รักร้ายหักสวาท ปฐมบท

                        หลังจากที่ฟางออกมาจากโรงพยาบาลได้วันหนึ่งแล้ว งานแต่งของเธอก็ถูกเร่ง ซึ่งจะจัดขึ้นในอีก 5 วัน ทำเอาเธอและป๊อปปี้ตั้งตัวไม่ทันเพราะพ่อของฝ่ายชายอยากจะอุ้มหลานเร็วๆ

“ชุดที่คุณฟางสั่งตัวเสร็จแล้วน่ะค่ะ” พนักงานพูดพลางเดินเข้ามาหาฟางที่นั่งจัดดอกไม้ในห้องโถงโรงแรม

“ขอฟางดูหน่อยสิค่ะ” ฟางพูดก่อนจะละจากดอกไม้ พนักงานอีกคนหอบชุดแต่งงานสีขาวยาวเดินเข้ามาทำให้ฟางตกตะลึง

“สวยถูกใจรึป่าวค่ะ” พนักงานพูด

“สะ..สวยค่ะ สวยมากๆเลย” ฟางเดินเข้าไปดู

“คุณฟางค่ะ คุณฟางพอจะมีปิ่นสีเงินรึป่าวค่ะเพราะชุดแต่งงานชุดนี้มันต้องใส่คู่กับปิ่นน่ะค่ะ” พนักงานพูด ฟางชงัก

“ปิ่นงั้นหรอ…” ฟางพูด

“นั้นไงค่ะ ปิ่นที่อยู่บนหัวคุณฟางน่ะค่ะ” พนักงานพูดพลางชี้ไปที่ปิ่นสีเงินที่ปักอยู่บนผมของฟาง ฟางชงักก่อนจะเอามือไปจับ

“ปิ่นสวยมากเลยน่ะค่ะ ยังไงวันแต่งงานก็ใส่ปิ่นนี้เลยน่ะค่ะ” พนักงานพูด ฟางงงงันไปหมดเพราะเธอยังไม่ได้เอาเครื่องประดับสักชิ้นมาปักบนหัวเลย พนักงานยิ้มก่อนจะเดินออกไป

“สวยไมจ๊ะ..เพื่อนรัก” เฟื่องฟ้ากระซิบทำเอาฟางชงักขนลุกซู่

“ฟะ..เฟื่องฟ้าหรอ” ฟางพูด

“ใช่จ๊ะ...ชั้นเป็นคนให้ปิ่นเธอเอง...ใส่มันใว้ติดตัวด้วยล่ะ” เฟื่องฟ้ายิ้มร้าย ฟางพยักหน้า ตลอดเวลาที่ผ่านมาฟางเชื่อฟังเฟื่องฟ้าทุกอย่าง ไม่ว่าจะพูดหรือทำอะไรเธอก็ทำตามหมดเพราะเธอเชื่อว่า เฟื่องฟ้าจะช่วยให้ป๊อปปี้รักเธอคนเดียว

“ฟาง เป็นไงชุดสวยดีไม” ป๊อปปี้พูดพลางเดินเข้ามา เฟื่องฟ้าเห็นก็ยิ้มดีใจ

“สวยดีค่ะ พี่ป๊อปคุมไฟเสร็จแล้วหรอค่ะ” ฟางพูด

“เสร็จแล้ว นี้ก็เที่ยงแล้วไปทานข้าวกันน่ะ” ป๊อปปี้พูดก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือฟาง

“ไปสิค่ะ” ฟางยิ้มก่อนทั้งคู่จะเดินออกไป

“มีความสุขให้พอ อีกไม่นาน..มึงก็จะได้พบกับคำว่า พินาศ ฮ่าๆๆ” เฟื่องฟ้าหัวเราะให้กับความโง่ของฟางก่อนจะหายตัวตามทั้งสองไป

“นี้มัน 3เดือนแล้วน่ะที่พ่อแกหายไป แกไม่คิดจะไปตามหาหน่อยหรอ!!” เสียงของแม่มินตราตวาดลั่นพลางมองมินตราที่นั่งทำงานอยู่

“โอ้ย!! แม่ก็ไปตามเองสิ!! ชั้นเบื่อ! ขี้เกียจด้วย!!” มินตราตะคอกก่อนจะก้มลงเขียนขยุกขยิก

“นี้ชั้นเป็นแม่แกน่ะ! แล้วนั้นก็พ่อแกด้วย! แกต้องไปตามมันมา!!!” แม่พูด

“ไม่! ให้ตายชั้นก็ไม่ไป!!” มินตราตะโกนก่อนจะเดินหนีเข้าห้อง

“นังมิน! นังมิน! โถ่เว้ย!” แม่พูดอย่างหัวเสียก่อนจะเดินปึงปังออกจากบ้านไป

“แม่น่ะแม่! คนเลวแบบนั้นจะไปตามมันมาทำไม” มินตราพูดก่อนที่จะสลัดความคิดแล้วเดินไปหาหนังสือ

“หนังสือผังการจัดสรรอยู่ใหนน่ะ” มินตราพูดพลางค้นไปเรื่อยๆก่อนที่จะมีสมุดสีดำขนาดเล็กตกลงมา

“เอ๊ะ สมุดของแม่นิ ทำไมมาอยู่ในนี้ได้ล่ะ” มินตราพูดพลางจะนำไปคืนแต่ก็ชงัก

“ทำไม..สมุดแบบนี้ชั้นถึงไม่เคยเห็นน่ะ” มินตราพูดพลางมองก่อนจะเปิดหน้าแรก จู่ๆก็มีลมพัดมาจากด้านนอกหน้าต่างอย่างรุนแรง

“พายุเข้าหรอเนี้ย” มินตราพูดก่อนจะวางสมุดลงแล้วรีบวิ่งไปปิดหน้าต่าง

“ยัยมิน! มาปิดหน้าต่างช่วยชั้นหน่อยสิ!” แม่พูด

“จ้าๆ” มินตราร้องก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องไป แล้วสมุดเล่มนั้นก็ยังคงปิดสนิทเหมือนยังไม่ถึงเวลาที่ใครจะอ่าน

‘ซ่าาาาๆๆ’ฝนตกลงมากระหน่ำ ภานุและสายฝนรีบวิ่งมาหลบที่กระท่อมใกล้ๆกับสายน้ำ ภานุนั่งมองฝนที่ตกลงมาพลางคิดถึงวันที่เค้าได้เฟื่องฟ้าเป็นเมีย

‘ครื้นนนน เปรี้ยง!!! กรี้ดดดดดด!!” เสียงฟ้าผ่าสนั่นทำให้สายฝนตกใจร้องกรี้ด

“น้องหญิง! น้องหญิงเป็นอะไร!” ภานุพูดพลางวิ่งเข้ามา

“น้อง..น้องกลัวเพค่ะ” สายฝนพูดพลางเอามือปิดหู

“ไม่ต้องกลัวน่ะ..พี่จะอยู่กับเจ้า...จะไม่ทิ้งเจ้าไปใหน..” ภานุพูดพลางกอดร่างบางแน่น สายฝนยิ้มบางๆและเริ่มอุ่นใจในความปลอดภัยภายใต้อ้อมแขนนี้

“ผมท่านพี่เปียกเช่นนี้ น้องกลัวว่าท่านพี่จักไม่สบายเอา” สายฝนพูดพลางเอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดหัวร่างสูง

“ผ้าผืนเล็กเช่นนี้ คงจักแห้งอยู่ดอก” ภานุขำนิดๆ พลางจ้องใบหน้าเล็ก

“ท่านพี่จ้องน้องทำไมเพค่ะ” สายฝนพูด ภานุไม่พูดพลางขยับหน้าเข้ามาใกล้จนริมฝีปากของทั้งคู่แตะกัน สายฝนจะผละออกแต่ถูกมือหนาจับเข้าที่ต้นคอแล้วโยกเข้าหาริมฝีปากหนาของร่างสูงทันที

“อะ..อื้อ..” สายฝนที่กำลังจะหายใจไม่ออกก็อ้าปากก่อนที่ลิ้นหนาจะสอดเข้าไปในโพลงปากสวย ทั้งคู่จูบกันอยู่เนิ่นนานก่อนที่ภานุจะดันร่างบางนอนราบกับพื้น

“ยะ..อย่าทำแบบนี้เลยเพค่ะ...ท่านพี่ทรงมีหญิงที่ตนรักอยู่แล้ว..อย่าหักหารน้ำใจเถอะเพค่ะ” สายฝนพูดพลางจ้องใบหน้าคม

“เอ่อ...พี่….” ภานุอึกอัก

“เปรี้ยง!!! กรี้ดดดด!” เสียงฟ้าผ่าลงมาอีกครั้ง สายฝนร้องกรี้ดก่อนจะเด้งตัวขึ้นกอดร่างสูง

>∆< หวานกันจังเลอน่าาา ท่านภานุกับคุณหญิงสายฝน ฉากหน้า NC ของทั้งคู่และเป็นจุดเปลี่ยนความรักด้วย

อัพแล้วน่าาา ติดตาม+คอมเม้นกานด้วยร่าาาา