รักร้ายหักสวาท ปฐมบท

                        “คุณฟางเป็นยังไงบ้างค่ะ เจ็บมากรึป่าว” โบว์พูด

“ฟางไม่เป็นไรแล้วจ๊ะ...พรุ่งนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว” ฟางพูด กั๊งมอง

“แน่ใจน่ะเจ้ว่าไม่เป็นไร” กั๊งพูด

“แน่ใจสิ ว่าแต่..ทำไมสองคนนี้มาด้วยกันได้น่า~” ฟางพูดแซว

“คือ...พอดีว่า...โบว์จะมาเยี่ยมคุณฟางน่ะค่ะคุณกั๊งก็เลยขับรถมาส่ง” โบว์พูด

“อ่อ แล้วจะพากันไปใหนต่อไม” ฟางถาม โบว์หันไปมองหน้ากั๊ง

“เอ่อ...คงจะกลับบ้านน่ะค่ะ คุณฟางหายเร็วๆน่ะค่ะ” โบว์พูดพลางยิ้ม

“จ๊ะ กลับบ้านดีๆล่ะ กั๊ง ดูแลโบว์ดีๆด้วยล่ะ” ฟางสั่ง

“นี้เจ้เป็นเพื่อนหรือแม่เนี้ย ชั้นก็ต้องดูแลยัยนี้อยู่แล้วล่ะน่า” กั๊งพูดติดตลกก่อนจะพาโบว์เดินออกมาจากห้อง

“พี่ป๊อป ฟางอยากกินไอติม” ฟางหันมาอ้อนป๊อปปี้ที่นั่งทำของชำร่วยอยู่

“ได้สิ เดี่ยวพี่ไปซื้อมาให้ ห้ามดื้อห้ามซน เข้าใจไม” ป๊อปปี้พูด

“โอเคค่ะ ฟางจะไม่ดื้อไม่ซนค่ะ” ฟางพูดพลางยิ้ม ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะเดินออกจากห้องไป

‘ติ้ดๆ’ เสียงโทรศัพท์ป๊อปปี้ดังขึ้น ฟางหันไปมองก่อนจะเดินลงจากเตียงไปหยิบมาดู

(พี่ป๊อปค่ะ คุณแม่จินนี่โกรธพี่ป๊อปแล้วน่ะค่ะ ที่พี่ป๊อปไม่ยอมมาทานข้าว) ข้อความจากจินนี่ส่งมา ทำเอาฟางอยากจะปาทิ้งลงตรงหน้าแต่ก็ชงักก่อนจะยิ้มร้าย

(ก็พี่ต้องดูแลแฟนของพี่นิครับ แฟนพี่ป่วยอยู่..พี่คงไม่มีกะจิตกะใจไปนั่งทานข้าวหรอกครับ) ฟางพิมส่งข้อความไป จินนี่ที่อ่านอยู่ก็กำหมัดแน่น

(แต่พี่ป๊อปก็ไม่น่าจะปฏิเสธผู้ใหญ่เลยน่ะค่ะ รู้ไมว่ามันเป็นการเสียมารยาท) จินนี่พิมกลับ ฟางอ่านก่อนจะพิมตอบทำเอาอีกฝ่ายเจ็บแสบ

(แต่เขาคือแม่ของจินนี่..ไม่ใช่แม่พี่สักหน่อยทำไมพี่ต้องแคร์ด้วย ใว้ชาติหน้าตอนบ่ายๆพี่จะไปก็แล้วกันน่ะครับ ส่วนตอนนี้พี่ต้องไปดูแลคนที่พี่รักก่อน) ฟางยิ้มอย่างส่ะใจก่อนจะกดปิดเครื่อง

“กรี้ดดดดดดด!!!” จินนี่ร้องกรี้ด

“อะไรกันจ๊ะ ลูกเป็นอะไร” แม่พูดพลางเดินเข้ามา

“แม่ค่ะ! พี่ป๊อปบอกว่าพี่ป๊อปไม่แคร์คุณแม่ค่ะ” จินนี่พูด

“หน่อย...นี้กล้าทำเรื่องแบบนี้กับชั้นซึ่งเป็นผู้ใหญ่งั้นหรอ แบบนี้ต้องไปเอาเรื่องกับคุณหญิงแม่ของตาป๊อปซักหน่อยแล้วล่ะ” แม่จินนี่พูด จินนี่มองด้วยความโมโหก่อนจะมีเสียงรถดังขึ้น

‘ปิ้ดๆ’

“อ๊ะ สงสัยมาแล้ว” แม่จินนี่พูดพลางชะเงอมอง

“ใครหรอค่ะ” จินนี่ถามอย่างสงสัย

“เดี่ยวลูกก็รู้ว่าใคร” แม่ยิ้มให้กับจินนี่ก่อนจะรีบเดินออกไปต้อนรับ

“สวัสดีครับ คุณน้า” กวินพูด

“สวัสดีจ๊ะ เชิญกวินด้านในเลยน่ะ” แม่จินนี่พูด กวินยิ้มก่อนจะเดินเข้าบ้าน

“แม่ค่ะใครมา….” จินนี่ชงักเมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยของกวิน

“กวิน….” จินนี่พูดอย่างตะลึง

“ใช่ ชั้นเองแหละ คนที่เธอทิ้งไปเมื่อ 10 ปีก่อน” กวินพูดพลางยิ้มมุมปาก

“นายต้องการอะไร” จินนี่พูด ก่อนที่แม่จะเดินมา

“นี้มันอะไรกันค่ะคุณแม่” จินนี่พูด

“เอ่อคือ...วันนี้แม่ไปตลาดน่ะจ๊ะเผอิญเจอกวินเข้า เค้ามายกของช่วยแม่ แม่ก็เลยชวนกวินมาทานข้าวที่บ้านเรา” แม่พูด

“วันหลังไม่ต้องน่ะ ชั้นกับแม่ไม่อยากจะเป็นหนี้บุญคุณใคร” จินนี่พูด

“เธอมีสิทธิอะไรมาสั่งชั้น ต้องนี้ชั้นไม่ใช่คนโง่ที่ฟังคำลวงจากแม่มดที่วันๆเอาแต่เป่าหูให้เชื่อฟัง แล้วถ้าเธอคิดจะทำร้ายใครล่ะก็...ชั้นไม่เอาเธอใว้แน่” กวินพูด ทำเอาแม่จินนี่ชงักแต่จินนี่กลับไม่รู้สึกสะทบสะเทือนอะไร

“ได้ข่าวว่าตอนนี้เป็นนายตำรวจฝือมือดีนิ คิดอยากจะจับใครก็ได้ว่างั้น” จินนี่พูด

“แม่ว่าพอเถอะจ๊ะ ไปทานข้าวกันเถอะเดี่ยวมันจะเย็นเอา” แม่รีบพูดห้ามศึก จินนี่มองตาขวางก่อนจะเดินสะบัดก้นออกไป

“ลูกสาวคุณน้านี้ยังร้ายเหมือนเดิมเลยน่ะครับ” กวินพูดก่อนจะเดินตามร่างบางไป

เฟื่องฟ้าหอบเอากระเป๋าเดินเข้ามาในวังโดยมีภานุเดินโอบไหล่อยู่

“ท่านชาย..ปล่อยหม่อมชั้นเถิดเพค่ะทำแบบนี้.คนจะหาว่าหม่อมชั้นคิดจะทาบเทียบกับท่านชาย” เฟื่องฟ้าพูด

“ทาบเทียบอะไรกัน เฟื่องเป็นเมียเราน่ะ..ยังไงก็มีสิทธืเท่ากับเราและทุกคน” ภานุพูด เฟื่องฟ้าคิดก่อนจะยิ้ม

“เพค่ะ” เฟื่องฟ้าพูดพลางยิ้มแล้วคิดว่าตอนนี้ตัวเองมีสิทธิเป็นคุณหญิงเหมือนกับสายฝนและแพรวดาว

“มาแล้วเพค่ะ” คนรับใช้พูด คุณหญิงสร้อยหันมามองด้วยสายตารังเกลียดผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า

“ชายพาเฟื่องฟ้ามากราบท่านหญิงแม่ขอรับ” ภานุพูด

“แม่ไม่ต้องการ” คุณหญิงสร้อยพูดก่อนที่สายฝนจะเดินลงมาจากห้องแล้วชงักเมื่อเห็นเฟื่องฟ้าที่นั่งอยู่ข้างๆภานุ

“อ้าว หญิงสายฝน..มานี้สิจ๊ะ” คุณหญิงสร้อยพูด สายฝนมองก่อนจะเดินเข้าไปหา

“ท่านหญิงแม่..มีอะไรจะรับสั่งกับหม่อมชั้นรึเพค่ะ” สายฝนพูด

“เจ้าจักไปเก็บดอกแก้วมาลอยในขันน้ำให้กับแขกใช่รึไม่” คุณหญิงสร้อยถาม

“เพค่ะ” สายฝนตอบ

“ให้ภานุไปเป็นเพื่อนเจ้าสิ เจ้าไปคนเดียว..มันอันตราย” คุณหญิงสร้อยพูดทำให้ภานุชงัก

“แต่ชายต้องพาเมียของชายไปที่เรือนหอน่ะขอรับ” ภานุพูด สายฝนมองก่อนจะสลด

“แม่มีเรื่องที่อยากจะพูดกับเมียของเจ้า...มิต้องเป็นห่วงดอกเดี่ยวแม่จักเดินไปส่งให้เอง” คุณหญิงสร้อยพูด ภานุมองสายฝน

“นี้เพค่ะ คุณหญิงสายฝน” คนรับใช้ยื่นตะกร้าให้ สายฝนรับก่อนจะเดินออกไป

“ไปสิ” คุณหญิงสร้อยสั่งภานุ ร่างสูงมองผู้เป็นแม่ก่อนจะจำใจเดินตามสายฝนไป

“ท่านพี่กลับไปหาเฟื่องฟ้าเถิดเพค่ะ..น้องไปคนเดียวได้” สายฝนพูดพลางหยุดที่ประตูรั้วท้ายวัง

“พี่ก็อยากทำเช่นนั้นแต่ท้ายวังมันรกยิ่งแถมต้นไม้ก็สูงจนหน้ากลัว เจ้ามิกลัวดอกรึ” ภานุถามทำให้สายฝนชำเหลืองมองสภาพป่าท้ายวัง

“แต่บ่าวไพร่ก็ออกจะเข้าออกบ่อย น้องว่า…/เลิกดื้อเสียที หากมิเอาก็กลับ” ภานุหัวเสียในความดื้อของร่างบาง สายฝนชงัก

“เพค่ะ เอาก็ได้เพค่ะ” สายฝนพูดก่อนจะเดินเข้าไปตามด้วยภานุ บ่าวไพร่ที่ซ่อนตัวอยู่ก็ออกมาก่อนจะล็อกประตูจากด้านนอกป่า

“ถ้าท่านชายภานุรู้ขึ้นมา..พวกเราจักโดนเฆี่ยนรึไม่” คนรับใช้พูด

“มิโดนดอก เพราะมันเป็นแผนของคุณหญิงสร้อย หากรู้ความจริงก็เอาผิดกับผู้เป็นแม่มิลงดอก” คนรับใช้พูดถึงแผนของคุณหญิงสร้อยที่ลวงให้สายฝนกับภานุให้เข้าไปในป่าท้ายวังแล้วจัดการล็อกประตูซึ่งเป็นทางเชื่อมเพื่อไม่ให้ภานุออกมา เพื่อกันท่าภานุไม่ให้ไปหาเฟื่องฟ้า

หายไปนานเลอ ขี้เกียจแต่ง55 แต่แอบปั้นเก็บใว้ใน เอกสาร อีกตอนจะลง 4 ทุ่มน่าาา~