะ” แก้วพูดพลางเตรียมตัวจะไปไร่
 
“อ้าว จะไปแล้วหรอ งั้นก็เอาแฟนแก้วไปด้วยสิ อยู่บ้านเฉยๆแบบนี้มันน่าเบื่อ” ยายแก้วพูด แก้วหันมาจ้องโทโมะทันที
 
“คุณยายครับ ผมอยู่ที่นี้ก็ดีแล้วครับ ถ้าผมไป..เดี่ยวแก้วก็หาว่าผาเกะกะ” โทโมะพูด
 
“หึ! รู้ดีนิ” แก้วพูดพลางเอามือกอดอก
 
“ไม่มีใครเค้าว่าคุณหรอกน่ะ ไร่น่ะออกจะกว้าง ทางเดินมีเยอะแยะ คุณไปน่ะดีแล้วจะได้ไปช่วยยัยแก้วดูแลไร่” ยายพูด
 
“แต่คุณยายค่ะ.../ไม่มีแต่ ไปๆ ไปกันได้แล้ว สายมาแดดจะร้อน” ยายขัดแก้วก่อนจะพูดไล่ทั้งสองคนออกมา
 
“เมื่อไหร่นายจะกลับไปซักที!” แก้วพูด
 
“ก็ต่อเมื่อแก้วยอมให้อภัยชั้น” โทโมะพูดพลางมอง
 
“หึ! ฝันไปเถอะ!” แก้วพูด
 
‘ปิ้ดๆๆ” เสียงรถกระบะดังขึ้นก่อนทั้งคู่จะหันไปมอง
 
“ไปกันเถอะฮ่ะ!” มิณทร์ตะโกน แก้วหันมามองโทโมะด้วยหางตาก่อนจะเดินนำหน้าไป โทโมะมองก่อนจะเดินตามไป
 
“อ้าว วันนี้พี่โทโมะจะไปด้วยหรอฮ่ะ” มิณทร์ถามเมื่อเห็นโทโมะขึ้นกระบะ
 
“ใช่ วันนี้พี่พาคนงานใหม่มาฝึกงาน หึ! จะเก่งได้ซักกี่น้ำ” แก้วพูด
 
“พี่แก้ว..ผมว่าพี่อย่าใจร้ายกับคนที่พี่รักมากเลยน่ะ” มิณทร์พูด
 
“พี่ต้องทำ...เพื่อให้เค้ากลับไปในที่ของเค้า” แก้วพูดพลางเศร้า มิณทร์มองพลางเอามือไปวางบนไหลเพื่อปลอบใจ
 
 
“แต่พี่ต้องเจ็บมากน่ะฮ่ะ....ถ้าฝืนไม่ไหว...ก็พอเถอะน่ะฮ่ะ” มิณทร์พูดปลอบก่อนที่โทโมะจะเคาะกระจกหลัง
 
“นี้! ใหนว่ารีบไปไง!” โทโมะพูด มิณทร์หันมามองก่อนจะพยักหน้าพลางผละออกจากแก้วแล้วเคลื่อนรถออก
 
 
“เฮ้อ~ ในที่สุดก็เสร็จน่ะค่ะ” ฟางบ่นหลังจากถ่ายชุดพีวิดดิ้งเสร็จก่อนจะนั่งลงบนโซฟา
 
“เหนื่อยล่ะสิ” ป๊อปปี้พูดพลางเดินมานั่งข้างๆคนตัวเล็ก
 
“ค่ะ..พักนี้ฟางเหนื่อยมากเลยค่ะ ทั้งเวียนหัวด้วยอ่ะ” ฟางพูด
 
“ไปหาหมอไม เดี่ยวพี่พาไป” ป๊อปปี้พูดพลางเอามือทับหน้าผากฟาง
 
 
“ฟางว่าไม่ต้องหรอกค่ะ..สงสัยยุ่งกับงานแต่ง จนพักผ่อนไม่เพียงพอ” ฟางพูดพลางยิ้ม
 
“ดูแลตัวเองสิครับ คุณเจ้าสาว “ ป๊อปปี้พูดพลางยิ้มก่อนที่พนักงานจะยกของหวานมาให้้
 
“ดิชั้นเอา ขนมทองยอดกับขนมตาลมาให้ค่ะ เชิญตามสบายเลยน่ะค่ะ” พนักงานพูดพลางยิ้ม
 
“อุ๊ป!” ฟางที่ได้กลิ่นก็รีบเอามือปิดปากตัวเองทันที
 
“ฟาง...ฟางเป็นอะไร” ป๊อปปี้พูด ฟางไม่พูดก่อนจะลุกขึ้นวิ่งไปที่ห้องน้ำทันที
 
“อ้วก!” ฟางโก้งคออ้วกทันทีที่เข้าห้องน้ำ
 
“ฟาง ฟางไหวรึป่าว” ป๊อปปี้พูด ฟางที่ล้างปากเรียบร้อยก่อนจะนั่งลงที่ฝาชักโครกซึ่งปิดทับชักโครกอยู่
 
“ไหวค่ะ ฟางไหว!” ฟางตะโกนพูด ป๊อปปี้ได้ยินก่อนจะโล่งใจ
 
“พักนี้..คู่รักที่เข้ามาลองชุดแต่งงานกับถ่ายพรีวิดดิ้งร้านของดิชั้นน่ะค่ะ..ผู้หญิงน่ะมักจะมีอาการแบบนี้กันทุกรายเลยน่ะค่ะ..เหมือนคนท้องเลยค่ะ” พนักงานพูดทำให้ป๊อปปี้ชงัก
 
“ทะ..ท้องหรอครับ…” ป๊อปปี้พูด
 
“ใช่ค่ะ..ยังไง..คุณผู้ชายก็ลองพาคุณผู้หญิงไปตรวจดูน่ะค่ะ ถ้าท้องจริงๆดิชั้นก็แสดงความยินดีด้วยค่ะ” พนักงานพูดพลางยิ้มก่อนจะเดินออกไปซึ่งเป็นจังหวะเดียวที่ฟางเปิดประตูออกมา
 
“ฟาง...ไหวรึป่าว” ป๊อปปี้พูดพลางประคอง
 
“ไหวค่ะ..ฟางคงทานข้าวน้อยไปล่ะมั้งค่ะ” ฟางพูด ป๊อปปี้ประคองมานั่งบนโซฟา
 
“ฟาง...พี่ขอถามหน่อยน่ะ” ป๊อปปี้พูด
 
“พี่ป๊อปจะถามอะไรค่ะ” ฟางพูด
 
“คือ..ประจำเดือน...ของฟาง..เดือนนี้มารึยัง” ป๊อปปี้พูด ฟางนิ่งพลางคิด
 
“เอ่อ..ฟางว่า…/ติ้ดๆๆๆๆ” ฟางที่กำลังจะพูดก็ชงักเมื่อเสียงโทรศัพทของป๊อปปี้ดังขึ้น
 
“ว่าไง ใอ้เขื่อน” ป๊อปปี้พูด ฟางมอง
 
“เออๆ เดียวเข้าไปๆ” ป๊อปปี้พูดก่อนจะกดปิดโทรศัพท์
 
“ฟาง..พี่ต้องเข้าโรงแรมไปเซ็นเอกสารน่ะ เดี่ยวพี่แวะไปส่งเราที่ร้านเค้กน่ะ” ป๊อปปี้พูด ฟางยิ้มพลางพยักหน้า ก่อนที่ป๊อปปี้จะประคองฟางเดินออกจากร้านไป
 
 
“มินๆ เย็นนี้ี้แกจะไปเช่าชุดกับพวกชั้นป่ะ” หญิงสาวคนหนึ่งพูด มินตราล่ะสายตาออกมาจากเอกสารที่วางเต็มโต๊ะ
 
“เช่าชุด...เช่าชุดอะไร” มินตราถาม
 
“ก็เช่าชุดราตรีเพื่อที่จะใส่ไปงานแต่งงานของคุณป๊อปปี้ไง เชอะ! นังผู้หญิงนั่น! หน้าด้านชมัด! ชั้นแอบชอบคุณป๊อปตั้งนาน จู่ๆก็เข้ามางาบซ่ะงั้น” หญิงสาวพูดพลางเบ้ปาก
 
“ทำใจซ่ะเถอะแก คนรวยเค้าก็ต้องแต่งกับคนรวยด้วยกันอยู่แล้วนิ” หญิงสาวอีกคนพูด
 
“ชิ! รวยก็รวยไปสิ แต่คนจนอย่างชั้นเนี้ยแหละ ลีลาเด็ดกว่านังผู้ดีตีนแดงนั้นส่ะอีก” หญิงสาวพูดพลางยิ้มร้าย มินตราได้ยินก็เบ้ปากก่อนจะปรับสีหน้าปกติเมื่อหญิงสาวอีกคนหันมา
 
“แล้วสรุปแกจะไปป่ะเนี้ย” หญิงสาวพูด
 
“ไปสิ งานนี้..ชั้นพลาดไม่ได้อยู่แล้ว” มินตรายิ้ม หญิงสาวมองก่อนจะพยักหน้าแล้วเดินออกไป มินตราเปลี่ยนเป็นยิ้มอย่างมีเหล่เหลี่ยมก่อนจะก้มลงทำงานต่อ
 
 
 
“อื้อ….” สายฝนตื่นขึ้นมาในตอนเย็นพลางมองไปรอบๆ
 
“ฝนหยุดตกแล้วหรอเนี้ย…” สายฝนพูดพลางลุกขึ้นแล้วรู้สึกว่าร่างกายเป็นวิวๆก่อนจะก้มมองสภาพเธอ
 
“สายฝนบ้า! ทำไมไม่รู้จักห้ามใจตนเองเลยน่ะ!” สายฝนพูดก่อนจะลุกขึ้นใส่เสื้อผ้า
 
“ท่านชาย…” เฟื่องฟ้าพูดเมื่อเห็นภานุเดินเข้ามาในบ้าน
 
“ท่านชายเสด็จไปใหนมาเพค่ะ..รู้ไม..ว่าหม่อมชั้นรอตั้งนาน” เฟื่องฟ้าพูด ภานุมองก่อนจะตรงเข้าไปกอด
 
“เราคิดถึงเฟื่องเหลือเกิน…” ภานุพูด
 
“หม่อมชั้นก็คิดถึงท่านชายเหมือนกันเพค่ะ” เฟื่องฟ้าพูดพลางยิ้ม ภานุผละออกก่อนจะอุ้มร่างบางขึ้น เฟื่องฟ้ารีบเอามือคล้องคอทันที
 
“ทำให้เราหายคิดถึงหน่อยสิ” ภานุพูดพลางเอาหน้าผากซบกับหน้าผากของหญิงสาวร่างบางยิ้มก่อนที่ภานุจะอุ้มเดินเข้าไปในห้องนอน
 
“ท่านพี่..คงรีบกลับไปหา..เฟื่องฟ้าสิน่ะ” สายฝนพูดเมื่อนั่งรอภานุเป็นเวลานานเพราะตื่นมาก็ไม่เห็นชายหนุ่ม ก่อนจะตัดสินใจลุกเดินออกไป
 
“ท่านชายทศวัฒน์…” แพรวดาวพูดเมื่อเห็นทศวัฒน์เดินเข้ามาในวัง
 
“สวัสดีขอรับ คุณหญิงแพรวดาว” ทศวัฒน์พูด
 
“สวัสดีเพค่ะ” แพรวดาวพูดพลางกำลังจะเดินสวนแต่ถูกมือหนารั้งแขนใว้ก่อน
 
“มิคิดจะต้อนรับกระผมหน่อยรึขอรับ” ทศวัฒน์พูด
 
“ทำไมอิชั้นต้องต้อนรับด้วยเพค่ะ..ในเมื่อวังนี้ก็เป็นวังของท่านชายเช่นกัน” แพรวดาวพูด
 
“อือๆ ช่างเถิด ว่าแต่เหตุใดเจ้าถึงอยู่ผู้เดียวล่ะ” ทศวัฒน์ถาม
 
“ท่านหญิงแม่เสด็จไปตลาด น้องหญิงสายฝนไปเก็บดอกแก้วในป่าท้ายวัง ส่วนท่านพี่ภานุ…...ไปเรือนหลังเล็กเพค่ะ” แพรวดาวพูด ทศวัฒน์มองพลางจับผิดเมื่อกล่าวถึงภานุก็ผ่อนเสียงลง
 
“ใช่...น้องหญิงสายฝน...นี้ก็เย็นมากแล้ว..เหตุใดยังมิกลับมาอีก” แพรวดาวพูดพลางเป็นห่วงน้องสาว
 
“เดี่ยวกระผมไปตามให้เองขอรับ” ทศวัฒน์พูดก่อนจะเดินออกไป แพรวดาวมองพลางเศร้า ‘หากเราแต่งงานของคนที่รักเรา...เราคงจักมีความสุขมากกว่านี้…’ แพรวดาวรู้ดีว่าทศวัฒน์มีใจให้แต่เธอก็เลือกท่านชายภานุไปแล้ว เพราะเธอคิดว่า..เธอเกิดมาเพื่อท่านชายภานุเท่านั้น
 
 
“ฮึก..ฮือๆๆๆ” สายฝนร้องไห้เมื่อทนเก็บน้ำตาไม่ไหวก่อนเข่าจะทรุดลงกับพื้นเหมือนหมดเรี่ยวแรง
 
“น้องหญิง!” ทศวัฒน์พููดก่อนจะวิ่งมาหาสายฝน
 
“น้องหญิงเป็นกระไร ใครทำกระไรเจ้า” ทศวัฒน์พูด
 
“น้อง...น้องมิเป็นอันใด...ดอกเพค่ะ” สายฝนพูด ทศวัฒน์มองก่อนจะประคองร่างบางลุกขึ้น
 
“เดี่ยวพี่จักพาเจ้าไปพักน่ะ” ทศวัฒน์พูด สายฝนพยักหน้าแต่จู่ๆก็เกิดหน้ามืด
 
“น้องหญิง! น้องหญิง!!” ทศวัฒน์พูดก่อนจะอุ้มสายฝนแล้วรีบเดินทันที
 
์
สงสารสายฝนเนอะๆ ท่านชายภานุก็ร้าย-0- อยากรู้อ่ะป่าวว่าทำไมกลับมาเกิดใหม่ป๊อปปี้ถึงรักฟางมาก
ต้องติดตามมมม
 
 
 
 
 
 
 
 
ี