รักร้ายหักสวาท ปฐมบท

                        “ถึงแล้ว” ภานุพูดพลางหยุดที่โคนต้นดอกแก้วที่สูงใหญ่มาก

“โอ้โห้..วังของท่านพี่ปลูกต้นแก้วได้นานมากเลยเพค่ะ ที่วังของน้องได้แค่ 10 ปีเอง” สายฝนพูด

“ท่านปู่ของพี่ปลูกมันตอนแต่งงานกับท่านย่าน่ะ มันเลยออกจะใหญ่หน่อย..เดี่ยวพี่ขึ้นไปเก็บให้น่ะ” ภานุพูดก่อนจะเดินไปปีนต้นแก้ว

“ระวังน่ะเพค่ะ” สายฝนพูดพลางมองภานุที่กำลังปีนขึ้นไปเด็ดดอกแก้ว

‘ซู่ๆ…’ งูจงอางขนาดใหญ่เลื้อยมาตามดงหญ้าโดยที่สายฝนไม่รู้

“ท่านพี่ระวังตกน่ะเพค่ะ” สายฝนพูด ภานุเด็ดเอาดอกแก้วก่อนจะมองลงไปข้างล่างพลางชงัก

“น้องสายฝนยืนเฉยๆน่ะ” ภานุตะโกน

“ทำไมเพค่ะ..รึว่า…/อย่าหันน่ะ! มองตาพี่ใว้!” ภานุร้องห้ามสายฝนที่งูจงอางกำลังแผ่แม่เบี้ยใกล้ๆกับสายฝน

“น้องกลัวเพค่ะ” สายฝนพูดพลางจ้องตาภานุที่อยู่บนต้นไม้

“เดี่ยวพี่จะลงไปหาเจ้า..เจ้ายืนอยู่เฉยๆอย่ากระดุกกระดิกน่ะ” ภานุพูดก่อนจะค่อยปีนลง สายฝนได้แต่หลับตาพลางพยายามควบคุมสติไม่ให้สั่น ภานุลงมาก่อนจะกระชับมีดแน่นพลางเดินไปหางูจงอางที่พงาดหัวจ้องมองสายฝน

‘ฉึ่ก!!!’ มีดถูกปาไปสับที่หัวของงูทันที

“น้องสายฝนไม่เป็นอะไรแล้วน่ะ” ภานุพูด สายฝนลืมตาก่อนจะโผ่เข้ากอดร่างสูง

“ฮึกฮือๆๆ น้องกลัวเพค่ะ” สายฝนร้องไห้พลางกอดภานุแน่น

“ไม่ต้องกลัวแล้วน่ะ..เจ้ามิเป็นอันใดแล้ว” ภานุพูดพลางลูบผมปลอบร่างบาง ซักพักก่อนจะรู้สึกถึงหยดน้ำใสๆที่ร่วงลงมาหยดบนแขน

“ฝนนิ” ภานุคลายกอด

“น้องว่าเรารีบกลับเถิดเพค่ะ..ถ้าช้าเดี่ยวจักเปียก” สายฝนพูด ภานุมองก่อนจะพาสายฝนเดินออกมาจากใต้ต้นแก้ว

จินนี่นั่งมองกวินที่กินข้าว

“ทำไมไม่ทานล่ะลูก “ แม่พูด

“ค่ะ พอดีจินนี่กินอะไรไม่ค่อยลงน่ะค่ะ” จินนี่พูดพลางเหล่มองกวิน

“ทำไมครับ เห็นหน้าผมแล้วรู้สึกกระอักกระอวนรู้สึกผิดที่ทำเมื่อ10ปีขึ้นมางั้นหรอครับ” กวินพูด

“ทำไมชั้นต้องคิดถึงมันด้วยในเมื่อชั้นลืมมันไปหมดแล้ว” จินนี่พูดทำให้กวินชงัก

“งั้นผมต้องมาบ่อยๆซ่ะแล้วสิ..คุุณจินนี่จะได้จำเรื่องทุกอย่างขึ้นมาใหม่” กวินพูดพลางจ้องหน้าจินนี่

“พอเถอะจ๊ะ แม่ว่าเรารีบทานเถอะเดี่ยวจะได้ทานผลไม้กันต่อ แม่ซื้อมาเยอะเลยล่ะ” แม่จินนี่พูด

“ผลไม้...ผมจำได้ดีน่ะครับว่าจินนี่ชอบทาน สตอเบอรี่ ใช่ไมครับ” กวินพูด จินนี่จ้องกวินตาขวาง

“เอ่อ..แม่ว่า..จินนี่เค้าเลิกชอบสตอเบอรี่ไปนานแล้วล่ะจ๊ะ จินนี่..แม่ซื้อแคนตาลูปมาด้วยน่ะ” แม่พูด

“เหอะ ของหวานๆแบบนั้นมันจะเหมาะกับคนอย่างจินนี่หรอครับ” กวินพูด

“เลิกพูดมากสักที! ชั้นรำคาญ!!” จินนี่ตะคอกก่อนจะลุกเดินออกไปจากห้องทานอาหาร

“ถ้าผมพูดจาอะไรที่แรงเกินไปผมก็ต้องขอโทษคุณน้าด้วยน่ะครับ…” กวินพูด

“ไม่เป็นไรจ๊ะ แต่ก็เพลาๆลงหน่อยน่ะ” แม่จินนี่พูดอย่างเสแสร้งพลางจ้องมองกวินด้วยสายตาที่เบื่อหน่าย ที่เธอทำไปทั้งหมดก็เพื่อจะหวังสมบัติผู้ดีเก่าอย่างครอบครัวของกวิน

แก้วเดินเข้ามาในบ้านในเวลาพลบค่ำก่อนจะชงักเข้ากับร่างสูงที่นั่งกินข้าวอยู่กับยายของเธอ

“ออกไปจากบ้านชั้นเดี่ยวนี้น่ะ!” แก้วตะคอกทำให้โทโมะตกใจ

“ยัยแก้ว จะเสียงดังทำไม “ ยายพูด แก้วไม่พูดก่อนจะเดินกะฟัดกะเฟือดมากระชากโทโมะลากเดินออกมา

“โอ้ย! แก้วชั้นเจ็บน่ะ” โทโมะพูด แก้วหันมามอง

“ทำไมไม่กลับไป! มายุ่งอะไรกับครอบครัวชั้นอีก!” แก้วตะคอกเสียงดัง

“ชั้นบอกแล้วว่าจะไม่ได้ และอีกอย่างยายของเธอท่านก็อยู่คนเดียว ชั้นก็แค่มาอยู่เป็นเพื่อน” โทโมะพูด

“งั้นก็ขอบใจนายมากล่ะกัน แต่ตอนนี้ชั้นกลับมาแล้ว เชิญนายไปได้แล้ว!” แก้วพูดก่อนที่ยายจะเดินมา

“ไม่ คุณไม่ต้องไปใหนทั้งนั้นแหละ อยู่ด้วยกันที่นี้เถอะ” ยายพูดทำให้แก้วชงัก

“แต่คุณยายค่ะ.../ไม่มีแต่ คุณคนนี้เค้าเป็นเพื่อนเราไม่ใช่หรอ ให้เค้าอยู่สัก2-3วันก็ไม่เห็นเป็นไรนิ” ยายขัดแก้ว

“แก้วกับคุณคนนี้ไม่ได้เป็นอะไรกันค่ะ!” แก้วพูด

“อย่ามาโกหกยาย คุณคนนี้เค้าพิสูจน์แล้วว่าเป็นอะไรกับเรา ไปๆไปกินข้าวกันจะได้พักผ่อน” ยายพูดก่อนจะเดินเข้าบ้านไป

“ถึงแม้ว่ายายชั้นจะให้ท้ายแต่อย่าหวังว่าชั้นจะให้อภัยนาย” แก้วพูดก่อนจะเดินชนไหล่ร่างสูงเข้าบ้านไป

“โทษที..พอดีชั้นคิดไปแล้ว” โทโมะพูดก่อนจะเดินตามเข้าไปในบ้าน

“ได้เวลานอนแล้วน่ะ ปิดตาได้แล้ว” ป๊อปปี้เดินมาปิดโทรทัศน์ทำให้ฟางชงัก

“ไรง่าาา พี่ป๊อปอ่ะ ฟางขอดูละครต่ออีกนิดไม่ได้หรอ” ฟางพูด

“ไม่ได้ พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าเก็บของน่ะ นอนได้แล้ว” ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินมาห่มผ้าให้

“ขึ้นมานอนด้วยกันนะ” ฟางพูดพลางจับมือป๊อปปี้

“ไม่ได้ เดี่ยวพยาบาลเข้ามาเห็น พี่ก็โดนดุสิ” ป๊อปปี้พูด

“งั้นให้ฟางลงไปนอนกับพี่ป๊อปก็ได้” ฟางพูด

“แผลฟางยังไม่หายดี พี่กลัวว่าพี่จะนอนทับน่ะสิ” ป๊อปปี้พูด

“ชิส์! ไม่นอนก็ได้” ฟางพูดก่อนจะผ้าห่มขึ้นมาปกหน้า แต่จู่ก็รู้สึกว่ามีมือหนาสอดเข้าข้างหลังก่อนจะอุ้มเธอขึ้น

“ว้าย! พี่ป๊อป! ทำอะไรเนี้ย” ฟางพูด ป๊อปปี้ไม่พูดแต่เดินอุ้มฟางมาวางบนโซฟาที่มีขนาดกว้างก่อนจะคร่อมเธอใว้

“อย่าน่ะพี่ป๊อป ฟางแค่บอกว่าขอนอนด้วยน่ะ” ฟางเน้นคำว่านอน

“แล้วคิดว่าพี่จะทำไรล่ะ” ป๊อปปี้ยิ้มเจ้าเหล่

“หมีหื่น” ฟางพูดพลางยิ้มก่อนจะเอาผ้าห่มมาปิดหน้า ป๊อปปี้โน้มหน้าลงมาใกล้หน้าของฟางที่อยู่ใต้ผ้าห่มก่อนจะกระซิบ

“ฝันดีน่ะ ยัยกระต่าย” ป๊อปปี้พูดก่อนจะผละออกไปแล้วเดินเข้าห้องน้ำ ฟางเอาผ้าห่มออกก่อนจะยิ้มเขินกับการกระทำของเค้า

หวานกันจัง ตอนหน้าเดี่ยวให้ฟางอาละวาดล่ะ รอดูฉากแต่งงานของป๊อปปี้กับฟางด้วยน่ัว่าจะเละขนาดใหน

ติดตาม+คอมเม้นด้วยร่าาาา