รักร้ายหักสวาท ปฐมบท

                         ฟางเดินเข้ามาในคฤหาสอย่างเหนื่อยอ่อน
 
"เป็นอย่างไงบ้างค่ะคุณหนู..ที่ทำงานคนเยอะรึป่าวค่ะ"
 
                         คนรับใช้พูดก่อนจะเดินออกมาถือของ
 
"เยอะสิเยอะจนขายแทบไม่ทันเลยค่ะ"
 
"อ้าว ฟางกลับมาหรอมาทานข้าวก่อนสิ"
 
                         แม่ฟางพูด
 
"ฟางทานมาแล้วค่ะแล้วคุณแม่ล่ะค่ะ"
 
"ทานแล้วจ๊ะ เอ่อ..ฟาง คุณภานุเขากลับมาจากต่างประเทศแล้วน่ะ"
 
"แล้วยังไงค่ะ"
 
                         ฟางทำหน้าเฉยๆ
 
"แล้วยังไงอะไร แกก็ต้องไปพบพี่เขาน่ะสิ"
 
                         พ่อฟางพูดพลางเดินเข้ามา
 
"พ่อค่ะฟางไม่มีเวลาขนาดนั้นหรอกค่ะฟางต้องขายของน่ะค่ะ"
 
                         ฟางพูดความจริงเพราะลูกค้าประจำมักจะมาตอนเช้าๆ
 
"โอ้ย! ปิดซักวันสองวันจะมีคนระเบิดร้านแกหรอเลิกทำตัวบ้างานซักที"
 
                         พ่อฟางเดือด 
 
"ใจเย็นๆน่ะค่ะคุณ..ฟางลูกก็ควรทำตามที่พ่อสั่งน่ะเพราะคุณภานุเป็นว่าที่คู่หมั้นลูกน่ะ"
 
"แม่!"
 
"ยังไงก็ช่าง พรุ่งนี้แกต้องไปบ้านจิระคุณกับชั้น"
 
                         พ่อฟางพูดก่อนที่จะเดินขึ้นบรรได
 
"ได้ค่ะ ถ้ามันเป็นความต้องการของพ่อแม่..ฟางก็จะทำตามค่ะแม้ว่าฟางจะทรมานแค่ใหนก็ตาม"
 
                         ฟางพูดก่อนจะรีบวิ่งขึ้นบรรไดแล้งเข้าห้องปล่อยให้ผู้เป็นมารดามองตามด้วยความสงสาร
 
"ไม่ยุติธรรมเลย!"
 
                         ฟางนั่งพักซักพักก่อนจะเข้าไปอาบน้ำ
 
 
 
 
 
"ท่านชาย....."
 
                         เสียงหญิงสาวดังก้องในขณะที่ป๊อปปี้กำลังหลับ
 
"ฟ้าคิดถึงท่านชาย.."
 
"ใคร...ใครกัน..เธอเป็นใคร.."
 
                         ป๊อปปี้ละเมอ
 
"ท่านชาย...ฮือๆ ฟ้าเจ็บเหลือเกิน.."
 
                         เสียงยังคงดังก้องก่อนที่ป๊อปปี้จะตื่นลืมตาขึ้นแล้วมองไปรอบๆห้อง
 
"เสียงผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว.."
 
 
'ก๊อกๆ"
 
                         เสียงประตูหน้าเรือนไทยดังขึ้น
 
"ค่ะๆ จะไปเปิดแล้วค่ะ"
 
                         คนรับใช้รีบวิ่งไปเปิดประตูพลางหาวไปด้วยก่อนจะชงัก
 
"คะ..คุณป๊อปปี้"
 
"ท่านยายทวดนอนยัง"
 
"ยะ..ยังค่ะคุณท่านกำลังสวดมนตร์ค่ะ"
 
                         ป๊อปปี้เดินเข้าไปในห้อง
 
"นอนไม่หลับอีกแล้วสิหรือไม่ก็นอนแล้วฝันร้าย"
 
                         ทวดพูด ป๊อปปี้มองซักพักก่อนจะเหลียบไปเห็นภาพของหญิงชุดโบราณคนหนึ่ง
 
"เอ๊ะ..นี้ใครครับไม่ใช่รูปท่านทวดนี้"
 
                         ป๊อปปี้พูดแล้วหยิบรูปขึ้นมาดู
 
"นี้คือคุณหญิงแม่ของทวดเอง"
 
"คุณหญิงแม่...ท่านทวดไม่เคยพูดถึงเลยนิครับ"
 
"อาจเป็นเพราะว่า..ทวด..จำไม่ค่อยได้น่ะแก่แล้ว"
 
                         ทวดพูดพลางยิ้ม
 
"เธอช่างสวยมากเลยครับ"
 
"ใช่ สวยมากสวยที่สุดในพระนคร"
 
 
 
 
                         ณ เรือนไทยที่ใหญ่ที่สุดในย่านน้ำเป็นเรือนของท่านคุณพระอนันธรณ์ ศิลานันท์ ท่านมีลูกสาวอยู่2คน
 
"รีรี ข้าวสาร สองขนาน ข้าวเปลือก เลือกท้อง ใบลาน เก็บเบี้ย ใต้ถุนร้าน ทานคน ข้างหลังไว้"
 
                         เสียงแจ้วแจ่วของหญิงสาวในวัย 16 ปี ดังขึ้นในสวนดอกกุหลาบ
 
"โหย คุณหญิงสายฝนช่างเก่งยิ่งนักข้าล่ะหนีออกวงแทบไม่ทัน"
 
                         หญิงสาวพูดพลางทำหน้าหงิก
 
"คิกๆ ก็เจ้าเดินช้าแถมอยู่ข้างหลังสุดเจ้าก็ต้องโดน"
 
                         สายฝนพูดก่อนจะเริ่มเล่นใหม่โดยมีสายตาของใครบ้างคนจ้องมองมาจากบนเรือน
 
"คุณหญิงสายฝนนี้ชอบทำตัวเกือกกั่วกับพวกลูกทาสจังน่ะเพค่ะ"
 
                         คนรับใช้พูดพลางเยียดมองหญิงสาวที่เล่นอยู่กับลูกทาส
 
"น้องสายฝนเป็นคนที่เงียบแต่พอถึงเวลาสนุกก็มักจะสนุกจนเกินเลย"
 
                         หญิงสาววัย 18 ปี พูดพลางมอง
 
"ไม่เหมือนกับท่านหญิงแพรวดาวที่เพรียบพร้อม เก่งวิชาเป็นหลัก กล้าพูดกล้าแสดงออก ชายใดที่ได้เป็นออกเรือนด้วยเป็นต้องโชคดี"
 
                         คนรับใช้พูดยกหยอเจ้านาย
 
"คุณหญิงๆ คุณหญิงเพค่ะ"
 
                         คนใช้อีกคนวิ่งมาพร้อมกับตะโกน
 
"นี้! เงียบๆก็ได้ค่อยๆมามันเสียมารยาท"
 
                         คนรับใช้ว่า
 
"ขอประทานโทษเพค่ะพอดีว่า..แฮ่กๆ"
 
                         คนรับใช้พูดพลางหอบ
 
"อ้าวๆ เหนื่อยอยู่นั้นแหละมีอะไรเล่า"
 
"ทะ..ท่านชาย..ท่านภานุมาเพค่ะ"
 
                         เมื่อแพรวดาวได้ยินก็รีบเดินออกไปทันที
 
"ดีมากท่านชายภานุต้องมาหาคุณหญิงเป็นแน่ รีบตามมาเร็วเข้า"
 
                         คนรับใช้พูดพลางวิ่งตามแพรวดาวไป
 
 
"นั้นดอกบัวนิ"
 
                         ในขณะที่สายฝนกำลังจะเดินกลับเรือนหลังเล็กก็เหลือบไปเห็นคลองน้ำที่มีดอกบัวขึ้นเต็ม
 
"ใอ้เผือกมันได้รับคำสั่งให้นำดอกบัวมาปลูกเพค่ะเพราะเห็นว่าคุณหญิงสายฝนชอบดอกบัวและดอกแก้ว"
 
                         คนรับใช้พูดพลางยิ้ม
 
"เราอยากได้"
 
                         สายฝนพูดแล้วเดินเข้าไปใกล้สระน้ำ
 
"ม่ะ..ไม่ได้น่ะเพค่ะเดี่ยวคุณหญิงตกน้ำตกท่า บัวจะไปตามใอ้เผือกมาเก็บให้น่ะเพค่ะ"
 
                         บัวพูดก่อนจะรีบเดินออกไปหาเผือก
 
'ว้าย'
 
'ตู้ม'
 
                         ด้วยตรงที่สายฝนยืนอยู่มีแต่ตะไคร้น้ำทำให้ผลัดตกลงไป
 
"คะ..คุณหญิงสายฝน! ใครก็ได้! ช่วยที คุณหญิงตกน้ำ!"
 
                         บัวพูดพลางร้องตะโกนทำให้ชายหนุ่มซึ่งออกมาเดินเล่นรีบวิ่งเข้าไปหา
 
"เกิดอะไรขึ้น"
 
"คะ..คุณหญิง..คุณหญิงสายฝนตกน้ำเพค่ะ"
 
'ตู้ม'
 
                         ชายหนุ่มรีบกระโดดลงไปช่วยทันทีก่อนที่จะนำร่างของหญิงสาวขึ้นมาได้ สายฝนมองหน้าคนที่ช่วยเหลือตนเองใว้ซักพักก่อนจะสติจะดับวูบไป
 
"น้องหญิงๆ น้องหญิง!"
 
                         ชายหนุ่มพูดแล้วอุ้มหญิงสาวขึ้น
 
"ไปที่เรือนหลังเล็กก่อนเพค่ะ"
 
                         บัวพูดก่อนจะเดินนำไป
 
 
"อ้าว ลูกหญิงมาพอดี"
 
                         แพรวดาวคลานคุกเข่าเข้าไปใกล้ๆผู้เป็นมารดา
 
"ช่างงดงามสมกับคำล่ำลือจริงๆน่ะ แม่แพรวดาว"
 
                         ท่านหญิงสร้อยผู้เป็นแม่ของท่านชายภานุพูดอย่างเอ็นดู
 
"ไม่ผิดหวังน่ะที่จองตัวใว้ตั้งแต่ยังเยาว์"
 
                         ท่านชายวรพงษ์พูดทำให้ทางครอบครัวของแพรวดาวยิ้ม
 
"แล้วท่านชายภานุล่ะเพค่ะ"
 
"ท่านชายออกไปเดินเล่นเพค่ะรับสั่งว่าอีกซักพักจักกลับมา"
 
"อ่อๆ ง้นเรามาคุยเรื่องงานแต่งงานกันดีกว่า"
 
 
                         ณ เรือนไทยหลังเล็กซึ่งเป็นเรือนของสายฝน
 
"ท่านชายตัวเปียกเช่นนี้เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนน่ะเพค่ะ"
 
                         คนรับใช้พูดก่อนจะรีบวิ่งไปทางเรือนใหญ่
 
"คุณหญิงฟื้นแล้ว"
 
                         บัวพูดพลางประคองสายฝนลุกขึ้น
 
"เหตุใดข้าถึงมาอยู่ที่นี้..ข้าจำได้ว่า..."
 
"คุณหญิงพลัดตกคลองน้ำโชคดีที่ท่านชายภานุมาช่วยได้ทัน"
 
"ท่านชาย..ภานุ.."
 
"เพค่ะ"
 
                         สายฝนคว้าเอาผ้าคลุมซึ่งตอนนี้ตนไม่ได้ใส่สะไบแต่เป็นผ้าเกราะอกสีชมพู
 
"ท่านชายเพค่ะ ท่านชายวรพงษ์เรียกหาเพค่ะ"
 
                         คนรับใช้พูด
 
"อืม งั้นฝากดูแลน้องหญิงด้วยน่ะ"
 
"เพค่ะ"
 
                         ภานุเดินออกไปโดยสวนกับสายฝนที่เพิ่งลงบรรไดมา
 
"ท่านชายล่ะ"
 
"ท่านชายภานุกลับไปเรือนใหญ่แล้วเพค่ะ"
 
                         สายฝนมองตามเส้นทางที่ท่านชายกลับไป
 
"ฝากไปบอกท่านชายว่าเราขอบพระทัยที่ท่านชายช่วยเรา"
 
                         สายฝนพูดก่อนจะเดินกลับขึ้นไปบนเรือน
 
"ท่านชายมาแล้วเพค่ะ"
 
"ตายแล้ว! เหตุใดจึงเปียกเช่นนี้"
 
                         ท่านหญิงรู้สีกตกใจเมื่อเห็นสภาพลูกชาย
 
"เอ่อ..คุณหญิงสายฝนพลัดตกน้ำเพค่ะโชคดีที่ท่ายชายลงไปช่วยได้ทัน"
 
                         คนรับใช้พูดยิ่งทำให้ทุกคนตกใจ
 
"แล้วหญิงสายฝนเป็นอย่างไรบ้าง"
 
"ปลอดภัยดีแล้วเพค่ะ"
 
"อืม ดีแล้วล่ะที่ไม่เป็นไรมาก"
 
"หม่อมชั้นต้องกราบขอบพระทัยแทนลูกสาวคนเล็กของหม่อมชั้นด้วยน่ะเพค่ะที่ท่านชายโปรดช่วยใว้ได้"
 
"ไม่เป็นไรขอรับถือว่าเป็นโชคดีของน้องหญิงขอรับ"
 
"ถ้าไม่มีอะไรแล้วครอบครัวของกระผมขอกลับก่อนน่ะขอรับมานานล่ะ"
 
"ลูกหญิงแพรวดาว..ไปส่งพี่เขาด้วยน่ะ"
 
"เพค่ะท่านพ่อ"
 
                         สายฝนนั่งมองดอกบัวในแจกันแล้วคิดถึงเมื่อกลางวัน
 
"คิดถึงท่านชายรึเพค่ะ"
 
                         บัวถามทำให้สายฝนชะงัก
 
"บ้ารึ ข้าเป็นหญิง เป็นนาง จักคิดถึงชายได้เช่นไร"
 
                         สายฝนแก้ตัวด้วยความเขิน
 
"เพค่ะ"
 
                         คนรับใช้แกล้งตอบสายฝนรีบมองไปทางอื่นก่อนเหม่อมองท้องฟ้าที่มีดวงดาวเป็นคู่
 
 
 
 
 
                                   ฉับบบบบบบบบบ วันนี้ลงสองตอนพอน่ะพรุ่งนี้ลงอีก3ตอนเลย ดีไมๆๆๆๆๆๆ ติดตามเยอะๆน่ะ